Znalezienie radości prowadzącej do życia wiecznego

 1. (a) Czy system zarządzania obecnym światem daje jakąś nadzieję na życie? (b) Co w związku z obecnym systemem podaje Biblia?

CZY życie wieczne na ziemi jest możliwe? Gdy się patrzy na stan rzeczy istniejący obecnie na ziemi, zdaje się być usprawiedliwiona myśl o możliwości ostatecznego wytępienia rodzaju ludzkiego. Przywódcy światowi jeżdżą z jednego kraju do drugiego i mówią o „pokoju”, a w tym samym czasie z ich zbrojowni wytacza się coraz więcej rodzajów straszliwych, tajnych broni. Tkwią w matni obecnego wyzutego z miłości wieku atomowego i każdy stara się prześcignąć drugich w sporządzaniu narzędzi zabijania. Wszyscy, którzy miłują życie i radość, muszą dojść do wniosku, że system zarządzania obecnym światem jest skażony i niesie ze sobą śmierć. Biblia podaje, że ten system rzeczy należy do Szatana i jest poddany władzy „tego, który ma środki do powodowania śmierci, to jest Diabła”. (Hebr. 2:14, NW) Obecnie odbywa się sąd nad tym systemem światowym i już wkrótce Jehowa Bóg wykona na nim wyrok, którym będzie „nagłe zniszczenie”. — 1 Tes. 5:2, 3, NW.

 2. Jakie zaproszenie kieruje Jehowa do ludzi, którzy miłują życie i dlaczego tacy ludzie mogą się cieszyć?

² Czy życie wieczne na tej ziemi będzie możliwe, gdy już przeminie szatański, śmiercionośny system zarządzania? Biblia daje odpowiedź twierdzącą. Nadto czytamy w niej, że nowy system zarządzania, który będzie służył życiu, przyniesie wszystkim ludziom miłującym sprawiedliwość nie dające się opisać błogosławieństwa. O tym nowym systemie zarządzania sam wiekuisty Bóg Jehowa tak się wypowiada: „Albowiem oto ja tworzę niebiosa nowe, i ziemię nową, a nie będą wspomniane rzeczy pierwsze, ani wstąpią na serce. Owszem weselcie się, a radujcie się na wieki wieków z tego, co Ja stworzę; bo oto stworzę Jeruzalem na radość, a lud jego na wesele. I rozraduję się w Jeruzalemie, a weselić się będę w ludu moim; a nie będzie słychać w nim głosu płaczu i głosu narzekania.” — Izaj. 65:17-19.

 3. Czy są „nowe niebiosa” i „nowa ziemia”, i odkąd stają się one powodem do radości?

³ Obrazowe Jeruzalem ze starożytnej Palestyny już dawno przestało być „radością całej ziemi” i Jehowa na pewno nie cieszy się tą rozdzieraną sporami Jerozolimą leżącą w nowożytnej Jordanii, gdzie zakazano działalności Jego świadków. Jednakże Jehowa znajduje niezmierną radość w „nowym Jeruzalem”, to znaczy w swym systemie zarządzania „nowymi niebiosami” pokojowego, nowego świata. Zgromadzając przez nie znowu wszystkie rzeczy (...), rzeczy w niebie i rzeczy na ziemi”, pod władzą „królestwa Syna swej miłości”. (Efez. 1:7-10; Kol. 1:13, NW) Pod władzą tego Królestwa niebios Jehowa utworzył obecnie organizację „nowej ziemi”, składające się z Jego świadków Społeczeństwo Nowego Świata, do którego należą miłośnicy sprawiedliwości „ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”. (Obj. 7:9, NW) Od roku 1914 w niebiosach a od roku 1919 na ziemi ten wspaniały twór Boży jest dla wszystkich przebywających w jego obrębie źródłem radości i orzeźwiania.

 4. Jakim błogosławieństwem Jehowa rozporządza i jak będzie je rozdzielać?

⁴ Demoniczne „niebiosa” Szatana, jak również jego ziemskie rządy sprawowane przez sprzedajnych polityków i chciwych dyktatorów rychło pójdą w niepamięć w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”. (Obj. 16:14-16; 19:11-21, NW) Potem „Nowe Jeruzalem” Bożych „niebios” zstąpi na ziemię w tym znaczeniu, że obsypie posłuszną ludzkość niezliczonymi błogosławieństwami. Jakże radosne stosunki zapanują w nowym świecie między Bogiem a ludźmi! Czytamy bowiem: „Oto namiot Boga jest u ludzi, i [Bóg] będzie przebywał z nimi, a oni będą jego ludami. I sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z ich oczu, i nie będzie już śmierci.” (Obj. 21:1-5, NW) Dzieci Boże nigdy już nie będą umierać! Tym błogosławieństwem Jehowa rozporządza za pośrednictwem zarządzającego systemu swych „nowych niebios”, przy czym należy do niego również „żywot aż na wieki”. — Ps. 133:3.

