Nabierzcie odwagi! Tysiąclecie pokoju jest blisko

„Na świecie będziecie cierpieć ucisk, lecz nabierzcie odwagi. Jam zwyciężył świat” (Jana 16:33, NW)

 1. Dlaczego uczniom Jezusa potrzebna jest wielka odwaga?

WŁAŚNIE takiej pożegnalnej rady udzielił Jezus, gdy na krótko przed aresztowaniem i straceniem przemawiał do swoich uczniów. Sam dowiódł już wtedy swej niezwykłej odwagi i chciał, by jego wierni naśladowcy zachowywali się podobnie. Odwaga była im potrzebna, ponieważ Jezus powiedział nieco wcześniej: „Jeżeli was świat nienawidzi, to bądźcie pewni, że mnie już przedtem znienawidził. Gdybyście należeli do tego świata, kochałby was on jako swoją własność. Ale nie należycie do tego świata, bo odebrałem was światu i dlatego was nienawidzi. Przypomnijcie sobie, co wam powiedziałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Skoro mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli byli wierni mojemu słowu, to i waszemu będą wierni. Ale wszelkimi sposobami będą działać przeciwko wam z mojego powodu, ponieważ nie znają Tego, który mnie posłał” (Jana 15:18-21, Przekład współczesny).

 2. Na czym polega odwaga, jaką miał Chrystus? (Porównaj z tym Psalm 27:13, 14; 31:25).

² Na czym jednak polega odwaga, jaką odznaczał się Chrystus? Czy jest ona równoznaczna z brawurą żołnierzy znajdujących się w ogniu walki? Nie, chodzi tu o coś znacznie trudniejszego. Chrześcijańska odwaga jest równoznaczna z okazywaniem nieprzeciętnej siły moralnej we wszelkich sytuacjach. Wymaga niezachwianego popierania spraw Królestwa Bożego, niezależnie od istniejących okoliczności, oraz stałości i wytrwałości w wiernym trzymaniu się słusznych zasad. Na prawdziwą odwagę składa się stanowczość i mocne postanowienie, by przeć naprzód aż do celu, nawet w obliczu sprzeciwów i trudności wyglądających na niemożliwe do pokonania. Obejmuje ona też zdecydowanie, które apostoł Paweł wyraził słowami: „To jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie” (Filip. 3:13, 14).

PRZYKŁADNA ODWAGA DANIELA

 3. Jak Daniel i jego towarzysze okazali przykładną odwagę w sprawie jedzenia i picia?

³ Słowo Boże obfituje w relacje o nieustraszonej odwadze ludzi, którzy stanęli w obliczu prób wiary. Jednym z nich był prorok Boży imieniem Daniel, który niejednokrotnie wykazał się taką cechą. Będąc jako młodzieniec uprowadzony do niewoli w Babilonie, „powziął postanowienie, by się nie kalać potrawami królewskimi ani winem”. Podobnie postąpili Szadrak, Meszak i Abed-Nego (Dan. 1:8-19). Wymagało to odwagi, jaka potrzebna jest także dzisiaj młodym świadkom Boga Jehowy w pewnych krajach, którzy na przykład odmawiają spożywania posiłków zawierających krew, podawanych im w stołówkach szkolnych (Dzieje 15:28, 29).

 4. Jaki wspaniały przykład znajduje dziś wielu młodych ludzi w 3 rozdziale Księgi Daniela? (Rzym. 15:4).

⁴ Kiedy później ci sami trzej towarzysze Daniela zajęli niedwuznaczną pozycję wobec kwestii bałwochwalstwa, Daniel z pewnością lojalnie popierał ich decyzję. W natchnieniu bardzo dokładnie opisał potem to wydarzenie. Stanowi ono zachętę dla nas, którzyśmy dożyli nie mniej krytycznych czasów (Księga Daniela, rozdział 3).

 5. (a) Dlaczego Daniel musiał mieć odwagę, by przemawiać do Nabuchodonozora, a później do Baltazara? (b) Jak dzisiejsi Świadkowie Jehowy muszą przejawiać podobną odwagę?

