Bądź gorliwy dla Jehowy

„Chodź ze mną, a zobaczysz moją gorliwość dla Jahwe.” — 2 (4) Król. 10:16, BT.

 1. (a) Jaką cechę Jehowy Boga często uwypukla Pismo święte? (b) Jakie słowa niejednokrotnie uzupełniają wypowiedzi Jego proroków, i dlaczego?

BIBLIA w różnych miejscach raz po raz zaznacza, że Jehowa, Stworzyciel całego wszechświata, to Bóg gorliwy, Bóg dokonujący w swej gorliwości zadziwiających cudów. Tak na przykład prorok Boży, Izajasz, przedkładając ważne oświadczenia co do zamierzeń wielkiego Jehowy, podkreślał ich znaczenie dodaniem następującego stwierdzenia: „Dokona tego sama gorliwość Jehowy Zastępów.” (2 Król. 19:31; Izaj. 9:7; 37:32, NW) Zdanie to zapewniało słuchaczy, że dane obietnice spełnią się ponad wszelką wątpliwość, ponieważ pochodzą od gorliwego Boga Wszechmocnego.

 2, 3. (a) Dlaczego słowa: „dokona tego sama gorliwość Jehowy Zastępów”, budzą zainteresowanie ludu Bożego? (b) Dlaczego gorliwość Jehowy jest dla ludzi powodem do radości?

² Stwierdzenie: „Dokona tego sama gorliwość Jehowy Zastępów”, jest istotnie cenne i godne uwagi, tym bardziej, że dobitnie uwydatnia aktywne zainteresowanie Boga zbawieniem ludzkości i Jego przemyślane starania pod tym względem, uwieńczone sukcesem. Pozwala nam się zorientować, iż wybawienie od grzechu i śmierci oraz nowe życie ludu Bożego nie będą wynikiem automatycznego rozwoju dziejowego ani nie nastąpią z przyczyn przyrodniczych bądź ekonomicznych. Będzie to efektywne dzieło gorliwego Boga, bo przecież „dokona tego sama gorliwość Jehowy Zastępów”.

³ Gorliwość Jehowy stanowi więc dla rodu ludzkiego powód do radości, ponieważ kryje w sobie obietnicę uwolnienia od mocy, które dręczą ludzi zarówno w sensu fizycznym, jak i duchowym, a z którymi pokorni słudzy Boży o własnych siłach często nie potrafią się uporać, podobnie jak w swoim czasie lud Boży nie mógł pokonać Edomu. O ciemiężycielskim Edomie prorok Jehowy oświadczył: „Tak mówi panujący Pan [Pan Jehowa, NW]: zaprawdę w ogniu zapalczywości [gorliwości, NW] mojej mówić będę przeciw ostatkom tych narodów i przeciwko wszystkiej ziemi edomskiej, którzy sobie przywłaszczyli ziemię moją za dziedzictwo z weselem całego serca.” (Ezech. 36:5, 6) Wszyscy ciemiężyciele dający się porównać z Edomem, w tym także sam Szatan Diabeł, jego demony i cała jego organizacja, odczują w Armagedonie ogień gorliwości Jehowy. „Utrapienie drugi raz nie powstanie.” — Nahuma 1:9; Ps. 72:14.

