Jehowa dobywa swego miecza!

„Każdy śmiertelnik pozna, że Ja, Jahwe, dobyłem swego miecza z pochwy” (EZECHIELA 21:10, Biblia poznańska).

 1. Przeciw komu w Judzie i Izraelu dobył miecza Jehowa?

MIECZ Jehowy słusznie wywołuje przerażenie w szeregach przeciwników Boga. Czy jednak grzesznicy zamieszkujący królestwa Judy i Izraela naprawdę sobie uświadamiali, co się działo, gdy Bóg podniósł na nich swój oręż? Owszem, zostali powiadomieni, że to Jehowa wyjął z pochwy symboliczny miecz (Ezdrasza 9:6-9; Nehemiasza 1:8; 9:26-30).

 2. Co Jehowa powiedział o swym „mieczu” i jakie w związku z tym nasuwają się pytania?

² Za pośrednictwem Ezechiela, wyznaczonego przez siebie proroka i strażnika, Bóg oświadczył: „Każdy śmiertelnik pozna, że Ja, Jahwe, dobyłem mojego miecza z pochwy” (Ezechiela 21:10, Bp). Czy słowa te miały zastosowanie tylko w czasach starożytnych? A może mają jakieś znaczenie również dla nas?

Zapowiedzi osądzenia Jeruzalem

 3. Co Ezechiel opowiedział zesłańcom w Babilonii? Jakie analogiczne zjawisko ma miejsce w naszych czasach?

³ Rydwan Jehowy znów się przemieścił, zmieniło się też miejsce pobytu Ezechiela. Przyrównana do rydwanu niebiańska organizacja Boża jak gdyby zajęła dogodne stanowisko obserwacyjne nad Górą Oliwną. Właśnie z jej zboczy Jezus przepowiedział później zagładę, która w roku 70 n.e. spadła na Jeruzalem, stanowiąc proroczy obraz zguby chrześcijaństwa (Marka 13:1-20). Sam Ezechiel, który w widzeniu został przeniesiony znad rzeki Kebar, teraz za sprawą ducha Bożego znalazł się z powrotem w swoim domu na wygnaniu w Babilonii. Opowiedział tam pozostałym zesłańcom ‛wszystko to, co Jehowa pozwolił mu zobaczyć’. W dzisiejszych czasach namaszczony duchem „strażnik” Boży i współdziałający z nim drudzy świadkowie również obwieszczają wszystko, co im objawił Powożący niebiańskim rydwanem (Ezechiela 11:22-25).

 4. Jak żydowscy zesłańcy zareagowali na symboliczne czynności Ezechiela?

⁴ Ezechiel za pomocą pewnych symbolicznych czynności wskazał Żydom przebywającym na wygnaniu, że zbliża się narodowa katastrofa. (Odczytaj Ezechiela 12:1-7, Biblia Tysiąclecia, wyd. II). Prorok między innymi niósł „tobołki zesłańca”, by przedstawić, jak niewiele przedmiotów zdołają wynieść jeńcy na swych barkach. Wkrótce przerażenie miało ogarnąć mieszkańców oblężonego Jeruzalem. Chociaż wiele osób nie potraktowało tych przestróg poważnie, Ezechiel miał powiedzieć ludowi: „Już więcej żaden z moich wyroków nie dozna zwłoki”. Dzisiaj również lekceważy się Boskie ostrzeżenia oraz proroctwa, niemniej jednak możemy dużo uczynić, aby ludzie szukający prawdy z ufnością uwierzyli w ich spełnienie (Ezechiela 12:8-28, BT).

 5. Kogo słusznie zdemaskowano z uwagi na zbliżanie się „dnia Jehowy”?

⁵ Każdy, kto nie chciał słuchać strażnika ustanowionego przez Boga, musiał sobie uprzytomnić, że dosięgnie go „miecz” Jehowy. Zdemaskowano więc tych, którzy szerzyli złudne wyobrażenia o bezpieczeństwie Jeruzalem i Judy. Fałszywych proroków przyrównano do lisów wyrządzających szkody; wykazano ponadto, że kłamcy niejako bielili walące się ściany, to znaczy daremne plany ludzkie. Zdemaskowano też fałszywe prorokinie. „Dzień Jehowy” był bliski i Stwórca skierował swe oblicze przeciw tym, którzy ‛odsunęli się od Niego’, to znaczy ‛oddali się odstępowaniu od naśladowania Boga’. Jeżeli szczerze oddaliśmy się Jehowie, na pewno nigdy nie zechcemy wycofać się z pełnionej dla Niego świętej służby (Ezechiela 13:1 do 14:11).

