Wyzwolenie i przetrwanie upadku chrześcijaństwa
1, 2. (a) Kiedy i podczas czyjej działalności miał miejsce ostatni jubileusz u Żydów? (b) Czego żądało od Żydów w roku jubileuszowym prawo Jehowy nadane poprzez Mojżesza?
ZA DNI Jeremiasza w każdym roku szabatowym niewolnicy żydowscy mieli odzyskiwać wolność. Ostatni z tego rodzaju szabatów zakończył się dnia 9 miesiąca Tiszri 609 roku p.n.e., w przeddzień żydowskiego Dnia Przebłagania. Przestrzeganie lat szabatowych obowiązywało lud Jeremiasza, odkąd ten w roku 1473 p.n.e. wkroczył do ziemi Kanaan. Od tamtego czasu co pięćdziesiąt lat obchodzono też rok jubileuszowy; każdy taki jubileusz rozpoczynał się w Dniu Przebłagania. Jubileusz siedemnasty miał się okazać ostatnim. Zakończył się on w roku 623 p.n.e., już podczas działalności prorockiej Jeremiasza. Pełniąc w świątyni służbę kapłańską, Jeremiasz z pewnością słyszał odgłos trąby oznajmiającej początek tego roku jubileuszowego, specjalnie przeznaczonego do darowania wolności. Prawo Jehowy ogłoszone za pośrednictwem proroka Mojżesza nakazywało:
2 „Będziecie święcić pięćdziesiąty rok, oznajmicie wyzwolenie w kraju dla wszystkich jego mieszkańców. Będzie to dla was jubileusz — każdy z was powróci do swojej własności i każdy powróci do swego rodu. Cały ten rok pięćdziesiąty będzie dla was rokiem jubileuszowym” (Kapł. 25:10, 11).
3. Jakie było prawo Boże o co siódmym roku pomiędzy jubileuszami? Jak długo Hebrajczycy, którzy nabyli niewolników hebrajskich, mogli zatrzymywać ich u siebie?
3 Na wzór cotygodniowego szabatu każdy siódmy rok pomiędzy jubileuszami miał być rokiem szabatowym (Kapł. 25:1-9). W związku z tym prawo Jehowy obejmowało jeszcze takie nakazy: „Jeśli kupisz niewolnika — Hebrajczyka, będzie ci służył sześć lat, w siódmym roku zwolnisz go bez wykupu” (Wyjścia 21:2). „Jeśli tobie zostanie sprzedany brat twój, Hebrajczyk lub Hebrajka, będzie niewolnikiem przez sześć lat. W siódmym roku wolnym go wypuścisz od siebie” (Powt. Pr. 15:12).
4. Co stosownego postanowili uczynić hebrajscy właściciele niewolników w roku szabatowym 610/609 p.n.e.? Czym jednak pomnożyli powody do ukarania ich przez Boga?
4 Dlatego słusznie w oczach Jehowy postąpili Żydzi posiadający niewolników, gdy za czasów Jeremiasza, w kolejnym roku szabatowym (według kalendarza księżycowego) 610/609 p.n.e., zawarli przed Nim w świątyni jeruzalemskiej przymierze, w którym zobowiązali się darować wolność całej swojej służbie pochodzenia hebrajskiego. Lud, do którego należał Jeremiasz, posłusznie zastosował się w ten sposób do woli Bożej, nie bacząc na groźną dla Jeruzalem sytuację międzynarodową. Zanim jednak upłynął ten rok uwolnienia, dawni właściciele złamali swoje uroczyste przymierze i zmusili byłych niewolników oraz niewolnice do powrotu. Nie spodobało się to Jehowie, który dotrzymuje przymierza, i dało Mu kolejną podstawę do ich ukarania (Jer. 34:8-16).
5. (a) Jacy przybysze czasowo mieszkający w Jeruzalem znaleźli się wówczas w niebezpieczeństwie, chociaż wolni byli od winy? (b) Co zagraża współczesnemu odpowiednikowi Jeruzalem? Z jakiej strony?