⁵ Daniel musiał mieć nie lada odwagę, by później stanąć przed Nabuchodonozorem, potężnym władcą Babilonu, i wyjaśnić mu znaczenie jego snów. Prorocze słowa, które wtedy wypowiedział Daniel, wskazywały przecież na ostateczny upadek imperium babilońskiego, jak również na upokorzenie samego króla (Dan. 2:36-38, 44, 45; 4:21, 22, 30). Podobnie w czasie bałwochwalczej uczty Baltazara, gdy na ścianie pałacu królewskiego ukazało się pismo odręczne z informacją od Jehowy, Daniel przejawił wielką odwagę, oznajmiając królowi i jego możnowładcom, że sławny Babilon dobiegł swego kresu i że zawładnie nim Medo-Persja (Dan. 5:1-6, 17-28). Tak samo dzisiaj Świadkowie Jehowy często muszą odznaczać się odwagą, by mówić śmiało o wyrokach Bożych na Babilon Wielki i inne skazane na zagładę systemy tego świata (Apok. 16:12-16, 19).

W JASKINI LWÓW

 6, 7. (a) Dlaczego Daniel uzyskał wybitną pozycję za panowania Dariusza? (b) Jakie jedyne oskarżenie mogli wnieść przeciw niemu nieprzyjaciele? (c) Do jakich podobnych sytuacji dochodzi w naszych czasach?

⁶ Kiedy Daniel i jego towarzysze wystawiani bywali na próby, całkowicie polegali na Jehowie, zdając się na Niego w modlitwach (Dan. 2:17, 18). A właśnie w związku z modlitwą Daniel musiał jeszcze raz wykazać niezachwianą odwagę. Zdarzyło się to już po upadku Babilonu, gdy w Medo-Persji, czwartej z kolejnych potęg światowych przedstawionych w Biblii, władzę sprawował Dariusz. Sędziwy Daniel otrzymał od Boga „ducha nadzwyczajnego” toteż przewyższał on mądrością i stanowiskiem wszystkich innych urzędników państwowych. Dostojnicy ci powodowani zazdrością szukali jakiegoś sposobu, by pozbyć się Daniela. Dobrze jednak wiedzieli, że trudno będzie o taki pretekst, chyba że wynajdą coś „w prawie jego Boga” (Dan. 6:2-6, Biblia poznańska).

⁷ Intrygantom nie obcy był fakt, że Daniel miał zwyczaj trzy razy dziennie modlić się i wychwalać Boga. Nakłonili więc Dariusza do podpisania dekretu, mocą którego każdy, kto by w okresie trzydziestu dni zanosił prośbę do jakiegokolwiek boga lub człowieka oprócz króla, miał być wrzucony do lwiej jamy. Dekret ten w myśl niezmiennego prawa Medów i Persów nie podlegał unieważnieniu (Dan. 6:7-10). Podobna sytuacja istnieje dziś w wielu krajach, gdzie przedstawicieli władz albo duchownych drażni okoliczność, że Świadkowie Jehowy nie chcą być cząstką tego świata i nie skłaniają się do wyciszenia swej działalności na rzecz Królestwa. Zazdroszczą Świadkom powodzenia w pracy, które jest skutkiem błogosławieństwa Bożego, i próbują „dobrać się” do nich, by sparaliżować wszelkie ich poczynania. Przeciwnicy ci zdają sobie sprawę z tego, że słudzy Jehowy są na ogół najbardziej prawomyślnymi i uczciwymi jednostkami w społeczeństwie. Toteż rozdmuchują kwestie sporne powstające w związku z bałwochwalczymi ceremoniami i pozdrowieniami, z głoszeniem haseł patriotycznych lub wyborczych oraz wznoszeniem okrzyków w rodzaju: „Heil Hitler”, „Viva Franco” i tak dalej.

 8. Jak wierni Świadkowie w dobie obecnej naśladują bezkompromisową postawę Daniela?

⁸ Jakiż wspaniały przykład pozostawił Daniel tym, którzy dziś stają wobec analogicznych kwestii! W sprawozdaniu biblijnym czytamy: „Gdy Daniel dowiedział się, że spisano dokument, poszedł do swego domu. Miał on w swoim górnym pokoju okna skierowane ku Jerozolimie. Trzy razy dziennie padał na kolana modląc się i uwielbiając Boga, tak samo jak to czynił przedtem” (Dan. 6:11). A zatem nie przestał wielbić Jehowy we właściwy, do tej pory przyjęty sposób. Podobnie i dzisiaj wierni Świadkowie nie porzucają prawdziwego wielbienia Boga, gdy jakiś dyktator ograniczy lub obłoży całkowitym zakazem ich chrześcijańską działalność. Może co prawda zajść potrzeba, by podczas głoszenia od domu do domu zachowywać większą ostrożność i na przykład częściej przenosić się z jednego miejsca na drugie lub posługiwać się jedynie samą Biblią; można też skupić uwagę głównie na nieoficjalnym dawaniu świadectwa. Ale niezależnie od okoliczności Świadkowie Jehowy będą pełnić służbę Bożą! ‛Nie mogą bowiem nie mówić o tym, co widzieli i słyszeli’ (Dzieje 4:20, Wujek).