PRZYKŁADY GORLIWOŚCI

 4. Czego uczy nas gorliwość Jehowy, i w jaki sposób słudzy Jehowy dowiedli, że się tego faktycznie nauczyli?

⁴ Gorliwość Jehowy jest dla ludu Bożego wzorem godnym naśladowania. Uczy ona, że jeśli w ogóle warto się podjąć czegoś, to niewątpliwie warto też przyłożyć się do tego całym sercem, wykonywać daną pracę z entuzjazmem i gorliwością, tak jak Bóg przykłada się do każdego swego przedsięwzięcia. Boską tę zaletę przejawiali w swym życiu niejedni bojownicy, kapłani i prorocy Boży. Wykazywał ją również Jezus Chrystus, jednorodzony Syn Jehowy, a także apostołowie i inni uczniowie Chrystusa. Na przykład Lewici gorliwie poparli Mojżesza, kiedy Izraelici u stóp góry Synaj ulali sobie złotego cielca; zabili wówczas około 3000 ludzi, którzy zaczęli uprawiać bałwochwalstwo. Pinchas (Finees), syn Eleazara a wnuk Aarona, kapłana Jehowy, gorliwie się ujmując za sprawiedliwością Bożą, przebił oszczepem rodaka izraelskiego wraz z pewną Madianitką, gdyż bezczelnie dopuszczali się praktyk niemoralnych. (2 Mojż. 32:15-29; 4 Mojż. 25:6-13) Psalmista Dawid pisał, że gorliwość o dom Boży go zżera i spadają na niego obelgi złorzeczących Bogu. (Ps. 69:10) Król izraelski Jehu wezwał innych, by się naocznie przekonali o jego gorliwości dla Jehowy. Pismo święte opisuje szaleńczą jazdę, kiedy spieszył do spełnienia roli wykonawcy wyroków Jehowy. (2 Król. 10:16) Słudzy Boży gorliwi w swej wierności zaskarbili sobie u Niego pochwałę i nagrodzeni zostali nadzieją dostąpienia w przyszłości „lepszego zmartwychwstania”. — Hebr. 11:35.

 5, 6. (a) Jakie wyrazy związane z pojęciem gorliwości występują w Chrześcijańskich Pismach Greckich? (b) Jacy ludzie wspomniani w Chrześcijańskich Pismach Greckich okazali przykładną gorliwość?

⁵ W Chrześcijańskich Pismach Greckich trzydzieści trzy razy występują takie wyrazy, jak: zelos, zeloun i zelotes („gorliwość” i słowa pochodne), przy czym odnoszą się one wyłącznie do ludzi. Gorliwość, z którą Jehowa w myśl Pism Hebrajskich obstawał przy swej świętości, i którą przejawiali też Jego prorocy, jest również cechą charakterystyczną Jego świętych, przede wszystkim zaś Jezusa Chrystusa. Podczas ziemskiej służby kaznodziei Bożego gorliwość dla Jehowy dwukrotnie skłoniła go do oczyszczenia Jego świątyni. Oświadczył, że dom Jehowy nie może przypominać hali targowej. Apostoł Jan opisuje jeden z tych wypadków następującymi słowami: „A gdy się zbliżała Pascha żydowska, udał się Jezus do Jerozolimy i zastał w świątyni sprzedających woły i owce, i gołębie, i wekslarzy siedzących. I skręciwszy bicz z powrózków, wypędził ich wszystkich ze świątyni wraz z owcami i wołami; wekslarzom pieniądze rozsypał i stoły powywracał, a do sprzedawców gołębi rzekł: Zabierzcie to stąd, z domu Ojca mego nie czyńcie targowiska. Wtedy uczniowie jego przypomnieli sobie, że napisano: Żarliwość o dom twój pożera mnie.” — Jana 2:13-17.

⁶ Apostołowie Jezusa Chrystusa naśladowali jego przykładną gorliwość. Według Dziejów Apostolskich 17:6 przeciwnicy oskarżali chrześcijan, że swą działalnością nauczania „uczynili zamęt w całym świecie”. Jakieś dwadzieścia dwa lata po śmierci Chrystusa apostoł Paweł napisał Koryntianom: „Zbyteczną (...) jest rzeczą, bym do was pisał o dziele miłosierdzia dla świętych. Znam bowiem ochotną wolę waszą, z powodu której chlubię się wami przed Macedończykami, mówiąc, że Achaja już od zeszłego roku jest gotowa; i gorliwość wasza zachęciła wielu z nich.” (2 Kor. 9:1-2) Owszem, gorliwość chrześcijan potrafi się udzielać drugim. Była wtedy po prostu cechą charakterystyczną chrystianizmu. Pobudzała innych do służby podobającej się Bogu.

