Nadchodzi wykonanie wyroku na „wielkiej rozpustnicy”

„Znienawidzą rozpustnicę i zostawią ją zrujnowaną oraz nagą, i zjedzą jej części mięsiste, i doszczętnie ją spalą w ogniu” (Obj. 17:16).

 1, 2. Jakie wiadomości Bóg przekazuje swoim sługom? Dlaczego?

NASZ Stworzyciel, Bóg Jehowa, wie dokładnie, co przyniesie przyszłość; ‛od początku wskazuje na finał’ (Izaj. 46:10). Będąc „doskonałym w wiedzy”, zna szczegółowo „finał” tego systemu rzeczy, który zakończy swe istnienie w nadciągającym „wielkim ucisku” (Hioba 37:16; Mat. 24:21). Ponieważ jest zarazem Bogiem miłości, więc tym, którzy Mu wiernie służą, wyjawia wystarczająco dużo tych szczegółów, żeby byli właściwie poinformowani, zbudowani i zabezpieczeni. Pismo Święte powiada nam: „Wszechwładny Pan, Jehowa, niczego przecież nie uczyni, jeśli swej poufnej sprawy nie wyjawił wpierw sługom swoim, prorokom” (Am. 3:7).

² Bóg zatem udostępnia swym pokornym sługom wiadomości, których nie posiadają inni. Apostoł Paweł oświadczył: „Tej mądrości nie poznał żaden z władców tego systemu rzeczy (...). Nam jednak Bóg to objawił przez ducha swego” (1 Kor. 2:8-10). Wiedząc dzięki Jehowie niemało o przyszłości, słudzy Boga są w stanie — a nawet są przez Niego zobowiązani — głosić po całym świecie ostrzeżenie przed nadciągającym końcem tego systemu; równocześnie rozgłaszają pocieszające wieści o zbliżającym się nowym porządku (Mat. 24:14).

 3. Czy słudzy Jehowy będą świadomi rozpoczęcia się „wielkiego ucisku”?

³ Jeżeli Jehowa zawczasu powiadomił swych lojalnych sług o końcu tego systemu, to czy wiedzą oni również, po czym rozpoznać początek „wielkiego ucisku”? Owszem. Co więc będzie świadczyć o tym, iż naprawdę już się rozpoczął? Nastąpi wtedy wykonanie przez Boga wyroku na strukturze, która według Biblii nosi nazwę: „Babilon Wielki, matka rozpustnic i obrzydliwości ziemi” (Obj. 17:5). Już teraz, na naszych oczach dzieją się rzeczy, które są bezpośrednią zapowiedzią tej egzekucji!

 4. W czym pomocna jest wiedza o losach starożytnego Babilonu?

⁴ Co jest symboliczną „rozpustnicą”, o której wspomina Pismo Święte? Na jakiej podstawie można orzec, że już rozgrywają się wydarzenia prowadzące do jej zagłady? Wiele pomocnych informacji dostarczają na ten temat dzieje innego Babilonu, który przeszło dwa tysiące lat temu był stolicą potężnego mocarstwa światowego. To, co się stało ze starożytnym Babilonem, jest czymś więcej niż tylko odległą historią. Pomiędzy tamtymi wydarzeniami a losem, jaki wkrótce spotka „wielką rozpustnicę”, istnieje godna uwagi prorocza analogia (Obj. 17:1).

„WIELKI BABILON” CZASÓW STAROŻYTNYCH

 5. Dlaczego Nabuchodonozor mógł uważać, że ma czym się przechwalać?

⁵ „Czy nie jest to wielki Babilon, który ja zbudowałem jako siedzibę królewską siłą mojej potęgi i chwałą mojego majestatu?” (Dan. 4:27, Biblia Tysiąclecia). Tak się chełpił Nabuchodonozor, król Babilonu, z górą sześćset lat przed naszą erą. Nabuchodonozor sądził, że ma podstawy do tych przechwałek, ponieważ Babilon był najpotężniejszym miastem owych czasów, a zarazem ośrodkiem najbardziej rozległego imperium, jakie do tamtej pory pojawiło się na świecie. Ogromne to miasto wydawało się twierdzą nie do zdobycia, gdyż okalał je masywny, podwójny mur. Mogło też, jak sądzono, liczyć bezwzględnie na wodę, gdyż środkiem przepływała przez nie rzeka Eufrat. W obrębie miasta okalały ją potężne mury, a w nich znajdowały się bramy, które można było zamknąć przed intruzem.

