Wspólne zmierzanie do celu, którym jest życie

„To znaczy życie wieczne, nabywanie przez nich wiedzy o Tobie, jedynym prawdziwym Bogu, i o tym, któregoś posłał, Jezusie Chrystusie” (Jana 17:3).

 1. (a) Kiedy Jezus po raz pierwszy wspomniał o „życiu wiecznym”? (b) Kto może osiągnąć ten cel?

PRZYCHODZI ukradkiem, niepostrzeżenie, pod osłoną nocy. To Nikodem. Duże wrażenie wywarły na nim znaki, których Jezus dokonał podczas święta Paschy w 30 roku n.e. Syn Boży kieruje do tego faryzeusza swą pierwszą utrwaloną na piśmie wypowiedź na temat „życia wiecznego”, po czym dodaje krzepiące słowa: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, lecz posiadł życie wieczne” (Jana 3:15, 16). Cóż za wspaniała sposobność otwiera się więc przed światem ludzi nadających się do odkupienia! Może z niej skorzystać nawet dumny faryzeusz, jeśli zdobędzie się na pokorę.

 2. (a) Przy jakiej okazji Jezus znów mówił o „życiu wiecznym”? (b) Komu zostają udostępnione życiodajne wody?

² Niedługo potem Jezus znalazł się w drodze z Jeruzalem do Galilei. Zatrzymuje się przy studni w Samarii, podczas gdy uczniowie idą kupić żywności. Pewna kobieta przychodzi, aby naczerpać wody. Jezus mówi do niej: „Ktokolwiek napije się wody, którą ja mu dam, nigdy już nie będzie spragniony, lecz woda, którą mu dam, stanie się w nim źródłem wody tryskającej dla udzielenia życia wiecznego” (Jana 4:14). Dlaczego przedstawia tej kobiecie tak wspaniałą nadzieję, skoro Żydzi gardzą Samarytanami? W dodatku wie, że miała już pięciu mężów, a teraz żyje z jakimś mężczyzną bez ślubu. Ale w myśl słów Jezusa życiodajna woda prawdy ma być udostępniona nawet wzgardzonym przez świat, skoro tylko okażą skruchę i uporządkują swój tryb życia (por. Kol. 3:5-7).

 3. (a) Jaki „pokarm” zaleca Jezus? (b) Jak spełniają się słowa z Ewangelii według Jana 4:34-36?

³ „Życie wieczne”! Jezus dalej rozwija ten temat, gdy uczniowie po powrocie nalegają, żeby coś zjadł. Powiada do nich: „Dla mnie pokarmem jest wykonywanie woli Tego, który mnie posłał, i dokończenie Jego dzieła”. Jakiego dzieła? Oto odpowiedź: „Podnieście oczy i popatrzcie na pola, że bieleją na żniwo. Już żeniec otrzymuje zapłatę i zbiera plon ku życiu wiecznemu”. Żniwa te miały być przeprowadzone nawet wśród pogardzanych Samarytan i jak wskazuje sprawozdanie biblijne, takie radosne wydarzenie istotnie nastąpiło (Jana 4:34-36; Dzieje 8:1, 14-17). Zbiory służące życiu wiecznemu trwają po dziś dzień, chociaż teraz polem jest cały świat. Uczniowie Jezusa Chrystusa wciąż są pilnie zajęci tym dziełem Pańskim (Mat. 13:37, 38; 1 Kor. 15:58).

„DAR ŻYCIA”

 4. Jak Jezus odpowiada Żydom na zarzut nieprzestrzegania sabatu?

⁴ Mija rok i jest Pascha 31 roku n.e. Zgodnie ze swym zwyczajem Jezus przybywa na święto do Jeruzalem. Ale ponieważ kierując się miłością uzdrawia w sabat, Żydzi zaczynają go prześladować. Co im odpowiada? „Mój Ojciec ciągle działa aż dotąd, i ja działam ciągle”. Usiłują go za to zabić (Jana 5:17, 18).

 5, 6. (a) Jaką cenną więź opisuje teraz Jezus? (b) W jakim znaczeniu Jezus „ma w sobie życie”?