CZYM JEST GORLIWOŚĆ

 7. Jak między innymi objaśnia się pojęcie „gorliwości”?

⁷ Co to jest gorliwość? Pojęcie gorliwości różnie się objaśnia a między innymi jako zapamiętałe trudzenie się w imię określanej sprawy albo — choć rzadziej — dla określonej osoby, dalej jako skwapliwe, nieustępliwe dążenie do obranego celu. Sens jej bywa też wykładany jako pilność, oddanie, entuzjazm, ferwor. Hebrajski wyraz kinah, tłumaczony na „gorliwość”, pochodzi od słowa kana, które znaczy „wybuchać” namiętnością. Grecki wyraz zelos oznacza w zasadzie uczucie trawiące jak ogień, analogiczne do żaru gorliwości. Dlatego mówi się o „płomiennej gorliwości”. W niektórych krajach powiada się niekiedy o aktywnych sługach Bożych, że „płoną dla Pana”. W Biblii napisano o czynnych, z zapałem pracujących sługach Jehowy, że są „gorący”, natomiast o nieaktywnych, że są „letni”.

 8. W jaki sposób i dlaczego zachęca się chrześcijan do gorliwości?

⁸ Od chrześcijan oczekuje się, że będą gorliwie pracowali w dziele Jehowy, ponieważ nie do pomyślenia jest żywa religia bez żarliwych sług Bożych. Bez gorliwości niemożliwy jest radosny triumf, nie ma udoskonalonych osobowości chrześcijańskich, żadnej nagrody wiecznotrwałej ani uczynków świadczących o wierze. Dlatego apostoł Paweł pisze: „W gorliwości nie ustawając, płomienni duchem, służcie Panu [Jehowie, NW] w nadziei radośni.” (Rzym. 12:11, 12) „Cokolwiek czynicie, z duszy czyńcie jako dla Pana, a nie dla ludzi, wiedząc, że od Pana otrzymacie jako zapłatę dziedzictwo, gdyż Chrystusowi Panu służycie.” (Kol. 3:23, 24) „Zawsze [bądźcie] pełni zapału do pracy dla Pana, wiedząc, że trud wasz nie jest daremny w Panu.” (1 Kor. 15:58) Paweł ze swej strony nie tylko dawał drugim takie rady, lecz sam również stosował się do nich. Pisarz biblijny Łukasz donosi: „Paweł oddał się całkowicie słowu, przedkładając Żydom świadectwa, że Jezus jest Chrystusem.” (Dzieje 18:5) Chrześcijanie po prostu zostali powołani do gorliwej działalności pod kierownictwem Pana i właśnie tą żarliwą służbą mogą sobie zaskarbić nagrodę życia wiecznotrwałego.

RÓŻNE RODZAJE GORLIWOŚCI

 9, 10. Co dowodzi, że może istnieć gorliwość chlubna i niechlubna?

⁹ Czy przejawiasz gorliwość dla Pana? Niejedni ludzie pod tym względem błądzą, ponieważ nie każda gorliwość jest dobra. Spotęgowana do rzędu namiętności często przeradza się w gniew; jeżeli pali się tylko w obronie własnych interesów, staje się zazdrością. Gorliwość, która nie opiera się na dokładnym poznaniu zamierzeń Bożych, zamienia się w fanatyzm. Zatem gorliwość może być chlubna albo niechlubna. Może być właściwie kierowana lub wyprowadzona na manowce.

¹⁰ W Liście do Rzymian 10:2, 3 czytamy na przykład takie słowa apostoła Pawła: „Daję im (...) świadectwo, że mają gorliwość dla Boga, ale gorliwość nierozsądną [nie odpowiadającą dokładnej wiedzy, NW]; bo nie znając usprawiedliwienia, które pochodzi od Boga, a własne usiłując ustanowić, nie podporządkowali się usprawiedliwieniu Bożemu.” Apostoł zaznacza więc, że bywają ludzie szczerze przekonani o słuszności swej wiary i gorliwi, nie posiadający jednak dla niej uzasadnienia, czyli pozbawieni dokładnego rozeznania prawdy Bożej. Ludziom takim często zależy bardziej na ustanowieniu własnej sprawiedliwości niż poznaniu sprawiedliwości Bożej; oto przykładowo pewna niewiasta oświadczyła kaznodziei świadków Jehowy: „Nie uwierzyłabym panu nawet wówczas, gdybym wiedziała, że pan mówi prawdę!” Ale zdarzają się też inni, którzy gotowi są się zmienić. Do takich należał apostoł Paweł. W pierwszym swym liście do Tymoteusza (1:12, 13) sam przyznał, że poprzednio będąc faryzeuszem żył w niewiedzy: „Przedtem byłem bluźniercą i prześladowcą, i gnębicielem, ale miłosierdzia dostąpiłem, bo czyniłem to nieświadomie, w niewierze.” Niewątpliwie również dzisiaj wielu zachowujących się podobnie jak Saul z Tarsu działa tak z braku wiary i należytej orientacji. Czy może i ty się do nich zaliczasz? Niech raczej Słowo Boże nada kierunek twej gorliwości.

