Miłosierdzie Boże nad ludzkością w naszym dwudziestym wieku

„Mówi o tym u Ozeasza: ‛Nazwę „lud nie mój” — ludem moim i „nie umiłowaną” — umiłowaną. I stanie się: w miejscu, gdzie im powiedziano: „Wy nie jesteście ludem moim”, tam nazywać ich będą synami Boga żywego’”. — Rzym. 9:25, 26.

 1. Z jakich przejawów miłosierdzia ze strony mężów bywają obecnie zadowolone żony?

NA PEWNO każdego z nas cieszy fakt, że gdy po urodzeniu był bezradnym niemowlęciem, rodzice obchodzili się z nim litościwie i miłosiernie. Żony bywają zadowolone, gdy mężowie stosują wobec nich współczucie i miłosierdzie, uwzględniając ich niedyspozycje, chwilowe nastroje oraz niewieście słabostki. Potrafią to docenić, gdy jeszcze dziś ktoś uznaje za stosowną następującą zachętę do przejawiania miłosierdzia, udzieloną dziewiętnaście stuleci temu: „Mężowie, postępujcie z nimi z wyrozumiałością jako ze słabszym rodzajem niewieścim i okazujcie im cześć, skoro i one są dziedziczkami łaski żywota”. — 1 Piotra 3:7, NP.

 2. Dlaczego niektórych nie cieszą dzisiejsze przejawy miłosierdzia Bożego? Dlaczego mają się nawet za bardziej miłosiernych od Niego?

² Wciąż jeszcze są na ziemi ludzie, którzy starają się kierować swoim życiem według słów ze słynnego Kazania na Górze: „Szczęśliwi miłosierni, albowiem dostąpią miłosierdzia” (Mat. 5:7, Poz). Są szczęśliwi, ponieważ naśladują Stworzyciela ludzkości, który szczodrobliwie okazuje miłosierdzie naszemu krnąbrnemu rodowi. Inni — a jest takich coraz więcej — podają w wątpliwość występowanie miłosierdzia wśród przymiotów Stwórcy. Narzekają: Jeżeli istnieje Bóg, to dlaczego dopuszcza tyle niegodziwości i pozwala nadejść tak trudnym czasom na ziemi? Jeżeli jest wszechmocny, dlaczego nie lituje się choć trochę nad nami i nie kładzie kresu temu wszystkiemu, abyśmy się mogli radować życiem? — Tacy utyskiwacze stają się podatni na oddziaływanie szokującej teorii, w myśl której „Bóg jest martwy”; „martwy” właśnie, jeśli chodzi o troskliwość i miłosierdzie nad ludzkością. Potrafią nawet dojść do przekonania, że sami są bardziej miłosierni dla drugich niż rzekomo „martwy” Bóg. Nie dostrzegają żadnych oznak miłosierdzia Bożego w naszym XX wieku.

 3. Z jakiego względu tolerowanie przez Boga niegodziwości aż do czasów obecnych stanowi przejaw miłosierdzia wobec nas?

³ Czy jednak, czytelniku, zastanowiłeś się kiedyś nad tym, że dopuszczenie przez Boga niegodziwości i takich kłopotów życiowych służy w rzeczywistości celom, które podyktowało miłosierdzie? Gdyby bowiem Bóg absolutnie nie tolerował zła, nie mógłby równocześnie okazać miłosierdzia. Czyż zło i niegodziwość nie istniała tu na ziemi od tysięcy lat przed naszym narodzeniem? Oczywiście! Skoro by więc Bóg Wszechmocny już dawno położył temu wszystkiemu kres, to czy w ogóle znajdowalibyśmy się obecnie wśród żyjących?

 4. Którym ośmiu ludziom zawdzięczamy fakt, że obecnie żyjemy? Dlaczego?

⁴ Z autentycznych sprawozdań historycznych dowiadujemy się, że Stwórca nieba i ziemi położył już raz kres rozprzestrzenianiu się po świecie gwałtu i niegodziwości. Doszło do tego ponad czterdzieści trzy stulecia temu, to znaczy w roku 2370 p.n.e. Zmył całą ziemię powszechnym potopem, który przetrwało bezpiecznie tylko osiem osób; uratowały się od zguby w ogromnej wodoszczelnej arce. W rezultacie wszelkie ewentualne linie rodowe, jakie do dziś mogłyby się rozwinąć z dziesiątków tysięcy ówczesnych rodzin, które nie weszły do arki zbudowanej przez Noego i jego trzech synów, uległy w tej ogólnoziemskiej katastrofie przerwaniu. Okoliczność, że w obecnym XX wieku jesteśmy przy życiu, zawdzięczamy właśnie Noemu oraz Semowi, Chamowi i Jafetowi, jak również ich wiernym żonom. — Rodz. 6:1 do 9:19.

