Rozdział 18

Zmartwychwstanie do jedności w „ogrodzie Eden”

 1. Jakie inne zmartwychwstanie zostało poprzedzone zmartwychwstaniem pewnego martwego narodu do życia na jego własnym terenie?

ZMARTWYCHWSTANIE miliardów zmarłych do życia na rajskiej ziemi zostało poprzedzone zmartwychwstaniem martwego narodu do życia na własnym terenie.

 2. Co uczynił Eliasz i Elizeusz, co powiedziała Anna, i w co uwierzył Abraham w stosunku do Tego, kto potrafi w cudowny sposób wskrzesić cały naród?

² Kto potrafił dokonać takiego cudownego wskrzeszenia całego narodu? Jedynie Ten, kto w starożytności posłużył się prorokiem Eliaszem oraz jego następcą Elizeuszem do wskrzeszania umarłych (1 Królewska 17:8-24; 2 Królewska 4:11-37; 8:4, 5; Hebrajczyków 11:35). Miało to miejsce w X wieku p.n.e., a więc kilkaset lat przed zburzeniem Jeruzalem przez Babilończyków w roku 607 p.n.e. Anna, matka proroka Samuela, powiedziała w natchnieniu do Boga, który ją uzdrowił z niepłodności: „To Jahwe daje śmierć i życie, wtrąca do Szeolu i zeń wyprowadza” (1 Samuela 2:1, 6). Już setki lat przed Anną jej przodek Abraham wierzył, że Jehowa ma moc ożywiania tego co martwe, i o tej wierze Abrahama jest napisane: „Przed Bogiem, któremu uwierzył, który ożywia umarłych i powołuje do bytu to, czego nie ma, jako to, co jest” (Rzymian 4:17, Wk). Bóg równie dobrze może wskrzesić jakiś naród, jak i pojedynczego człowieka.

 3. Jakimi stały się nadzieje zesłańców żydowskich, czym zdawała się być Babilonia dla ich narodów, jednakże jaki zamiar miał Jehowa?

³ Gdy po zburzeniu Jeruzalem uprowadzono ocalałych Żydów na siedemdziesięcioletnie zesłanie do Babilonu, wówczas w gruncie rzeczy naród ten stał się martwy. Ponieważ większość zesłanych Żydów nie wierzyła w proroctwa Słowa Bożego, więc ich nadzieje, że znowu będą żyć jako zjednoczony naród w ojczyźnie nadanej im przez Boga stały się martwe. Babilonia zdawała się być grobem dla tego narodu i Babilończycy mogli sobie tak myśleć. Jednakże Jehowa, który przepowiedział ponowne zaludnienie gór, pagórków i dolin spustoszonej wtedy ziemi izraelskiej, zamierzał dokonać cudu. Prorok Ezechiel miał widzenie takiego cudu i zdaje z tego zdumiewającą relację następującymi słowami:

 4. Gdzie Jehowa postawił Ezechiela w danym mu widzeniu, i jakie pytanie zadał w związku z tym, co tam ujrzał Ezechiel?

⁴ „Potem spoczęła na mnie ręka Jahwe, i wyprowadził mnie On w duchu na zewnątrz, i postawił mnie pośród doliny. Była ona pełna kości. I polecił mi, abym przeszedł dokoła nich, i oto było ich na obszarze doliny bardzo wiele. Były one zupełnie wyschłe. I rzekł do mnie: ‚Synu człowieczy, czy kości te powrócą znowu do życia?’ Odpowiedziałem: ‚Jahwe Panie, Ty to wiesz’. Wtedy rzekł On do mnie: ‚Prorokuj nad tymi kośćmi i mów do nich: Wyschłe kości, słuchajcie słowa Jahwe!’” — Ezechiela 37:1-4.

 5. Co dzisiaj mógłby ktoś pomyśleć o takim poleceniu?

⁵ Dzisiaj mógłby sobie ktoś pomyśleć: Cóż dobrego może wyniknąć z prorokowania nad doliną pełną porozrzucanych wyschłych kości? Jak takie kości mogą zareagować na czysto ludzkie prorokowanie?

