swoje rozszerzył o podboje i uśmiercanie stworzeń ludzkich. O Nemrodzie, „możnym myśliwym przed Panem”, podano w dziele The Catholic Encylopedia, tom 10, str. 741: „To ostatnie określenie można pojmować w ścisłym znaczeniu — myśliwego polującego na dzikie zwierzęta, gdyż książęta babilońscy są nam z tego znani; można je też pojmować w sensie wojownika, gdyż pierwotnie słowo gibbor znaczy ‚bohater’.” Pogląd ten dzieli The Encyclopedia Americana, gdyż w tomie 20, na stronie 350 (wydanie z r. 1929) stwierdza się: „Otrzymuje tu tytuł ‚możnego myśliwego przed Panem’, co jest określeniem trochę wątpliwym, które najwidoczniej jednak w równym stopniu odnosi się tak do bitwy i podboju, jak do polowania.”b A sprawozdanie biblijne, zanotowane w 1 Mojżeszowej 10:11, 12, brzmi: „Z tej ziemi [Senaar] wyruszył do Asyrii i przystąpił do budowy Niniwy i Rehobot-Ir, i Kalah, oraz Resen między Niniwą a Kalah: to jest miasto wielkie.” — NW.

¹⁵ W czasach Nemroda zaludnienie ziemi musiało już znacznie wzrosnąć, co zresztą odpowiadało zleceniu, jakiego Bóg udzielił Noemu i jego synom — Semowi, Chamowi i Jafetowi: „A wy rozradzajcie się i rozmnażajcie się, rozpładzajcie się na ziemi i mnóżcie się na niej.” (1 Mojż. 9:1, 7) Zatem byli ludzie, nad którymi Nemrod mógł ustanowić siebie królem w mieście Babilon (Babel) w ziemi Senaar.

¹⁶ Kiedy przystąpił do rozszerzenia swojego państwa z Babilonu aż do Asyrii, musiał wtargnąć na terytorium Semitów, gdyż Asyria była krajem Assura, syna Sema. (1 Mojż. 10:22) Była to agresja, z którą bez wątpienia wiązał się rozlew krwi; pozabijani zostali ci, których tereny zajął pod budowę Niniwy, stolicy Asyrii. Zatem Nemrod był mordercą nawet w większej mierze niż Kain, który popełnił kiedyś pierwszy mord. Stolica Nemroda, Babel, ściągnęła na siebie odpowiedzialność za ugruntowanie swego imperium na rozlewie krwi. Nic dziwnego, że ojczyzna agresywnego mocarstwa światowego Asyrii nazwana jest w proroctwie Micheasza 5:5, 6 ‚ziemią Nemrodową’. Co za przykład ustanowił dawny Babel za sprawą Nemroda dla swego późniejszego odpowiednika, Babilonu Wielkiego! — Obj. 17:5, 6.

¹⁷ Biblia nie donosi o tym, w jaki sposób Bóg pociągnął Nemroda do odpowiedzialności za tę wszystką krew, którą przelał. Jednak zawarte w niej rodowody potomków trzech synów Noego nie wspominają o żadnych jego dzieciach. Tym samym Biblia zupełnie go ruguje, pomijając nawet wszelkie jego ewentualne potomstwo. Natomiast legendy i tradycje przekazane przez historyków pogańskich wskazują, że Nemrod poniósł gwałtowną śmierć, stracony przez katów.

¹⁸ Nemrod jednak w swoim życiu ‚przeciwstawiającym się Jehowie’ nie poprzestał na naruszaniu prawa Bożego przez najazdy i mordy. Jak się przekonamy z następnego wydania niniejszego czasopisma, użył on swojego miasta, to jest Babilonu, aby się posunąć jeszcze dalej — aż do rzucenia wyzwania suwerennej władzy Jehowy Boga nad wszechświatem. Tym samym doszedł jeszcze jeden szczegół do tajemnicy Babilonu Wielkiego.

Czy głos ludu jest głosem Bożym?

PEWNE łacińskie przysłowie brzmi: Vox populi vox Dei, czyli po polsku: „Głos ludu jest głosem Bożym”. Wiele ludzi, a szczególnie wielu rzeczników demokracji wierzy w to starodawne przysłowie. Czy jednak faktycznie głos ludu lub głos większości jest głosem Bożym?

Gdyby głos ludu był naprawdę głosem Bożym, to oczywiście można by powiedzieć, że mniejszość, czyli ludzie myślący inaczej, nie mają żadnych praw, stojąc po stronie przeciwnika, Szatana Diabła, ponieważ Jezus powiedział: „Kto nie jest ze mną, przeciwko mnie jest, i kto nie zbiera ze mną, rozprasza.” Gdyby nawet mało kto miał odwagę powiedzieć coś takiego wprost, to jednak nikt nie zaprzeczy, że większość, która nie cierpi mniejszości, uwidacznia to co najmniej pośrednio przez swój sposób myślenia i postępowania. — Mat. 12:30, NT.

Fakt, że głos ludu niekoniecznie musi być głosem Bożym, wynika także stąd, że ludzie w poszczególnych krajach wybierają sobie różne formy rządów. Gdyby głos ludu był głosem Boga, wówczas Bóg musiałby być całkiem skłócony wewnętrznie. Bóg nie jest jednak Bogiem nieporządku i zagmatwania, lecz porządku i pokoju. — 1 Kor. 14:33.