⁵ Mimo wszystko Jezus zaczyna im opowiadać o pewnej niezwykle cennej więzi — o jedności łączącej go z Ojcem. Mówi tym Żydom: „Ojciec przecież kocha Syna i pokazuje mu wszystko, co sam czyni, i pokaże mu jeszcze większe dzieła, abyście się zdumiewali”. Oznajmia, iż Ojciec obdarzył go niezwykłą mocą; rzecze: „Kto słucha mego słowa i wierzy Temu, który mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie pod sąd, lecz przeszedł ze śmierci do życia” (Jana 5:20, 24).

⁶ Tak, nawet ci, którzy z punktu widzenia Stwórcy są „umarli” z powodu odziedziczonej grzeszności, mogą usłyszeć „głos Syna Bożego” i dostąpić życia. Jakim sposobem? Jezus wyjaśnia: „Jak bowiem Ojciec ma w sobie życie, tak i Syna obdarzył, aby miał w sobie życie”. Słowa ‛mieć w sobie życie’ można też oddać przez ‛mieć w sobie dar życia’ (Jana 5:25, 26).a Jezus potrafi więc zapewnić ludziom korzystną pozycję w oczach Bożych. Co więcej, jest w stanie wskrzesić i obdarzyć życiem tych, którzy zasnęli w śmierci (Jana 11:25; Obj. 1:18).

 7. (a) Co w Psalmie 36:6, 10 napisano o Bogu? (b) Jak Jehowa nagrodził swego Syna za zachowanie prawości?

⁷ Jehowa zawsze miał w sobie życie. Czytamy o Nim: „W Tobie jest źródło życia” (Ps. 36:6, 10, Biblia Tysiąclecia). Teraz jednak Ojciec wzbudził z martwych swego Syna, który do końca zachował prawość; wskrzesił go „jako pierwociny tych, którzy zasnęli w śmierci”. Mając „w sobie dar życia”, Jezus jest władny odpuszczać grzechy, sądzić oraz wskrzeszać umarłych, otwierając im widoki na życie wieczne (1 Kor. 15:20-22; Jana 5:27-29; Dzieje 17:31).

WIĘŹ USZCZĘŚLIWIAJĄCEJ JEDNOŚCI

 8, 9. (a) Pod jakim warunkiem można mieć stale na widoku wspomniany cel? (b) Co przewiduje Bóg, jeśli chodzi o życie wieczne? (c) Kto ma skorzystać z tych dobrodziejstw? Dzięki czemu?

⁸ W związku z powyższym również Juda, uczeń Jezusa, napomina nas: „Utrzymujcie siebie w miłości Bożej, oczekując przy tym miłosierdzia naszego Pana, Jezusa Chrystusa, z widokami na życie wieczne” (Judy 21). Życie wieczne — jakiż to wspaniały cel! W dodatku ma je cechować doskonałość, stosownie do woli naszego doskonałego Stwórcy i w ramach porządku, jaki zaprowadzi On za pośrednictwem swego Syna. Nie trzeba już będzie w trudzie i znoju zdobywać podstawowych środków utrzymania, jak to często bywa obecnie. W nadchodzącym nowym systemie rzeczy znikną bezpowrotnie smutek, choroby, bezprawie, zepsucie, a nawet śmierć! (Mich. 4:3, 4; 1 Kor. 15:26).

⁹ Kto i gdzie ma uczestniczyć w realizacji tych obietnic? Otóż ci, którzy wierzą w ofiarę Jezusa i potwierdzają swą wiarę uczynkami podobającymi się Bogu. Zespala ich ona w zwartą ogólnoświatową społeczność chrześcijańską (Jak. 2:24; Efez. 4:16).

10. (a) Co przewidywał pierwszy etap Bożego „systemu zarządzania”? (b) Co dalej następuje w ramach tego „zarządzania”?

¹⁰ Zgodnie ze swym „upodobaniem, które w sobie powziął w sprawie systemu zarządzania”, Bóg postanowił „na nowo zebrać wszystko w Chrystusie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi” (Efez. 1:8-10). Chodzi tu o sposób zorganizowania Jego domowników, czego pierwszym etapem jest zgromadzenie 144 000 współdziedziców Chrystusa. Zostają oni „wykupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i Baranka [Jezusa Chrystusa]”. Dostępują „pierwszego [a więc niebiańskiego] zmartwychwstania”, aby przez 1000 lat usługiwać w charakterze królów i kapłanów u boku Chrystusa. Następnie w ramach Boskiego zarządzania sprawami zaczyna się zbieranie „tego, co na ziemi”, począwszy od nieprzeliczonej „wielkiej rzeszy (...) ze wszystkich narodów i szczepów, i ludów, i języków”. Tworzą ją słudzy Boży, którzy wyjdą z „wielkiego ucisku”, mając w perspektywie uzyskanie życia wiecznego na „nowej ziemi” (Obj. 14:1, 4; 20:4, 6; 7:4, 9-17; 21:1, 4).