 6. Z czego najbardziej słynął Babilon?

⁶ Babilon był ogromną potęgą militarną, ale największy rozgłos przyniosło mu coś innego: Był on w starożytnym świecie centrum religii fałszywej. W ruinach tego miasta odkryto ponoć resztki co najmniej 53 świątyń. W dziele The World Book Encyclopedia można znaleźć informację: „Babilończycy nigdy nie porzucali na dobre dawniejszych bogów, toteż liczba bóstw, którym oddawali cześć, sięgała tysięcy. Każde niezależne kiedyś miasto miało swych opiekuńczych bogów i boginie, a prócz tego bóstwa reprezentujące na przykład słońce, księżyc i gwiazdy, pogodę, zbiory, rzeki oraz ziemię”. Wpływ religii babilońskiej był tak silny, że w późniejszych czasach wycisnęła ona swe piętno nawet na nominalnym chrześcijaństwie. Do dnia dzisiejszego fałszywe pojęcia oraz praktyki religijne rodem z popotopowego Babilonu można napotkać niemal we wszystkich religiach na świecie (Rodz. 11:1-9).

 7. (a) Jaką fatalną wadę wykazywał Babilon? (b) Co zamierzał z nim uczynić Jehowa?

⁷ Babilon z czasów Nabuchodonozora miał wszakże fatalną dla niego wadę: był nieprzejednanym wrogiem prawdziwego Boga Jehowy oraz Jego ludu. Ponadto miał na swoim koncie bardzo wiele niewinnej krwi. W Biblii czytamy: „Za sprawą Babilonu nie tylko padli pobici z Izraela, lecz w Babilonie padli również pobici z całej ziemi” (Jer. 51:49). W związku z tym Jehowa oświadczył: „Babilon, perła królestw, klejnot, duma Chaldejczyków, stanie się jak Sodoma i Gomora, gdy je Bóg wywrócił. (...) Godzina jego się zbliża, jego dni nie będą przedłużone”. Proroctwo to zanotował Izajasz około roku 732 p.n.e. (Izaj. 13:19-22, BT). Mniej więcej sto lat później prorok Jeremiasz oznajmił: „Z powodu gniewu Jahwe pozostanie [Chaldea] niezamieszkała, stanie się prawdziwą pustynią. Każdy, kto będzie przechodził obok Babilonu, zadziwi się wielce i zagwiżdże nad wszystkimi jego klęskami”. Ówczesny „wielki Babilon”, który zdawał się być tak odpornym na wszelkie ciosy, miał się stać „polem gruzów, siedliskiem szakali, (...) pozbawionym mieszkańców” (Jer. 50:13; 51:37, BT).

 8. Jakie szczegóły dotyczące upadku Babilonu zostały podane zawczasu?

⁸ A jak miało dojść do upadku Babilonu? Jehowa poinformował Izajasza i Jeremiasza o niektórych szczegółach; na przykład Izajasz zanotował następującą wypowiedź Bożą: „Mówię do toni: Wyschnij, Ja wysuszę twoje strumienie” (Izaj. 44:27, Nowy Przekład). Dalsze słowa Jehowy brzmiały: „Tak rzekł Pan do swojego pomazańca Cyrusa, którego ująłem za jego prawicę, aby przed nim zdeptać narody i odpiąć pas na biodrach królów, aby przed nim otworzyć podwoje i aby bramy nie były zamknięte” (Izaj. 45:1, NP). Z kolei Jeremiasz przepowiedział: „Przestaną mocarze babilońscy walczyć, (...) ustanie męstwo ich, będą jako niewiasty” (Jer. 51:30, Biblia gdańska). Tak więc rzeka Eufrat, chroniąca miasto, miała być ‛wysuszona’; zdobywcą Babilonu miał się okazać wódz imieniem Cyrus, którego Jehowa tu wymienił na długo przed jego narodzeniem; bramy usytuowane wzdłuż rzeki miały pozostać „nie (...) zamknięte”, a wojownicy babilońscy mieli ‛przestać walczyć’.