 5. (a) W czym świadkowie Jehowy znajdują teraz radość? (b) Jak ich stan różni się od stanu religii sekciarskich?

⁵ Pokrzepieni tymi wspaniałymi prawdami biblijnymi, zjednoczeni czciciele Jehowy radośnie wydają świadectwo aż po krańce ziemi, pocieszając miliony ludzi nadzieją na życie w nowym świecie Bożym. A jakąż radość znajdują w przekazywaniu innym poselstwa Bożego! Jakże krańcowo różni się ich pomyślność duchowa od głodu duchowego panującego wśród sekciarskich religii dzisiejszego świata! Jest dokładnie tak, jak przepowiedział Pan Jehowa: „Oto słudzy moi weselić się będą, a wy się zawstydzicie; oto słudzy moi wykrzykiwać będą z radości serdecznej, a wy będziecie wołać z boleści serca i ze skruszenia ducha wyć będziecie.” (Izaj. 65:13, 14, Wu) Jakże prawdziwość tego potwierdza się na religii światowej doby dzisiejszej! Ona nie znajduje radości w mnóstwie swych sekt i nie chce się podporządkować jednoczącej władzy Jehowy, „szczęśliwego Boga” i Najwyższego Suwerena wszechświata. Ona odrzuca pierwotną religię wiekuistego Boga. — 1 Tym. 1:11, 17.

BADANIE MNÓSTWA SEKT

 6. (a) Jakie studium będzie wiec interesujące? (b) Z jakiego punktu widzenia należy badać religie świata?

⁶ Czy jednak pewna liczba religii sekciarskich nie twierdzi, że to ich religia jest religią pierwotną? Czy nie wskazują ze wzgardą na świadków Jehowy, mówiąc: „Wy zakładacie nową religię”? Dlatego interesujące będzie zbadanie ich twierdzeń w świetle historii i prawdy biblijnej. Już na samym początku jedno staje się jasne: pierwotna religia nie może być religią sekciarską. Nie może to być religia jakiejś jednej rodziny, jednej gminy, jednego szczepu czy nawet narodu. Już 1900 lat temu pewien mąż Boży trafnie wyraził jedną prawdę podstawową słowami: „Niezawodnie dostrzegam, że Bóg nie jest stronniczy, ale w każdym narodzie człowiek, który się go boi i czyni sprawiedliwość, jest mu godny przyjęcia.” (Dzieje 10:34, 35, NW) Chcąc rozróżnić pierwotną religię, człowiek musi się wydostać ze swego miejscowego otoczenia, musi porzucić dzielące ludzkość dumne tradycje i szukać jednego Boga i Ojca, który „uczynił z jednego człowieka wszystkie narody ludzkie, aby zamieszkiwały całą powierzchnię ziemi”. (Dzieje 17:26, 27, NW) Zbadaj więc z takiego szerszego punktu widzenia światowe systemy religijne.

 7. (a) Czy protestantyzm może rościć pretensje do tego, że jest pierwotną religią? (b) Czy może to robić katolicyzm? (c) A religie orientalne?