11. (a) O jakiej cennej jedności jest mowa w Liście do Efezjan 1:11? (b) Co o trwających w tej jedności czytamy w Ewangelii według Jana 15:4, 5?

¹¹ Namaszczonych duchem synów Bożych, będących „tym, co w niebiosach”, łączy z Jezusem i jego Ojcem serdeczna, zażyła więź. W jedności z Jezusem są „ustanowieni dziedzicami” Królestwa (Efez. 1:11). Zachęcał on ich, żeby pozostawali z nim zespoleni i dzięki temu wydawali obfity owoc, jak latorośle zrośnięte z krzewem winnym. Bez utrzymywania tej cennej jedności z Chrystusem same gałęzie ‛zgoła niczego nie mogą zdziałać’ (Jana 14:10, 11, 20; 15:4, 5; 1 Jana 2:27).

PRZYŁĄCZAJĄ SIĘ „DRUGIE OWCE”

12. (a) W jakim stosunku do „małej trzódki” pozostają „drugie owce”? (b) Jak do każdej z tych grup odnoszą się słowa z Listu 1 Jana 2:1-6?

¹² A co z milionami innych ludzi, którzy w ciągu ostatnich 50 lat na podobieństwo owiec byli oddzielani od świeckich „kozłów”? (Mat. 25:31-40). Nie należą do „małej trzódki” Jezusa, która otrzymuje udział w Królestwie, lecz jako „drugie owce” stanowią wraz z nią większą trzodę trwającą w jedności z Ojcem i Synem (Łuk. 12:32; Jana 10:16). Apostoł Jan zapewnia, że Jezus Chrystus jest „ofiarą przebłagania za nasze grzechy [to znaczy członków „małej trzódki”], chociaż nie tylko za nasze, lecz także całego świata”. Toteż „drugie owce” zebrane z całego świata ludzkiego również mogą pozostawać w cennej jedności — w całkowitej harmonii — z Bogiem i Chrystusem. Pokrywa się to z dalszymi słowami apostoła Jana: „Kto przestrzega jego słowa, w tym naprawdę udoskonaliła się miłość Boża. Stąd też wiemy, że jesteśmy z nim w jedności”. Przede wszystkim na „małej trzódce”, ale i na „drugich owcach”, spoczywa obowiązek postępowania tak, jak postępował Jezus (1 Jana 2:1-6).

13. (a) O co Jezus się modlił według Jana 17:20, 21? (b) Co dowodzi, że prośba ta dotyczyła nie tylko współdziedziców Chrystusa?

¹³ Tak więc obecnie członkowie obu tych grup, niebiańskiej i ziemskiej, pozostają ‛w jedności z Ojcem i z Synem’, harmonijnie współdziałając z Nimi w przeprowadzaniu dzieła Bożego. Jezus modlił się w odniesieniu do swych naśladowców, „aby ci wszyscy byli jedno; jak Ty, Ojcze, jesteś w jedności ze mną, a ja w jedności z Tobą, by i oni byli w jedności z nami”. Jedność, o której tu mowa, nie powinna być wąsko pojmowana i sprowadzana wyłącznie do wspólnego dziedziczenia, bo przecież uczniowie Jezusa nie stają się ani ‛ciałem’, ani ‛współdziedzicami’ Jehowy. Trwają „w jedności” w tym sensie, że zgodnie współpracują, dając świadectwo ludzkości, i będąc pod każdym względem jednomyślni zarówno z Jehową, jak i z Chrystusem (Jana 17:20, 21).

14. W jakim szczególnym znaczeniu członkowie klasy niebiańskiej pozostają w jedności z Chrystusem? Skąd o tym wiedzą?

¹⁴ Niemniej jednak pomazańcy należący do klasy niebiańskiej doświadczają dziś tej jedności w szczególnym sensie, gdyż przez przypisanie im zasług wynikających z ofiary Chrystusa uznano ich za sprawiedliwych, godnych życia. Mogą więc zostać zrodzeni z ducha, co otwiera im widoki na współdziedziczenie z Chrystusem Jezusem. Przyznają się do tego usynowienia, mówiąc: „Sam duch [czynna Boża moc, która powoduje zrodzenie] daje świadectwo wraz z naszym duchem [zasadniczą skłonnością umysłu], że jesteśmy dziećmi Bożymi” (Rzym. 3:23, 24; 5:1; 8:15-18).