 9. W jaki sposób Danielowi została zapewniona ochrona? Jaką zachętą jest to dzisiaj dla nas?

⁹ Za swą niezłomną prawość Daniel wrzucony został do jaskini lwów. Czy to znaczy, że opuścił go Bóg, któremu służył? Nic podobnego! Tak samo dzisiaj Jehowa nie porzuca swoich świadków, których wtrącono do odrażających więzień. W wypadku Daniela nawet król Dariusz przejął się jego położeniem i „pościł przez noc”; najwidoczniej modlił się do Boga Danielowego. Nie ulega wątpliwości, że ochrona ze strony Jehowy była bardziej skuteczna niż moc niezmiennego prawa medo-perskiego. Kiedy następnego ranka król pośpieszył do lwiej jamy, by się przekonać, czy Bóg, któremu Daniel ‛służył tak wytrwale’, był w stanie wybawić go od śmierci — usłyszał następujące słowa: „Mój Bóg posłał swojego anioła, by zamknął paszczę lwów, tak że mi nie zaszkodziły, gdyż przed nim jestem niewinny, nadto względem ciebie, królu, nic złego nie popełniłem” (Dan. 6:19-23, NP).

10. Jak lud Jehowy może udaremnić zamysły „lwa ryczącego”, czyli Diabła?

¹⁰ Zwracanie się do Jehowy w modlitwie jest dziś nie mniej ważne niż w czasach Daniela. Jakże skuteczne może się okazać takie postępowanie! Chociaż obecnie Świadkowie Jehowy nie bywają wrzucani do literalnych lwich jam, to jednak żyją w świecie, w którym „przeciwnik (...), diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając, kogo pożreć”. Jak zatem mają się zachować chrześcijanie w obliczu prześladowań i innych prób wiary? Muszą być odważni. Muszą pokornie znosić trudne warunki i modlić się, a przy tym czerpać otuchę z przeświadczenia, że ich bracia na całej ziemi żarliwie wstawiają się za nimi do Boga. Apostoł Piotr udziela wyśmienitej rady: „Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego [Boga], gdyż Jemu zależy na was. Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! (...) Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu [Diabłu]. Wiecie, że te same cierpienia ponoszą wasi bracia na świecie. A Bóg wszelkiej łaski (...), gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje. Jemu chwała i moc na wieki wieków” (1 Piotra 5:6-11).

11. Jakie znamy współczesne przykłady tego, że Świadkowie Jehowy przeżyli wtrącenie do „jaskini lwów”?

¹¹ Istnieje wiele przykładów z naszych czasów, że Świadkowie Jehowy zostali niejako wtrąceni do „jaskini lwów”. Podobni lwom wysłannicy Diabła wciąż usiłują pochłonąć sług Bożych. Ci wszakże nie ustają w modlitwach, przerzucając swoje troski na Jehowę, i pozostają nieugięci, „mocni w wierze”. Przykładem tego jest młoda dziewczyna z Rodezji, (obecnie Zimbabwe), której rodzice gruntownie ją zapoznali z zasadami biblijnymi. Pewnego razu wpadła ona w ręce żołnierzy z oddziału partyzanckiego. Ojciec i matka martwili się o nią, ponieważ partyzanci mieli w zwyczaju wpajać swoje doktryny, nie stroniąc przy tym od gwałcenia dziewcząt. Rodzice nie mogli jednak uczynić nic więcej, jak tylko modlić się o jej bezpieczeństwo. Po kilku dniach córka wróciła zdrowa i cała. „Jak się to stało?” — pytali rodzice. Wyjaśniła: „Po prostu wciąż dawałam tym ludziom świadectwo”. I tak ją odesłano do domu. Później sam komendant oddziału przybył do wsi i odszukał rodziców. Przyznał się im, że po prostu chciał poznać ludzi, którzy potrafili tak dobrze wyszkolić tę dziewczynę.