11, 12. (a) Przytocz wypadki, w których ślepa gorliwość przerodziła się w zażarte prześladowanie innych. (b) Z czego widać, że taka gorliwość nie może pochodzić od Boga ani Chrystusa?

¹¹ Ślepa gorliwość często pobudza do prześladowania innych ludzi, czego przykładem może być choćby wspomniany Saul z Tarsu. Saul, kiedy już był apostołem Pawłem, wyznał: „Słyszeliście przecież o moim postępowaniu ongiś, gdy jeszcze wyznawałem judaizm, jak z niezwykłą gorliwością zwalczałem Kościół Boży i usiłowałem go zniszczyć, jak w żarliwości o religię żydowską przewyższałem wielu swoich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji przodków.” (Gal. 1:13, 14, BT; Filip. 3:6) Podobnie w dobie obecnej nominalni chrześcijanie z gorliwości do swych wierzeń dopuszczają się nawet ostrego prześladowania chrześcijańskich świadków Jehowy. Trzy lata temu napłynęły z Indonezji doniesienia o wybrykach podburzonej tłuszczy, podczas których chrześcijańscy kaznodzieje zostali w trakcie pełnienia służby pobici przez duchownych protestanckich. Sprawozdanie brzmiało: „Czterech przedstawicieli miejscowego duchowieństwa, jak również około sześćdziesięciu starszych z poszczególnych kościołów w mieście, tłumnie obległo dom pewnego człowieka zainteresowanego prawdą, gdzie właśnie odbywało się pierwsze studium Strażnicy. Kiedy pionierzy specjalni i właściciel domu wyszli, by się dowiedzieć przyczyny zbiegowiska, motłoch przełamał parkan i rzucił się na tych trzech braci. Wszyscy trzej zostali poturbowani. Jednego z pionierów specjalnych pobił do nieprzytomności i następnie bestialsko skopał najwyższy rangą duchowny w tym mieście. (...) Duchowny, który podjudził motłoch do napadu, przybył później na inną wyspę, gdzie niedawno osiedliły się i pobudowały dwie rodziny świadków Jehowy. Wygłosiwszy podżegające kazanie przeciwko braciom, wyprowadził parafian z kościoła pod domy obydwu braci, a motłoch zburzył te mieszkania, pozostawiając dwanaście osób bez dachu nad głową.” Ze strony owych duchownych nie był to oczywiście przejaw gorliwości dla Jehowy, lecz gorliwości błąkającej się po manowcach, wskutek czego zaczęli wręcz przeciwdziałać woli Bożej. Zachowali się jak Saul z Tarsu, który później żałował swych wyczynów. Nie wykluczone, że to samo jeszcze stanie się z tamtymi duchownymi.

¹² Nie jest to zresztą jedyny wypadek, w którym źle pojęta gorliwość religijna doprowadziła do prześladowania niewinnych ludzi. Historia obfituje w doniesienia o inkwizycjach religijnych, o zamieszkach i pogromach na tle religijnym i o morderstwach popełnianych w imię religii. Jezusa Chrystusa i zapewne większość jego apostołów, spotkała śmierć z rąk fanatyków religijnych; to samo można powiedzieć o wielu prorokach Bożych, którzy żyli przed nimi. (Mat. 23:34, 35) Do tego stopnia źle pojęta gorliwość nie może żadną miarą mieć cokolwiek wspólnego z aktywnym chrystianizmem, ponieważ chrześcijanom nie kazano prześladować, lecz miłować, i to nawet nieprzyjaciół. — Mat. 5:43-48.