 5, 6. (a) Jakie pytanie powstaje teraz co do trwania miłosierdzia Bożego? (b) Jaki zrównoważony pogląd wyraża Paweł w Liście do Rzymian 9:21-26?

⁵ Zatem w gruncie rzeczy możemy swe obecne istnienie uważać za świadectwo miłosierdzia Bożego, nieprawdaż? Tak, miłosierdzia, mimo iż nasz XX wiek charakteryzują najrozmaitsze formy przemocy oraz szybki wzrost bezprawia. Ale teraz wyłania się zasadnicze pytanie: Jak długo jeszcze Bóg zamierza znosić zło rozprzestrzenione na całą ziemię, ze względu na tych, którzy są gotowi skorzystać z Jego cierpliwości i miłosierdzia? Wszelkie biblijne wskazówki przemawiają za tym, że już niezbyt długo. Nie uskarżajmy się więc na to, że Bóg pozwala złu istnieć na ziemi. Postarajmy się raczej odnieść pożytek z miłosierdzia Bożego. A wtedy gdy już wkrótce Bóg położy kres niegodziwości rozplenionej wśród ludzi, nie przekreśli zarazem naszego życia. Powodowany miłosierdziem wprowadzi nas do sprawiedliwego, pokojowego, nowego porządku, jaki ustanowi na ziemi. Dlatego przyswójmy sobie zrównoważony pogląd, jaki wyraził chrześcijański apostoł Paweł, gdy napisał:

⁶ „Czyż garncarz nie ma mocy nad gliną i nie może z tej samej zaprawy zrobić jednego naczynia ozdobnego, drugiego zaś na użytek niezaszczytny? Jeżeli więc Bóg, chcąc okazać swój gniew i dać poznać swoją potęgę, znosił z wielką cierpliwością naczynia zasługujące na gniew, gotowe na zagładę, i żeby dać poznać bogactwo swojej chwały względem naczyń objętych zmiłowaniem, które już wprzód przygotował ku chwale, względem nas, których powołał nie tylko spośród Żydów, ale i spośród pogan [- to cóż]? Mówi o tym u Ozeasza: ‛Nazwę „lud nie mój” — ludem moim, i „nie umiłowaną” — umiłowaną. I stanie się: w miejscu, gdzie im powiedziano: „Wy nie jesteście ludem moim”, tam nazywać ich będą synami Boga żywego’”. — Rzym. 9:21-26; zobacz też List 1 Piotra 2:9, 10.

PROBLEM MAŁŻEŃSKI SAMEGO BOGA

 7. Kim był Ozeasz? Z jakiego przekładu jego pism Paweł przytoczył cytaty?

⁷ Kim był ów Ozeasz, z którego pism apostoł Paweł zaczerpnął powyższe cytaty? Był prorokiem żyjącym w dziewiątym i ósmym stuleciu przed naszą erą. Paweł przytoczył tekst księgi Ozeasza 1:10 i 2:23 według brzmienia greckiego przekładu Septuaginty. Czytamy tam: „Ale ma dojść do tego, że w miejscu, gdzie powiedziano do nich: Nie jesteście moim ludem, tam będą nazywani dziećmi Boga Żyjącego”. „I zasadzę ją dla siebie w tym kraju i umiłuję tę, która nie była miłowaną; a do tych, którzy nie byli moim ludem, powiem: Jesteś moim ludem; oni zaś powiedzą: Ty, Panie jesteś moim Bogiem”. — Za angielską wersją Septuaginty w opracowaniu Charlesa Thomsona.

 8. Na jaki problem istniejący między Nim a postacią nie miłowaną wskazał Jehowa słowami wypowiedzianymi za pośrednictwem Ozeasza?