⁷ Weźmy najpierw system protestancki. Zapoczątkowało go powstanie nowych sekt, czyli odłamów, które się oderwały od katolicyzmu. Często dochodziło do schizmy na tle politycznym, bądź też ze względu na małżeństwo czy inne sprawy świeckie, wskutek czego protestantyzm zatrzymał wiele nauk z katolicyzmu. Chociaż liczy on niewiele więcej niż czterysta lat, to jednak sam rozpadł się na ponad dwieście skłóconych ze sobą sekt, a szereg czołowych sekt, np. w Stanach Zjednoczonych Ameryki, znowu się rozpada z powodu doktrynalnych lub organizacyjnych kwestii spornych na dwadzieścia czy więcej ugrupowań. Wiekuisty Bóg Jehowa nie może być sprawcą takiego zamieszania! (1 Kor. 14:33, 40) A co powiedzieć o systemie katolickim? Katolicyzm chełpi się tym, że jest starszy. Jednak historia wskazuje na to, że sekta rzymskokatolicka datuje się w rzeczywistości nie wcześniej niż od 312 roku po Chr., kiedy to cesarz Konstantyn uczynił ją oficjalną religią imperium rzymskiego, przy czym sam zajął w niej stanowisko Pontifexa Maximusa, a więc pierwszego papieża. W ten sposób rzymski katolicyzm zaczął istnieć jako religia państwowa. Jest on tylko jedną z wielu zwalczających się wzajemnie sekt katolickich, takich jak: grecko-ortodoksyjna, koptyjska, armeńsko-katolicka i inne. Ponadto sekty katolickie są młode w porównaniu z orientalnymi systemami Konfucjusza, Brahmy czy Buddy, które powstały co najmniej osiemset lat przed katolicyzmem. Czy więc pierwotną religią są systemy orientalne? Badania wykazują, że te religie mają wywołujący zamęt panteon bogów i że one również rozpadły się na mnóstwo sekt. Buddyzm z Cejlonu, Birmy i Tajwanu różni się od buddyzmu z Chin. Ten znów jest całkiem inny niż buddyzm z Japonii, mający za sobą długą historię podziałów na zwalczające się sekty, których liczba w okresie pustki duchowej, jaka nastąpiła po drugiej wojnie światowej, wzrosła do co najmniej 165.a

 8. (a) Podaj niektóre powody istnienia sekciarskiego zamieszania. (b) Z jakiego wspólnego źródła można wywieść obecne religie sekciarskie?

⁸ Dlaczego ten świat przedstawia taki smutny obraz mnóstwa sekt religijnych i mnóstwa bogów? Jednym z powodów jest fakt, że religia światowa nie opiera się na trwałym fundamencie prawdy. Nie ma solidnej podstawy, jaką prawdziwy chrystianizm znajduje w Biblii, natchnionym, spisanym Słowie. Często za podstawę służą jej lotne piaski przesądów albo filozofii ludzi mądrych na sposób światowy, którzy lekceważą Słowo prawdziwego Boga. Poza tym Biblia i historia świecka, jak również podobieństwa formy i nauki wskazują na to, że wszystkie systemy obecnej religii światowej mają wspólnego przodka, który spłodził ten podział. A więc zarówno młodociany protestantyzm, jak i będący już w średnim wieku katolicyzm czy siwowłosa religia Wschodu — wszystkie można wywieść od „misteriów” starożytnego Babilonu, miasta założonego przez Nemroda ponad 4000 lat tenu, krótko po wielkim potopie z czasów Noego. Czy wątpisz w to, że z Babilonu wywodzą się nowożytne religie sekciarskie? Rozpatrz poniższy przykład:

 9. Jak dalece została rozpowszechniona nauka o trójcy i dlaczego?

⁹ „Misteria” Babilonu głosiły jedność „Jedynego Boga”, składającego się z trzech osób, i tę jedność w trójcy przedstawiano za pomocą równobocznego trójkąta.b W samej rzeczy taka nauka o Bóstwie jest tajemnicza i wprowadza zamieszanie, i ze smutkiem trzeba stwierdzić, że to babilońskie zamieszanie rozprzestrzeniło się po całej ziemi. Starożytni Egipcjanie przyjęli tę samą naukę i znowu posługiwano się trójkątem jako symbolem „trójpostaciowego bóstwa”.c Hinduizm po dzień dzisiejszy czci trójjednego boga Trimurti, którego wyobrażenie przedstawiające go z trzema twarzami znajduje się w Indii w mieście grot, Elefancie, i na każdego, kto by się doszukiwał różnicy miedzy Brahmą, Wisznu i Sziwą, trzema bogami przedstawianymi na tym wizerunku, rzucono klątwę.d Buddyzm japoński zna wyobrażenie trójjedności, San-Po-Kojin, gniewnego boga z trzema głowami i sześcioma ramionami, który strzeże „trzech skarbów” abstrakcyjnego, trójjednego Buddy Bu-Po-So.e „Trójcę Świętą” składającą się z trzech bogów w jednym Bogu czci również większość sekt katolickich i protestanckich, a przyjęto ją jako naukę katolicką dopiero na soborze nicejskim w roku 325 po Chr. Chociaż w Biblii nie ma żądnej wzmianki o „Trójcy Świętej”, to jednak Encyklopedia katolicka (w jęz. ang.) określa ją jako „centralną doktrynę religii chrześcijańskiej”. Na poparcie nauki o trójcy Kościół katolicki również posługują się wizerunkami, na których przedstawiane są trzy głowy na jednym ciele; taki wizerunek znajduje się na przykład w klasztorze trynitarian w Madrycie, w Hiszpanii.f