 6. Czy ktokolwiek z ludzi mógł uratować krnąbrnych mieszkańców Judy? Jaki wniosek wypływa stąd dla nas?

⁶ Czy ktoś mógł ocalić samowolnych mieszkańców Judy? Kiedy Bóg przystąpił do wykonania na nich wyroku, nie zdołaliby ich uratować nawet tacy sprawiedliwi mężowie, jak: Noe, Daniel i Hiob. Jeżeli mamy być wybawieni, to musimy uznać swą osobistą odpowiedzialność przed Bogiem i spełniać Jego wolę (Ezechiela 14:12-23; Rzymian 14:12).

 7. Do czego przyrównano Judę? Co jednak Bóg postanowił uczynić z tymi, którzy dochowują Mu wierności?

⁷ Juda ze względu na swych niewiernych mieszkańców przypominała dziką winorośl nie wydającą dobrych owoców i dlatego zasługującą jedynie na spalenie (Ezechiela 15:1-8). Przyrównano ją też do znajdy, którą Bóg się zaopiekował i którą bezpiecznie wyprowadził z Egiptu, a potem wychowywał, aż dorosła. Jehowa pojął ją następnie za żonę, ale ona odwróciła się ku fałszywym bogom; toteż czekała ją zagłada za uprawianie duchowego cudzołóstwa. Natomiast z tymi, którzy zachowują wierność, Bóg ‛ustanowi przymierze trwające po czas niezmierzony’ — nowe przymierze z Izraelem duchowym (Ezechiela 16:1-63; Jeremiasza 31:31-34; Galatów 6:16).

 8. (a) Jakiej przenośni użyto na określenie Babilonu i Egiptu? (b) Jaki wniosek powinno nam narzucić złamanie przysięgi przez Sedekiasza?

⁸ Następnie władców Babilonu i Egiptu przyrównano do potężnych orłów. Jeden z nich ułamał wierzchołek cedru, usuwając króla Jehojachina i zastępując go Sedekiaszem. Ten złożył Nabuchodonozorowi przysięgę na wierność, ale jej nie dotrzymał, a nawet zwrócił się o pomoc militarną do innego wielkiego orła, do władcy Egiptu. Jeżeli Sedekiasz przy składaniu tej przysięgi posłużył się imieniem Bożym, to złamaniem jej ściągnął hańbę na Jehowę. Sama myśl o przyniesieniu ujmy Bogu powinna nas powstrzymywać od postępowania sprzecznego z tym, co mówimy. Przecież jako świadkowie na rzecz Jehowy nosimy Jego imię, a to jest naprawdę niezrównany przywilej! (Ezechiela 17:1-21).

 9, 10. (a) Jakie proroctwo zanotowano w Księdze Ezechiela 17:22-24? Co jednak musimy przedsięwziąć, aby odnieść pożytek z jego spełnienia? (b) Kto ponosi odpowiedzialność za skutki naszego postępowania?

⁹ W dalszej kolejności podano pokrzepiające proroctwo dotyczące Mesjasza. (Odczytaj Ezechiela 17:22-24, Biblia warszawska). Wspomnianą tu „delikatną różdżką” jest właśnie mesjański Król, Jezus Chrystus. Zasadzony przez Jehowę na niebiańskiej górze Syjon, „stanie się cedrem potężnym”, gdyż po objęciu władzy nad ziemią zapewni ochronę i błogosławieństwo (Objawienie 14:1). Pozwala nam to rzeczywiście nabrać otuchy.

¹⁰ Jeżeli jednak chcemy odnieść korzyść ze spełnienia się tego mesjańskiego proroctwa, to musimy zadbać o dobre stosunki z Jehową. Żydowscy towarzysze niedoli Ezechiela na zesłaniu najwyraźniej sądzili, że mają uznanie u Boga, a odpowiedzialnością za doznawane udręki obciążali swoich przodków. Jednakże prorok wykazał, że każdy sam odpowiada za skutki swego postępowania (Ezechiela 18:1-29; por. Jeremiasza 31:28-30). Następnie zwrócił się do rodaków z pewnym wezwaniem. (Odczytaj Ezechiela 18:30-32, BT). Istotnie, Jehowa jest miłosierny w stosunku do przejętych skruchą i nie znajduje upodobania w niczyjej śmierci. Dlatego też Bóg nawołuje: „Nawróćcie się, a żyć będziecie” (por. 2 Piotra 3:9).

