Dlaczego od roku 1914 następuje na świecie tyle zmian w rządach?

DOBA obecna to okres, kiedy upadają nawet najbardziej ustabilizowane ustroje, albo ratując się od kompletnego rozpadu radykalnie zmieniają swe zasady czy struktury. Jesteśmy świadkami załamania się kolonialnego systemu rządów oraz szerzenia się niepewności i niepokojów wywoływanych przez wzbierające fale rewolucji. Pilni obserwatorzy wydarzeń i warunków panujących na świecie zauważyli, że punktem zwrotnym w dziejach ludzkich, szczególnie w kwestii rządzenia, był rok 1914 n.e. Ludzie tacy na temat owego znamiennego roku wypowiadają się niejednokrotnie w ten sposób: „punkt zwrotny czasów współczesnych”, „linia graniczna epok historycznych”, „z ‚wieku złotego’ do ery wulkanicznej”; albo: „ostatnim zupełnie normalnym rokiem w historii był rok 1913”, „od roku 1914 świat jak pijany stacza się ku katastrofie”.

² Powyższe słowa nie stanowiłyby dla nas żadnej pociechy, gdyby nie fakt, że Jehowa, Bóg wszelkiej pociechy, udziela wyczerpującej odpowiedzi na różne wyłaniające się w związku z tym pytania, na przykład: Jaka jest przyczyna tych zmian? Czy zmierzają do określonego celu? Czym się to wszystko skończy? Nie tylko dla samej historii zachował Bóg doniesienie o królestwie Judy i jego smutnym końcu. Uczynił to, abyśmy właśnie na te pytania otrzymali poprawną odpowiedź i posiadali pewny, godny zaufania przewodnik w czasach, gdy wszystko inne jest niepewne.

³ Bóg swoim postępowaniem z królestwem judzkim unaocznił wydarzenia mające się w przyszłości rozgrywać na daleko większą skalę. Ustanowił w Jeruzalem tron Dawida, który nazywany był „tronem Jehowy”, ale oczywiście tylko w znaczeniu symbolicznym, gdyż żadna ziemska stolica nie mogłaby naprawdę mieścić tronu suwerennego Władcy wszechświata, samego Boga. Wskazywało to, że pojawić się ma ktoś o wiele większy od Dawida, kto na stałe obejmie tron panowania nad światem. Potwierdza to sam Dawid w swoich proroczych wypowiedziach na temat przyszłego Królestwa. — Ps. 110:1, 2; Łuk. 20:41-44; Dzieje 2:32-36.

⁴ Jehowa Bóg dzierży w swych rękach panowanie, czyli suwerenną władzę nad światem. Dopóki królowie Judy byli wierni, żaden rząd na świecie nie mógł ich obalić; nadszedł jednak czas, gdy Jehowa zarządził upadek Judy, ponieważ się pogrążyła w niegodziwości i upodobniła do narodów pogańskich, wobec czego przestała odzwierciedlać sprawiedliwe przymioty Jego majestatu. Sprowadziło to oczywiście niesławę na imię Boże i pozornie dało narodom podstawę do urągania Jemu. (Ezech. 36:20) Ci, którzy naprawdę pragnęli żyć pod sprawiedliwym i suwerennym rządem Bożym, szczerze ubolewali z powodu niewoli, w którą Bóg pozwolił Babilonowi zapędzić Judę, i z powodu wynikającej stąd hańby. Ta opłakana sytuacja została wzruszająco przedstawiona przez ich psalmistę:

„Nad rzekami Babilonu — tam siedzieliśmy i płakali, kiedy wspominaliśmy Syjon. Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy. Gdyż tam ci, którzy nas uprowadzili, od nas żądali pieśni, radości żądali ci, którzy nas gnębili: ‚Zaśpiewajcie nam którąś z pieśni syjońskich!’ Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską w obcej krainie? Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie, niech prawica moja będzie zapomniana! Niech język mi przyschnie do gardła, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem nad wszelką moją radość. (...) Córo Babilonu, warta zagłady, błogosławiony, który ci odpłaci za zło, które nam wyrządziłaś! Błogosławiony, kto schwyci i rozbije o skałę twe dzieci.” — Ps. 137:1-9, BT, uw. marg.