13. Jakie przykłady ukazują, że zabobonna gorliwość może doprowadzić do czynów niegodnych?

¹³ Zabobonna gorliwość może zwolenników tej czy innej religii pozbawić zdrowego rozsądku, potrafi ich doprowadzić do przeświadczenia, że swym nikczemnym postępowaniem po prostu oddają przysługę Bogu. Za czasów Eliasza czciciele Baala wręcz wprawili się w szał, „wołali (...) głosem wielkim i nacinali się według zwyczaju swego nożami i włóczenkami, aż się krwią oblewali”; spodziewali się tym sposobem skłonić Baala do wysłuchania ich próśb; Baal nie był wszakże prawdziwym Bogiem, lecz jedynie bezsilnym wizerunkiem, dziełem rąk ludzkich. Eliasz ze swej strony dowiódł, że Jehowa jest prawdziwym Bogiem, i pobudził lud do okazywania gorliwości dla Jehowy. (1 Król. 18:21-40, Wk) Jezus Chrystus podając proroctwa na czasy obecne wskazał, że dziś ludzie mieli być tak samo niezaznajomieni z prawdziwym Bogiem, jak wówczas za dni Eliasza. Oto jego słowa: „Wtedy wydawać was [prawdziwych chrześcijan] będą na udrękę i zabijać was będą, i wszystkie narody pałać będą nienawiścią do was dla imienia mego.” „Nadchodzi godzina” — mówił dalej — „gdy każdy, kto was zabije, będzie mniemał, że spełnia służbę Bożą. A to będą czynić dlatego, że nie poznali Ojca ani mnie.” (Mat. 24:9; 23:34; Jana 16:2, 3) Tego rodzaju wypowiedzi Jezusa dowodzą jednoznacznie, że właśnie zabobonna gorliwość skłania ludzi do stosowania przemocy wobec sług Bożych.

INNE FORMY GORLIWOŚCI

14. Jakim sposobem gorliwość może być obłudna, zrodzona z przewrotnych pobudek?

¹⁴ Gorliwość może wynikać nawet z przewrotnych pobudek. Może być obłudna i obliczona na wywołanie efektu. Faryzeusz wspomniany w jednej z przypowieści Jezusa zaczął się modlić: „Boże, dziękuję ci, że nie jestem jak inni ludzie, rabusie, oszuści, cudzołożnicy albo też jak ten oto celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę z całego mego dorobku.” Był tak zadufany w sobie, że przez słowa jego jawnie przezierają egoistyczne pobudki. Zupełnie inaczej myślał celnik, a ściślej mówiąc poborca podatków, który bił się w piersi i mówił: „Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu.” (Łuk. 18:10-14) Jezus oświadczył, że będzie wielu takich, którzy powiedzą: „Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów?” On jednak wyzna im wówczas: „Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie.” (Mat. 7:22, 23) W tym właśnie tkwi tragedia obłudnej gorliwości: nie sprowadza trwałej nagrody. Dlaczego więc nie wykazać się raczej gorliwością dla Jehowy?

15. Opisz gorliwość swarliwą.

¹⁵ Istnieje również gorliwość zaczepna, kłótliwa, skora do prowadzenia dysput na temat słów, przyzwyczajeń i metod działania. W pierwszym swym liście do Koryntian apostoł Paweł stara się rozstrzygnąć problem nakrywania głowy przez niewiasty w zborze, po czym dodaje: „Jeżeli jednak komuś się wydaje, że może dalej upierać się przy swoim — takiego zwyczaju nie znamy i nie uznają go też inne gminy Boże.” (1 Kor. 11:11-16, Kow) W tym samym liście Paweł nadmienił wcześniej, iż wśród Koryntian toczyły się spory wokół kwestii, kogo właściwie naśladują: „Jeśli jeden mówi: Jam Pawłowy, a drugi: Jam Apollosowy, to czyż cieleśni nie jesteście?” (1 Kor. 3:4) Mieli przejawiać gorliwość dla Jehowy, a nie marnować energii życiowej na sprawy mało ważne.

16. (a) W jakim sensie gorliwość może być połowiczna? Podaj przykład. (b) Co anioł miał zalecić oziębłym Laodycejczykom?