⁸ Hebrajskim prorokiem Ozeaszem w roli swego rzecznika posłużył się tutaj sam Bóg Jehowa. Oświadczywszy: „Umiłuję tę, która nie była miłowana”, lub: „Nazwę (...) ‛nie umiłowaną’ — umiłowaną”, Jehowa wskazał, że pomiędzy Niego a postać, której przez pewien czas nie miłował, wkradł się był jakiś problem. Ze sposobu, jakim Jehowa mówił o tej sprawie, można wnioskować, że sytuacja przypominała problemy małżeńskie pojawiające się niekiedy u ludzi między mężczyzną a jego żoną.

 9. O kim Jehowa mówi jako o osobie z Nim zaślubionej?

⁹ O kim to Jehowa mówi jako o osobie związanej z Nim węzłem małżeńskim? Nie chodzi tutaj o jednostkę ludzką, o literalną niewiastę. Różne wypowiedzi samego Jehowy wskazują, że wspomniana postać to cały lud, naród izraelski, który się wywodził od patriarchów Abrahama, Izaaka i Jakuba. Naród ten, potraktowany jako jednolita organizacja, stanowił symboliczną „żonę” Jehowy, który formalnie poślubił tę organizację złożoną z dwunastu pokoleń Jakuba, czyli Izraela. Bóg Jehowa pojął dwanaście pokoleń izraelskich, podobnie jak za odpowiednią cenę na Bliskim Wschodzie nabywano żonę.

10. Kiedy, gdzie i w jaki sposób nastąpiło zawarcie tego symbolicznego małżeństwa?

¹⁰ Kiedy odbyły się zaślubiny? Rzecz miała miejsce w roku 1513 p.n.e., gdy Jehowa wykupił dwanaście pokoleń Izraela. Uczynił to, oswobadzając je z niewoli w ziemi egipskiej. Następnie pod widzialnym przywództwem proroka Mojżesza zaprowadził je Jehowa do stóp góry Synaj na Półwyspie Arabskim. Tam przez Mojżesza jako pośrednika między Bogiem a człowiekiem Jehowa zaproponował ustanowienie oficjalnej więzi jedności, która by miała Go łączyć z wyzwolonymi Izraelitami. Zaproponował im zawarcie z Nim uroczystego przymierza. Przymierze to miało być oparte na kodeksie prawnym, któremu naród izraelski zgodziłby się podlegać, tak jak w tamtych czasach kobieta była poddana prawu swego męża (Rzym. 7:2). Ze szczytu góry Synaj rzekł Jehowa do Izraelitów: „Jeśli (...) teraz chętnie posłuchacie mego głosu i będziecie przestrzegać mego Przymierza, staniecie się moją szczególną własnością spośród wszystkich narodów; bo do mnie należy cała ziemia. Wy więc będziecie mi królestwem kapłanów, ludem świętym!” (Wyjścia 19:1-6, Poz). Otrzymawszy odpowiednie pouczenia, Izraelici dobrowolnie przystąpili do tego przymierza.

11. Jak naród izraelski miał dbać o trwałość węzła małżeńskiego, łączącego go z Jehową?

¹¹ Tak to na pustyni Synajskiej doszło do zawarcia małżeństwa łączącego Jehowę jako niebiańskiego Małżonka z narodem Izraela — Jego ziemską organizacją — w roli żony. Ustanowieniu tego świętego związku towarzyszyło przelanie krwi ofiar zwierzęcych. Częścią owej krwi pokropiono księgę Prawa Bożego, a drugą częścią lud izraelski (Wyjścia 24:1-8; Hebr. 9:19, 20). Odtąd jak długo przymierze Prawa pozostawało w mocy, Izraelici byli zobowiązani trwać wiernie i z oddaniem przy Jehowie, swoim Bogu, analogicznie do niewiasty, która powinna być wierna i oddana swemu mężowi. Zgodnie z Dziesięciorgiem Przykazań mieli wielbić Jehowę jako swego Boga bez użycia jakichkolwiek materialnych wyobrażeń (Wyjścia 20:1-6). Mieli się uważać za „szczególną własność” Boga, nie uznającą żadnego innego właściciela. Mieli też zachowywać się jak naród, który jest święty dla Jehowy, oddzielony od narodów świata. Tym sposobem mieli dbać o trwałość i nienaruszoność wspomnianych więzów małżeńskich. — Jer. 2:2, 3; 31:31, 32.