11. Z czym porównano władców Judy? Co miało spotkać to królestwo po ścięciu go „mieczem” Jehowy?

¹¹ W pieśni żałobnej o upadku Judy przyrównano jej władców do młodych lwów. Król Jehoachaz zmarł jako jeniec w Egipcie, Jehojakima pojmał Nabuchodonozor, a Jehojachin został uprowadzony do Babilonu. Następnie Nabuchodonozor osadził na tronie judzkim Sedekiasza, ale ten się zbuntował. W rezultacie dostał się do niewoli babilońskiej, niczym lew do klatki. W roku 607 p.n.e. zgodnie ze wspomnianym proroczym trenem Juda jako krzew winny uległa wytrzebieniu; już ‛nie było na nim potężnej gałęzi, nadającej się na berło dla panującego’. Został ścięty „mieczem” Jehowy! (Ezechiela 19:1-14, Bw; Jeremiasza 39:1-7).

12. (a) Jakimi niegodziwościami rodacy Ezechiela naśladowali swoich przodków? (b) Dlaczego lud się zastanawiał, czy Ezechiel nie jest człowiekiem, który tylko układa przypowieści? Jaka przestroga wynika stąd dla nas?

¹² Do Ezechiela zwrócili się „mężowie spośród starszych izraelskich”, a ten im obwieścił orędzie Boże. Wykazał, że chociaż Jehowa wyzwolił Izraelitów z Egiptu i nadał im swoje Prawo, oni je odrzucali i dopuszczali się bałwochwalstwa. Żydzi współcześni Ezechielowi byli winni takich samych wykroczeń, dlatego Bóg postanowił zająć się ich osądzeniem. Pobudzani raczej niedowiarstwem niż niemożnością zrozumienia wypowiedzi Ezechiela, słuchacze zbyli to komentarzem: „Ten układa zawsze tylko przypowieści”. Wkrótce jednak mieli się przekonać, że w słowach proroka nic nie było zwykłą przenośnią. Powinniśmy potraktować to jako przestrogę i nigdy nie wątpić w możliwość spełnienia się biblijnych ostrzeżeń (Ezechiela 20:1-49 [20:1 do 21:5, Bw]).

Jehowa w roli Wojownika

13. Czego symbolem jest „miecz” Jehowy? Co miał zrozumieć „każdy śmiertelnik” po ukazaniu się tego miecza?

¹³ W siódmym roku zesłania (10 dnia miesiąca Ab roku 611 p.n.e.) pozostawało już tylko niecałe dwa i pół roku do rozpoczęcia przeciw Judzie i Jeruzalem „bitwy w dniu Jehowy” (Ezechiela 13:5; 20:1). Zwróćmy uwagę, co Jehowa jako Wojownik oznajmił wtedy za pośrednictwem swego proroka. (Odczytaj Ezechiela 21:6-10, BT). „Miecz” oznacza tutaj ziemskie narzędzie, jakim Bóg miał się posłużyć, ale określeniem tym może też być objęta Jego przyrównana do rydwanu organizacja niebiańska. „Sprawiedliwi” i „grzesznicy”, zarówno z mieszkańców Judy i Izraela, jak też z narodów wrogo usposobionych do ludu Jehowy, jednakowo mieli zostać wycięci ostrzem „miecza” Bożego. Doprawdy „wszyscy” („każdy śmiertelnik”, Bp) zmuszeni będą poznać, że wystąpił przeciw nim sam Jehowa.

14. (a) Na co kierują uwagę namaszczeni duchem świadkowie Boży, jak w swoim czasie Ezechiel? (b) Skąd wiadomo, że władcy chrześcijaństwa nie zdołają umknąć przed „mieczem” Jehowy?