 9. Dlaczego uczta Baltazara była odrażająca w oczach Jehowy?

⁹ W nocy z 5 na 6 października 539 roku p.n.e. proroctwa te spełniły się z całą konsekwencją. Poprzedniego wieczora dumny król babiloński Baltazar wydał ucztę dla tysiąca swoich dworzan oraz innych dostojników. Nabrała ona charakteru religijnego, urągającego Jehowie, gdy król ten kazał przynieść święte naczynia zabrane jeszcze przez Nabuchodonozora ze świątyni jeruzalemskiej w roku 607 p.n.e. Naczyniami tymi dawniej posługiwał się lud Boży w służbie dla Jehowy; teraz Baltazar i inni biesiadnicy, nie wyłączając żon i nałożnic królewskich, zuchwale zaczęli wznosić toasty na cześć swoich fałszywych bożyszcz (Dan. 5:1-4).

10. Jakie pismo ukazało się na ścianie? Jak zareagował na to Baltazar?

¹⁰ Jehowa nie pozwolił jednak szydzić z siebie bez końca. Nadszedł czas na działanie! „W tej chwili ukazały się palce ręki ludzkiej i pisały (...) na wapnie ściany królewskiego pałacu. Król zaś widział piszącą rękę”. (Dan. 5:5, BT). Baltazar tak się przeraził tym widokiem, że „kolana jego uderzały jedno o drugie” (Dan. 5:6, BT). Daniel śmiało objaśnił królowi sens napisu pochodzącego od Boga, mówiąc: „Bóg obliczył twoje panowanie i ustalił jego kres (...) zważono cię na wadze i okazałeś się zbyt lekki (...) twoje królestwo uległo podziałowi; oddano je Medom i Persom” (Dan. 5:26-28, BT).

11. W jaki sposób spełniło się w szczegółach biblijne proroctwo o Babilonie?

¹¹ Tymczasem pod murami Babilonu stały już wojska perskie, dowodzone przez Cyrusa Wielkiego, wraz ze sprzymierzonymi Medami pod wodzą Dariusza. Podczas gdy Babilończycy oddawali się beztrosko bluźnierczej orgii religijnej, ufni w moc swoich bogów i siłę oręża, Cyrus realizował sprytną strategię. Na północ od Babilonu jego wojska inżynieryjne rozkopały koryto rzeki Eufrat i zmieniły jej bieg, wskutek czego wody przestały się kierować na południe, czyli przez miasto. Wkrótce potem ich poziom w mieście i wokół niego zaczął się obniżać. Niebawem oddziały Cyrusa zaczęły od strony północnej i południowej posuwać się po płyciznach w kierunku centrum nieprzyjacielskiej stolicy. Dziwna rzecz, ale bramy nadrzeczne okazały się niezamknięte. Babilończycy jak widać byli zbyt pewni siebie albo po prostu pijani. Wojska Cyrusa z nieodpartą siłą wtargnęły do Babilonu. „Tej samej nocy król chaldejski Baltazar został zabity” (Dan. 5:30, BT). „Wielki Babilon” upadł i wystarczyła do tego zaledwie jedna noc! Cóż to był za wstrząs — zresztą nie tylko dla Babilończyków, lecz i wszystkich okolicznych narodów! Koniec nastąpił dokładnie tak, jak przepowiedzieli słudzy Jehowy. Z czasem Babilon rzeczywiście obrócił się w „pole gruzów”; stał się „prawdziwą pustynią”, miejscem „pozbawionym mieszkańców”.