 6. Czyje słowo miał jednak wypowiadać Ezechiel, gdy prorokował, i jaką dynamiczną moc miało to słowo dawno temu?

⁶ Ale nawet w obecnej erze nauki wystrzegajmy się pochopnych wniosków. W proroctwie jest wypowiadane słowo Jehowy, a Jego słowo ma moc nadludzką, nadprzyrodzoną. Przed sześcioma tysiącami lat na Słowo Jehowy zostały stworzone na naszej ziemi wszystkie formy życia i na Jego Słowo może nastąpić ponowne stworzenie życia w spustoszonym kraju (Księga Rodzaju 1:11-25). Posłuchajmy więc Jego dynamicznych słów:

 7. Co Jehowa powiedział za pośrednictwem Ezechiela do wyschłych kości?

⁷ „Tak mówi Suwerenny Pan Jehowa do tych kości: ‚Oto daję wam dech i macie ożyć. I chcę nałożyć na was ścięgna i sprawić, żebyście obrosły ciałem, i chcę pokryć was skórą i tchnąć w was dech, i macie ożyć; i będziecie musiały poznać, że ja jestem Jehowa.’” — Ezechiela 37:5, 6, NW.

 8. Jakie fakty pozostające w związku ze stworzeniem pierwszej pary ludzkiej przypomina nam pokrycie tych kości ciałem i tchnięcie w nie oddechu, aby ożyły?

⁸ W tym miejscu chcielibyśmy wiedzieć, jak Stwórca przystąpił w ogrodzie Eden do stworzenia kobiety dla pierwszego mężczyzny, o czym czytamy: „Wówczas Jahwe-Bóg zesłał twardy sen na człowieka. Gdy ten zasnął, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zakrył ciałem. Z żebra wyjętego z człowieka ukształtował Jahwe-Bóg kobietę, i przyprowadził ją do człowieka” (Księga Rodzaju 2:21, 22, Poz). Ale nawet w pełni ukształtowane ciało nie może żyć bez oddechu tchniętego w nie przez Jehowę. Sprawozdanie o stworzeniu człowieka tak podkreśla ten istotny szczegół: „I przystąpił Jehowa Bóg do ukształtowania człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia, i stał się człowiek duszą żyjącą. Nadto Jehowa Bóg zasadził ogród w Edenie na wschodzie i osadził tam człowieka, którego ukształtował” (Księga Rodzaju 2:7, 8, NW). Kiedy więc ten sam Stwórca tchnął dech w ciała, które ukształtował w dolinie pełnej suchych kości, wówczas one ożyły.

 9. Co poznały te wyschnięte kości, gdy znowu zostały pokryte ciałem i gdy przywrócono im życie?

⁹ Gdy te wyschnięte kości znowu pokryły się ścięgnami, ciałem i skórą i gdy otrzymały dech życia, musiały coś poznać. Pojęły, że to nie one same stworzyły, bądź odtworzyły siebie. Doświadczyły tego, co przepowiedział ich Stwórca i Wskrzesiciel: „I będziecie musiały poznać, że ja jestem Jehowa”. — Ezechiela 37:6, NW.

10. Co się stało z wyschniętymi kośćmi, gdy Ezechiel zaczął prorokować na polecenie Boga, i co niemożliwego dla uczonych uczynił Jehowa?

¹⁰ Jehowa jest Bogiem Wszechmocnym, ponieważ może dokonać czegoś, co dla nas, żyjących w XX wieku jest niemożliwe. Niech nam się więc nie zdaje, że gdy Ezechiel mówi nam, co nastąpiło, gdy z wiarą usłuchał Wszechmocnego Boga, stajemy się świadkami widzenia, którego nie da się urzeczywistnić: „I prorokowałem, jak mi było polecone, a gdym prorokował, oto powstał szum i trzask, i kości jedna po drugiej zbliżały się do siebie. I patrzyłem, a oto powróciły ścięgna i wyrosło ciało, a skóra na nie się naciągnęła, ale jeszcze nie było w nich ducha [tchu, NW]” (Ezechiela 37:7, 8). Dzisiejsi uczeni wiedzą, jak zestawiać szkielety ludzkie, nie potrafią jednak pokryć takich zrekonstruowanych kości ścięgnami i ciałem, a następnie umieścić wewnątrz narządy niezbędne do życia. Natomiast Jehowa przedstawia się tutaj jako Ten, który potrafi dokonać rzeczy niemożliwych!

11. Co Ezechiel miał prorokować do wiatru?

¹¹ „I”, mówi Ezechiel, „powiedział jeszcze do mnie: ‚Prorokuj do wiatru. Prorokuj, synu człowieczy, i masz mówić do wiatru: „Tak mówi Suwerenny Pan Jehowa: ‚Od czterech wiatrów przybądź, wietrze, i powiej na tych zabitych, żeby ożyli.’”’” — Ezechiela 37:9, NW.