POCHÓD MOCARSTW ŚWIATOWYCH

⁵ Żydzi owi wiedzieli z proroctw Izajasza i Jeremiasza, że Babilon zostanie obalony. (Izaj. 47:1-3; Jer. 51:1-4) Dalszych szczegółów dowiadywali się z proroctw Daniela. Daniel był jednym z młodych jeńców żydowskich, uprowadzonych na wygnanie z królem Joachynem w roku 617 p.n.e. Daniel i jego trzej towarzysze, kiedy po specjalnym trzyletnim przeszkoleniu zostali przyjęci do służby doradców króla Nabuchodonozora, wykazali się w niej wybitnymi zdolnościami. (Dan. 1:1-21) Działo się to w dwunastym roku panowania Nabuchodonozora, czyli w roku 614 p.n.e. W drugim roku po zburzeniu przez Nabuchodonozora Jeruzalem (co nastąpiło w roku 607 p.n.e.), który był dwudziestym rokiem jego panowania nad Babilonem, natomiast drugim rokiem od objęcia władzy nad światem, miał on zdumiewający sen; sen ten był proroctwem od Boga. (Dan. 2:1) Widział we śnie olbrzymi posąg z głową ze złota, piersiami i ramionami ze srebra, brzuchem i udami z miedzi, nogami z żelaza, a stopami z żelaza przemieszanego z gliną. Tłumacząc ten sen Daniel wyjaśnił, że złota głowa przedstawia Nabuchodonozora (włącznie z całą jego dynastią) na stanowisku władcy świata; przy tym rzekł jednak: „Po tobie powstanie inne królestwo, mniejsze od ciebie.” (Dan. 2:37-39, BT) Było więc jasne, że Babilon upadnie, ale nie za sprawą królestwa Bożego, o którym przepowiedziano, że uderzy w stopy tego posągu i w ten sposób go całego roztrzaska. Upadek Babilonu miało sprowadzić mocarstwo zobrazowane przez piersi i ramiona posągu, wskutek czego miało też objąć po nim pozycję władcy świata. Żadne jednak z tych mocarstw światowych aż do czwartego po Babilonie nie miało pozostać na zawsze, bo dopiero potem nastąpić miała potęga nieprzemijająca, Królestwo ustanowione przez Boga z niebios.a Daniel powiedział:

„W czasie tych królów Bóg nieba wzbudzi królestwo, które nigdy nie będzie zburzone i którego panowanie nie przejdzie do innego narodu; pokruszy ono i zniszczy wszystkie owe królestwa, a samo trwać będzie na wieki, stosownie do tego, jak widziałeś, że kamień oderwał się od góry bez udziału rąk i pokruszył glinę, żelazo, miedź, srebro i złoto. Bóg wielki ukazał królowi, co ma przyjść potem; sen jest prawdziwy, a jego wykład pewny.” — Dan. 2:44, 45, BT.

⁶ Czy Bóg, suwerenny Władca, który zawiaduje wydarzeniami i okresami dziejowymi, podał nam jakieś wyjaśnienie, abyśmy się mogli zorientować co do czasu wyznaczonego na przeprowadzenie wszystkich tych wstrząsających światem zmian? Tak, dzięki niech będą Bogu pocieszenia, że w tym zakresie posiadamy jasne i niedwuznaczne objawienie, które dla badaczy Biblii stanowi wielką pociechę. Ten sam bowiem prorok Daniel donosi też o innym śnie, w którym Nabuchodonozor widział ogromne drzewo i słyszał, że anioł z nieba kazał je ściąć. Pień tego drzewa został następnie opasany obręczami z żelaza i miedzi, i miał tak stać pośród trawy polnej, aż nad nim przeminie „siedem czasów”. „Serce jego ludzkie niech się odmieni, a serce zwierzęce niech mu będzie dane i siedem czasów niech przejdzie po nim!” W jakim celu? „Ażeby się dowiedzieli żyjący, że władcą nad królestwem ludzkim jest Najwyższy, a komu zechce, może je dać.” — Dan. 4:1-18, BT.