ZNACZENIE NA NASZE CZASY

12. Co napisał apostoł Jan o „Babilonie Wielkim” w 17 rozdziale Objawienia?

¹² Jaki związek ma to wszystko z obecnymi czasami? Bardzo bliski! Otóż ponad sześćset lat po upadku Babilonu apostoł Jan spisał w natchnieniu Księgę Objawienia, zwaną też Apokalipsą. Wspomniał w niej o innym „Babilonie Wielkim” i zaznaczył, że jest to „matka rozpustnic i obrzydliwości ziemi” (Obj. 17:5). Z nią to „królowie ziemi uprawiali rozpustę, podczas gdy zamieszkujący ziemię zostali upici winem jej rozpusty” (Obj. 17:2).

13. (a) Dlaczego nowożytnym „Babilonem Wielkim” nie może być jedno z mocarstw politycznych? (b) Z jakiego powodu „rozpustnicę” nazwano „Babilonem Wielkim”?

¹³ Ponieważ o królach powiedziano, że utrzymują z „Babilonem Wielkim” niemoralne stosunki, więc on sam nie może być po prostu jednym z nich. Reprezentuje raczej to, z czego słynął dawny Babilon, a mianowicie religię fałszywą. Właśnie dlatego nowożytna „rozpustnica” otrzymała imię tamtego miasta. Faktem jest, że wiele zwodniczych doktryn i praktyk, jakie się dziś spotyka w religijnym Babilonie, wywodzi się bezpośrednio z jego starożytnego odpowiednika. Zatem współczesny „Babilon Wielki” przedstawia ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, które nie służy w czystości Bogu, lecz od wieków podli się kompromisami ze światem. Księga Objawienia zawiera zresztą jeszcze inną wypowiedź wskazującą na religijny charakter owej „rozpustnicy”, bo zwraca się do niej ze słowami: „Twymi czarami [religią fałszywą] omamione zostały wszystkie narody” (Obj. [Apok.] 18:23, BT).

14. Jakie jeszcze podobieństwo zachodzi między obydwoma Babilonami?

¹⁴ Przypomnijmy sobie, że starożytny Babilon był zaciekłym wrogiem Boga i Jego ludu oraz ponosił odpowiedzialność za przelanie mnóstwa krwi podczas swoich licznych podbojów. Analogicznie o współczesnym Babilonie powiedziano w Piśmie Świętym: „W nim też znaleziono krew proroków i świętych, i wszystkich, którzy zostali pomordowani na ziemi” (Obj. 18:24, NP). Owa symboliczna nierządnica jest główną sprężyną prześladowań dzisiejszego ludu Jehowy, to znaczy Jego świadków. A ponieważ popiera wojny toczące się między narodami, zachęcając ludzi po obu walczących stronach do wzajemnego zabijania się, więc niewątpliwie jest współodpowiedzialna za krew „wszystkich, którzy zostali pomordowani na ziemi”.

15. Z czyich rąk „rozpustnicę” spotka zguba? Jak długo to potrwa?

¹⁵ Wykonanie wyroku Bożego na „rozpustnicy” jest bliskie, ponieważ „grzechy jej narosły — aż do nieba” (Obj. 18:5, 21, BT). W Biblii czytamy, że „w jednym dniu nadejdą jej plagi”, a nawet „w jednej godzinie”! (Obj. 18:8, 10, BT). Powtórzy się to, co spotkało jej pierwowzór, to jest Babilon starożytny, który upadł w ciągu jednej nocy! A z czyich rąk dosięgnie ją zagłada? Jehowa dopuści, że stanie się to za sprawą elementów politycznych, z którymi poprzednio utrzymywała niemoralne stosunki. „Te znienawidzą rozpustnicę i zostawią ją zrujnowaną oraz nagą, i zjedzą jej części mięsiste, i doszczętnie ją spalą w ogniu” (Obj. 17:16).