12. Co się stało, gdy Ezechiel prorokował w ten sposób do wiatru?

¹² Wiatr, który Ezechiel przyzywał, aby powiał na te odtworzone ciała ludzkie i pobudził ich płuca do działania, nie przynosił skażonego powietrza. Jehowa odczekał, aż Ezechiel zacznie prorokować, i dopiero wtedy ożywił te ciała ukształtowane w sposób nadprzyrodzony, czytamy bowiem: „Wtedy prorokowałem tak, jak mi nakazał, i duch [dech, NW] wstąpił w nich, a ożyli i stanęli na nogach — wojsko bardzo, bardzo wielkie.” — Ezechiela 37:10.

CI, KTÓRZY ZOSTALI ZOBRAZOWANI PRZEZ PRZYWRÓCONYCH DO ŻYCIA

13. Na co wskazuje nazwanie tych ożywionych ciał ‚wojskiem bardzo, bardzo wielkim’?

¹³ Ponieważ o wszystkich tych ożywionych ciałach jest mowa jako o „wojsku”, czyli o armii, więc były to jednostki fizycznie zdatne do służby wojskowej. Ale kogo wyobrażali ‚ci zabici’, którzy w widzeniu Ezechiela, zostali przywróceni do życia? Ezechiel podaje nam następujące wyjaśnienie samego Boga:

14. Z kim Jehowa utożsamia „tych zabitych” i co obiecał uczynić dla nich?

¹⁴ „I rzekł do mnie: ‚Synu człowieczy, kości te to cały dom Izraela. Oto mówią oni: Wyschły kości nasze, minęła nadzieja nasza, już po nas. Dlatego prorokuj i mów do nich: Tak mówi Jahwe Pan: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Jahwe, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Jahwe, to powiedziałem i wykonam’ — wyrocznia Jahwe Pana.” — Ezechiela 37:11-14.

15. Jaka rola przypadła Ezechielowi w ożywieniu Żydów, którzy już stracili nadzieję, a jaki udział w poprowadzeniu ich z powrotem do „kraju Izraela” miał Jehowa?

¹⁵ Tak więc zesłanych Żydów, którzy już zaczęli tracić nadzieję, miała ożywić nowa nadzieja oparta na nieodwołalnym słowie Jehowy. Występując w roli rzecznika Jehowy, Ezechiel miał się przyczynić swoim prorokowaniem do ożywienia tych przygnębionych Izraelitów przez obudzenie w nich nadziei powrotu do umiłowanej ojczyzny, oddalonej o setki kilometrów. Ale w rzeczywistości sam Jehowa, który udzielił tym skruszonym Izraelitom swego ducha świętego, miał ich ponownie zorganizować i ożywić gorliwością oraz gotowością powrotu do kraju w wyznaczonym przez Niego czasie. To On miał w cudowny sposób utorować im drogę, żeby mogli opuścić swoje „groby” w Babilonii i powrócić do „kraju Izraela”.

16. Ilu zesłańców izraelskich mogło wtedy skorzystać ze sposobności powrotu do ojczyzny, i jak to zbija twierdzenia Izraelitów brytyjskich?

¹⁶ „Cały dom Izraela” mógł skorzystać z tej sposobności powrotu do ojczyzny. Ponieważ objęło to wszystkie pokolenia Izraela, włącznie z dziesięcioma, które utworzyły północne królestwo izraelskie, więc całkowicie bezpodstawne okazuje się twierdzenie brytyjskich religiantów izraelskich, jakoby owe „dziesięć pokoleń” zaginęły kiedyś na terytorium Asyrii, dokąd zostały deportowane, i jakoby ci brytyjscy Izraelici byli tymi pokoleniami, które znowu pojawiły się na widowni.

17. Czy ci Izraelici musieli się później przekonać, że to Jehowa spełnił, co zapowiedział, i komu król Cyrus w zarządzeniu wydanym na ich korzyść przypisał zasługę swego postępowania?