¹⁴ Namaszczeni duchem świadkowie na rzecz Jehowy, podobnie jak niegdyś Ezechiel, kierują dziś uwagę na „miecz”, jakiego Bóg użyje przeciw zwolennikom chrześcijaństwa, którego sfera wpływów jest odpowiednikiem „ziemi izraelskiej”. Niebawem „miecz” ten ugodzi „wszelkie ciało od południa aż do północy”, to znaczy każdego, kto praktykuje religię fałszywą. Nic nie uzasadniało radosnego uniesienia pewnych siebie ludzi współczesnych Ezechielowi, którzy doszli do wniosku, że „miecz” Jehowy ‛wyostrzony na krwawy bój’ ich nie dosięgnie. „Miecz” ten nie uszanował berła królestwa judzkiego, podobnie zresztą jak ścinał każde inne „drzewo”, czyli berło. A zatem władcy chrześcijaństwa nie będą oszczędzeni przez narzędzie egzekucyjne w ręku Jehowy (Ezechiela 21:11-22, BT).

15. Jakie wydarzenie związane z Nabuchodonozorem ukazuje, że nikt nie jest w stanie odwrócić „miecza” Jehowy?

¹⁵ Proroctwo Ezechiela wskazuje dalej, że nikomu — nawet demonom — nie uda się powstrzymać „miecza” Jehowy. (Odczytaj Ezechiela 21:23-27, BT). Nabuchodonozor wprawdzie miał się posłużyć wróżbiarstwem, jedną z form spirytyzmu, lecz Jehowa dopilnuje, by władca babiloński wyruszył przeciw Jeruzalem, a nie przeciw łatwiejszej do zdobycia stolicy Ammonitów, Rabbie. Nabuchodonozor wyjmie z kołczana strzałę oznaczającą Jeruzalem. Zwróci się do posążków bóstw (terafim) i będzie wypatrywał znaków na wątrobie zabitego zwierzęcia; wprawdzie zda się na wróżbę, ale i tak podąży do Jeruzalem, aby rozpocząć oblężenie. Owszem, Nabuchodonozor zawarł przymierze z Sedekiaszem. Ale król ten oraz inni Żydzi złamali przysięgę, toteż mieli być „schwytani gołą ręką” i uprowadzeni do Babilonu (Ezechiela 21:23, 24 [21:28, 29, BT]).

16. (a) Jak się spełniło proroctwo z Księgi Ezechiela 21:30-32 (Bw)? (b) Kiedy się rozpoczęły Czasy Pogan i jakim wydarzeniem się zakończyły?

¹⁶ Wszczynając bunt, Sedekiasz sam sobie zadał ostateczny cios. (Odczytaj Ezechiela 21:30-32, Bw). Z chwilą obalenia tego władcy Judy istotnie usunięty został diadem królewski i korona (2 Królów 25:1-7). „Wysokie” królestwo judzkie zostało „poniżone” wskutek spustoszenia go w roku 607 p.n.e. Jednocześnie „niskie” królestwa pogańskie uznały się za „wywyższone”, gdyż pozwolono im sprawować władzę nad ziemią bez ingerencji ze strony figuralnego królestwa Bożego (Powtórzonego Prawa 28:13, 15, 36, 43, 44). Zaczęły się wtedy „czasy wyznaczone narodom”, Czasy Pogan, które dobiegły końca w roku 1914 n.e., gdy Bóg powierzył władzę królewską Jezusowi Chrystusowi — ‛temu, który ma do niej prawo’ (Łukasza 21:20-24; Psalm 110:1, 2; Daniela 4:12-25; 7:13, 14, Bw). Odkąd Jezus wstąpił na niebiański tron, narody pogańskie nie są już w stanie deptać tego, co wyobrażało starożytne Jeruzalem, mianowicie Królestwa prawowitego potomka Dawida (Hebrajczyków 12:22).

17. Jakie kłamstwo szerzyli prorocy ammoniccy?

¹⁷ Prorocy ammoniccy zapowiadali, że stolica ich państwa, Rabba, uniknie zagłady od „miecza” Nabuchodonozora. Ale były to „mylne wyrocznie”, gdyż spustoszeniu miał ulec cały kraj Ammonitów. Bóg postanowił, że w naszych czasach unicestwienie narodów nastąpi po zagładzie chrześcijaństwa, tak jak Rabba została zburzona po Jeruzalem (Ezechiela 21:33-37, BT; Objawienie 16:14-16).