12. Dlaczego duże znaczenie ma dla nas zastanawianie się nad starożytnym małżeństwem między Jehową a Izraelem oraz nad jego nowożytnym odpowiednikiem?

¹² W dobie obecnej dość często się zdarza, że umowy zawarte według wszelkich wymagań prawa się rozpadają, w tym także związki małżeńskie, choć zawierają je tylko pojedyncze osoby, mężczyzna i kobieta. Jakie więc mogły być losy małżeństwa Jehowy z całym narodem, składającym się z milionów ludzi? Powinniśmy się dziś tym interesować, ponieważ co się działo z tamtym dawnym małżeństwem, to stało się proroczą zapowiedzią czegoś, co miało później spotkać inne małżeństwo podobnego typu. Wzloty i upadki małżeństwa Jehowy z Izraelem odbijały się tylko na jednym narodzie. Natomiast koleje losu Jego późniejszego małżeństwa mają swoje konsekwencje w całym świecie religijnym i odczuwa je na sobie po prostu cały rodzaj ludzki. A to znaczy, że odbijają się również na nas. Stąd też i klęska może spaść na nas wszystkich w najbliższej przyszłości. Wyjaśnia to, dlaczego rozpatrywanie starożytnego małżeństwa Jehowy z Izraelem oraz jego nowszego odpowiednika ma dla nas tak wielkie znaczenie.

OZEASZ UŻYTY DO NAŚWIETLENIA SYTUACJI

13. Dlaczego władza nad Izraelem została przeniesiona z rodu Saula na ród Dawida? Na kim miała się skończyć królewska linia potomków Dawida?

¹³ Po kilku stuleciach w narodzie izraelskim zanikło zadowolenie z faktu, że tylko Jehowa Bóg, jego niewidzialny niebiański Małżonek, jest jednocześnie jego Królem. W tym stanie rzeczy na usilną prośbę Izraelitów w roku 1117 p.n.e. Bóg zlecił namaszczenie Saula z pokolenia Beniamina, aby był pierwszym człowieczym królem Izraela. Saul jednak nie dochował wierności Jehowie. Wskutek tego władza królewska nad całym Izraelem została jego rodowi odebrana. Jehowa przeniósł tę władzę na Dawida, syna Jessego z pokolenia Judy. Dawid wstąpił na tron w roku 1077 p.n.e., a w roku 1070 p.n.e. ustanowił miasto Jeruzalem stolicą wszystkich dwunastu szczepów Izraela. Ponieważ Dawid trzymał się wiernie prawdziwego wielbienia, Jehowa zawarł z nim uroczyste przymierze co do wiecznotrwałego pozostawania królestwa przy jego rodzie. Królewska linia potomków Dawida miała prowadzić do Mesjasza, przewidzianego na Króla po wieczne czasy. — Dzieje 13:20-24; 2 Sam. 7:1-17.

14, 15. (a) Dlaczego i kiedy zostało zredukowane królestwo pod rządami linii rodowej Dawida, prowadzącej przez Salomona? (b) W jaki sposób dziesięciopokoleniowe królestwo Izraela popadło w cudzołóstwo? Z jakim bogiem się związało?

¹⁴ Pierwszy następca Dawida, król Salomon, zaniedbał pod koniec życia swoją wielką mądrość i odstąpił od czystego wielbienia Jehowy jako Boga. Za karę Bóg sprawił, że królestwo następców Salomona skurczyło się do dwóch pokoleń, Judy i Beniamina; doszło do tego wkrótce po wstąpieniu na tron Roboama, syna Salomona. Dziesięć pokoleń oderwało się wtedy i utworzyło niezależne królestwo, obrawszy sobie za króla Jeroboama, syna Nebata. Przywódca powstania, Jeroboam, zaprowadził na swoim terenie kult odrębny od wielbienia Jehowy w świątyni Salomonowej w Jeruzalem. Skłonił dziesięciopokoleniowe królestwo Izraela do oddawania czci dwom złotym cielcom, z których jednego ustawił w Betel, a drugiego w Dan. Za czasów Omriego, siódmego króla w dziesięciopokoleniowym królestwie Izraela, zbudowano Samarię i ustanowiono to miasto stolicą kraju.

