Majestat wszechwładzy Jehowy

„O jedno proszę Jahwe, tego poszukuję: bym w domu Jahwe przebywał po wszystkie dni mego życia, abym zażywał łaskawości Jahwe, stale się radował Jego świątynią” (Ps. 27:4).

 1. Z czym się kojarzy słowo „wszechwładza”?

CO ROZUMIESZ, czytelniku, przez określenie „wszechwładza”? Z pewnością kojarzy ci się ono z pojęciem czyjegoś zwierzchnictwa, w szczególności z osobą naczelnego władcy, dysponującego pełną swobodą rządzenia. Sprawowanie władzy może być twarde i surowe, oparte na bezlitosnym wymierzaniu sprawiedliwości według litery prawa; z drugiej strony może niektórych ludzi faworyzować, a innych uciskać. Rządy człowiecze rzadko kiedy kierują się naprawdę dobrem podległej im ludności.

 2. Na jakiej podstawie Jehowa sprawuje wszechwładzę?

² W Biblii nazwano Boga „Panem wszechwładnym” i „wszechwładnym Stwórcą” (Dzieje 4:24, Kow; BT; ponadto NW, Rotherham, The New English Bible). A z jakiego tytułu sprawuje On tę najwyższą władzę? Księga Apokalipsy (Objawienia) 4:11 odpowiada: „Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, przyjąć chwałę i cześć, i moc, ponieważ Ty stworzyłeś wszystko, i z woli twojej zostało stworzone, i zaistniało” (NP).

 3. Jak król Dawid opisał wszechwładzę Jehowy?

³ Jaki charakter ma wszechwładza Jehowy? Czy różni się od innych systemów władzy? Król Dawid, który podlegając zwierzchnictwu Jehowy sprawował rządy nad królestwem starożytnego Izraela, powiedział: „Twoją, Panie, jest wielkość i moc, i majestat, i sława, i chwała, gdyż wszystko, co jest na niebie i na ziemi, do ciebie należy, twoim, Panie, jest królestwo i Ty jesteś wyniesiony jako głowa nad wszystko” (1 Kron. 29:11, NP).

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE WSZECHWŁADZY JEHOWY

 4. Jaki obraz wszechwładzy Jehowy daje Psalm 89:15 i Księga Wyjścia 34:6, 7?

⁴ Zatem wszechwładzy Jehowy przypisane są: majestat, sława i chwała. Psalmista stwierdza: „Podstawą Twego tronu sprawiedliwość i prawo; przed Tobą kroczą łaska i wierność” (Ps. 89:15). Kiedy Mojżesz prosił, aby wolno mu było oglądać chwałę Boga, usłyszał w odpowiedzi, że nie będzie mógł patrzeć na Jego oblicze, ponieważ nikt z ludzi nie może Go widzieć i mimo to pozostać przy życiu (Wyjścia 33:18, 20). Niemniej jednak Stwórca zstąpił w obłoku na górę Synaj i oświadczył Mojżeszowi: „Jehowa, Jehowa, Bóg miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, a obfitujący w serdeczną życzliwość i prawdę, zachowujący serdeczną życzliwość dla tysięcy, przebaczający błąd i wykroczenie, i grzech; lecz bynajmniej nie zapewni on bezkarności — sprowadzi karę za błąd ojców na synów i na wnuków, na trzecie pokolenie i na czwarte pokolenie” (Wyjścia 34:6, 7, NW).

 5. (a) Na jakie swoje cechy Jehowa przede wszystkim zwrócił uwagę Mojżesza na górze Synaj? (b) Dlaczego ten, kto czyni zło, ponosi karę pomimo miłosierdzia Jehowy? Z jakim uczuciem Jehowa karze grzesznika?