¹⁷ Jehowa zapowiedział to przez swoich proroków, z Ezechielem włącznie. Czy Izraelici mieli się później przekonać, że Jehowa rzeczywiście tak postąpi, dotrzymując wypowiedzianego słowa? Sprawozdanie historyczne daje odpowiedź twierdzącą! Bóg posłużył się przepowiedzianym Cyrusem Persem, żeby pewnej jesiennej nocy w roku 539 p.n.e. doprowadzić niespodziewanie do zdobycia Babilonu przez Medów i Persów. W drugim roku po tym wydarzeniu, to znaczy w roku 537 p.n.e., zwycięzca, król Cyrus, wydał dekret o uwolnieniu Żydów, dzięki czemu mogli opuścić miejsce zesłania w Babilonii i powrócić do Jeruzalem, żeby tam odbudować świątynię swego Boga. Zwróćmy teraz uwagę, komu w poniższym sprawozdaniu Cyrus przypisał całą zasługę:

„I tak się spełniło słowo Jahwe wypowiedziane przez usta Jeremiasza: ‚Dokąd kraj nie wywiąże się ze swych szabatów, będzie leżał odłogiem przez cały czas swego zniszczenia, to jest przez siedemdziesiąt lat.’

„Aby się spełniło słowo Jahwe z ust Jeremiasza, pobudził Jahwe ducha Cyrusa, króla perskiego, w pierwszym roku jego panowania, tak iż obwieścił on również na piśmie w całym państwie swoim, co następuje: ‚Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie państwa ziemi dał mi Jahwe, Bóg niebios. I On mi rozkazał zbudować Mu dom w Jerozolimie, w Judzie. Jeśli z całego ludu Jego jest między wami jeszcze ktoś, to niech Bóg jego będzie z nim; a niech idzie!’”

Powyższe słowa z Drugiej Księgi Kronik 36:21-23 nie mówią, dlaczego ktoś miałby iść. Jednakże w Księdze Ezdrasza 1:1-4 znajdujemy uzupełnienie zarządzenia Cyrusa, gdyż jest tam powiedziane:

„‚A niech idzie do Jerozolimy w Judzie i niech zbuduje dom Jahwe, Boga Izraelskiego — ten to [prawdziwy, NW] Bóg, który jest w Jerozolimie. A co do każdego z pozostających jeszcze przy życiu — to współmieszkańcy wszystkich miejscowości, gdzie taki przebywa, mają go wesprzeć srebrem, złotem, sprzętem i bydłem — oprócz darów dobrowolnych dla domu Bożego [prawdziwego Boga, NW] w Jerozolimie’.”

18. Czego Izraelici dowiedzieli się o swym Bogu z dekretu Cyrusa oraz ilu skorzystało ze sposobności ponownego zaludnienia spustoszonej ojczyzny?

¹⁸ Jeżeli Cyrus Wielki, król perski, wskazał w ten sposób na związek zachodzący między Jehową a tym nieoczekiwanym, niezwykłym wydarzeniem, to jakże sami Izraelici mogliby nie poznać, że Jehowa wydobył ich z miejsc pogrzebania w Babilonii i poprowadził żywych do ich spustoszonej ojczyzny, żeby tam dalej działali w Jego służbie i wielbili Go! Wsparci przez solidaryzujących się z nimi Izraelitów, dla których opuszczenie Babilonu było wówczas niedogodne, ci Izraelici w liczbie 42 360 poddali się działaniu wylanego na nich ducha Jehowy i ożyli dla sposobności ponownego zaludnienia pagórków, gór i dolin ziemi izraelskiej, odbudowania Jeruzalem i świątyni oraz przywrócenia tam wielbienia Jehowy, żeby okryć chwałą Jego imię wśród narodów. Ponad 7500 nieizraelickich niewolników i zawodowych śpiewaków skorzystało z przywileju wyruszenia z nimi do wspólnej służby dla Jehowy (Ezdrasza 2:64-67). Było to rzeczywiście jakby „wojsko bardzo, bardzo wielkie”. — Ezechiela 37:10.

19. Co jeszcze oprócz samego widzenia miało w związku z tym znaczenie prorocze, i jak to przedstawiono w ostatniej księdze Biblii?