¹⁵ Do Samarii syn króla Omriego, Achab, wprowadził kult sydońskiego boga Baala i nawet wzniósł tam świątynię poświęconą Baalowi (1 Król. 16:23-33). Przez ten wiarołomny sposób postępowania dziesięciopokoleniowe królestwo cudzołożnie opuściło niebiańskiego Małżonka całego Izraela. Nawiązało niemoralne stosunki z pogańskim bożkiem Baalem i jemu przyznało stanowisko męża, zwierzchnika narodu. — Oz. 9:10.

16. Jak pod względem religijnym postępowali królowie judzcy do czasów Ezechiasza?

¹⁶ A co można powiedzieć o królach dwupokoleniowego królestwa Judy? Balansowali oni między czystym wielbieniem Jehowy a przywiązaniem do fałszywych bóstw. Na przykład Achaz, dwunasty król po Dawidzie, wyraźnie przechylił się na stronę fałszywego kultu. Zamknął nawet podwoje świątyni Jehowy w Jeruzalem. Z kolei jego syn Ezechiasz ponownie otworzył świątynię i przywrócił czyste wielbienie w królestwie judzkim. Ozeasz ze znacznym pożytkiem prorokował aż do czasów panowania króla Ezechiasza. Prorok ów bez ogródek mówił o tym, co go zewsząd otaczało.

PRZYKRE ZADANIE SŁUŻBOWE?

17, 18. Jakie zadanie służbowe otrzymał Ozeasz? Skąd wiemy, że jego opowieść nie jest bynajmniej fikcją?

¹⁷ Jak czułby się ktokolwiek z nas, gdyby po osiągnięciu wieku odpowiedniego do małżeństwa ojciec występujący w charakterze swata kazał mu poślubić kobietę, o której by było wiadomo, że nie dochowa wierności, lecz będzie się dopuszczać cudzołóstwa i w końcu całkiem opuści męża dla jakiegoś kochanka? Byłaby to niezwykle przykra konieczność, nieprawdaż? A jednak coś takiego rzeczywiście spotkało Ozeasza. Nie jest to żaden wymysł, żadna fikcja literacka ani legenda.

¹⁸ Ozeasz jest bezsprzecznie postacią historyczną i w proroczej księdze noszącej jego imię opisuje fakty ze swego życia. Wiarogodność jego relacji znajduje potwierdzenie w okoliczności, że księgę tę zacytowano przynajmniej siedem razy w późniejszych natchnionych pismach, od Ewangelii według Mateusza do Księgi Apokalipsy.a Przytaczał z niej nawet sam Założyciel chrystianizmu. Kiedy więc Ozeasz opowiada o swoim zadaniu w służbie proroka Jehowy, możemy spokojnie wierzyć, że nam przedstawia szczerą prawdę, a nie jakąś zmyśloną historyjkę ułożoną dla rozrywki czytelników literatury pornograficznej. Prawdziwość tej relacji stanie się tym bardziej przekonująca, gdy zważymy, że prorocze znaczenie poczynań Ozeasza ściśle odpowiada historycznym dziejom ludu po dziś dzień istniejącego na ziemi.

19. Za panowania jakich królów Judy i Izraela trwała działalność prorocka Ozeasza?

¹⁹ Dla umiejscowienia siebie w określonym odcinku udokumentowanej historii dwunastu pokoleń izraelskich Ozeasz przedstawia się, zaznaczając na samym początku swojej księgi: „Słowo Jahwe [Jehowy] skierowane do Ozeasza, syna Beeriego, za dni królów judzkich: Ozjasza, Jotama, Achaza i Ezechiasza, oraz króla izraelskiego Jeroboama, syna Joasza” (Oz. 1:1). Ozjasz, Jotam, Achaz i Ezechiasz byli potomkami króla Dawida; panowali w Jeruzalem nad dwupokoleniowym królestwem Judy. Ozjasz objął rządy w roku 829 p.n.e., zaś królowanie Ezechiasza zakończyło się w roku 716 p.n.e. Tak więc panowanie tych królów objęło łącznie 113 lat. Jeżeli natomiast chodzi o królów panujących nad dziesięciopokoleniowym królestwem Izraela, to Jeroboam, syn Joasza, był drugim królem noszącym takie imię i dlatego określa się go jako Jeroboama II.