16. Nad jakimi „wodami” rozłożył się nowożytny Babilon? Jakie zachodzi tu podobieństwo do dawnego Babilonu?

¹⁶ Pomiędzy Babilonem starożytnym a współczesnym występuje jeszcze inna analogia; dotyczy ona sposobu ich zagłady. Dawny Babilon położony był nad literalnymi wodami, nad rzeką Eufrat. Dzisiejszy Babilon również ‛siedzi nad wieloma wodami’, jak się wyrażono w Księdze Objawienia 17:1. Co to są za „wody”? Słowo Boże wyjaśnia: „Wody, które widziałeś, gdzie siedzi rozpustnica, oznaczają ludy i tłumy, i narody, i języki” (Obj. 17:15). Zwróćmy uwagę na okoliczność, że tuż przed upadkiem starożytnego Babilonu opadły literalne „wody Eufratu”. Czy to samo dotyczy symbolicznych wód, a więc mas ludzkich, nad którymi rozsiadł się współczesny Babilon? Owszem, a dzieje się to już teraz, na naszych oczach! (Obj. 16:1, 12).

JAK OPADAJĄ SYMBOLICZNE „WODY”

17. Jakim sposobem symboliczne „wody” uciekają spod „rozpustnicy”?

¹⁷ W jaki sposób ubywa symbolicznych „wielu wód”, nad którymi zasiada współczesny Babilon? Otóż miliony ludzi, w tym dziesiątki tysięcy duchownych i działaczy laickich, odmawiają swoim religiom udzielanego dotąd poparcia, co je znacznie osłabia. Dzieje się tak zwłaszcza na obszarach chrześcijaństwa, które ponosi tym większą winę, skoro twierdzi, że służy Bogu i Chrystusowi. Wprawdzie słyszy się miejscami o ożywieniu życia religijnego, ale przeważnie chodzi w tych wypadkach jedynie o zjawisko powierzchowne. Poza nielicznymi wyjątkami ogólna tendencja jest jednoznaczna i nietrudno ją zauważyć, gdy się śledzi komentarze prasy światowej. Oto niektóre z nich:

„Chrześcijaństwu przytrafiło się coś dziwnego. Wszystko wskazuje na to, że weszliśmy w bardzo długą noc, której końca nie widać. (...)

„Rzeczywista obecność katolicyzmu i w ogóle chrześcijaństwa w życiu publicznym jest w stanie zaniku. Na naszych oczach obumiera aktywność chrześcijaństwa na polu społecznym i politycznym” (Malachi Martin, znany publicysta katolicki, na łamach ukazującej się w Providence (USA) gazety „Sunday Journal” z 17 lutego 1980 r.).

„Brak księży i zakonnic dochodzi w wielu krajach zachodnich do punktu krytycznego” („Time” z 21 sierpnia 1978 r.).

„W chrześcijaństwie [następuje] szybki odwrót (...) w kierunku zabobonnego agnostycyzmu, niepewności i niewiedzy. (...) Można bez przesady powiedzieć, że prawie żadne dziecko nie wie, na czym właściwie polega chrystianizm” (Londyński „Times” z 25 września 1978 roku w komentarzu do raportu Komisji Wychowania przy Kościele anglikańskim).

18, 19. Przedstaw dalsze fakty świadczące o opadaniu „wielu wód”.