JEHOWA NAJWYŻSZYM WŁADCĄ WE WSZECHŚWIECIE

⁷ Kogo przedstawiało to drzewo? Samego Nabuchodonozora! Daniel oświadczył: „To ty jesteś, królu, któryś wzrósł i spotężniał, i wielkość twoja wyrosła i niebiosa dosięgła, a panowanie twoje aż na krańce ziemi.” W czasach, gdy Nabuchodonozor miał ten sen, dzierżył on panowanie nad światem, a także służył jako narzędzie w ręku Jehowy, jako „kubek” jego sądu. Stąd drzewo, reprezentujące tego króla trzeciego mocarstwa światowego, było zarazem symbolem suwerennej władzy nad światem. Na poparcie tego wyjaśnienia księga Daniela 4:26 podaje: „A iż rozkazano zostawić pień z korzeniem owego drzewa, znaczy, że królestwo twoje tobie zostanie.” Król ten miał opuścić swój tron i udać się na pola, aby wzorem bydła żywić się trawą. Ale podobnie jak pozostawiono pień drzewa, królestwo jego miało być dla niego zarezerwowana do chwili, kiedy niby zwierzę spędzi na porosłych trawą polach całe „siedem czasów”. Wówczas miał znowu odzyskać rozsądek i poczuć się zobowiązanym do oświadczenia, że zwierzchnią władzę nad wszystkim sprawuje Bóg Najwyższy, który daje królestwo ludzkie, komu zechce.

⁸ Przepowiednia ta po roku rzeczywiście spełniła się na Nabuchodonozorze. Król właśnie chełpił się tym, czego dokonał w Babilonie, kiedy głos z nieba oznajmił, że teraz zacznie się na nim spełniać sen o drzewie. Popadł wtedy w obłęd połączony z objawami charakterystycznymi dla choroby zwanej niekiedy lykantropią. Zamiast pragnąć zasiadania na tronie, wyszedł w pole, aby jeść trawę. Tronu jego nie zajął jednak żaden uzurpator, ale pozostawał on mocą Bożą zarezerwowany, aż po upływie „siedmiu czasów”, czyli siedmiu literalnych lat, Nabuchodonozor powrócił. Kiedy ponownie wstąpił na tron, uznał w Bogu najwyższego suwerennego Władcę wszechświata i rzekł: „Władza Jego to władza wiekuista, a królestwo Jego z pokolenia na pokolenie. I wszyscy mieszkańcy ziemi za nic są poczytani; a z wojskiem niebieskim postępuje według swego upodobania. I nie ma nikogo, kto by wstrzymał Jego ramię i śmiał Mu powiedzieć: Cóż to czynisz?” W końcu dodał jeszcze: „A tych, którzy postępują pysznie, mocen jest uniżyć.” — Dan. 4:19-34, BT; w BG do wiersza 37.

⁹ Powrót Nabuchodonozora do władzy królewskiej nie równał się ustanowieniu Królestwa Bożego, bo król ten nigdy nie był wielbicielem prawdziwego Boga, tylko czcił bożki babilońskie, co wynika choćby z podjętej przez niego próby zmuszenia trzech wiernych towarzyszy Daniela — Sadracha, Mesacha i Abednego — do oddania czci wielkiemu złotemu bałwanowi, który wystawił na równinie Dura. Za obstawanie przy zwierzchnictwie Jehowy i odmowę złożenia pokłonu bożkowi wtrącił ich do rozpalonego nad wszelką miarę pieca, ale przekonał się o wyższości Jehowy, który potrafił ochronić tych trzech bezkompromisowych wielbicieli prawdziwego Boga. (Daniela, rozdział 3) Nabuchodonozor nigdy, nawet po uzdrowieniu z siedmioletniego obłąkania, nie zbudował świątyni Jehowie Bogu, natomiast wzniósł w Babilonie pięćdziesiąt cztery świątynie tamtejszym fałszywym bogom, które wszystkie jedynie symbolizowały poszczególne przymioty Bela i jego syna Marduka, czyli Merodacha. Przedsięwziął też wielkie roboty publiczne. Uczynił Babilon miastem podziwianym przez ówczesny świat, a chcąc u swej medskiej królowej — żony rozproszyć tęsknotę za stronami rodzinnymi, wybudował słynne „wiszące ogrody” Babilonu, zaliczane do siedmiu cudów świata starożytnego.