10. Co pewien wybitny przedstawiciel katolicyzmu mówi o pochodzeniu nauk i praktyk swej religii?

¹⁰ Jednakże trójca to tylko jeden przykład wielu nauk i praktyk, które można znaleźć zarówno w chrześcijaństwie, jak i w religiach wschodu, a które się wywodzą z „misteriów” Babilonu. Kardynał Newman, rzecznik religii katolickiej popiera ten pogląd w swej książce O rozwoju doktryny chrześcijańskiej, mówiąc: „Świątynie ku czci poszczególnych świętych ozdabiane w związku ze świętami, gałęziami drzew, kadzidło, lampy, świece, (...) dni święte i całe okresy liturgiczne, (...) obrazy w okresie późniejszym, być może śpiew kościelny (...) — wszystko to jest pochodzenia pogańskiego i zostało uświęcone przez przyjęcie do Kościoła.” Do tej listy kardynała można by jeszcze dodać różaniec, powtarzanie modlitw, aureole — doprawdy ludzie ze Wschodu, którzy zwiedzają Zachód, albo ludzie z Zachodu, którzy zwiedzają Wschód, są zawsze zaskoczeni podobieństwem obu systemów religijnych. A wszystko to wywodzi się ze starożytnego Babilonu!

11. Pod jakim względem komunizm przypomina religię babilońską?

¹¹ Niektórzy materialiści mogliby w związku z tym powiedzieć: „Ale spójrzcie na komunizm — czy to nie jest system, który się wyrzeka religii?” Czy jednak można naprawdę powiedzieć, że komuniści są bezbożni? Czy nie przyjęli kultu bohaterów, oddając cześć boską Marksowi i Leninowi? W roku 1950 Zgromadzenie Ludowe Albanii głosowało nawet za wzniesieniem pomnika „bóstwu Józefowi Wissarionowiczowi Stalinowi”. Czy w Chinach Ludowych nie obchodzi się świąt w cieniu wielkich portretów Mao Tse-tunga i innych przywódców? Taki kult znamionował założenie Babilonu, gdy usposobionego militarystycznie Nemroda, który „okazał się możnym łowcą przeciwstawiającym się Jehowie”, wywyższano w Babilonie jako „boga” i dyktatora. (1 Mojż. 10:9, NW) Podobnie nowożytny „król północy” z proroctwa biblijnego ‚mówi zadziwiające rzeczy przeciw Bogu bogów’ i czci „boga twierdz”, nagromadzając ogrome ilości broni nuklearnej. (Dan. 11:36, 38, NW) Duch pysznego Babilonu żyje tu nadal.

12. (a) Dlaczego religię Babilonu można nazwać religią umarłych? (b) Jakie potępiające i ostrzegawcze słowa ogłasza w odniesieniu do niej niebo?

¹² Czy to znaczy, że religia babilońska, której odgałęziania rozchodzą się po całej ziemi, jest pierwotna religią ludzkości? Nic podobnego! Religia Babilonu była po potopie pierwszą religią sekciarską, założoną w celu przeciwstawiania się Bogu Wszechmocnemu. Jest religią umarłych, a nie żywych. Po dzień dzisiejszy głównym obowiązkiem wielu jej kapłanów jest grzebanie zmarłych i zanoszenie modłów za zmarłych. Czy to na Zachodzie, czy na Wschodzie, wszędzie pieczołowicie przechowuje jak świętość „wielkich” ze swych przodków i wysławia ich, nie zwracając uwagi na Jehowę, Boga życia. Wszyscy, którzy szukają życia i radości, muszą wziąć pod uwagę potępiające słowa, które niebo ogłosiło przeciw nowożytnemu Babilonowi: „Wydostańcie się z niego, mój ludu, jeśli nie chcecie uczestniczyć z nim w jego grzechach i jeśli nie chcecie mieć udziału w jego plagach. I silny anioł dźwignął kamień, jakby wielki kamień młyński, i rzucił go w morze mówiąc: ‚Z taką szybkością zostanie zrzucony Babilon, owo wielkie miasto, i nigdy nie będzie już znaleziony.’” — Obj. 18:4, 21, NW; zobacz też Jeremiasza 51:6-8.