¹⁸ Kiedy w maju 1980 roku papież Jan Paweł II odwiedził Francję, dziennik New York Times (z 31 maja) donosił: „Wpływy Kościoła we Francji gwałtownie maleją. Z niedawno przeprowadzonej ankiety wynika, że praktykujący katolicy stanowią zaledwie 15 procent ogółu mieszkańców, chociaż 85 procent ludności swego czasu ochrzczono w kościołach”. Brazylijski arcybiskup Luciano Cabral Duarte powiedział: „Nasi katolicy słabną i w oczach giną wskutek jakiejś niezbadanej anemii duchowej” (Veja z 30 stycznia 1980 r.). W Nigerii duchowny prezbiteriański przyznał: „Wydaje się, że obecnie Kościół stracił poczucie tożsamości, jak ktoś, kto cierpi na zanik pamięci i pyta: Kim ja właściwie jestem? Po co tu się znalazłem?” (Daily Star z 11 września 1978 r.). W Grecji o Kościele prawosławnym, który cieszył się niegdyś dużym szacunkiem, tak napisano w pewnej gazecie:

„Kościół, to znaczy kler, a zwłaszcza duchowieństwo najwyżej postawione w hierarchii, ostatnio bardzo często wywołuje skandale, przejawia głupotę i zachowuje się wręcz niedorzecznie.

„Zjawisko to osiągnęło takie rozmiary, że od pewnego czasu olbrzymia większość społeczeństwa greckiego nie uważa już popów za przedstawicieli godnej szacunku, uduchowionej instytucji, lecz za zbiorowisko agitatorów, twórców skandali, radykałów bądź też wyzyskiwaczy, którzy zamiast ‛paść trzodę’ wręcz ją rozśmieszają swoją paplaniną i jawnymi bredniami” (To Vima z 15 października 1978 r.).

¹⁹ O najważniejszym ośrodku wschodniego Kościoła ortodoksyjnego w Turcji tak powiedziano w czasopiśmie Time: „Sławna siedziba patriarchatu, niegdyś centrum połowy świata chrześcijańskiego, dzisiaj już tylko dogorywa”. Natomiast amerykański rabin Alvin Reines tak wypowiedział się na temat swojej religii: „Żydzi amerykańscy popadli w stan beznadziejnego kryzysu. Problem polega na tym, że po prostu przestali akceptować nauki tradycyjnego judaizmu”. W Anglii z powodu słabnącej frekwencji zamknięto w ostatnich latach tyle kościołów, że pewien komentator nazwał je „wymierającym gatunkiem”. Pewna ankieta przeprowadzona w Niemczech ujawniła, że tylko 17 procent Niemców poniżej 35 roku życia wierzy w istnienie Boga. Na pytanie: „Czy należysz do jakiejś religii?” 60 procent Japończyków odpowiedziało „nie”, a dalsze 7 procent nie wyraziło określonego zdania. Coraz więcej jest krajów, w których sytuacja religii tego świata przedstawia się tak, jak ją określiło wydawane w Melbourne (Australia) czasopismo The Age, mianowicie: że wszystkie wyznania „dotknięte są spadkiem liczby wiernych”. A skoro „spadek liczby wiernych”, czyli obniżanie się poziomu symbolicznych „wód”, nad którymi siedzi „rozpustnica”, zaznacza się dziś tak wyraźnie, to czy oddziały egzekucyjne mogą być jeszcze daleko? Wręcz przeciwnie!

20. Do czego Słowo Boże pilnie nawołuje ludzi o usposobieniu sprawiedliwym?

²⁰ Fakt, że maleje poparcie udzielane „wielkiej rozpustnicy”, harmonizuje z proroczym opisem biblijnym, w którym czytamy, iż w „dniach ostatnich” ludzie będą ‛lubować się raczej w rozrywkach niż w Bogu, mając pozór zbożnego oddania, ale fałszywi względem jego mocy’. W dalszych słowach tego proroctwa znajdujemy jednak radę: „Od tych się odwróć” (2 Tym. 3:4, 5). A w innym miejscu do osób o prawym usposobieniu, lecz pozostających jeszcze we współczesnym „Babilonie Wielkim”, skierowano równie stanowczy apel: „Wydostańcie się z niego, mój ludu, jeśli nie chcecie z nim uczestniczyć w jego grzechach i jeśli nie chcecie mieć udziału w jego plagach” (Obj. 18:4).