⁵ Zauważmy, że cechy, na które Jehowa przede wszystkim zwrócił uwagę Mojżesza, to miłosierdzie, łaskawość, wielkoduszność, serdeczna życzliwość, prawdomówność i gotowość przebaczania. W innym miejscu powiada: „Jestem Jahwe, który okazuje łaskawość, praworządność i sprawiedliwość na ziemi — w tym to mam upodobanie” (Jer. 9:23). Ale gdy ktoś zgrzeszy przeciwko Bogu, to pomimo przebaczenia mu winy nie uniknie konsekwencji, które siłą rzeczy potoczą się jak wywołana przez niego reakcja łańcuchowa. Na przykład popełnione cudzołóstwo niewątpliwie odbije się na osobach bliskich danemu człowiekowi. Cała jego rodzina odczuje przykre skutki tego czynu. A ci, którzy odwracają się od Boga lub negują Jego najwyższą władzę, muszą ponieść karę. Kiedy buntowniczo usposobieni ludzie rozpoczęli budowę wieży Babel, Bóg udaremnił ich plan przez pomieszanie im mowy, wskutek czego rozproszyli się po ziemi. Pod ich wpływem potomkowie, których wydali na świat, podjęli kult bałwochwalczy i zaczęli praktykować wielkie niegodziwości (Rodz. 11:1-9). Bóg jednak nie ma upodobania w karaniu ani w cierpieniach ludzi dopuszczających się zła. Mówi nam: „Nie mam żadnego upodobania w śmierci (...). Zatem nawróćcie się, a żyć będziecie” (Ezech. 18:32).

 6. Jakie są zatem najważniejsze cechy wszechwładzy Jehowy? Jak wypada porównanie jej z rządami ludzkimi?

⁶ Z przytoczonych wyżej urywków Pisma Świętego jasno wynika, że wśród cech charakterystycznych wszechwładzy Boga na czoło wysuwają się: serdeczna życzliwość, miłosierdzie, prawość i bezstronność w wymierzaniu sprawiedliwości. Toteż oceniając zwierzchnictwo Jehowy, musimy je traktować inaczej niż władzę sprawowaną przez ludzi. Czy nie byłoby pięknie, gdybyś mógł również o rządzie swojego kraju powiedzieć, że z jego siedziby promieniuje na całą ludność sama dobroć i miłosierdzie?

„DOBRA NOWINA” ZWIĄZANA Z WSZECHWŁADZĄ BOGA

 7. Dlaczego „dobra nowina” wiąże się bezpośrednio z wszechwładzą Boga? Do czego więc przyczynia się głoszenie „dobrej nowiny”?

⁷ Do wszechwładzy Boga wyraźnie nawiązuje dobra nowina o Królestwie. Apostoł Paweł napisał do chrześcijan w Rzymie: „Dzięki jednak niech będą Bogu za to, że gdy byliście niewolnikami grzechu, daliście z serca posłuch nakazom tej nauki, której was oddano”. O słuchających z pełną gotowością serca i okazujących posłuszeństwo nie powiedziano tutaj, iż dano im dobrą nowinę, ale że oni zostali ‛oddani nakazom tej nauki’: ewangelii, czyli dobrej nowiny o Królestwie. Są odtąd ochoczymi poddanymi i zwolennikami wszechwładzy Boga. Kiedy ci z kolei ogłaszają dobrą nowinę, oddani tej nauce zostają następni jej odbiorcy. Co dzięki temu krzewi się na ziemi? Sprawiedliwość, serdeczna życzliwość i miłosierdzie. W przeciwieństwie do poprzednio wykazywanej nieczystości i nieprawości teraz przecież wydają swe „członki (...) na służbę sprawiedliwości” (Rzym. 6:17-19).

DLACZEGO PODPORZĄDKOWYWAĆ SIĘ WSZECHWŁADZY JEHOWY?