¹⁶ Gorliwość niekiedy bywa niepełna. Na przykład Efraimitów przyrównano pewnego razu do podpłomyków, które upieczono tylko z jednej strony, czyli jakby do połowy. (Oz. 7:8) Byli oni zaledwie połowicznie zaangażowani w służbę Bożą, oddali Mu jedynie połowę serca. Ileż znamy takich ludzi! Zatrzymali się wpół drogi: chętnie słuchają o Królestwie Bożym, lecz równocześnie miłują świat. Nawet chwalą lud Boży, że przeprowadza wspaniałe dzieło, sami jednak nie zamierzają do tego przyłożyć ręki. Niektórzy z nich od czasu do czasu przychodzą także na zebrania ludu Bożego, ale nie czynią z tego u siebie stałego zwyczaju. Uważają się za chrześcijan, nawet głęboko wierzących. Na podobieństwo Laodycejczyków wszakże nie są ani gorący, ani zimni. Są letni. Łudzą się mniemaniem, iż są duchowo bogaci i swymi niemrawymi staraniami zdobywają uznanie Boże. Mylą się jednak, gdyż aniołowi zboru laodycejskiego kazano dać takim pod rozwagę następujące pouczenie: „Obyś był zimny albo gorący! A tak, żeś letni, a nie gorący ani zimny, wypluję cię z ust moich. Ponieważ mówisz: Bogaty jestem i wzbogaciłem się, i niczego nie potrzebuję, a nie wiesz, żeś pożałowania godzien nędzarz i biedak, ślepy i goły — radzę ci, abyś nabył u mnie złota w ogniu wypróbowanego, abyś się wzbogacił, i abyś przyodział szaty białe, aby nie wystąpiła na jaw haniebna nagość twoja, oraz maści, by nią namaścić oczy swoje, abyś przejrzał. Wszystkich, których miłuję, karcę i smagam; bądź tedy gorliwy i upamiętaj się.” (Obj. 3:14-19) Nie jest jeszcze za późno na przebudzenie się z takiego zobojętnienia i oziębłości. Anioł nawołuje: „Bądź tedy gorliwy” dla Jehowy.

17. (a) Kiedy gorliwość bywa tylko chwilowa? Podaj przykład. (b) W jaki sposób może się dzisiaj zdarzyć zaledwie krótkotrwała gorliwość?

¹⁷ Istnieje ponadto gorliwość przemijająca, gorliwość, która wygasa. Kiedy król izraelski Joaz przyszedł do proroka Elizeusza i z płaczem zaczął ubolewać nad zgubą zagrażającą Izraelowi, Elizeusz kazał mu otworzyć okno na wschód i wypuścić strzałę. Joaz spełnił to polecenie. Elizeusz zawołał wtedy: „Strzała zwycięstwa od Jahwe [inaczej: Jehowy]! Strzała zwycięstwa przeciw Syrii! Pobijesz Syrię w Afek doszczętnie!” (2 [4] Król. 13:14-17, BT) Słowa Elizeusza powinny były wywołać u króla entuzjazm. Czy jednak stało się tak rzeczywiście? Co uczynił Joaz, kiedy Elizeusz polecił mu z kolei wziąć do ręki przyniesiony kołczan ze strzałami i uderzać nimi o ziemię? Gdyby mu brzmiały w uszach odgłosy zwycięstwa, zacząłby zapamiętale bić strzałami o ziemię, ażby się obróciła w pył. Tymczasem tylko trzykrotnie lekko stuknął nimi w ziemię i na tym poprzestał. Elizeusz „rozgniewał się na niego i rzekł: ‚Trzeba było uderzyć pięć albo sześć razy! Wtedy byś pokonał Syrię doszczętnie, teraz zaś pokonasz Syrię tylko trzy razy!’” (2 [4] Król. 13:18, 19, BT) Joaz pokazał, że jego gorliwość była zaledwie chwilowa, a następnie szybko zamarła. Nie dopuścił do tego, by obietnica Jehowy roznieciła w nim płomień zapału, co niewątpliwie miałoby miejsce, gdyby bez reszty w nią uwierzył. Podobnie dzisiaj spotyka się ludzi, którzy usłyszawszy o obietnicach Bożych wkrótce przeciwstawiają im wątpliwości, niedowierzanie i podejrzenia. Początkowy entuzjazm prędko ginie i nawet sami później się dziwią, że nie mają gorliwości dla Jehowy. Powątpiewających Słowo Boże ostrzega: „Kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej przez wiatr tu i tam miotanej. Przeto niechaj nie mniema taki człowiek, że coś od Pana [Jehowy, NW] otrzyma, człowiek o rozdwojonej duszy, chwiejny w całym swoim postępowaniu.” (Jak. 1:6-8) Skoro służymy Jehowie, nie może być u nas miejsca na wątpliwości. Jehowa żąda wyłącznego oddania. W służbie dla Niego trzeba się rzucić całym sercem, bez zastrzeżeń i na zawsze. „Będziemy zbierać plony, o ile w pracy nie ustaniemy.” — Gal. 6:9, BT.