KRÓLESTWO NIGDY WIĘCEJ NIE PRZYWRÓCONE JUDZIE

¹⁰ Odkąd z Dawidem i linią rodową jego potomków zawarte było przymierze Królestwa, na tronie jeruzalemskim zasiadał władca z ramienia Jehowy, a królestwo Judy było jakby zaporą przeszkadzającą pogańskim mocarstwom w rozciągnięciu panowania na cały świat. Natomiast gdy Juda została w roku 607 p.n.e. obalona i jej mieszkańcy uprowadzeni w niewolę, panowanie nad światem symbolicznie przedstawione przez królestwo Judy przeszło w ręce władców pogańskich, z których pierwszym był Nabuchodonozor. W wypadku Judy wszakże królestwo nie odrodziło się przy końcu siedmiu lat ani też władza królewska nie została przywrócona, gdy Żydzi po wielu dalszych latach, to jest w roku 537 p.n.e., wracali po uwolnieniu z Babilonu, gdyż nawet ten powrót odbywał się pod nadzorem kolejnej pogańskiej potęgi, Persji, następnego po Babilonie mocarstwa światowego, reprezentowanego w posągu ze snu Nabuchodonozora (opisanego w drugim rozdziale księgi Daniela) przez piersi i ramiona poniżej złotej głowy. Żydzi sami przyznali to później, 152 lata po zburzeniu Jeruzalem przez Babilon, mianowicie w roku 455 p.n.e. W publicznej modlitwie do Jehowy Boga, wypowiadanej przed ludem zgromadzonym w odbudowanej świątyni. Lewici powiedzieli wtedy:

„Wydałeś ich pod władzę narodów obczyzny. Mimo to dzięki wielkiemu miłosierdziu Twemu nie wytępiłeś ich i nie opuściłeś, albowiem Tyś Bogiem łaskawym i miłosiernym. (...) Oto myśmy dziś niewolnikami: na ziemi, którą dałeś ojcom naszym, aby mieli pożytek z owocu jej i bogactwo — oto myśmy niewolnikami na niej. Plon swój obficie wydaje ona dla królów, których postawiłeś nad nami za grzechy nasze. Oni władają nad naszymi ciałami i nad bydłem naszym według swego upodobania. W wielkim ucisku jesteśmy.” — Neh. 9:4, 5, 30-37, BT.

¹¹ Długi okres panowania pogan nad światem określony jest w Piśmie świętym jako „wyznaczone czasy narodów”. Grubo ponad pięćset lat po uwolnieniu Żydów z Babilonu i ich powrocie do Jeruzalem powiedział Jezus: „Jeruzalem będzie deptane przez narody, aż się dopełnią wyznaczone czasy narodów.” (Łuk. 21:24, NW) Chociaż w owym czasie Jeruzalem jeszcze istniało, to jednak nie było w nim przywrócone panowanie jakiegokolwiek króla z linii Dawida. Żydzi cierpieli pod zaborem ciemięzców i ramienia szóstej potęgi światowej, cesarstwa rzymskiego, które później w roku 70 n.e. miało nawet ten naród zupełnie rozproszyć. Na pewno więc prawo królewskie, reprezentowane przez Jeruzalem, było wówczas podeptane, a naród znajdował się w mocy pogańskich władców.

¹² Nabuchodonozor — poganin, który nigdy nie stał się wielbicielem Jehowy — nie był sam przez się ważny, i gdy po siedmioletnim obłąkaniu jego królestwo zostało mu przywrócone, to cały ten dramat bynajmniej nie rozegrał się ze względu na niego. Królestwo judzkie było tylko królestwem obrazowym i nie zostało już nigdy więcej odrestaurowane. Istnieje więc daleko ważniejsze spełnienie tych obrazów. Wynika stąd, że „siedem czasów” ma także większe, rozszerzone znaczenie, i że przy końcu tych „czasów” ustanowione będzie Królestwo Boże pod władzą obiecanego Szylo. Jak długo trwa symboliczny „czas”, a w następstwie tego „siedem czasów”?