 8. Dlaczego słuszne jest podporządkowanie się wszechwładzy Boga?

⁸ Z jakich pobudek należy się podporządkowywać zwierzchnictwu Bożemu? Z miłości do Boga, uzasadnionej Jego zaletami, a także z miłości do tego, co prawe i służy dobru wszystkich stworzeń. Ktokolwiek sobie dokładnie uprzytomni, czym jest wszechwładza Jehowy, ten daje jej pierwszeństwo przed wszystkimi innymi pretendentami do suwerenności. Zwolennicy władzy Boga wolą ją nawet od posiadania całkowitej niezależności, choćby była ona dla nich osiągalna. Dlaczego? Ponieważ wiedzą, że podlegając zwierzchnictwu Bożemu będą szczęśliwsi niż wówczas, gdyby mogli robić wszystko, na co sami mieliby ochotę. Zdają sobie sprawę z tego, że mądrość, miłość, wiedza i moc Boga bez porównania przewyższają ich własne możliwości w tym zakresie. Ludzie nie potrafią utrzymać się wiecznie przy życiu ani też nie są w stanie zaprowadzić na ziemi pokoju, sprawiedliwości i praworządności. „Nie dane jest mężowi [człowiekowi] kierować swym krokiem w wędrówce” — powiedział Jeremiasz, wierny rzecznik wszechwładzy Jehowy (Jer. 10:23, BT, wyd. I).

 9. Do czego Bóg wzywa tych, którzy nie uznają Jego wszechwładzy?

⁹ Jehowa odnosi się z wielką życzliwością nawet do tych, którzy nie uznają Jego zwierzchnictwa. Jego prorok oznajmił: „Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Jahwe, a ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu. Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami — wyrocznia Jahwe. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje nad waszymi drogami i myśli moje nad myślami waszymi” (Izaj. 55:7-9).

WŁAŚCIWA SŁUŻBA POD WSZECHWŁADZĄ BOGA

10. Co jest nieodzownym warunkiem właściwego pełnienia służby pod zwierzchnictwem Boga?

¹⁰ W celu pełnienia właściwej służby na rzecz najwyższego Boga i pod Jego zwierzchnictwem trzeba poznać tego Boga i Jego Syna Jezusa Chrystusa, władcę Królestwa Bożego. „A to jest życie wieczne: poznać Ciebie, jedynego, prawdziwego Boga, i Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (Jana 17:3, Poz). Poznanie Boga wymaga wejścia w bliską zażyłość z Nim, zadzierzgnięcia przyjacielskiej więzi z Nim i z Jego Synem, który powiedział: „Nikt też nie zna [w pełni, NW] Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić” (Mat. 11:27). Kto poznał Boga, zna Jego cudowne zalety i z pomocą ducha Bożego rozwija podobne cechy u siebie, wobec czego niby lustro coraz lepiej odbija obraz Stworzyciela (2 Kor. 3:18). Jeżeli dana jednostka nie wydaje z siebie owoców ducha, to nie doszła do poznania Boga. Na przykład apostoł Jan napisał: „Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8).

11. Jak się zachowuje ten, kto uznaje wszechwładzę Boga? Podaj przykłady.

¹¹ Jak postępuje człowiek uznający wszechwładzę Jehowy? Cechuje go przede wszystkim miłość, miłosierdzie, współczucie, życzliwość oraz wyświadczanie dobra bliźnim. Jeżeli jest starszym w zborze lub nadzoruje jakąkolwiek działalność prowadzoną przez jego chrześcijańskich braci albo nawet przez inne osoby, nie będzie się ograniczał do dawania rozkazów i żądania ich wykonania. Apostoł Paweł, który dysponował większym autorytetem udzielonym mu przez Boga niż którykolwiek z ludzi żyjących obecnie na ziemi, napisał do zboru w Rzymie: „Proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże” (Rzym. 12:1). Przebywając w Rzymie, Paweł napotkał człowieka imieniem Onezym, który uwierzył w „dobrą nowinę”. Stwierdziwszy, że Onezym jest niewolnikiem, który zbiegł od swego pana Filemona, chrześcijanina z Kolosów w Azji Mniejszej, Paweł doradził Onezymowi, aby wrócił do dawnego właściciela. Następnie wysłał do Filemona list, w którym usilnie nakłaniał go do przebaczenia Onezymowi i przyjęcia go obecnie jako brata. Zwróćmy uwagę na życzliwe słowa Pawła: „Choć z całą swobodą mogę w Chrystusie nakładać na ciebie obowiązek, to jednak raczej proszę w imię miłości”. „Piszę do ciebie ufny w twoje posłuszeństwo, świadom, że nawet więcej zrobisz, niż mówię” (Filem. 8, 9, 21).