5 Na szczęście w takim lekceważeniu uroczystego przymierza zawartego przed Bogiem nie brali udziału pewni ludzie przebywający wówczas w Jeruzalem, znani jako Rekabici, potomkowie Jonadaba, syna Rekaba (Jer. 35:6-11). Mimo to znaleźli się w niebezpieczeństwie, ponieważ na żydowskich mieszkańców Jeruzalem niebawem miała spaść zasłużona kara. Za swoją postawę mieli jednak być uchronieni przed losem samolubnych i niewiernych Żydów, który w dalszych słowach przepowiedział Bóg Jehowa. Słowa te, choć skierowane do Jeruzalem z czasów Jeremiasza, powinny wzbudzić żywe zainteresowanie we współczesnym chrześcijaństwie. Podobnie jak wtedy Jeruzalem, nominalne chrześcijaństwo dobrnęło do ostatnich dni swojej długiej egzystencji. Doczekaliśmy się nastania ósmej, ostatniej z przepowiedzianych w Biblii potęg światowych. Występuje ona obecnie pod postacią Organizacji Narodów Zjednoczonych. W stosunku do chrześcijaństwa, które jest nowożytnym odpowiednikiem Jeruzalem, ma ona odegrać nader złowrogą rolę. Organizacja Narodów Zjednoczonych i jej poprzedniczka, Liga Narodów, istnieją łącznie już 60 lat (Apok. 17:7-11). Instytucja ta, zanim zniknie, da jeszcze o sobie znać w działaniu!
6. W jaki sposób chrześcijaństwo, choć podaje się za orędownika wolności, w istocie rzeczy narzuciło ludziom niewolę?
6 Chrześcijaństwo, które twierdzi, że pochodzi od Chrystusa, powinno się opowiadać za zrywaniem więzów z tym światem pogrążonym w grzechu. W rzeczywistości jednak dla własnego interesu zaprzedało ono swoich stronników w niewolę świata. Dzieje się tak, ponieważ woli być przyjacielem świata, choć zarazem staje się wrogiem Boga (Jak. 4:4).
7. (a) W jaką niewolę chrześcijaństwo zapędziło swoją ludność i przeciw komu ją podjudza? (b) Jaka następna zapowiedź z proroctwa Jeremiasza jest przeznaczona dla niego?
7 Duchowi niewolnicy w obrębie chrześcijaństwa nie pracują na rzecz Królestwa Bożego na czele z Chrystusem, lecz służą temu skazanemu na zagładę światu oraz jego władcy i bogu, Szatanowi Diabłu (1 Jana 2:15-17; Efez. 2:2). Chrześcijaństwo każe swoim zwolennikom przeciwstawiać się tym chrześcijańskim świadkom Boga Jehowy, których proroczym pierwowzorem był Jeremiasz. Niechaj zatem usłyszy, co z kolei prorok ten powiedział:
„Dlatego to mówi Jahwe: Nie usłuchaliście Mnie, by ogłosić wolność każdy bratu i współziomkowi swemu; oto puszczam was wolno — na miecz, zarazę i głód. Uczynię was nadto przedmiotem przerażenia wszystkich królestw ziemi. A z ludźmi, którzy przekroczyli umowę ze Mną, którzy nie wypełnili warunków umowy zawartej wobec Mnie, postąpię jak z cielęciem ofiarnym, które przecięli na dwie części, przechodząc między nimi. Przywódców judzkich, dostojników jerozolimskich, dworzan, kapłanów i cały lud kraju, co przechodził między częściami cielęcia ofiarnego, wydam w ręce ich nieprzyjaciół i w ręce tych, co nastają na ich życie. Zwłoki ich staną się żerem dla ptaków powietrznych i zwierząt lądowych. Sedecjasza zaś, króla judzkiego, i jego przywódców wydam w ręce ich nieprzyjaciół, w ręce tych, co nastają na ich życie, w ręce wojska króla babilońskiego, które teraz odeszło od was.