RELIGIA ŻYCIA

13. Kto jedynie może dokonać wyboru prawdziwej religii dla ludzkości i gdzie się mieści ośrodek tej religii?

¹³ Która religia jest więc religią życia? Tak samo jak ważne jest, żeby widzieć we właściwym świetle obecną religię światową, mianowicie żeby zobaczyć w niej ogólnoświatowy system sekciarskiego zamieszania, tak też konieczne jest uzyskanie właściwego poglądu na religię prawdziwą. Przede wszystkim trzeba zaznaczyć, że nie jest to żadna z religii zaprowadzonych przez człowieka. To nie jest religia, którą sobie ty wybierasz, lecz religia, którą wybrał Jehowa Bóg, przy czym wybrał ją nie tylko dla ludzkości, ale także dla wszystkich posłusznych stworzeń w Jego rozległym dziele stworzenia. Religia ta jest o wiele starsza od religii babilońskiej, która liczy tylko 4000 lat. Ośrodkiem religii prawdziwej nie jest żaden ziemski pałac czy świątynia, lecz wzniosła obecność Jehowy Boga, wieczystego Króla i źródła wszelkiego życia i energii we wszechświecie. — Izaj. 66:1; Ps. 10:16; 36:10.

14. (a) Jakie wiarogodne sprawozdanie zawiera Biblia? (b) Kogo Jehowa stworzył najpierw i na czy polegało wówczas prawdziwe wielbienie?

¹⁴ Skąd o tym wiemy? Otóż jest to wiadome, gdyż napisano o tym w Biblii, która — jeśli chodzi o żywotną sprawę religii — jest najstarszym i najbardziej wiarogodnym sprawozdaniem, zarówno pod względem historycznym, jak i proroczym. Część wstępną Biblii stanowią „dzieje niebios i ziemi w czasie ich stwarzania, w dniu, w którym Jehowa Bóg uczynił ziemię i niebo”. (1 Mojż. 1:1—2:4, NW) Jednakże Biblia donosi też o tym, że dawno przed położeniem materialnych fundamentów tej ziemi Jehowa wyłonił chwalebne stworzenie duchowe składające się z „synów Bożych”. Pierwszy taki syn duchowy został nazwany „Słowem Bożym”. (Obj. 19:13) Opisano go również jako uosobioną „Mądrość”, która w Przypowieściach 8:22-31 (NW) mówi co następuje: „Sam Jehowa wyłonił mnie jako początek swej drogi, jako najwcześniejsze ze swych dawnych osiągnięć. Byłam wprowadzona od czasu nieokreślonego, od początku, zanim jeszcze istniała ziemia. (...) Wtedy stałam się obok niego mistrzowskim robotnikiem i stawałam się dzień w dzień tym, co on szczególnie lubił, ciesząc się przed nim cały czas.” Z serdeczną radością Syn czcił Ojca, spełniając posłusznie Jego boską wolę jako mistrzowski robotnik.

15. W czym duchowi synowie Boży znajdowali ogromną radość?

¹⁵ Z biegiem czasu zostali stworzeni inni synowie duchowi i również im wielbienie Jehowy sprawiało ogromną radość. Ci synowie byli obecni przy stwarzaniu ziemi, jak to później Jehowa wyjaśnił swemu człowieczemu słudze Ijobowi: „Gdzieżeś był, kiedym Ja zakładał grunty ziemi? (...) Gdy wespół śpiewały gwiazdy zaranne, a weselili się wszyscy synowie Boży.” (Ijoba 38:4, 7) Czy można przypuszczać, że ci synowie Boży stali bezczynnie i tylko okazywali zadowolenie, podczas gdy Jehowa i Jego pierwszy Syn wykonywali całą pracę? Raczej należy przypuszczać, że wszystkim Jego synom została wyznaczona praca pozostająca w harmonii z wolą i zamierzeniem Jehowy oraz że w swej służbie, którą spełniali posłusznie i z oddaniem, ci synowie wielbili Jehowę. Produktywna praca zgodna z wolą Bożą stanowi podstawową zasadę pierwotnej religii życia. — Jana 5:17; 15:8.

16, 17. (a) Kiedy po raz pierwszy pojawiła się na naszej ziemi prawdziwa religia i na czym ona polegała? (b) W jaki sposób człowiek mógł sobie wtedy zaskarbić prawo do życia wiecznego na ziemi?