12. Jakie modlitwy możemy zawsze zanosić żarliwie do Jehowy? Z jakim przekonaniem?

¹² Nie ulega wątpliwości, że Jehowa troszczy się o swoich sług, którzy się modlą do Niego, i nigdy ich nie opuszcza. Pełni ufności możemy więc zawsze zwracać się do Boga, jak to czynił Dawid, mówiąc: „Jahwe, Boże mój, do Ciebie się uciekam; wybaw mnie i uwolnij od wszystkich prześladowców, by kto — jak lew — mnie nie porwał i nie rozszarpał, gdy zabraknie wybawcy”. Niekiedy rzeczywiście odnosimy wrażenie, że znaleźliśmy się „pośrodku lwów”, że jesteśmy wśród tych, „co pożerają synów ludzkich”, tych, których „zęby to włócznie i strzały, a język ich niby miecz ostry”. Ale nasze gorące modlitwy do Jehowy oraz schronienie się w cieniu Jego skrzydeł pozwolą nam przetrwać te próby i zachować prawość (Ps. 7:2, 3; 57:2-5). Będziemy w stanie, tak jak Daniel, ‛przez wiarę zamknąć paszcze lwom’ (Hebr. 11:33).

W „CZASIE UCISKU”

13. (a) Dlaczego za panowania Cyrusa prorok Daniel potrzebował pokrzepienia? (b) Z jakiego względu Świadkom Jehowy również potrzeba dziś odwagi?

¹³ Jakiś czas później, za panowania króla Cyrusa, Daniel ujrzał w wizji anioła, który go pokrzepił, mówiąc: „Nie lękaj się, mężu umiłowany! Pokój tobie! Bądź pełen mocy!” (Dan. 10:1-19). Przyjęcie i spisanie doniosłego proroctwa, które mu następnie przekazał anioł, a które możemy obecnie znaleźć w 11 i 12 rozdziale Księgi Daniela, wymagało niemałej odwagi. Potrzeba jej również Świadkom Jehowy, by nie stać się „cząstką świata” w obecnej erze atomu, gdy spełnia się końcowy fragment wspomnianego proroctwa, opisujący walkę „króla północy” z „królem południa”.

14. (a) Co utożsamia Michała z Panem Jezusem Chrystusem? (b) Dlaczego słowa z 12 rozdziału Księgi Daniela napełniają nas odwagą?

¹⁴ Księga Daniela wspomina kilkakrotnie o Michale. Imię to znaczy: „Któż jest jak Bóg?” (Dan. 10:13, 21). Z tej racji ów wielki książę utożsamiany jest z Panem Jezusem Chrystusem, który walczy w obronie zwierzchnictwa Jehowy. Mówiąc o obecnym „czasie końca”, anioł oznajmił Danielowi: „W owym czasie powstanie Michał, książę wielki, który jest rzecznikiem dzieci twego ludu. A przyjdzie czas ucisku, jakiego nie było, odkąd narody powstały, aż do owego czasu. A w owym czasie zbawiony będzie twój lud, każdy, kto się znajdzie zapisany w księdze” (Dan. 12:1, 4, Biblia Tysiąclecia, 1965). Bądźmy więc nieustraszeni, czyniąc wszystko, czego wymaga od nas Bóg Daniela, aż wymieniony „czas ucisku” zmiecie szatański, niegodziwy świat. Zaświta wtedy chwalebny dzień tysiącletniego panowania Jezusa. „Wielu zaś, co posnęli w prochu ziemi, zbudzi się”, mając w perspektywie wiecznotrwałe życie na ziemi. Odważny Daniel także ‛powstanie, by otrzymać swój los przy końcu dni’ (Dan. 12:2, 9, 13).

„BĄDŹCIE MĘŻNI I ODWAŻNI”

15, 16. (a) W jakiej wcześniejszej sytuacji narodowi Daniela, Izraelowi, potrzebna była odwaga? (b) W jaki sposób dzisiejszy lud Boży może za przykładem Izraelitów wzmocnić swą odwagę?

¹⁵ Lud Boży stoi obecnie u progu tysiąclecia pokoju. Przypomina to sytuację z wczesnego okresu dziejów narodu izraelskiego, do którego należał i Daniel. Izraelici byli wtedy rozłożeni obozem nad brzegiem Jordanu i przygotowywali się do przejścia tej rzeki, aby objąć w posiadanie Ziemię Obiecaną. Cel znajdował się w zasięgu wzroku. Niemniej jednak czekały ich jeszcze próby i trudności. Potrzeba im było odwagi. Dlatego inny znany prorok Jehowy, sędziwy Mojżesz, skierował do tego ludu następujące słowa: „Bądźcie mężni i odważni! Nie lękajcie się i nie drżyjcie przed nimi [waszymi nieprzyjaciółmi]! Jahwe, twój Bóg, Izraelu, idzie z tobą; On nie pozwoli ci osłabnąć i nie opuści cię”. A do swego przewidywanego następcy, Jozuego, rzekł Mojżesz podobnie: „Bądź mężny i odważny” (Powt. Pr. 31:1-8, B.pozn.).