¹⁹ Historyczne spełnienie się Ezechielowego widzenia doliny pełnej wyschłych kości było równie prorocze, jak samo widzenie. Ponowne spełnienie nastąpiło w naszym XX wieku. Na to przyszłe spełnienie wskazano w ostatniej księdze biblijnej napisanej około roku 96 n.e., a więc przeszło 700 lat po widzeniu, które miał Ezechiel. Oto jak przedstawiono w tej księdze wskrzeszenie Izraelitów duchowych:

„A gdy dopełnią swojego świadectwa, Bestia, która wychodzi z Czeluści [trzecia głowa tej siedmiogłowej bestii wyobraża babilońskie mocarstwo światowe], wyda im wojnę, zwycięży ich i zabije. A zwłoki ich leżeć będą na placu wielkiego miasta, które duchowo zwie się: Sodoma i Egipt, gdzie także ukrzyżowano [przybito do pala, NW] ich Pana. I spośród ludów, szczepów, języków i narodów przez trzy i pół dnia oglądają ich zwłoki, a zwłok ich nie zezwalają złożyć do grobu. Wobec nich mieszkańcy ziemi cieszą się i radują; i dary sobie nawzajem będą przesyłali, bo dwaj ci prorocy mieszkańcom ziemi zadali katuszy.

„A po trzech i pół dniach duch życia z Boga w nich wstąpił i stanęli na nogi. A wielki strach padł na tych, co ich oglądali. I posłyszeli donośny głos z nieba do nich mówiący: ‚Wstąpcie tutaj!’ I w obłoku wstąpili do nieba, a ich wrogowie ich zobaczyli.” — Apokalipsa 11:7-12.

20. Jak i w jakim okresie spełnił się ten obraz z Apokalipsy oraz w jaki sposób „dwóch świadków” niejako wstąpiło do nieba?

²⁰ W nowożytnym spełnieniu się tego proroczego obrazu w ostatnim roku pierwszej wojny światowej, gdy międzynarodowe prześladowania członków ostatka chrześcijańskich Izraelitów duchowych osiągnęły punkt szczytowy, zostali oni zabici pod względem swobodnego i publicznego prowadzenia działalności proroczej i kaznodziejskiej. Popadli wtedy w stan duchowy odpowiadający stanowi wyschłych kości, które Ezechiel widział w pewnej dolinie w Babilonii (Księga Rodzaju 11:2-9). Okres pozostawania w tym stanie nie był tak długi, jak siedemdziesięcioletnie zesłanie starożytnych Izraelitów w Babilonii, trwał bowiem — jak to określono symbolicznie — tylko trzy i pół dnia, ale dostatecznie długo, żeby nastąpiło pośmiertne zesztywnienie ciała. Tak więc już wkrótce, bo wiosną następnego roku (1919 n.e.) „duch życia od Boga” (NW) wstąpił w nich i wskrzesił ich do energicznej działalności publicznej, do głoszenia „tej dobrej nowiny o królestwie” na skalę międzynarodową (Mateusza 24:14, NW). Ich ‚wstąpienie w obłoku do nieba’ niewątpliwie wskazywało na religijne oddzielenie ich od „wielkiego miasta, które duchowo zwie się: Sodoma i Egipt” i które jest pozaobrazowym Jeruzalemem, to znaczy chrześcijaństwem, czołowym religijnym członem Babilonu Wielkiego. Oni opuścili to światowe imperium religii fałszywej.

21. Kto zdaniem członków ostatka Izraela duchowego wywiódł ich z grobów w Babilonie Wielkim, i pod jakim względem musieli naśladować starożytnych Izraelitów, żeby osiągnąć stan raju duchowego?

²¹ Wyzwoleni członkowie ostatka Izraelitów duchowych poznali wtedy całkiem wyraźnie, że to Jehowa otworzył ich „groby” w Babilonie Wielkim i wyprowadził ich wskrzeszonych duchowo, żeby na tej nawiedzonej wojną ziemi przywrócić ich do właściwego stanu duchowego. Ludzie, którzy w starożytności byli ich pierwowzorem, to jest zaprowadzeni z powrotem do ojczyzny Izraelici, musieli ciężko pracować przy uprawie leżącej przez długi czas odłogiem gleby izraelskiej, żeby powróciła do stanu, który by nasuwał obserwatorom słowa: „Ten spustoszony kraj stał się jak ogród Eden” (Ezechiela 36:35). Tak samo przywrócony ostatek Izraelitów duchowych musiał ciężko pracować przy uprawie „owoców ducha” i wydawaniu „owoców” Królestwa Bożego, żeby jego stan powojenny „stał się jak ogród Eden”, jak raj duchowy (Galatów 5:22, 23; Mateusza 21:43). Potrzebne były zjednoczone wysiłki z ich strony. Jehowa kazał Ezechielowi opisać tę przyszłą wewnętrzną jedność organizacyjną za pomocą następującego pięknego unaocznienia:

22. Jak Ezechiel miał unaocznić zjednoczenie ostatka Izraelitów, i jak to objaśnił Jehowa?

²² „I słowo Jehowy nadal docierało do mnie, mówiąc: ‚A ty, synu człowieczy, weź sobie laskę i napisz na niej: „Za Judę i za synów Izraela, jego towarzyszy”. I weź drugą laskę i napisz na niej: „Za Józefa, laskę Efraima, i cały dom Izraela, jego towarzyszy”. I zbliż je do siebie, żeby się stały jedną laską dla Ciebie, i one rzeczywiście staną się tylko jedną w twej ręce. A gdy synowie twego ludu zaczną mówić do ciebie: „Czy nie powiesz nam, co to u ciebie znaczy?”, rzeknij im: „Tak powiedział Suwerenny Pan Jehowa: ‚Oto biorę laskę Józefa, która jest w ręce Efraima, i pokolenia Izraela, jego towarzyszy, i chcę ich położyć na niej, to znaczy na lasce Judy, i rzeczywiście uczynię ich jedną laską, i muszą się stać jednym w mojej ręce.’ A laski, na których piszesz, muszą być w twojej ręce przed ich oczami.”’” — Ezechiela 37:15-20, NW.

PRZYWRÓCENIE WEWNĘTRZNEJ JEDNOŚCI ORGANIZACYJNEJ

23. Dlaczego napisy na obu laskach były stosowne i zgodne z historią?

²³ Pokolenie Efraima wywodziło się od Józefa, syna Jakuba (Izraela). Najpotężniejszym wśród dziesięciu pokoleń, które się zbuntowały i odłączyły od królewskiego domu Dawida po śmierci króla Salomona, było właśnie pokolenie Efraima. Z tego pokolenia pochodził pierwszy król nowego dziesięciopokoleniowego królestwa izraelskiego, którym był „Jeroboam, syn Nebeta Efraimity” (1 Królewska 11:26 do 12:25, NW). Słusznie więc Ezechiel napisał na jednej lasce, że ma przedstawiać zesłańców z tego obalonego królestwa. Pokolenie Judy razem z pokoleniem Beniamina oraz kapłanami i Lewitami pozostało lojalne wobec rodu Dawida. Dlatego słusznie Ezechiel napisał na drugiej lasce, że ma przedstawiać zesłańców z tego podówczas dopiero niedawno obalonego królestwa judzkiego. Obie te laski zostały proroczo złączone w ręce Ezechiela, albo w ten sposób, że po prostu trzymał je razem w ręce, albo zostały zespolone cudem. Jaka przepowiednia kryje się w tym?

24. Jak Jehowa wyjaśnił znaczenie połączenia lasek w ręce Ezechiela?

²⁴ Jehowa następująco wyjaśnił Ezechielowi, co miał przy tym na myśli: „Wtedy powiedz do nich: Tak mówi Jahwe Pan: Oto wybieram Izraelitów spośród ludów, do których pociągnęli, i zbieram ich ze wszystkich stron, i prowadzę ich do ich kraju. I uczynię ich jednym ludem w kraju, na górach Izraela, i jeden król będzie nimi wszystkimi rządził, i już nie będą tworzyć dwóch narodów, i już nie będą podzieleni na dwa królestwa. I już nie będą się kalać swymi [gnojowymi, NW] bożkami i wstrętnymi kultami, i wszelkimi odstępstwami [wykroczeniami, NW]. Uwolnię ich od wszystkich ich wiarołomstw, którymi zgrzeszyli, oczyszczę ich i będą moim ludem, Ja zaś będę ich Bogiem.” — Ezechiela 37:21-23.

25. Jaki dowód z 2 roku p.n.e. potwierdza, że nie było żadnych „zaginionych dziesięciu pokoleń Izraela”, i kto został wtedy utożsamiony z przyszłym „jednym królem” nad całym Izraelem?

²⁵ A zatem nie było żadnych „zaginionych dziesięciu pokoleń Izraela”, które rzekomo pozostały na terytorium podbitego Babilonu. Członkowie wszystkich pierwotnych dwunastu pokoleń Izraela powrócili na ziemię izraelską, gdy w roku 537 p.n.e. król Cyrus wydał dekret obdarzający ich wolnością. Dlatego też roku 2 p.n.e., gdy do odbudowanej świątyni jeruzalemskiej przyniesiono czterdziestodniowe dziecię Jezus, była tam kobieta należąca do niegdyś zbuntowanego pokolenia Asera, i Bóg nawet uznał za słuszne posłużyć się nią jako prorokinią. Kto to był? Anna, córka Fanuela (Łukasza 2:36-38). Natomiast ten, o którym Anna wówczas prorokowała, mianowicie Jezus, miał zostać owym „jednym królem” nad wszystkimi znowu zjednoczonymi dwunastoma pokoleniami Izraela.