¹⁶ Od chwili stworzenia pierwszego człowieka Adama wielbienie Jehowy i służba dla Niego stały się prawdziwą religią na naszej ziemi. Dokładna chronologia biblijna wyjawia, że nastąpiło to nieco więcej niż 5980 lat temu. Na czym polegała ta pierwotna religia ludzkości? Nie mógł nią być kult przodków, bo Adam nie miał żadnych przodków. Nie była związana z obrzędami mającym na celu oddawanie czci zmarłym, bo wtedy nie było zmarłych. Pierwotna ojczyzna człowieka, ogród Eden, nie była też miejscem, gdzie stałyby świątynie z bożkami, albo gdzie by palono kadzidło. Była „rajem rozkoszy”, miejscem odznaczającym się wielkim pięknem natury. Bóg nie dał tam pierwszemu człowiekowi jakiejś religii pełnej misteriów, przesiąkniętej formalizmem, ale przydzielił mu służbę, której spełnianie miało być dla niego źródłem bezgranicznej radości. Jehowa dał człowiekowi miłą żonę i współpracownicę, która miała mu pomagać w spełnianiu tej służby.

¹⁷ „I stworzył Bóg człowieka na obraz swój, na obraz Boży stworzył go, mężczyzną i niewiastą stworzył ich. I błogosławił im Bóg, i rzekł: ‚Bądźcie płodnymi i rozmnażajcie się, i napełniajcie ziemię, a czyńcie ją sobie poddaną; i panujcie nad rybami morskimi i nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami, które się ruszają na ziemi.’” Od Adama wymagano, żeby wykonywał to zlecenie służbowe, uznając z pokorą swą zależność od Stwórcy; dlatego otrzymał on jeszcze nakaz: „Z każdego drzewa rajskiego jedz; ale z drzewa wiadomości dobrego i złego nie jedz, bo którego dnia będziesz jadł z niego, śmiercią umrzesz.” (1 Mojż. 1:27, 28; 2:16, 17, Wu, uw. marg.) Posłusznym i radosnym służeniem Jehowie Bogu Adam mógł sobie zaskarbić życie wieczne na tej ziemi.

18. (a) Jak powstała religia fałszywa? (b) Czy uległ wtedy zmianie zamysł Jehowy względem ziemi i jak prawdziwa religia utrzymywała się dotąd na ziemi?

¹⁸ Jak załam doszło do powstania religii fałszywej? Ona zaczęła się wówczas, gdy pewien ambitny duchowy syn Boży zbuntował się przeciw Jehowie. Ów syn Boży namówił Ewę, a przez nią Adama, do porzucenia służby u Jehowy na rzecz religii sekciarskiej, którą on, Szatan Diabeł, zaprowadzał teraz na ziemi. W ten sposób Adam i Ewa utracili swój radosny przywilej służby w sanktuarium Edenu, a nawet utracili życie, i to nie tylko dla siebie, ale i dla wszystkich swoich potomków. (Rzym. 5:12-14) Czy to znaczy, że pierwotna religia, religia, która otwiera widoki na życie wieczne, zniknęła z ziemi? Bynajmniej! Jehowa „ziemię dał synom ludzkim”, aby po wszystkie czasy stanowiła sanktuarium piękna, pokoju i radości. Ten zamysł Boży wcale nie uległ zmianie. (Ps. 115:16; Izaj. 55:11) Ponadto Jehowa obiecał w Edenie, że ze swej przyrównanej do żony organizacji w niebie wyłoni nasienie, dziedzica Królestwa, który usunie z nieba i z ziemi sekciarskie wielbienie i stanie się zwierzchnikiem w Bożych „nowych niebiosach”, aby błogosławić całej ludzkości. (1 Mojż. 3:15; 2 Piotra 3:13) Od czasów Edenu aż po dzień dzisiejszy prawdziwi świadkowie Jehowy dają świadectwo o tej nadziei. I właśnie do tej pory prawdziwa religia dla ludzkości polega na wydawaniu świadectwa o imieniu i zamyśle Jehowy, a nie na popisywaniu się próżnymi, wystawnymi obrzędami. — Izaj. 43:10-12.