20. Czyim prawnukiem był Jeroboam II? W którym odcinku panowania tego króla rozpoczął Ozeasz służbę proroka?

²⁰ Pradziadem tego Jeroboama był król Jehu, syn Nimsziego. Jehu wytępił kult Baala w dziesięciopokoleniowym królestwie Izraela. Między innymi zrzucił z okna królowę Izebel, zadając jej śmierć, gdyż podłymi metodami krzewiła baalizm w Izraelu. Później, kiedy nad Judą panował król Amazjasz, na scenie pojawił się Jeroboam II. Królowanie Jeroboama zazębiło się jeszcze z panowaniem następcy Amazjasza, króla Ozjasza. I właśnie w okresie, gdy Jeroboam panował równolegle z Ozjaszem, czyli po roku 829 p.n.e., Jehowa Bóg pobudził Ozeasza do podjęcia służby prorockiej.

21. Jaką żonę Jehowa kazał pojąć Ozeaszowi? Dlaczego?

²¹ Czy potrafimy sobie wyobrazić reakcję Ozeasza na to, co z kolei nastąpiło według jego własnego doniesienia? „Rozpoczęło się słowo Jehowy, ogłaszane przez Ozeasza; Jehowa przemówił do Ozeasza: ‛Idź, weź sobie żonę nierządu i dzieci nierządu, bo wskutek nierządu kraj wyraźnie odwraca się od podążania za Jehową’”. — Oz. 1:2, NW; Wk, uw. marg.

22. W jakim sensie kobieta wskazana Ozeaszowi była „żoną nierządu”? Dlaczego jej dzieci nazwano „dziećmi nierządu”?

²² Czyż nie czujemy się wstrząśnięci na myśl o tym, że Ozeasz miał rozpocząć służbę prorocką od spełnienia takiego nakazu? Jehowa wszakże nie kazał Ozeaszowi poślubić kobiety, która już prowadziła się nierządnie. Nie nazwano jej kobietą (lub żoną) uprawiającą nierząd; Jehowa nazywa ją „żoną nierządu [dosłownie: nierządów]”. A poza tym skoro miała zilustrować symboliczną ziemską „żonę” Jehowy, nie pasowałaby do tego obrazu, gdyby od początku była kobietą rozwiązłą, rozpustnicą. Jehowa pojął w małżeństwo, czyli związał się uroczystym słowem z moralnie czystą, „dziewiczą” żoną, aby ta wydała Mu w sensie duchowym dzieci prawego łoża. Tak samo więc wyrażenie „dzieci nierządu” ma znaczenie prorocze i określa, że te Jego symboliczne „dzieci” dopiero z czasem miały wykazać taki charakter. Dlaczego? „Bo wskutek nierządu” — jak czytamy — „kraj wyraźnie odwraca się od podążania za Jehową”. Wymieniony tu „kraj” to państwo dziesięciu pokoleń Izraela.

23. Kogo więc Ozeasz wziął sobie za żonę? Kogo mu ona urodziła?

²³ Chociaż małżeństwo to na razie nie zapowiadało się pomyślnie, Ozeasz jednak usłuchał nakazu od Boga. W taki właśnie sposób rozpoczął służbę proroka Jehowy. „Poszedł więc i wziął za żonę Gomer, córkę Diblaima, a ta poczęła i urodziła mu syna”. — Oz. 1:3.

24. Jak Jehowa polecił nazwać chłopca? Z jakiego powodu?

²⁴ Syn ów był ślubnym synem Ozeasza, nie był więc synem nierządu w tym sensie, że Ozeasz dopiero musiałby go adoptować. Jak Ozeasz miał nazwać tego chłopca ósmego dnia po narodzeniu, gdy go trzeba było poddać obrzezaniu? Imię chłopca miało mieć znaczenie prorocze; dlatego podał je Ozeaszowi sam Jehowa, który kierował całym tym proroczym dramatem. Imię to miało wskazywać na jedno z zamierzeń Jehowy. „I rzekł Jahwe do niego: ‛Nadaj mu imię Jizreel, bo niewiele czasu upłynie, a pomszczę na domu Jehu krwawe zbrodnie w Jizreel i kres położę królestwu domu Izraela. W owym dniu złamię łuk Izraela na równinie Jizreel’”. — Oz. 1:4, 5.

25. (a) Któremu królewskiemu domowi i któremu narodowi zostało tym samym przepowiedziane nieszczęście? (b) Jakiego duchowego cudzołóstwa przeciw Jehowie nie wolno było popełnić Izraelowi?