„Oto wydam rozkaz — wyrocznia Jahwe — i sprowadzę ich znów przeciw temu miastu. Będą walczyć przeciw niemu, zdobędą je i spalą ogniem; miasta zaś judzkie uczynię bezludnym pustkowiem” (Jer. 34:17-22; porównaj z tym Księgę Rodzaju 15:10-18).
8. Z czym musi się liczyć dzisiejsze chrześcijaństwo w świetle proroctwa Jeremiasza?
8 Czy to proroctwo przepowiada upadek nominalnego chrześcijaństwa za sprawą potęg światowych, które z przyzwoleniem Jehowy będą je oblegać? A cóż by innego mogło ono zapowiadać w świetle tego, co spotkało Jeruzalem? Jeremiasz posłuszny nakazowi Bożemu poinformował króla Sedecjasza z góry o wzięciu go do niewoli i deportowaniu do Babilonu, gdzie miał umrzeć (Jer. 34:1-7). Zatem większe spełnienie tego proroczego wydarzenia z czasów biblijnych, na pewno i władcom chrześcijaństwa nie wróży nic dobrego!
9. Kiedy po roku szabatowym rozpoczęło się oblężenie Jeruzalem i jak długo potrwało? Dlaczego to miasto stało się „przedmiotem przerażenia” dla tych, co mogli się obawiać podobnego końca?
9 W roku 609 p.n.e. tak zwany rok szabatowy zakończył się dziewiątego dnia siódmego miesiąca księżycowego (Tiszri), w przeddzień Dnia Przebłagania. Nieco później, dziesiątego dnia dziesiątego miesiąca księżycowego (Tebet) tego samego roku, wojsko króla babilońskiego Nabuchodonozora wznowiło oblężenie Jeruzalem (2 Król. 25:1, 2). Upłynęło osiemnaście miesięcy, zanim dziewiątego dnia czwartego miesiąca księżycowego (Tammuz) 607 roku p.n.e. miasto zostało zdobyte. Król Sedecjasz, który podjął próbę ucieczki i chciał tym sposobem przekreślić proroctwo Jehowy, dotarł tylko do Jerycha, gdzie dostał się w ręce ścigających go Babilończyków. Przywiedziono go wtedy bezpośrednio przed oblicze Nabuchodonozora, po czym został zaprowadzony do bałwochwalczego Babilonu bez nadziei na powrót z wygnania (Jer. 34:2, 3). Siódmego dnia następnego miesiąca księżycowego (Ab) roku 607 p.n.e. Jeruzalem po splądrowaniu spalono. Nie ocaliła go zbezczeszczona świątynia Jehowy (2 Król. 25:3-17). Okropny koniec Jeruzalem faktycznie mógł wstrząsnąć innymi narodami przejętymi trwogą przed podobnym potraktowaniem ze strony Babilonu.
10. Czy chrześcijaństwo drży na myśl o tamtych starożytnych wydarzeniach? Co rozpocznie się wraz z jego zagładą?
10 Niestety po wiekach wyobrażenie o mieście Jeruzalem leżącym w gruzach straciło siłę oddziaływania i nie budzi już w chrześcijaństwie grozy ani przerażenia. W tamtym starożytnym dramacie nie dostrzega ono proroczej ilustracji, ostrzegającej przed jego własnym, szybko się zbliżającym wyniszczeniem na całym świecie. Od tego zresztą rozpocznie się zagłada wszystkich religii fałszywych pośród największego ucisku, jakiego świat przeciwny Jehowie jeszcze nigdy dotąd nie zaznał. Stanie się tak, jak przepowiedziano w Ewangelii według Mateusza 24:15-22.
11. Kiedy spustoszona ziemia judzka pozostała bez ludzi i zwierząt domowych? Czy tylko Jeremiasz i Baruch przeżyli dzięki łasce Jehowy?