PRAWDZIWA GORLIWOŚĆ DLA JEHOWY

18. (a) O jaką gorliwość chodzi w gruncie rzeczy? (b) W jaki sposób uwidacznia się wśród ludzi prawdziwa gorliwość?

¹⁸ Prawdziwa gorliwość jest to szczere, płynące z głębi serca zainteresowanie chwałą Bożą i duchowym dobrem ludzkości. Gorliwość ta jest odpowiedzią na nakaz Boży: „Bądź tedy gorliwy.” (Obj. 3:19) Wzorem jej był Jezus Chrystusa, który „obchodził (...) kraj, czyniąc dobrze i przywracając zdrowie wszystkim, który byli w niewoli diabelskiej; albowiem był z nim Bóg”. (Dzieje 10:38, Kow) Apostoł Paweł, pisząc do Tytusa, podkreślił, że Chrystus „dał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w dobrych uczynkach”. (Tyt. 2:14) Gorliwość ta przejawiała się na przestrzeni stuleci w postawie chrześcijan wobec znaczenia służby Bożej. Oddani Bogu chrześcijanie zawsze stawiali wielbienie Boga na pierwszym miejscu w życiu. (Mat. 6:33) Byli gorliwi dla Jehowy. Gorliwość tę widać i dzisiaj w ich chrześcijańskim postępowaniu i wielbieniu Boga, jak również w pragnieniu przeobrażenia swego umysłu i osobowości na modłę Chrystusa oraz w wysiłkach zmierzających ku temu celowi. Codzienne życie przepojone jest u nich gorliwością dla Jehowy. Spełniają się na nich słowa apostoła Pawła: „O tym świadczę w Panu, żebyście nie postępowali dłużej jak postępują też narody w nieużytecznym stanie swych umysłów, zaćmione mając pojęcie i odstręczone będąc od życia, które należy do Boga, a to wskutek mieszkającej w nich niewiedzy, wskutek nieczułości serc. Utraciwszy wszelkie odczucie moralne, oddały się rozwiązłości, aby chciwie uprawiać wszelkiego rodzaju nieczystość. Ale wy nie takim poznaliście Chrystusa, założywszy oczywiście, iż go słyszeliście i za jego pośrednictwem otrzymaliście pouczenie (jako że prawda jest w Jezusie), że powinniście odłożyć starą osobowość, która odpowiada waszemu poprzedniemu sposobowi prowadzenia się i która bywa zepsuta zwodniczymi pragnieniami; że natomiast powinniście się odnowić w sile pobudzającej wasz umysł i przyodziać nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności.” — Efez. 4:17-24, NW.

19. Jakich pytań nie sposób pominąć, i gdzie znajdziemy odpowiedzi?

¹⁹ Gdzież jednak można obecnie znaleźć taką gorliwość w świecie, w którym religia traci grunt pod nogami? Kto dzisiaj, w epoce osiągnięć naukowych, chce być gorliwy dla Jehowy? Jaki lud gotów jest ze względu na odnowę osobowości zrezygnować z ustalonego, wygodnego, a przy tym nader swobodnego trybu życia, skoro w świecie upada moralność, natomiast szerzy się zuchwałość i przestępczość? Jakie istnieją dowody na to, że na ziemi są ludzie odznaczający się prawdziwą gorliwością dla Jehowy? Na te i inne aktualne pytania znajdziemy odpowiedź w następnym artykule.

[Ilustracja na stronie 2]

Gorliwość dla Jehowy pobudził Jezusa do oczyszczenia świątyni

[Ilustracja na stronie 4]

Joaz przejawił gorliwość dla Jehowy, ale tylko przejściowo. Chrześcijanie muszą się wystrzegać takiej chwilowej gorliwości