15. Czym już teraz cieszą się ci, którzy mają żyć wiecznie na ziemi? Czego mogą się spodziewać w przyszłości?

¹⁵ Co się tyczy tych, którzy spodziewają się żyć na ziemi, to są obecnie uznawani za sprawiedliwych, godnych przyjaźni z Bogiem — podobnie jak Abraham, Rachab i inne osoby w czasach starożytnych. Podczas tysiącletnich rządów Chrystusa stopniowo zostaną podźwignięci do ludzkiej doskonałości, a po ostatecznym wypróbowaniu „samo stworzenie również zostanie wyswobodzone z niewoli zepsucia i dostąpi chwalebnej wolności dzieci Bożych” (Rzym. 8:19-21; Jak. 2:21-26). W ten sposób posłuszne stworzenia ludzkie doczekają się ogłoszenia za sprawiedliwe, godne życia wiecznego na ziemi (por. Jana 10:10; Izaj. 9:6, BT; Izaj. 11:1-9; 35:1-6; 65:17-25).

16. (a) Pod jakimi względami „mała trzódka” i „drugie owce” wykazują „jedność”? (b) Dlaczego jednak słowa z Jana 3:3-5 dotyczą tylko „małej trzódki”?

¹⁶ Poszczególni przedstawiciele „małej trzódki” i niezliczonej rzeszy „drugich owiec” z podobnym zapałem radośnie służą Bogu (Łuk. 12:32; Jana 10:16; Tyt. 2:13, 14). Chociaż większość ostatka pomazańców jest już w podeszłym wieku i ma dużo bogatsze doświadczenie, u obydwu grup widać owoce ducha i osobowość chrześcijańską (Gal. 5:22, 23; Efez. 4:24). Istnieje jednak między nimi pewna różnica, na którą Jezus wskazał Nikodemowi, zanim jeszcze wspomniał o życiu wiecznym. Rzekł mianowicie: „Jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie zdoła ujrzeć królestwa Bożego” (Jana 3:3-5). Zatem ochrzczeni chrześcijanie, których Bóg powołuje na współdziedziców Jezusa do jego Królestwa, doznają ponownego narodzenia duchowego (1 Kor. 1:9, 26-30). „Drugie owce” nie potrzebują czegoś takiego, gdyż jako poddani tego Królestwa zmierzają do życia wiecznego w raju przywróconym na ziemi (Mat. 25:34, 46b; Łuk. 23:42, 43).

PAMIĄTKA I NOWE PRZYMIERZE

17. (a) Dlaczego wszyscy, którzy pragną żyć, powinni zgromadzić się wespół z ludem Bożym w dniu 24 marca? (b) Co można powiedzieć o uroczystości Pamiątki w roku 1985?

¹⁷ Dnia 24 marca 1986 roku po zachodzie słońca Świadkowie Jehowy na całym świecie będą obchodzić Pamiątkę śmierci Jezusa. Uwaga obecnych na tym święcie skoncentruje się na ofierze, jaką złożył on ze swego doskonałego ludzkiego ciała i przelanej krwi, aby wybawić grzesznych mieszkańców ziemi, a zarazem usprawiedliwić imię swego Ojca i umożliwić spełnienie Jego zamierzenia (1 Kor. 11:23-26). Dlatego też na całym świecie wszyscy, których celem jest życie (w niebie lub na ziemi), zechcą z okazji owego radosnego wydarzenia zgromadzić się wraz z ludem Bożym. W roku 1985 śmierć Jezusa wspominało w ten sposób ogółem 7 792 109 osób. Jednakże liczba tych, którzy podczas uroczystości spożywali chleb i wino, symbolizujące jego ciało i krew, wynosiła zaledwie 9051. Dlaczego było ich tak niewielu?

18, 19. (a) O jakich przymierzach Jezus wspomina w 22 rozdziale Ewangelii według Łukasza? (b) Jakiemu celowi służy każde z nich? (c) W jakim znaczeniu Jezus jest ‛jedynym pośrednikiem’, zgodnie z obrazem proroczym, którym była działalność Mojżesza?