11 A jak wobec tego ktokolwiek miałby przeżyć taki ucisk? Podobnie jak Jeremiasz i jego sekretarz Baruch przetrwali w Jeruzalem klęskę głodu, miecza, zarazy i ognia. Trochę później, bo w siódmym miesiącu księżycowym tego katastrofalnego roku, ogarnięta paniką resztka mieszkańców, którzy się zbuntowali przeciw panowaniu Babilonu, uciekła do Egiptu, zabierając ze sobą Jeremiasza. W ten sposób całe terytorium królestwa Judy opustoszało, pozostało bez ludzi i zwierząt domowych (2 Król. 25:22-26). Dla ziemi tej rozpoczął się wówczas 70-letni okres nieprzerwanego szabatu (2 Kron. 36:20, 21). Ale poza Jeremiaszem i jego sekretarzem Baruchem byli jeszcze inni, którzy zburzenie Jeruzalem i spustoszenie całej Judy przeżyli pod łaskawą opieką Jehowy. Zostało to im zagwarantowane za pośrednictwem Jeremiasza. Komu dzisiaj zależy na przetrwaniu zbliżającego się ucisku, tego powinny zainteresować osoby, które wtedy pozostały przy życiu.
PIERWOWZÓR TYCH, CO PRZEŻYJĄ UPADEK CHRZEŚCIJAŃSTWA
12. Jaki koczowniczy lud obcego pochodzenia zobrazował tych, co przeżyją nadchodzący ucisk? Jak to się stało, że Jeremiasz odnalazł owych przybyszy w Jeruzalem?
12 Na kogo skieruje wzrok wielki Zachowawca życia ludzkiego podczas nadciągającego ucisku, w którym zginie skazany na zagładę teraźniejszy system rzeczy? Na tych oddanych Jemu, ochrzczonych chrześcijan, których zobrazowała pewna grupa cudzoziemskich przybyszy zmuszonych do przejściowego zatrzymania się w dawnym Jeruzalem. Byli to przyjaciele Żydów, toteż nie chcieli się znaleźć w obozie wrogów zbliżających się pod wodzą króla Babilonu, Nabuchodonozora, aby przystąpić do oblężenia Jeruzalem; z tej przyczyny przerwali dotychczasowy koczowniczy tryb życia i tymczasowo zamieszkali w mieście. Ród swój wywodzili od niejakiego Jonadaba, inaczej Jehonadaba, syna Rekaba. Nie nazywano ich jednak Jonadabitami, ponieważ imię Jonadab nosił również jeden z bratanków króla Dawida. Przylgnęło do nich miano Rekabitów, które podkreślało ich odrębność od Izraelitów. Ludzie ci byli dobrze znani Jeremiaszowi.
13. Jak wyglądało przestrzeganie przymierza u Izraelitów w porównaniu z wiernymi ślubowaniu Rekabitami? Co nakazano Jeremiaszowi w odniesieniu do Rekabitów?
13 Ponad 250 lat wiernie już przestrzegali ślubowania, którym się związali wobec swego szeroko znanego przodka, Jonadaba. Izraelici nie mogli mierzyć się z nimi pod tym względem, gdyż daleko im było do wierności wobec Przymierza Prawa, jakie ich praojcowie zawarli z Bogiem Jehową jeszcze w 1513 roku p.n.e. za pośrednictwem Mojżesza. Bóg, którego przymierze naruszyli, zamierzał teraz wykazać różnicę pomiędzy Izraelitami a dotrzymującymi słowa Rekabitami. Dlatego ci ostatni mieli zostać poddani próbie w miejscu świętym dla Jehowy, jakim była świątynia jeruzalemska. W związku z tym Jehowa tak rzekł Jeremiaszowi: „Idź do rodziny Rekabitów, rozmawiaj z nimi, przyprowadź ich do domu Jahwe do jednej z sal i daj im wino do picia” (Jer. 35:1, 2). Miał to uczynić, chociaż było rzeczą powszechnie wiadomą, iż Rekabici są abstynentami.