19. O czym głosili pierwsi świadkowie Jehowy na ziemi i jaką nadzieję żywili?

¹⁹ Linia dochowujących nienaganności świadków prawdziwego Boga rozpoczyna się od syna Adamowego, Abla. Następnie prowadzi przez Enocha, który prorokował o sądzie Jehowy przeciw niezbożnym, oraz przez Noego, „kaznodzieję sprawiedliwości”, który wraz ze swą rodziną został ocalony z wielkiego potopu. (Judy 14, 15; 2 Piotra 2:5) Później Abraham, Izaak i Jakub radośnie wydawali świadectwo, a Jehowa im błogosławił i dał im obietnicę, że dziedzic Królestwa, czyli Nasienie, będzie się wywodzić z ich linii rodowej. „Wszyscy ci pomarli w wierze, choć nie dostąpili spełnienia obietnic, ale upatrywali je z daleka i witali je, i publicznie oznajmiali, że byli cudzoziemcami i czasowymi mieszkańcami w kraju. (...) Lecz oto oni ubiegają się o lepsze miejsce, to jest o miejsce należące do nieba. Dlatego Bóg nie wstydzi się ich, aby go wzywano jako ich Boga, bo im zgotował miasto.” — Hebr. 11:4-16, NW.

20. Dlaczego można powiedzieć, że ci świadkowie wyznawali religię życia?

²⁰ Jeśli jednak wszyscy ci ludzie wiary pomarli nie dostąpiwszy „spełnienia obietnic”, to jak można powiedzieć, że ich religia była religią życia? Można, ponieważ Jehowa obiecał im zmartwychwstanie do życia tu na ziemi, tak iż będą mogli nadal służyć Mu radośnie przez wszystkie przyszłe wieki. „A że umarli są wskrzeszani, ujawnił to nawet Mojżesz, (...) gdy nazywa Jehowę ‚Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba’. On nie jest Bogiem martwych, ‚ale żywych, bo dla niego oni wszyscy są żywi.” (Łuk. 20:37, 38, NW) Jehowa jest również Bogiem Mojżesza, Dawida i wszystkich, którzy z radością dają świadectwo o Jego wspaniałym imieniu oraz obietnicy dotyczącej Nasienia i dziedzica Królestwa. — 2 Mojż. 3:15; Ps. 145.

21. (a) Jakie niezwykłe wydarzenie miało potem miejsce? (b) Jak Syn spełnił zamysł Boży, w związku z którym Bóg posłał go na ziemię?

²¹ Następnie, po czterech tysiącach burzliwych lat dziejów ludzkości, wydarzyło się coś niezwykłego. Jehowa zesłał tu na naszą ziemię swojego Syna, swe pierwsze stworzenie i największą radość całej swej niebiańskiej rodziny. „Tak więc Słowo stał się ciałem i przebywał wśród nas, i oglądaliśmy jego chwałę, chwałę, która się należy od Ojca jednorodzonemu synowi, i był pełen dobroci niezasłużonej i prawdy.” (Jana 1:14, NW) Sam Syn oświadczył: „Na to się narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby prawdzie dać świadectwo.” (Jana 18:37, Kow) On pouczał swych naśladowców, aby postępowali zgodnie z religią życia i aby znajdowali radość w spełnianiu woli Bożej. O tych pokornych, podobnych owcom ludziach Jezus powiedział: „Przyszedłem, aby miały życie i by je miały w obfitości. Ja jestem właściwym pasterzem; właściwy pasterz oddaje swą duszę dla dobra owiec.” (Jana 10:10, 11, NW) Oddał on swe doskonałe życie ludzkie na okup za wszystkich ludzi miłujących sprawiedliwość. Choć to oznaczało śmierć na palu męki, Syn, Jezus Chrystus, znajdował niezrównaną radość w spełnianiu woli Bożej w roli naczelnego Świadka Jehowy na ziemi. — Jana 4:34; Hebr. 12:1, 2.

22. Jak i z jakim skutkiem uczniowie Jezusa praktykowali swą religię?

²² Po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa radosne dzieło świadczenia o Królestwie Jehowy i o nadziei na życie wieczne nabrało jeszcze większego rozmachu, kiedy Jezus wylał na swych uczniów ducha Bożego, upoważniając ich do głoszenia „aż do ostatniego kraju ziemi”. Początkowo przyjęli radosne poselstwo życia tylko nieliczni Żydzi, jednak potem zaczęli je przyjmować ludzie ze wszystkich narodów. „Gdy to usłyszeli ci z narodów, zaczęli się radować i wysławiać Słowo Jehowy, a wszyscy, którzy byli właściwie usposobieni do życia wiecznego, stali się wierzącymi. A uczniowie stale byli pełni radości i ducha świętego.” Religia życia i radości rozwijała się pomyślnie na ziemi, gdy wierzący wydawali „gruntowne świadectwo o królestwie Bożym”. — Dzieje 1:8, Gd; 8:25; 10:42; 13:48, 52; 28:23, NW.