¹⁶ Istotnie, całemu narodowi potrzeba było bardzo dużo odwagi. Dlatego Mojżesz dał kapłanom, lewitom i starszym w Izraelu następujące pouczenie w sprawie tego, co miało się dziać każdego siódmego roku podczas Święta Namiotów, które zobowiązani byli obchodzić wszyscy Izraelici: „Zbierz cały naród: mężczyzn, kobiety i dzieci, i cudzoziemców, którzy są w twoich murach, aby słuchając uczyli się bać Jahwe, Boga waszego, i przestrzegać pilnie wszystkich słów tego Prawa” (Powt. Pr. 31:9-12). Przysłuchiwanie się Prawu Jehowy, przyswajanie go sobie oraz posłuszne stosowanie się do niego było nieodzownym warunkiem pomyślności tego narodu; podobnie muszą postępować słudzy Boży dzisiaj, jeśli chcą nabrać odwagi, która by im umożliwiła przeżycie końca świata.

17, 18. Czego potrzeba, aby być „odważnym i silnym”? Dlaczego szczególną uwagę powinni na to zwracać chrześcijańscy starsi?

¹⁷ W przełomowym okresie, który wówczas przeżywał naród, Jozue jako starszy w Izraelu musiał stanowić wzór odwagi. Tego samego oczekuje się teraz od starszych po zborach chrześcijańskich. Dlatego powinniśmy wziąć sobie głęboko do serca słowa Jehowy wypowiedziane bezpośrednio do Jozuego, a będące potwierdzeniem tego, co uprzednio rzekł Mojżesz; czytamy: „Bądź odważny i silny (...). Tylko bądź odważny i bardzo silny (...). Czy ci nie przykazałem: Bądź odważny i silny? Nie daj się przerazić ani zatrwożyć, bo twój Bóg Jehowa, jest z tobą wszędzie, dokądkolwiek się udajesz” (Joz. 1:6, 7, 9, NW). Jehowa wskazał Jozuemu, od czego zależy, żeby był „odważny i silny” oraz mądrze postępował w każdej sytuacji. Jak mu przedstawił ten warunek? Pismo Święte odpowiada nam:

¹⁸ „Ta księga prawa [Jehowy] nie powinna odstępować od twych ust, a czytaj ją półgłosem dniem i nocą, abyś mógł zadbać o wprowadzenie w czyn wszystkiego, co w niej napisane, gdyż wtedy osiągniesz na swej drodze powodzenie i wtedy będziesz działał mądrze” (Joz. 1:8, NW).

19, 20. Co w końcu osiągniemy, gdy będziemy „mężni i odważni”?

¹⁹ Do czego doprowadziły roztropne posunięcia Jozuego i jego odważnego, posłusznego mu ludu? Przezwyciężono rozmaite przeszkody; Jehowa zapewnił Izraelowi zwycięstwo nad wszystkimi nieprzyjaciółmi. Kiedy ów naród wreszcie się osiedlił w „ziemi opływającej w mleko i miód”, Jozue miał podstawy, by swoim rodakom dodać otuchy, mówiąc: „Dobrze wiecie całym sercem i całą duszą, że nie chybiło ani jedno słowo ze wszystkich słów dobrych, które do was wyrzekł Jehowa, wasz Bóg. Wszystkie się wam sprawdziły. Ani jedno słowo z nich nie chybiło” (Joz. 5:6; 23:14, NW).

²⁰ Kiedy teraz odważni słudzy Jehowy przetrwają katastrofalny „czas ucisku” i rozpocznie się tysiącletnie pokojowe panowanie Chrystusa, zobaczą na własne oczy daleko większe i ostateczne spełnienie obietnic Jehowy. Bądźmy wszyscy „mężni i odważni”, aby doczekać upragnionego, a tak już bliskiego millennium!

[Ilustracja na stronie 21]

Jehowa kiedyś ochraniał Daniela i tak samo strzeże swych świadków przed nowożytnymi „lwami”