14. Czym wytłumaczyli Rekabici odmowę wypicia wina podanego ręką Jeremiasza oraz swoje zamieszkanie w mieście?
14 Jeremiasz zastosował się do polecenia (Jer. 35:3-5). Rekabici jednak nie zgodzili się na picie, nawet z ręki proroka. Wyjaśnili:
„Nie pijemy wina. Jonadab bowiem, syn Rekaba, nasz ojciec, nakazał nam: ‛Nie będziecie pili wina na wieki ani wy, ani wasi synowie. Nie będziecie budować domu, nie będziecie obsiewać żadnym nasieniem, nie będziecie sadzić winnicy ani jej posiadać, lecz będziecie mieszkać w namiotach przez całe życie, abyście długo żyli na ziemi, na której jesteście wędrowcami’.
„Byliśmy posłuszni poleceniu Jonadaba, syna Rekaba, naszego ojca, we wszystkim, co nam nakazał. Powstrzymujemy się od picia wina przez całe życie, zarówno my sami, jak nasze żony, nasi synowie i nasze córki. Nie budujemy domów mieszkalnych, nie posiadamy ani winnic, ani pól, ani nasion. Mieszkamy w namiotach, będąc posłuszni i postępując według wszelkich wskazówek Jonadaba, naszego ojca. Gdy zaś Nabuchodonozor, król babiloński, nadciągnął przeciw krajowi, powiedzieliśmy: ‛Chodźcie, schrońmy się do Jerozolimy przed wojskiem chaldejskim i przed wojskiem aramejskim!’ Zamieszkaliśmy więc w Jerozolimie” (Jer. 35:6-11).
15. W jakim sensie ślubowanie nałożone Rekabitom stanowiło dla nich ochronę? Jak ich postawa była uwzględniona w Przymierzu Prawa?
15 Ślubowanie wiążące Rekabitów służyło im za ochronę. Prowadzili dzięki niemu skromne życie przybywszy w cudzym kraju, z dala od demoralizującego wpływu miast. Nie będąc Izraelitami, nie podlegali mojżeszowemu Przymierzu Prawa, lecz zachowywali się jak obcy w bramach Izraelitów i starali się nie sprawiać kłopotu swoim gospodarzom. Nie przeszkadzali Izraelitom w wywiązywaniu się z warunków przymierza zawartego z Jehową, a sami podporządkowywali się wymaganiom Prawa w takiej mierze, w jakiej miały do nich zastosowanie. Jeżeli chodzi o napoje alkoholowe, to postępowali jak izraelscy nazirejczycy. Przestrzegając trzeźwości, potrafili rozsądnie oceniać rozwój sytuacji. Najazd wojsk króla Nabuchodonozora na kraj Judy zagroził ich skromnemu, koczowniczemu życiu. W obliczu nadciągających najeźdźców chaldejskich Rekabici siłą rzeczy schronili się w Jeruzalem.
16. Jakiego argumentu przeciw wiarołomnym Izraelitom dostarczyli Jehowie wierni danemu słowu Rekabici? Co uznał On za konieczne?
16 Wytrwałe ich trzymanie się polecenia zakazującego im picia wina, mimo że zachęcał ich do tego prorok i kapłan Jeremiasz, posłużyło Jehowie za argument przeciw łamiącym przymierze Izraelitom. Rekabici przestrzegali swego zwyczaju, chociaż narzucił im go człowiek, jeden z ich przodków. Izraelici zaś naruszali Przymierze Prawa, lekceważąc fakt, że było zawarte nie ze zwykłym śmiertelnikiem, lecz z Bogiem Najwyższym. Słusznie zatem Jehowa powiedział Jeremiaszowi:
„Idź i mów do mężów judzkich i do mieszkańców Jerozolimy: Czy nie przyjęliście pouczenia, by słuchać mojego słowa — wyrocznia Jahwe. Słowa Jonadaba, syna Rekaba, jakie polecił swoim synom, zostały wprowadzone w życie. Zakazywały picia wina, więc nie piją do dzisiejszego dnia, bo są posłuszni zaleceniom swego ojca. Ja tymczasem mówiłem do was nieustannie, lecz nie usłuchaliście Mnie. I posyłałem do was nieustannie wszystkie moje sługi, proroków, z poleceniem: ‛Nawróćcie się każdy ze swego przewrotnego postępowania, poprawcie wasze uczynki, a nie chodźcie za innymi bóstwami, by im służyć, a wtedy będziecie mogli mieszkać w ziemi, jaką dałem wam i waszym przodkom’. Lecz nie nakłoniliście swego ucha ani nie usłuchaliście Mnie. Tak, synowie Jonadaba, syna Rekaba, wprowadzili w życie nakaz swego ojca, jaki im zlecił, a naród ten nie usłuchał Mnie.