²⁵ Tak więc zarówno królewskiej dynastii króla Jehu w czwartym pokoleniu, jak i całemu dziesięciopokoleniowemu królestwu Izraela, zostało przepowiedziane nieszczęście. Królestwo dziesięciopokoleniowe obejmowało większą część zjednoczonego dawniej dwunastopokoleniowego państwa izraelskiego. Pierwotnie cały naród Izraela w sensie duchowym związał się małżeństwem z Jehową Bogiem na pustyni Synaj w roku 1513 p.n.e. Nastąpiło to wtedy, gdy Izrael zawarł z Jehową przymierze Prawa Mojżeszowego. Zgodnie z tą umową małżeńską dwunastopokoleniowy Izrael miał być wierny i lojalny wobec Jehowy, wielbiąc tylko Jego jako swego Boga. Izraelowi nie wolno było dopuścić się duchowego cudzołóstwa przez odstąpienie od Niego i zwrócenie się do kultu fałszywych bóstw.

26. Kogo zobrazowała żona Ozeasza?

²⁶ Małżeństwo Jehowy z Izraelem zostało zobrazowane przez małżeństwo Ozeasza z Gomer, której imię znaczy „Dopełnienie”. Gomer w takim razie przedstawiała naród izraelski; za czasów Ozeasza wszakże Izrael był reprezentowany przez dziesięciopokoleniowy odłam, który utworzył królestwo Izraela obejmujące te dziesięć pokoleń. Królestwo owo istniało wtedy już ponad 150 lat i prawdą było to, co o nim powiedział Jehowa: „Wskutek nierządu kraj wyraźnie odwraca się od podążania za Jehową”.

27. W jaki stan, opisany w Księdze Ozeasza 10:1, 2, zabrnął Izrael pomimo swej początkowej niewinności?

²⁷ Chociaż na początku, za czasów Mojżesza, Izrael był niewinny, w narodzie tym zaistniała sytuacja trafnie opisana w natchnionej przez Jehowę wypowiedzi proroka z Księgi Ozeasza 10:1, 2: „Izrael to bujny krzew winny, obficie owocujący [zwyrodniała winorośl, owoc wydająca dla siebie,b NW]. Im więcej miał owocu, tym więcej budował ołtarzy, im urodzajniejsza była jego ziemia, tym piękniejsze stawiał posągi. Nieszczere było ich serce, więc teraz poniosą karę”. — NP.

PROROCZE ZNACZENIE IMIENIA „JIZREEL”

28. Co znaczy imię Jizreel? Dlaczego przy uwzględnieniu jego proroczego znaczenia było to stosowne imię dla syna Ozeasza?

²⁸ Jehowa kazał Ozeaszowi nazwać pierworodnego syna, jakiego mu urodziła Gomer, imieniem Jizreel, ponieważ chciał w ten sposób zwrócić uwagę na kroki, jakie zamierzał przedsięwziąć przeciw duchowo cudzołożnemu Izraelowi. Imię to było bardzo stosowne. W języku, którym się posługiwał Ozeasz, a więc po hebrajsku, oznaczało ono: „Bóg rozsieje”. Tak, chodziło o ‛rozsianie’, ale nie w sensie korzystnym. Tutaj ‛sianie’ oznaczało ‛rozproszenie, rozrzucenie’; istotnie, gdy ktoś sieje ziarno, w gruncie rzeczy je rozrzuca. Wystąpienie Jehowy przeciwko królewskiemu „domowi Jehu” skojarzone z ruchem rozrzucania, równało się jego upadkowi, jego rozpadowi. Podobnie działanie skierowane przeciw dziesięciopokoleniowemu królestwu Izraela zapowiadało jego rozpad, rozproszenie. — Porównaj z tym Ewangelię według Łukasza 22:31.