12. (a) Dlaczego pełne zaufania słowa Pawła do Filemona są przykładem właściwej postawy nadzorcy? (b) Jak Chrystus dał wyraz temu, że ufał Pawłowi i Tymoteuszowi?

¹² Filemon z pewnością nie poczuł się w sytuacji przymusowej i w związku z tym spełnił prośbę z radością. Okazał szczerą gotowość zastosowania się do wezwania Pawła, a nawet uznał to tym bardziej za swój obowiązek, skoro Paweł mu zaufał. Podobnie starszy i nadzorca, który zachęca braci, a także potrafi im zawierzyć, gdy otrzymali jakieś zadanie, osiągnie znacznie więcej niż ten, który tylko dyktuje polecenia lub też uważa, że wszystko umie lepiej od innych. Poleganie na braciach i dawanie im dowodów zaufania przyczynia się do wyzwolenia w nich większej inicjatywy, jak również pobudza ich do wzmożenia wysiłków w pracy. Nadzorca ów w należyty sposób reprezentuje najwyższą władzę Boga i naśladuje przykład Chrystusa, który tak właśnie obszedł się z Pawłem. Pełen doceniania apostoł oświadczył: „Dzięki składam temu, który mnie wzmocnił, Chrystusowi Jezusowi, Panu naszemu, za to, że mnie uznał za godnego zaufania, zleciwszy mi tę służbę” (1 Tym. 1:12, NP). Z kolei Paweł pokazał, że Bóg, Chrystus i on sam ufają wierności Tymoteusza i jego sumienności w wywiązywaniu się z przydzielonego zadania, bo napisał: „Tymoteuszu, strzeż tego, co u ciebie złożono w zaufaniu” (1 Tym. 6:20, NW).

13, 14. (a) Kiedy chrześcijanin, studiując z zainteresowanymi, będzie we właściwy sposób reprezentować wszechwładzę Boga? (b) Jaki ważny obowiązek nadzorców wyłania się ze słów apostoła Pawła do Tymoteusza i do starszych zboru efeskiego?

¹³ Dobry chrześcijanin będzie właściwie reprezentował wszechwładzę Boga w trakcie studiowania z innymi, jeśli dołoży starań, aby nauczyć tych ludzi wszystkiego, co wie, zgodnie z poleceniem Jezusa: „Nauczajcie wszystkie narody (...). Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mat. 28:19, 20). Przypuśćmy, że jest nadzorcą; nie będzie zazdrosny o posiadaną wiedzę, nie będzie się obawiał, że gdy ktoś inny zgromadzi więcej wiadomości lub rozwinie lepsze umiejętności, usunie przez to jego w cień. Apostoł polecił Tymoteuszowi: „A co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych nauczać” (2 Tym. 2:2, NP).