Dlatego to mówi Jahwe, Bóg Zastępów, Bóg Izraela: Oto sprowadzę na Judę i na wszystkich mieszkańców Jerozolimy nieszczęście, jakie postanowiłem przeciw nim. Albowiem mówiłem do nich, a nie słuchali, wołałem do nich, a nie odpowiedzieli” (Jer. 35:13-17).
17. Dlaczego odstępstwo Izraelitów musiało być potraktowane jako rozmyślne? Co nieuchronnie zbliżało się do nich?
17 Z powyższego porównania Rekabitów i Izraelitów jasno wynika, że ci ostatni, korzystając z niepomiernej łaskawości Stwórcy, mogli z pomocą proroków dochować wierności przymierzu zawartemu z Jehową, ich Bogiem. Między innymi zadbał On o to, by istniała świątynia, w której kapłani składali ofiary zadośćuczynienia za nieumyślne grzechy ludu, popełniane na skutek słabości ciała. Wbrew temu Izraelici dobrali sobie obcych bogów, w szczególności Baala, a do ich kultu włączyli wszelkiego rodzaju niegodziwości wyraźnie zakazane w Prawie, które Jehowa ogłosił za pośrednictwem Mojżesza. Toteż odstępstwo tego narodu od przymierza z Bogiem, wymagającego czystego wielbienia, trzeba było uznać za rozmyślne. Świadczyło ono zarówno o braku szacunku dla jedynego żywego i prawdziwego Boga, jak też o lekceważącym stosunku do własnych uroczystych ślubów. Mogło to na odstępców ściągnąć tylko nieszczęście. Z podobnych powodów nieunikniona klęska zagraża całemu chrześcijaństwu!
OCALENIE OD ZAGŁADY RAZEM Z RELIGIĄ FAŁSZYWĄ
18. Jakie słowa Jeremiasza skierowane do Rekabitów dają „wielkiej rzeszy” pewność przetrwania zguby chrześcijaństwa i jego przyjaciela, to jest świata?
18 Kto chciałby dzisiaj uniknąć zagłady wraz z nominalnym chrześcijaństwem i blisko z nim zaprzyjaźnionym, lecz przynoszącym ujmę Bogu, doczesnym systemem rzeczy? „My chcemy!” — odpowiadają członkowie „wielkiej rzeszy” przepowiedzianej w Księdze Apokalipsy 7:9-17 (NW). Pewność ochrony czerpią oni ze słów obietnicy, jaką dał Jehowa dotrzymującym ślubów Rekabitom, o czym tak czytamy w Księdze Jeremiasza 35:18, 19: „Do rodziny Rekabitów zaś powiedział Jeremiasz: ‛To mówi Jahwe Zastępów, Bóg Izraela: Ponieważ byliście posłuszni poleceniom Jonadaba, waszego ojca, przestrzegając wszystkich jego nakazów i wypełniając wszystko, co wam zlecił, dlatego to mówi Jahwe Zastępów, Bóg Izraela: Nie zabraknie Jonadabowi, synowi Rekaba, potomka, który by stał zawsze przede Mną’”.
19. (a) Jaki był stosunek Jonadaba do kultu Baala? (b) Na kogo kierują uwagę imiona: Jonadab i Jaazaniasz? Jak zapatrywali się ci ludzie na picie wina?