DŁUGOŚĆ WYZNACZONYCH CZASÓW NARODÓW

¹³ Czas trwania roku w kalendarzach: żydowskim i babilońskim, wahał się od 354 dni do 385 dni. Ale w biblijnym, symbolicznym lub proroczym „czasie”, czyli roku, liczba dni niezmiennie ustalona jest na 360. Siedem takich lat zawiera wobec tego 7 x 360 = 2520 dni. Potwierdza to Objawienie 12:6, 14, gdzie jest mowa o „czasie, czasach i połowie czasu”, a więc o trzech i pół czasach, że trwają 1260 dni. Jeśli 1260 podzielimy na trzy i pół (3,5), to na jeden „czas” lub rok przypadnie 360 dni.

¹⁴ Jeżeli chodzi o długość czasu zobrazowanego przez te 2520 dni w większym zakresie, to w proroctwie Ezechiela, który prorokował współcześnie z Danielem i w którego proroctwie też jest mowa o pewnego rodzaju „więzach”, znajdujemy regułę: „dzień za rok”. Do innego proroctwa Daniela, dotyczącego pierwszego przyjścia Mesjasza, mianowicie do proroctwa o „siedemdziesięciu tygodniach” znawcy Biblii również stosują tę samą zasadę. — Ezech. 4:6; Dan. 9:24, 25; Zobacz też 4 Mojżeszową 14:34, gdzie mowa jest o okresie kary lub niełaski.

¹⁵ A zatem 2520 dni tych „siedmiu czasów” ma w spełnieniu proroctwa oznaczać 2520 lat. Lata owe nie mają zawierać jedynie po 360 dni; chodzi tu o pełne lata kalendarzowe według ogólnie przyjętej rachuby czasu. Musimy bowiem pamiętać, że zmienność kalendarza żydowskiego spowodowana była dostosowywaniem roku księżycowego do roku słonecznego. Można by go właściwie nazwać rokiem „słoneczno-księżycowym” lub „księżycowym uzależnionym”. W pewnych odstępach czasu dodawano dni lub nawet miesiące, aby wyrównać różnicę między rokiem księżycowym a słonecznym, wynoszącą w przybliżeniu jedenaście dni. Dzięki temu i w tym kalendarzu pory roku zawsze przypadały na swoje właściwe miejsce.b A zatem kalendarz ten bywał prawie zupełnie zgodny z powszechnie dzisiaj używanym kalendarzem gregoriańskim i z tej racji 2520 lat należy traktować jako normalne lata słoneczne.

¹⁶ Okres 2520 lat zaczął się w roku 607 p.n.e., kiedy Bóg zaniechał sprawowania zwierzchnictwa nad światem, reprezentowanego przez Jego obrazowe królestwo na ziemi. Miało to miejsce wtedy, gdy Jehowa posłużył się Nabuchodonozorem do zburzenia Jeruzalem i tamtejszej świątyni; krótko przedtem Nabuchodonozor przepędził Sedekiasza z „tronu Jehowy” i pojmał go w niewolę, po czym strach przed Chaldejczykami spowodował, że nawet pozostawiona na miejscu biedota z ludu uciekła do Egiptu, a terytorium Judy zostało zupełnie opustoszone; nie było tam również już żadnego zarządcy, który by w imieniu Judy temu przeciwdziałał. Tym sposobem Nabuchodonozor jak gdyby ściął owo „drzewo” symbolizujące zwierzchnictwo nad światem, które zostało teraz przeniesione do Babilonu. Spustoszenie to dokonane było w siódmym miesiącu roku księżycowego 607 p.n.e. Dopiero wtedy Jeruzalem, reprezentujące Królestwo Boże, zaczęło być deptane i dopiero wtedy zaczęły się czasy pogan, inaczej mówiąc „wyznaczone czasy narodów”. Odtąd poganie sprawowali władzę nad ziemią bez przeszkód ze strony Królestwa Bożego. A przy tym pogańskie potęgi światowe poczynały sobie jak dzikie zwierzęta, podobnie jak Nabuchodonozor podczas „siedmiu czasów” swego obłąkania.