21. Co w końcu wywoła gniew Jehowy? Z jakim skutkiem?

²¹ Już wkrótce na mocy wyroku ogłoszonego przez Boga „wielka rozpustnica” zostanie stracona. Podobnie jak to było w wypadku dawnego Babilonu, nagły upadek jego współczesnego odpowiednika będzie ogromnym wstrząsem dla świata (Obj. 18:9-19). Wydarzenie to będzie oznaczać rozpoczęcie się „wielkiego ucisku”. Następnie żywioły wrogie Bogu zwrócą się również przeciw sługom Jehowy, usiłując doprowadzić do ich zagłady (Ezech. 38:16). Jehowa wszakże zapewnia swoich lojalnych sług: „Kto was dotyka, dotyka źrenicy mojego oka” (Zach. 2:12, NP). Spowoduje to więc natychmiastową reakcję ze strony Boga. Jehowa powiada: „I stanie się w owym dniu (...), że straszny gniew mój dosięgnie moich nozdrzy. I będę musiał przemówić w swej żarliwości, w ogniu swej zapalczywości” (Ezech. 38:18, 19). Spiesząc swoim wiernym sługom na ratunek, Bóg szybko i z ogromnym rozmachem natrze na narody w „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” na polach Har-Magedonu. W ten sposób wrogowie Boga i Jego ludu zostaną po prostu unicestwieni, a tym samym ziemia będzie oczyszczona z wszelkiej niegodziwości (Obj. 16:14, 16; Prz. 2:22).

22. Jak nagrodzeni będą lojalni wobec Jehowy?

²² Po wspomnianej wojnie rozpocznie się wspaniały, nowy porządek rzeczy! Lojalni słudzy Jehowy, którzy ‛wyjdą z wielkiego ucisku’, doczekają się hojnej nagrody. Słowo Boże kreśli taki obraz: „Oto przybytek Boga jest pośród ludzi i Bóg będzie przebywał z nimi, a oni będą jego ludem. Sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z ich oczu i nie będzie już śmierci, nie będzie też żałoby ani krzyku, ani bólu. Rzeczy dawniejsze przeminęły” (Obj. 21:3, 4).

23. (a) Dlaczego pomimo dzisiejszych trudnych warunków powinniśmy być dobrej myśli? (b) Do czego mamy zachęcać poszukiwaczy prawdy?

²³ A więc nabierzcie otuchy, wszyscy miłośnicy sprawiedliwości! Dni „wielkiej rozpustnicy” oraz ciemiężycielskich władców politycznych doczesnego systemu rzeczy są policzone. Jehowa niebawem usunie ich z drogi. Mając słowo „prawdomównego Boga”, możecie z całą ufnością liczyć na to, że urzeczywistni On waszą nadzieję na życie wieczne w rajskim nowym systemie, w którym każdego dnia ludzie „rozkoszować się będą obfitym pokojem” (Tyt. 1:2; Ps. 37:11, NP). Tymczasem korzystajcie z tego, czego dostarcza Jehowa, by wzmocnić was duchowo i przygotować na trudne dni, które jeszcze was czekają. Pamiętajcie przy tym i o innych, którzy być może „łakną i pragną sprawiedliwości”. Usilnie zachęcajcie ich, by wzięli sobie do serca następującą radę biblijną: „Poszukujcie Jehowy, dopóki można go znaleźć. Wołajcie do niego, póki się okazuje, że jest blisko” (Mat. 5:6; Izaj. 55:6).

[Ilustracja na stronie 9]

Starożytny Babilon rozbudował się nad brzegami rzeki Eufrat

[Ilustracje na stronie 11]

Opadnięcie wód Eufratu umożliwiło oddziałom nieprzyjacielskim wkroczenie do Babilonu i opanowanie tego miasta

Opadanie symbolicznych „wód”, czyli wymykanie się ludzi spod wpływu „Babilonu Wielkiego”, poprzedza jego niechybną zagładę