23. (a) Dlaczego chrześcijaństwo zaniechało dalszego praktykowania prawdziwej religii? (b) Na co wskazuje proroctwo i fakty odnośnie do religii świadków Jehowy?

²³ A co powiedzieć o teraźniejszym dwudziestym stuleciu, wieku atomu i opanowywania przestrzeni kosmicznej, w którym źli ludzie grożą zniszczeniem wszelkiego życia na ziemi posiadanymi przez nich bombami megatonowymi? Czy można dziś znaleźć na ziemi religię życia? Czy ta religia daje ludzkości jakąś nadzieję utrzymania się przy życiu? Na pewno nie głosi takiej nadziei nowożytne chrześcijaństwo. Jest ono bowiem sekciarskie oraz stało się częścią tego świata i sam Chrystus określił je jako „chwast”, który nieprzyjaciel rozsiał na prawdziwym polu świadczenia. Ten sam Syn i Dziedzic‚ który został już osadzony na tronie jako Król w „nowych niebiosach” Jehowy, posyła teraz swych aniołów, aby ‚zebrali chwast’ i ‚wrzucili go do pieca ognistego’, wyobrażającego zniszczenie, które nastąpi w Armagedonie. A co powiedziano o prawdziwym chrystianizmie biblijnym? W tym samym proroctwie czytamy dalej: „W tym czasie sprawiedliwi będą jaśnieć jak słońce w królestwie owego Ojca.” (Mat. 13:24-30, 36-43, NW) Jakże cudownie spełnia się to proroctwo na nowożytnych świadkach Jehowy! Już od czterdziestu lat namaszczony ostatek tych chrześcijańskich świadków pozwala świecić swemu światłu aż do krańców ziemi. Ludzie dobrej woli spośród narodów z radością poznają tę religię życia, dzięki czemu i oni stają się gorliwymi świadkami na rzecz imienia i Królestwa Jehowy. Od roku 1919, kiedy to było ich zaledwie kilka tysięcy, nastąpił niezwykły wzrost, tak iż w ubiegłym roku na całym świecie było czynnych w 179 krajach 851 378 świadków. Ci świadkowie w dalszym ciągu nauczają od drzwi do drzwi, „wysławiając Boga i znajdując uznanie u całego ludu”, a ‚Jehowa nadal codziennie przyłącza do nich tych, którzy mają być zbawieni’. Tak, codziennie! W ciągu ostatnich dwóch lat codziennie było ordynowanych do tej służby więcej niż 180 nowych kaznodziejów! — Dzieje 2:47, NW.

24. W jakiej mierze ludzie dobrej woli są teraz obsługiwani religią życia i dzięki temu jakie widoki otwierają się przed nimi?

²⁴ Bez względu na to, gdzie mieszkasz obecnie na ziemi, możesz usłyszeć radosną nowinę o „nowych niebiosach” i „nowej ziemi” Jehowy. Jeśli mieszkasz w jednym z czterdziestu krajów afrykańskich, możesz ją usłyszeć z ust któregoś ze 119 409 świadków, którzy szerzą światło na tym kontynencie. W sześćdziesięciu siedmiu krajach i wyspach obu Ameryk głosi 353 632 gorliwych świadków Jehowy. W dziewiętnastu krajach zachodnio-europejskich 195 295 kaznodziejów głosi to samo wspaniałe poselstwo w wielu językach. Czterdzieści sześć krajów azjatyckich i wysp Pacyfiku obsługuje dalszych 59 659 kaznodziejów. Nawet w siedmiu krajach ateistycznych 123 383 świadków wzbrania się milczeć mimo okrutnego prześladowania. Religia życia obsługuje więc ludzi dobrej woli na całej ziemi! To ogólnoświatowe dzieło świadczenia musi trwać nadal, dopóki wszyscy ludzie dobrej woli na całej ziemi nie zostaną zgromadzeni jako ‚potomstwo ludu Bożego’, aby na zawsze mieć udział w radości życia wiecznego w nowym świecie Bożym. „Bo jako te niebiosa nowe, i ta ziemia nowa, którą Ja uczynię, stanie przede mną, mówi Pan [Jehowa, NW], tak stanie nasienie [potomstwo, Wu] wasze i imię wasze.” — Izaj. 66:22.

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 1]

„To powiedział Pan Jehowa: ‚(...) Weselcie się i radujcie się na wieki z tego, co ja tworzę.’” — Izaj. 65:13, 18, NW.