¹⁷ Licząc od siódmego miesiąca księżycowego (Tiszri) roku 607 p.n.e., 2520 lat kończy się około połowy miesiąca Tiszri (czyli mniej więcej 1 października) roku 1914 n.e. Rok ten pozostanie na zawsze niezapomniany, bo wówczas wybuchła pierwsza wojna światowa, a odtąd pogański system rzeczy już nigdy nie powrócił i też nie powróci do dawnego stanu.

¹⁸ We śnie o drzewie pień zostawiony był w ziemi, co wskazuje, że Jehowa nie zaniechał swego przymierza o Królestwie dla rodu Dawida i nie porzucił raz na zawsze sprawowania zwierzchnictwa nad wszechświatem. Okowy z miedzi i żelaza, którymi opasano pień, reprezentują powstrzymującą moc Jehowy, Jego wstrzymywanie się od objęcia zwierzchnictwa i osadzenia swego Króla na tronie przez całe „siedem czasów”, podczas których pozwalał panować narodom pogańskim. W roku 1914 nadeszła pora na zdjęcie tych więzów, aby symboliczny pień ponownie wypuścił pędy, to znaczy by Jehowa na nowo okazał swą suwerenną władzę, obejmując zwierzchnictwo nad światem i ustanawiając swe teokratyczne Królestwo. — Obj. 11:15-18; Łuk. 21:24.

OSADZENIE NA TRONIE SZYLO WSTRZĄSA NARODAMI

¹⁹ Kiedy w swoim czasie Nabuchodonozor powrócił na tron, Jehowa Bóg nie objął ponownie zwierzchnictwa nad światem, a tylko przyjął z ust Nabuchodonozora wyznanie, że jest Najwyższym i dysponuje prawem do panowania nad królestwem ludzkości. Natomiast w roku 1914 ustanowił rząd, który nie jest tworem przejściowym, obrazowym czy symbolicznym, lecz rzeczywistym Królestwem z władzą spoczywającą w rękach obiecanego Szylo, któremu się to słusznie należy. Jest on królewskim potomkiem Dawida, mającym legalne prawo do królowania na podstawie przymierza Jehowy zawartego z Dawidem co do wiecznotrwałego Królestwa. Od roku 1914 Szylo, podobnie jak to wówczas uczynił Nabuchodonozor, publicznie ogłasza Jehowę jako „Króla niebios”. Tymczasem na ziemi pogańskie potęgi kontynuują swoje zwierzęce postępowanie, tylko w jeszcze dzikszy sposób niż dawniej. — 1 Mojż. 49:10; Ezech. 21:27.

²⁰ Wzbudziwszy tego Szylo, Jezusa Chrystusa, 1900 lat temu z martwych, Jehowa zaprosił go, aby siadł po Jego prawicy w niebie, aż nastanie czas, uczynienia nieprzyjaciół podnóżkiem pod jego stopy. Po osadzeniu na tronie w r. 1914 i objęciu zwierzchnictwa nad światem panuje on teraz pośród swoich wrogów. (Ps. 110:1, 2) Wrogowie ci, chcąc pozostać przy swej politycznej władzy i bezprawnie próbując utrzymać zwierzchnictwo nad światem, nie ustąpią bez walki. Ale nie potrafią uniknąć okropnego wstrząsu. Chrystus przeprowadza ogłaszanie na całym świecie wieści, że Jehowa Bóg znowu sprawuje suwerenne zwierzchnictwo i że ustanowione jest Jego Królestwo. Wzywa wszystkich, by śpieszyli z uznaniem tego Królestwa, bo ono już zostało puszczone w ruch „bez udziału rąk” i pędzi z góry w kierunku wielkiego posągu rządów światowych, aby je w walce Armagedonu rozbić i zniszczyć. Usunie to całkowicie wszelką możliwość przeciwdziałania w przyszłości ze strony władzy pogańskiej. Sprawowanie przez Boga zwierzchnictwa za pośrednictwem Jego Królestwa wyruguje całą zwierzęcość ciemiężycielskich rządów światowych i raz na zawsze zapewni ludzkości uzdrowiony zarząd, połączony z błogosławieństwem wiecznego życia i pokoju. Takie jasne wyjawienie znaczenia zachodzących na świecie wydarzeń oraz świadomość, że obecne niespokojne warunki oznaczają, iż Bóg znowu sprawuje władzę zwierzchnią poprzez ustanowienie swego Królestwa i poddanie go pod zarząd Chrystusa, a polityczne zwierzchnictwo niedoskonałych ludzi ma się niebawem skończyć — stanowi dla miłośników sprawiedliwości wielką pociechę. Omówienia dalszych proroctw, upewniających nas o pełnym objęciu przez Boga w wyznaczonym przez Niego czasie władzy zwierzchniej nad światem, prosimy szukać w następnych wydaniach niniejszego czasopisma. (B-16)