26. Kto miał się dowiedzieć, że Bóg uczynił Jezusa „Panem i Chrystusem”, jak to wynika ze słów apostoła Piotra wypowiedzianych w dniu Pięćdziesiątnicy?

²⁶ Trzydzieści trzy i pół roku później, w dniu Pięćdziesiątnicy, chrześcijański apostoł Szymon Piotr całkiem słusznie więc skierował następujące słowa do tysięcznych rzesz Izraelitów w Jeruzalem, mówiąc o zmartwychwstałym Jezusie, który wstąpił do nieba: „Niechże tedy wie z pewnością cały dom Izraela, że i Panem i Chrystusem uczynił go Bóg, tego Jezusa, któregoście wy ukrzyżowali [przybili do pala, NW]” (Dzieje Apostolskie 2:36, NP). Za jego pośrednictwem mogli się pojednać z Jehową, swoim Bogiem.

27. Kiedy Jehowa wyniósł na tron królewski tego, który ma „słuszne prawo”?

²⁷ Przy końcu „czasów wyznaczonych narodom”, w roku 1914 n.e. Jehowa wyniósł Jezusa Chrystusa na tron królewski w niebiosach, żeby panował jako potomek Dawida mający „słuszne prawo” do korony królewskiej. — Ezechiela 21:25-27; Łukasza 21:24, NW.

28. Jak usiłowano rozbić jedność członków ostatka Izraela duchowego, i pod czyją władzą jako swego „jednego króla”, powołanego przez Jehowę, zjednoczyli się oni w roku 1919?

²⁸ Namaszczeni członkowie ostatka Izraela duchowego musieli się zjednoczyć pod jego rządami jako swego „jednego króla”, wyznaczonego przez Jehowę. Podczas pierwszej wojny światowej, po śmierci pierwszego prezesa Towarzystwa Strażnica w dniu 31 października 1916 roku, pewne ambitne jednostki z Międzynarodowego Stowarzyszenia Badaczy Pisma Świętego usiłowały rozbić jedność ostatka, żeby go rozczłonkować na kilka sekt religijnych. Jednakże wierni członkowie ostatka oparli się rozmaitym naciskom, mającym na celu wywołanie wśród nich niezgody i sekciarstwa, jakie panuje w chrześcijaństwie. Następnie w roku 1919, który był rokiem wyzwolenia, wierni, którzy przeżyli pierwszą wojnę światową, znowu się zjednoczyli, mając na celu dochowanie lojalności wobec powołanego przez Jehowę panującego Króla Jezusa Chrystusa oraz głoszenie po całym świecie „tej dobrej nowiny o królestwie”. Jehowa przebaczył im ich wykroczenia i oczyścił ich z „gnojowych bożków” światowego nacjonalizmu i innych wstrętnych kultów religijnych.

29. Jak Jezus modlił się przed śmiercią ze swymi apostołami o jedność Izraela duchowego, i czy to się już urzeczywistniło?

²⁹ Przed poniesieniem śmierci ofiarnej Jezus Chrystus modlił się ze swymi wiernymi apostołami, żeby ta jedność panowała wśród wszystkich prawdziwych Izraelitów duchowych: „A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy” (Jana 17:20-22). To, o co Jezus modlił się w ten sposób, urzeczywistniło się teraz wśród Izraela duchowego.

30. Kto od roku 1935 zjednoczył się z namaszczonym ostatkiem pod władzą „jednego króla” i czym stali się wszyscy?

³⁰ Co więcej, od roku 1935 n.e. wspomniana przez Jezusa „wielka rzesza” „drugich owiec” przełamała wszelkie bariery różnic rasowych, narodowościowych, plemiennych czy językowych i na wzór ponad 7500 nie-Izraelitów, którzy opuścili Babilon razem z powracającym do ojczyzny ostatkiem, zjednoczyła się z namaszczonym ostatkiem Izraela duchowego, żeby służyć ustanowionemu przez Jehowę „jednemu królowi”, Jezusowi Chrystusowi. Dzisiaj wszyscy, zarówno ostatek, jak i „drugie owce”, stali się „jedną owczarnią” pod władzą „jednego pasterza”. — Apokalipsa 7:9-17, NW; Ezdrasza 2:64, 65; Jana 10:11-16.