Jeruzalem postawione w stan oskarżenia

18. Jakie grzechy mieszkańców Jeruzalem obnażył prorok Ezechiel? Jak powinno to podziałać na nas?

¹⁸ Ezechiel ponownie obwieścił słowo Jehowy, potępiając Jeruzalem za takie grzechy, jak: przelew krwi, bałwochwalstwo, rozwiązłość, oszustwo oraz nieliczenie się z Bogiem. Splamieni krwią przywódcy ludu nadużywali władzy, pozwalając sobie nawet na wydawanie niesprawiedliwych wyroków śmierci, czyli na zalegalizowane mordy, a oszczercy pozbywali się swych wrogów, wysuwając przeciw nim fałszywe zarzuty. Za dopuszczanie się takich podłości mieszkańcy Jeruzalem mieli zostać rozproszeni. Wiedząc o tym, powinniśmy z jeszcze większym zdecydowaniem wystrzegać się niemoralności, oszczerstwa, nadużywania władzy oraz innych ciężkich grzechów (Ezechiela 22:1-16).

19. W jaki sposób mieszkańcy Judy mieli być przetopieni? Dlaczego zasłużyli na zagładę?

¹⁹ Jehowa postanowił też stopić ludność Judy jakby w piecu, ale nie po to, by ją oczyścić metodą rafinacji, lecz by się rozpłynęła w płomieniu Jego gniewu (Ezechiela 22:17-22). Spiskujący prorocy, łamiący prawo kapłani, chciwi książęta i niesprawiedliwy lud w pełni zasłużyli na takie osądzenie. Wszyscy zostali postawieni w stan oskarżenia. Nikt z nich nie trzymał się sprawiedliwości, toteż Bóg postanowił ich wytracić w ogniu swej zapalczywości (Ezechiela 22:23-31).

Zasłużona kara

20. Na jakie symboliczne kobiety miał być wylany gniew Boży? Wskaż szczegóły ułatwiające ustalenie ich tożsamości.

²⁰ Wylanie gniewu Bożego unaoczniono wykonaniem wyroku na dwóch symbolicznych kobietach dopuszczających się nierządu duchowego. Jedną z nich była Ohola, dziesięciopokoleniowe królestwo izraelskie ze stolicą Samarią. Określono ją jako „starszą”, gdyż w skład jej wchodziła większość pokoleń Izraela, włącznie z potomkami Rubena i Symeona, najstarszych synów Jakuba. Siostrą jej była Oholiba, dwupokoleniowe królestwo judzkie ze stolicą Jeruzalem. Imię Ohola znaczy „Jej namiot”, a Oholiba — „Mój namiot jest u niej”, co trafnie odzwierciedla fakt, że właśnie w Judzie znajdował się namiot Boży, Jego świątynia (Ezechiela 23:1-4).

21. W czym Ohola szukała bezpieczeństwa? Jaką stanowi dla nas przestrogę?

²¹ Ohola (Izrael) przestała istnieć w roku 740 p.n.e., gdy spustoszyli ją Asyryjczycy. Czego się dopuściła? (Odczytaj Ezechiela 23:5-7, Bw). W swoim niedowiarstwie usiłowała zapewnić sobie bezpieczeństwo poprzez zawieranie sojuszy politycznych, ale to doprowadziło ją do przejęcia fałszywego kultu uprawianego przez sprzymierzeńców, wskutek czego ‛skalała się wszelkim ich bałwochwalstwem’. Mając duchowe cudzołóstwo Oholi za ostrzegawczy przykład, powinniśmy się wystrzegać powiązań z tym światem, mogących zrujnować naszą wiarę (Jakuba 4:4; 1 Jana 2:15-17).