29. Co zrobił król Jehu z kultem Baala? A jak odniósł się do kultu cielców i jakie przykazania przez to złamał?

²⁹ W mieście Jizreel król Achab założył sobie rezydencję, choć stolicą jego królestwa była Samaria. Późniejsza dynastia wywodząca się od króla Jehu także miała w Jizreel okazałą rezydencję. Jehu w posłuszeństwie wobec nakazu Boga Jehowy bezwzględnie wyrugował kult Baala z dziesięciopokoleniowego królestwa Izraela. Mimo to utrzymał kult dwóch złotych cielców i pomijał wielbienie Jehowy w Jeruzalem. Przez oddawanie czci tym rzeźbionym posągom dom Jehu przestępował Dziesięcioro Przykazań. Ponadto jego przedstawiciele częstokroć łamali przykazanie zabraniające mordu. — Wyjścia 20:2-6, 13.

30. W jaki sposób Jehowa pociągnął do odpowiedzialności dom Jehu za przelew krwi w Jizreel?

³⁰ Z wyżej omówionych względów oddająca cześć cielcom dynastia króla Jehu z siedzibą w Jizreel zgromadziła na swym koncie znaczną winę krwi. Ten, który ogłosił Dziesięcioro Przykazań, nie mógł czegoś takiego przeoczyć; toteż oświadczył: „Pomszczę na domu Jehu krwawe zbrodnie w Jizreel” (Oz. 1:4). Spełniło się to dokładnie, ponieważ władza dynastii króla Jehu nad Izraelem skończyła się gwałtownie, gdy zaledwie po sześciomiesięcznym okresie panowania zamordowano Zachariasza, syna Jeroboama II. — 2 Król. 15:8-12.

31. Jak dobiegło kresu królestwo domu Izraela? W jakim sensie stało się niby „równiną Jizreel”?

³¹ Tak więc królewski dom Jehu stracił w Izraelu znaczenie w roku 791 p.n.e. Niemniej samo dziesięciopokoleniowe królestwo Izraela utrzymało się jeszcze pięćdziesiąt jeden lat, aż do 740 roku p.n.e. Wówczas Jehowa ostatecznie ‛położył kres królestwu domu Izraela’ (Oz. 1:4). Posłużył się mocarstwem asyryjskim, aby ‛złamać łuk [wojenny] Izraela na równinie Jizreel’. Zdobycie stolicy Izraela, miasta Samarii, równało się powaleniu tego odstępczego narodu. Siła jego została rozproszona, gdy Izraelitów, którzy ocaleli, uprowadzono do dalekich prowincji imperium asyryjskiego i tam rozrzucono jak ziarno przeznaczone do siewu. Okropne to przeżycie trafnie odpowiadało symbolicznemu znaczeniu wyrażenia „równina Jizreel [Bóg rozsieje]”. Nie przypominało ono akcji wyzwoliciela Izraela, sędziego Gedeona, który zaledwie z trzystu wybranymi wojownikami rozproszył łupieżczych Madianitów pod Megiddo, nieopodal „równiny Jizreel” (Sędz. 6:33, 34). W roku 740 p.n.e. dziesięciopokoleniowe królestwo Izraela niestety nie miało wyzwoliciela i nie mogąc dłużej walczyć o swe istnienie, dobiegło „kresu”, czyli zginęło.

32. Dlaczego powinniśmy starać się pojąć, jakie jest znaczenie tego wszystkiego w naszym XX wieku?

³² Czy pojmujemy, co to wszystko znaczy dla nas, żyjących dzisiaj? Powinniśmy te rzeczy zrozumieć bez trudu, gdyż w naszym XX wieku powtarzają się one w nowożytnym odpowiedniku duchowo cudzołożnego, niewiernego Izraela. Odpowiednikiem tym jest system nominalnego chrześcijaństwa, liczący około miliarda członków na całej ziemi. W obliczu nadciągającej klęski chrześcijaństwa może się słusznie zrodzić pytanie: Gdzie dają się dostrzec przejawy miłosierdzia Jehowy? Wyjaśni nam to dalsze wnikliwe rozpatrzenie postępowania Jehowy z prorokiem Ozeaszem.

[Przypisy]

[Tabela na stronie 6]

KRÓLOWIE JUDY I IZRAELA Z OKRESU ŻYCIA OZEASZA

(Wskazano rok wstąpienia na tron)

Królowie Judy p.n.e. Królowie Izraela

ok. 843 Jeroboam II

Ozjasz (Azariasz) 829

ok. 792 Zachariasz

791 Szallum

ok. 790 Manachem

780 Pekachiasz

778 Pekach

Jotam 777

Achaz ok. 761

ok. 748 Ozeasz

Ezechiasz ok. 745