[Przypisy]

[Pytania do studium]

 1. (a) Czym odznaczają się nasze czasy? (b) Jak wypowiadają się ludzie światli na temat roku 1914?

 2. Co uczynił dla nas Bóg wszelkiej pociechy?

 3. (a) Dlaczego tron Dawidowy nazywany był „tronem Jehowy”? (b) Na co to wskazywało?

 4. (a) Do czego doprowadziła niewierność królów judzkich? (b) Jak Psalmista wyraża uczucia wygnanych Żydów?

 5. (a) Jacy prorocy dawali im nadzieję na wyzwolenie? (b) Jakie przeszkolenie przeszedł Daniel ze współtowarzyszami i w jakim celu? (c) Co przedstawiały różne części posągu ze snu Nabuchodonozora i na co wskazywały mu słowa „po tobie”, zapisane w księdze Daniela 2:39? (d) Jaka potęga miała pozostać na zawsze i jak została ona przedstawiona w proroctwie Daniela 2:44, 45?

 6. Jaki dalszy sen o proroczym znaczeniu miał Nabuchodonozor?

 7. (a) Kogo przedstawiało to drzewo? (b) Co symbolizowało owo drzewo w szerszym znaczeniu? (c) Co miało się przydarzyć Nabuchodonozorowi w wyniku spełnienia tego snu?

 8. (a) Jak doszło do tego, że Nabuchodonozor popadł w obłęd, i na jak długo? (b) Co Nabuchodonozor powiedział o Bogu Najwyższym, gdy znowu był przy zdrowych zmysłach?

 9. (a) Z czego wynika, że Nabuchodonozor nie stał się wielbicielem Jehowy? (b) Jakimi natomiast budowlami wsławił się on?

10. (a) W czyje ręce przeszło panowanie nad światem po obaleniu Judy? (b) O czym świadczą słowa modlitwy Lewitów, wypowiedziane za dni Nehemiasza?

11. (a) Czy Jeruzalem za dni Jezusa nie było już deptane przez pogan? (b) Po czym to można było poznać?

12. Czy cały ten proroczy dramat miał dotyczyć głównie Nabuchodonozora, a jeśli nie, to jakie ten dramat ma znaczenie?

13. (a) Ile dni zawiera w sobie „rok” występujący w proroctwach Biblii? (b) Jak to potwierdzają słowa z Objawienia 12:6, 14?

14. Gdzie znajdujemy w Biblii przykłady stosowania reguły „dzień za rok”?

15. Wyjaśnij bliżej, jak obliczamy czas trwania wspomnianych siedmiu proroczych czasów?

16, 17. Na kiedy przypadają początek i koniec tych siedmiu symbolicznych czasów?

18. (a) Na co wskazuje pozostawienie w ziemi pnia owego drzewa oraz co przedstawiają okowy z miedzi i żelaza? (b) Czego pora nadeszła w roku 1914?

19. Jakie jest Królestwo, ustanowione w roku 1914?

20. (a) Co czyni obecnie Szylo? (b) Co stanowi pociechę dla miłośników sprawiedliwości?