31. Kogo Jehowa obiecał ustanowić królem nad swoim przywróconym ludem, i gdzie ten lud miał zamieszkać?

³¹ Jehowa przepowiedział, że to zjednoczenie pod władzą „jednego króla” i „jednego pasterza” doprowadzi po roku 1919 do pokoju w obrębie duchowego „ogrodu Eden”, mówiąc dalej do swego proroka Ezechiela: „Sługa mój, Dawid, będzie królem nad nimi i wszyscy oni będą mieć jednego Pasterza, i żyć będą według moich praw, i moje przykazania zachowywać będą i wypełniać. Będą mieszkali w kraju, który dałem słudze mojemu, Jakubowi, w którym mieszkali wasi przodkowie. Mieszkać w nim będą, oni i synowie, i wnuki ich na zawsze, a mój sługa, Dawid, będzie na zawsze ich władcą.

32. Jakie przymierze Jehowa miał zawrzeć ze swoim przywróconym ludem, i przez umieszczenie czego wśród członków tego przywróconego ludu narody miały poznać, że On go uświęca?

³² „I zawrę z nimi przymierze pokoju: będzie to wiekuiste przymierze z nimi. Założę ich i rozmnożę, a mój przybytek [moje sanktuarium, NW] pośród nich umieszczę na stałe. Mieszkanie moje będzie pośród nich [mój przybytek będzie nad nimi, NW], a Ja będę ich Bogiem, oni zaś będą moim ludem. Ludy [narody, NW] zaś pogańskie poznają, że Ja jestem Jahwe, który uświęca Izraela, gdy mój przybytek będzie wśród nich na zawsze”. — Ezechiela 37:24-28.

33. Jak wśród członków przywróconego ludu Jehowy został wprowadzony pokój Jego przymierza, stanowiąc dowód, że zostało wśród nich umieszczone Jego sanktuarium, i w jakim sensie rozpościera się nad nimi Jego przybytek?

³³ Jehowa dał panującego Króla, Jezusa Chrystusa, jako „przymierze” czyli jako uroczystą, wielce obiecującą gwarancję pokoju dla wszystkich jego posłusznych poddanych. Przez swego ducha, który wydaje takie owoce, jak miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność i panowanie nad sobą, Jehowa usunął ze swego przywróconego ludu zwierzęce, złośliwe cechy osobowości. Wśród tych niezłomnych zwolenników Jego spisanego Słowa, Biblii świętej, znajduje się Jego sanktuarium wyobrażające czyste wielbienie chrześcijańskie. Rozpościera się nad nimi Jego przybytek Boskiej ochrony i więzi rodzinnej. Wszyscy rzetelni obserwatorzy doskonale zdają sobie sprawę z tego, że ci oddani Bogu, ochrzczeni poddani panującego Króla stali się ludem Jehowy, ponieważ rzeczywiście odrzucili wszelkie światowe formy bałwochwalstwa i wielbią Jehowę jako jedynego Boga. — Izajasza 42:6; 49:8; Ozeasza 2:18-20; Micheasza 4:1-5.

34. Co narody uświadamiają sobie w odniesieniu do chrześcijańskich świadków Jehowy, gdy się okazuje, że wśród tych poddanych Jego panującego Króla znajduje się przybytek Jehowy?

³⁴ Chociaż ci oddani Bogu poddani ustanowionego przez Jehowę panującego Króla nie są cząstką tego niepokojowego świata, to jednak cieleśnie nadal w nim przebywają (Jana 17:14-16; 15:19). Z tego powodu dzisiejsze narody świata coś dostrzegają; coś sobie uświadamiają w odniesieniu do tych chrześcijańskich świadków Jehowy. Cóż takiego? Że ich Bóg jest Bogiem żywym, który góruje nad wszystkimi narodami świata ludzkiego, i że przebywa, czyli mieszka wśród nich, ponieważ czyni dla nich to, co zostało przepowiedziane w Jego Księdze, w Biblii. On ich w dostrzegalny sposób uświęca, czyni ich świętymi i czystymi, odróżniającymi się moralnie i religijnie od reszty ludzkości. Dokonać tego mógł jedynie żywy i prawdziwy Bóg, który nazywa się Jehowa. — Psalm 83:19.