19 Jak stąd widać, Jonadab, syn Rekaba, choć nie był Izraelitą, miał na ziemi mieć potomków, którzy by zawsze stali przed Jehową na pozycji cieszącej się Jego uznaniem. Przypomnijmy, iż tenże Jonadab całą duszą i sercem współdziałał z królem Jehu w tępieniu kultu Baala na obszarze odstępczego królestwa Izraela (2 Król. 10:15-28). Imię tego syna Rekaba: Jonadab, a ściślej biorąc Jehonadab, zwraca uwagę na jedynego żywego i prawdziwego Boga, ponieważ oznacza: „Jehowa jest szczodry”. Rekabitą, któremu Jeremiasz przekazał obietnicę Bożą był Jaazaniasz (Jaazaniah), a z kolei to imię znaczy: „Jah [Jehowa] słyszy” (Jer. 35:3-5). Jaazaniasz i jego bracia, wierni wiążącemu ich słowu, odmówili w świątyni Jehowy wypicia wina podanego im przez Jeremiasza. Potwierdzili tam w obecności Jehowy, że niezłomnie trwają przy obowiązującym ich ślubowaniu.
20. Czego możemy być pewni co do losu Rekabitów w okresie zburzenia Jeruzalem i później, choć nie mamy na to bezpośrednich dowodów w Biblii?
20 Jehowa odniósł się z uznaniem do wierności wymienionych Rekabitów i obiecał, że nie wyginą podczas nadciągającej klęski Jeruzalem, która nastąpiła w 607 roku p.n.e. Możemy być pewni, iż Rekabici nie zniknęli wtedy sprzed oblicza Jehowy, ponieważ szanował On słowo swojej obietnicy w niemniejszym stopniu jak Rekabici swój ślub co do wina. Świadectwem historycznym ich ocalenia jest być może wzmianka o Malkiaszu, synu Rekaba, który za dni namiestnika Nehemiasza naprawiał jedną z bram jeruzalemskich (Nehem. 3:14). Czy jacyś Rekabici dożyli czasów Jezusa Chrystusa i zostali jego uczniami, o tym Słowo Jehowy nie wspomina. Ale takie przypuszczenie byłoby ze wszech miar uzasadnione!
21. Czyją klęskę narodową przetrwali Rekabici? Na co więc można liczyć, jeśli chodzi o ich współczesny odpowiednik?
21 W dobie obecnej nikt nie może wykazać swego ewentualnego pochodzenia od Rekabitów, ale istnieje dziś ich współczesny odpowiednik. Jest nim klasa bliskich towarzyszy Izraelitów duchowych, których przedstawiał Jeremiasz. Dawni Rekabici przeżyli zagładę odstępczego Jeruzalem. Ponieważ stanowili pierwowzór „wielkiej rzeszy” tak zwanych „drugich owiec” Chrystusa, słusznie można się spodziewać, że również ci pozaobrazowi „Rekabici” przetrwają „wielki ucisk”, jaki ogarnie świat, sprowadzając w pierwszej fazie zgubę na chrześcijaństwo, odpowiednik tamtego Jeruzalem.
22. (a) Kiedy po raz pierwszy wyjaśniono, że Jonadab obrazował klasę ludzi o usposobieniu owiec, którzy przeżyją „wielki ucisk”? (b) Do czego „Strażnica” z 15 kwietnia roku 1935 z naciskiem zapraszała tę klasę?
22 W książce pt. Usprawiedliwienie, której trzeci tom oddano do użytku w języku angielskim dnia 18 lipca 1932 roku w Brooklynie (Nowy Jork), wyjaśniono po raz pierwszy (na stronach 77-83), że starożytny Jonadab przedstawiał klasę bogobojnych ludzi, jacy pod ochroną Bożą mają przetrwać „wielki ucisk” i przejść żywi do nowego porządku pod władzą Królestwa Chrystusa. (Zobacz też Strażnicę angielską z 1 sierpnia 1932 roku, strony 230-233). W zamieszczonym tam omówieniu do tejże grupy odniesiono interesujący temat: „Miliony obecnie żyjących nigdy nie umrą”. Zgodnie z tym również Strażnica (angielska) z 15 kwietnia roku 1935 podała do wiadomości, co następuje:
„Strażnica” jeszcze raz przypomina czytelnikom, że w Waszyngtonie odbędzie się zjazd Świadków Jehowy i Jonadabów; początek jest przewidziany na 30 maja, a zakończenie na 3 czerwca 1935 roku. Spodziewamy się, iż wielu członkom ostatka oraz Jonadabom uda się przybyć na to dogodne miejsce. Dotychczas tylko niewielu Jonadabów skorzystało z przywileju uczestniczenia w takim zgromadzeniu, a zjazd organizowany w Waszyngtonie zapewne okaże się dla nich prawdziwym dobrodziejstwem i pokrzepieniem. (Strona 114).