¹⁴ Nadzorca powinien nauczać swoich braci wszystkiego, co wie, aby się zaprawiali do należytego wykonywania pracy. Pomaga przez to nie tylko im osobiście; ćwiczą się przecież dzięki temu do prowadzenia działalności nawet pod jego nieobecność. Tym samym nadzorca dowodzi, że nie myśli wyłącznie o sobie, lecz szczerze interesuje go pomyślność i rozwój zboru. Inaczej co się stanie wówczas, gdy zachoruje, umrze lub chociaż wyjedzie? Paweł powiedział nadzorcom z Efezu: „Nie uchylałem się też od głoszenia wam tego, co pożyteczne, nauczałem was publicznie i po domach”. Poznał tych ludzi podczas działalności głoszenia. Nie uczył ich tylko do momentu chrztu, lecz ‛niósł im świadectwo’, aż naprawdę zrozumieli zamierzenie Boże i sens Jego zwierzchnictwa sprawowanego za pośrednictwem Chrystusa oraz pojęli swą zależność od Jego wszechwładzy. Powiedział im również: „Nie zaniedbywałem nigdy głoszenia wam pełnej woli Bożej” (Dzieje 20:20, 21, 27, Poz).

WSZECHWŁADZA JEHOWY PRZYCZYNĄ RADOŚCI I WYCHWALANIA

15. Jaka atmosfera panuje tam, gdzie we właściwy sposób uznaje się wszechwładzę Boga?

¹⁵ Każdy chrześcijanin, który zachowuje w pamięci niezrównane zalety wszechwładzy Boga, promieniuje radością. O Jehowie powiedziano: „Majestat i wspaniałość przed Nim postępują, siła i radość tam, gdzie On przebywa” (1 Kron. 16:27, Poz). Gdzie nie ma radości, która jest owocem ducha Bożego, tam jest zniechęcenie, apatia, a nawet rozprzężenie. Apostoł Paweł zapytał chrześcijan Galackich, którzy osłabli na duchu: „Gdzież się więc podziało to, co nazywaliście waszym szczęściem [zaraz po przyjęciu dobrej nowiny]?” (Gal. 4:15). U wszystkich miłujących Boga i służących Mu z całego serca Jego wszechwładza wywołuje nastrój radosny. Psalmista śpiewał: „Szczęśliwy lud, który zna okrzyki radości, który chodzi w światłości Twego oblicza, Jahwe! Cieszą się zawsze Twoim Imieniem, a Twoja sprawiedliwość ich wywyższa. Ty bowiem jesteś blaskiem ich potęgi” (Ps. 89:16-18, Poz).

16. Co wszechwładza Jehowy przyniesie ziemi?

¹⁶ Od wygwieżdżonych niebios, które „głoszą chwałę Boga”, aż do samej ziemi widać wyraźnie, jak majestatyczne i piękne jest Boskie dzieło stworzenia (Ps. 19:2). Wspaniałe ciała niebieskie budzą podziw panującym wśród nich ładem i porządkiem, a ziemia i istniejące na niej życie mają dla nas niezrównany urok, poza miejscami, gdzie człowiek spowodował szkody. Wyobraźmy sobie, jak pięknym mieszkaniem będzie ziemia, gdy ludzkość znowu zostanie doprowadzona do harmonii z wszechwładzą Boga! Nie tylko zachwycający widok nieba i ziemi, ale — co znacznie ważniejsze — przede wszystkim zdumiewające zalety Najwyższego spowodują, że gdy „ziemia będzie napełniona znajomością Pańską, tak jak morze wodami napełnione jest”, wszyscy wówczas żyjący opiewać będą majestat wszechwładzy Boga (Izaj. 11:9; Ps. 150).

17. Do czego „dobra nowina” powinna nas dziś pobudzać?

¹⁷ W oczekiwaniu na te niezwykle radosne czasy zechciejmy już teraz, w dniach poprzedzających kres „obecnego niegodziwego systemu rzeczy”, dokładać wszelkich starań, aby wszystkich skorych do słuchania zaznajomić z „chwalebną dobrą nowiną szczęśliwego Boga”. Tylko sam Jehowa zasługuje na to, by Go wysławiać jako „wszechwładnego Stwórcę nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje” (Gal. 1:4; 1 Tym. 1:11, NW; Dzieje 4:24).