22. Jak chrześcijaństwo wzoruje się na Oholi i Oholibie? Co je za to spotka?

²² Oholiba (Juda) postępowała jeszcze gorzej niż jej siostra i za to w roku 607 p.n.e. dosięgła ją klęska zgotowana przez Babilończyków. Dzieci jej poginęły od miecza lub zostały uprowadzone w niewolę, a ona sama okryła się hańbą na oczach okolicznych narodów. Chrześcijaństwo, podobnie jak Ohola i Oholiba, uprawia nierząd duchowy, uznany za grzech przez Boga, którego rzekomo wielbi. Protestantyzm ze swymi licznymi odłamami skalał się stosunkami z gospodarczymi i politycznymi potęgami tego świata w jeszcze większym stopniu niż jego starsza siostra, katolicyzm. Z tego też względu Stwórca dopilnuje, by całe to chrześcijaństwo zostało zgładzone. Wówczas ludzie poznają, że Jehowa jest Panem Wszechwładnym. Nasze postanowienie co do unikania niestosownych powiązań z obecnym systemem rzeczy się umocni, jeśli będziemy pamiętać, że dotychczasowi sojusznicy chrześcijaństwa niebawem zaatakują je i wykonają wyrok Boży na tej dominującej części składowej Babilonu Wielkiego, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej (Ezechiela 23:8-49; Objawienie 17:1-6, 15-18).

Obłudnicy wprawieni w oszołomienie

23. Jak Bóg przedstawił Jeruzalem w orędziu skierowanym do Ezechiela pod koniec grudnia 609 roku p.n.e.? Co miało się stać z tym miastem?

²³ Pod koniec grudnia (10 dnia miesiąca Tebet 609 roku p.n.e.) Nabuchodonozor rozpoczął osiemnastomiesięczne oblężenie Jeruzalem i tego samego dnia Ezechiel otrzymał od Boga kolejne obrazowo ujęte orędzie. Oblężone Jeruzalem zostało przyrównane do kotła, w którym mieszkańcy tego miasta mieli być jak gdyby ‛ugotowani’. Nieczystość moralna tych ludzi spowodowała, iż symboliczny kociół pokrył się „rdzą”. Niegodziwcy ci mieli być wywlekani z Jeruzalem niejako „kawałek po kawałku”, a tragedia miasta miała trwać aż do jego całkowitej zagłady. Jehowa osądził Jeruzalem stosownie do popełnianych w nim grzechów i uznał, że zasługuje na unicestwienie. Podobny los niechybnie spotka chrześcijaństwo (Ezechiela 24:1-14, Bw).

24. (a) Dlaczego Ezechiel nie okazał smutku po śmierci żony? (b) Jak zareaguje chrześcijaństwo i co będzie zmuszone poznać, gdy spadnie na nie „miecz” Jehowy?

²⁴ Następnie polecono Ezechielowi zachować się w niezwykły sposób. (Odczytaj Ezechiela 24:15-18, Bw). Dlaczego zabroniono mu wyrażania żalu po śmierci żony? Chodziło o zobrazowanie, jak oszołomieni będą Żydzi w czasie zagłady Jeruzalem, jego mieszkańców i tamtejszej świątyni. Ezechiel powiedział już wystarczająco dużo na ten temat i nie miał dalej rozgłaszać orędzia Bożego, dopóki nie otrzyma wiadomości o zdobyciu miasta. Chrześcijaństwo i jego obłudni wyznawcy podobnie będą oszołomieni, gdy nadejdzie pora ich zguby. A po rozpoczęciu się „wielkiego ucisku” w zupełności wystarczy to, co klasa namaszczonego duchem Bożym „strażnika” do tej chwili powie o położeniu kresu temu systemowi religijnemu (Mateusza 24:21). A jednak gdy na chrześcijaństwo spadnie „miecz” Boży, oniemiali obłudnicy religijni oraz inni ludzie ‛będą zmuszeni poznać, że to jest Jehowa’ (Ezechiela 24:19-27).

Jak byś odpowiedział?

◻ Co się wydarzyło, gdy Jehowa dobył miecza przeciw Judzie i Izraelowi?

◻ Czego możemy się nauczyć ze złamania przez Sedekiasza przysięgi złożonej Nabuchodonozorowi?

◻ Co oznacza „miecz” Boży?

◻ Jakie zdarzenie związane z Nabuchodonozorem ukazuje, że nikt nie jest w stanie odwrócić „miecza” Jehowy?

◻ Jak się spełniło proroctwo z Księgi Ezechiela 21:30-32 (Bw)?

◻ Na co wskazywała okoliczność, że Ezechiel nie obchodził żałoby po śmierci żony?

[Ilustracja na stronie 18]

Jakie proroctwo zaczęło się spełniać, gdy król Sedekiasz złamał przysięgę daną Nabuchodonozorowi i został za to uprowadzony do niewoli?