¹⁸ A co powiedział Jezus tamtego wieczora, gdy nakazał obchodzić Pamiątkę swej śmierci? Kiedy już podał uczniom chleb, tak samo postąpił z winem, mówiąc: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was”. W dalszych słowach podkreślił jeszcze, na jakiej podstawie zostają przyjęci do nowego przymierza: „Wytrwaliście przy mnie w moich próbach; toteż zawieram z wami przymierze, tak jak mój Ojciec zawarł ze mną przymierze co do królestwa, abyście jedli i pili przy moim stole w mym królestwie i zasiadali na tronach, żeby sądzić dwanaście plemion Izraela” (Łuk. 22:19, 20, 28-30).

¹⁹ Zapowiadając nowe przymierze, prorok Jeremiasz oznajmił, iż na mocy tego postanowienia Jehowa przebaczy błąd i grzech swojego ludu, który dzięki temu ‛pozna Jehowę’, nawiązawszy z Nim bliskie, bardzo serdeczne stosunki (Jer. 31:31, 34). A jak Mojżesz pośredniczył przy zawieraniu Przymierza Prawa z cielesnym Izraelem, tak Jezus staje się „pośrednikiem [tego] odpowiednio lepszego przymierza”, które Bóg ustanawia z duchowym „Izraelem Bożym”. W takim charakterze składa też okup za tych, którzy są powoływani, by wraz z nimi odziedziczyć Królestwo. Tym sposobem otrzymują oni „obietnicę wiecznego dziedzictwa” (Gal. 3:19, 20; 6:16; Hebr. 8:6; 9:15; 12:24). I przede wszystkim w tym ściśle biblijnym znaczeniu Chrystus Jezus występuje jako ‛jeden pośrednik między Bogiem a ludźmi’ (1 Tym. 2:5, 6).

20. (a) Kto może spożywać emblematy podczas uroczystości Pamiątki? (b) Dlaczego tylko oni?

²⁰ Kto zatem podczas uroczystości Pamiątki ma prawo spożywać emblematy — chleb i wino? Jedynie ta grupa, na którą Bóg rozciąga nowe przymierze zawarte nad ofiarą Jezusa (Ps. 50:5). Celem jego jest przypisanie sprawiedliwości i prawa do życia 144 000 współdziedziców Jezusa, aby potem mogli zrezygnować z tego prawa i zostać zabrani do niebiańskiego Królestwa (Rzym. 4:25; 2 Tym. 2:10, 12). A co z „drugimi owcami”?

21. (a) Jaki pożytek z Pamiątki odnoszą „drugie owce”, będąc na niej w charakterze obserwatorów? (b) Na co kieruje uwagę obchód Pamiątki i jakie pytanie wyłania się w związku z tym?

²¹ Należący do klasy „drugich owiec” nie są objęci nowym przymierzem, i dlatego nie spożywają emblematów. Niemniej jednak będąc obecni na Pamiątce jako pełni szacunku obserwatorzy, dostępują obfitych błogosławieństw. Rośnie u nich docenianie spraw duchowych, zgodnie ze słowami, jakie Jezus wypowiedział w modlitwie do swego Ojca: „To znaczy życie wieczne: nabywanie przez nich wiedzy o Tobie, jedynym prawdziwym Bogu, i o tym, któregoś posłał, Jezusie Chrystusie” (Jana 17:3). Nie zapominajmy, że uroczystość Pamiątki kieruje uwagę na ciało i krew Jezusa. Właśnie to ciało i ta krew, złożone w ofierze, mają zasadnicze znaczenie dla wszystkich, którzy zdążają do celu, jakim jest życie wieczne. Jak się to potwierdza w stosunku do „drugich owiec”, które nie wchodzą w nowe przymierze i nie spożywają emblematów podczas obchodzenia Pamiątki? Zajmiemy się tym w następnym artykule.

[Przypis]

Jak odpowiesz na to:

▪ Jak Jezus stopniowo udostępniał zrozumienie co do nadziei życia wiecznego?

▪ Jak Bóg pokierował sprawą „zarządzania”?

▪ Dlaczego można powiedzieć, że „drugie owce” są „w jedności” z Ojcem, Synem i braćmi Chrystusa?

▪ Dlaczego tylko chrześcijanie namaszczeni duchem spożywają emblematy Pamiątki?