23. Co przedstawiono Jonadabom na tamtym kongresie w Waszyngtonie? Kogo w związku z tym objął następnego dnia chrzest wodny?
23 Potwierdziło się to w piątek, 31 maja, gdyż wyjawiono im wtedy, że klasa Jonadaba jest identyczna z „ludem wielkim” przepowiedzianym w Księdze Apokalipsy (Objawienia) 7:9-17 (według brzmienia Biblii gdańskiej). Prawdopodobnie większość z 840 uczestników kongresu, których następnego dnia ochrzczono w wodzie, należała właśnie do Jonadabów, do pozaobrazowych Rekabitów.
24. Kogo dzisiaj obrazują także potomkowie Jonadaba, którzy przeżyli upadek Jeruzalem w roku 607 p.n.e.?
24 Dawny Jonadab żył w dziesiątym wieku p.n.e. i nie widział, jak w roku 607 p.n.e. burzono Jeruzalem. Ale jego potomkowie, Rekabici, których Jeremiasz poddał próbie co do wierności ślubowaniu, oglądali klęskę Jeruzalem i w sposób bliżej nie określony ją przeżyli. Z racji swego pochodzenia od Jonadaba także obrazowali „wielką rzeszę”, która ma przetrwać upadek nominalnego chrześcijaństwa. (Zobacz książkę „Możesz przeżyć Armagedon, aby się dostać do nowego świata Bożego” [You May Survive Armageddon into God’s New World], strony 64-67).
25. Jakiej zachęty udzielono nowożytnym odpowiednikom Jonadaba i Rekabitów, wziąwszy pod uwagę zalety wyróżniające tamtych dawnych sług Jehowy?
25 A więc, oddani Bogu i ochrzczeni chrześcijanie zobrazowani przez starożytnych Rekabitów: za ich przykładem musicie trzymać się z dala od nadmiernego pobłażania sobie, od fałszywego wielbienia i od łączenia się ze światem przez zaprzyjaźnienie się z nim! (Jak. 4:4; 1 Jana 2:15-17). Stale naśladujcie Jonadaba, syna Rekaba, w dawaniu dowodów gorliwości dla Jehowy i w przeciwstawianiu się współczesnemu kultowi Baala, abyście na własne oczy zobaczyli, jak Jehowa za pośrednictwem większego Jehu, Jezusa Chrystusa, zniszczy chrześcijaństwo i wszystkie inne religie fałszywe. Z wiernością wzorowaną na Rekabitach wywiązujcie się ze ślubów oddania wszechwładnemu Panu Jehowie i udzielajcie się w popieraniu spraw Jego chwalebnego Królestwa pod zarządem Chrystusa. Wyzwoleni będąc od tego skazanego na zagładę świata, zachowacie wtedy tę swobodę, aż przestanie on istnieć raz na zawsze. Korzystając z waszej błogosławionej wolności w sposób zgodny z wolą Bożą, nie poniesiecie szkody, gdy Jehowa pomści się na tym niegodziwym świecie i wszystkich jego przyjaciołach, lecz zjednacie sobie Jego uznanie oraz nagrodę życia na rajskiej ziemi pod panowaniem Królestwa Jego Syna. Ogromną sprawicie tym radość ostatkowi klasy Jeremiasza!
(Przewidziane są dalsze rozważania dotyczące proroctwa Jeremiasza).
[Ilustracja na stronie 10]
Przeżycie upadku chrześcijaństwa