aby nie zaprzestawać walki, lecz bezustannie podbijać ciało i prowadzić je jak niewolnika ku pełnieniu woli Bożej. — Rzym. 7:19, 21, 24, 25, BT; 1 Kor. 9:27.

24. Jakie dalsze myśli mogą się okazać przydatne, aby mimo nacisku współczesnych warunków uchronić się przed utratą radości?

²⁴ Poza tym, co powiedziano dotąd, pomocą do zachowywania stałej radości może się również okazać zdrowy rozsądek, ułożenie właściwych planów i kontrolowanie siebie pod względem urzeczywistniania tych planów. Przeprowadź u siebie taki jak gdyby remanent albo inwentaryzację, aby się przekonać, czym dysponujesz w zakresie czasu, energii, pieniędzy i wpływu osobistego. Z modlitwą rozważ, co możesz uczynić na rzecz prywatnego studium, jak również służby kaznodziejskiej. Następnie wyznacz sobie określone cele i postanów w swoim sercu, że będziesz wytrwale dążył do ich osiągnięcia. Nie bądź jednak przy tym fanatyczny ani krańcowy. Ludzie, którzy we własnym mniemaniu stale robią za mało i są przewrażliwieni na punkcie sumienności, w końcu często ulegają załamaniu nerwowemu, a to z pewnością nie przyczynia się do ustawicznej radości. Posługuj się więc duchem zdrowego rozsądku; w swoich zwyczajach stosuj umiar. — 1 Tym. 3:2, 11; 2 Tym. 1:7.

25. Wyjaśnij, jak zadowolenie może chronić przed utratą radości.

²⁵ Aby nasza radość odznaczała się stałością, potrzeba nam także pewnego zadowolenia. Musimy nie tylko cenić sobie to, co mamy, ale być też zadowoleni, nie posiadając jakichś rzeczy. Paweł zdołał się tego nauczyć, gdyż oświadczył: „Nauczyłem się wystarczać sobie w warunkach, w jakich jestem.” „Mając (...) pożywienie i odzienie, i dach nad głową, bądźmy z tego zadowoleni.” Zbożne oddanie połączone z poprzestawaniem na swoim pozwala radować się uczuciem zadowolenia, wolnym od trosk i zmartwień. „Wszelką troskę swą na niego składajcie! On ma pieczę o was.” — Filip. 4:11; 1 Tym. 6:6, 8, BT; 1 Piotra 5:7, Kow.

26. Czego jeszcze potrzeba, aby zawsze być pełnym radości?

²⁶ Inny ważny czynnik sprzyjający zachowaniu usposobienia radosnego to pokora i podporządkowanie się zasadom teokratycznym. Jeżeli uważamy, że w odniesieniu do pewnego przywileju służby zostaliśmy pominięci lub zapomnieni, nie dajmy rozczarowaniu rujnować naszej radości. Zachowujmy w pamięci, że przecież Jehowa kieruje swą organizacją i że osadza On jej członków na odpowiednich miejscach jak się podoba Jemu, to jest Stworzycielowi, a nie stworzeniu. Wywyższenie nie może pochodzić z innego źródła, jak tylko od Jehowy. (1 Kor. 12:15-30; Ps. 75:7, 8) Tak więc upewnij się, czy nie ponosi cię duch buntowniczy, gdyż wiadomo, że buntownicy nigdy nie są ożywieni radością. Lepiej jest składać Bogu dziękczynienia i się radować z przywilejów służby, jakie kto ma, niezależnie od tego, czy na pozór wydają się one nieznaczne. Pokorni synowie Lewity Korego śpiewali: „Obrałem sobie raczej w progu siedzieć w domu Boga swego, niżeli mieszkać w przybytkach niezbożników.” — Ps. 84:11.

27. Przed jakimi dalszymi niebezpieczeństwami musimy się mieć na baczności, jeśli chcemy pozostać pełni radości?

²⁷ Musimy również mieć się na baczności przed niechęcią lub urazą i nie dać im zagnieździć się w naszych sercach, gdyż po prostu nie jest możliwe żywić takie niezdrowe uczucia i jednocześnie być pełnym radości. Pielęgnujmy więc raczej więź braterską. Nie pozwólmy nikomu obrabować się z radości, obojętnie, co by mówił albo czynił; napisano: „Nie śpiesz się w duchu swoim do obrazy, bo właśnie obraza spoczywa w zanadrzu głupich.” — Kazn. 7:9, NW.

28. Dlaczego świadkowie Jehowy są w szczęśliwszym położeniu niż reszta świata?

²⁸ Nie ulega wątpliwości, że świat ludzki jest dziś pozbawiony radości, ponieważ opuścił Jehowę i Jego sprawiedliwe prawa. Z drugiej strony doprawdy wielka jest radość sług Jehowy, a to dlatego, że odznaczają się silną wiarą, okazują głębokie docenianie, przy planowaniu działalności posługują się zdrowym rozsądkiem, poprzestają na swoim i są zadowoleni ze swego losu w życiu, łagodni i pokorni, potrafią się podporządkować, okazują sobie nawzajem miłość braterską i serdeczne przywiązanie.

29. Jakie są — krótko mówiąc — główne podstawy radości sług Bożych?

²⁹ Jehowa ze swej strony daje swoim sługom liczne powody do ustawicznej radości. Posiedli prawdę, prawdę o Jehowie i Jego zamierzeniach oraz o Jego woli względem nich. Widzą spełnianie się proroctw biblijnych i mają wspaniałą nadzieję Królestwa. Korzystają z dobrodziejstw Chrystusowej ofiary okupu. Działają pod przewodem niewolnika wiernego i rozumnego. Zespoleni w Społeczeństwo Nowego Świata, cieszą się wielką pomyślnością i przywilejami służby. Co najważniejsze, mają udział w rzadkim przywileju przyczyniania się do uświęcenia i obrony wyższości drogocennego imienia Jehowy.

30. Co jest dla świadków Jehowy najważniejszym powodem do radości, zgodnie z dawną przepowiednią?

³⁰ Aby rzecz wyrazić najkrócej, słudzy Jehowy zawsze przepełnieni są radością, ponieważ Jehowa jest z nimi, wprost pośród nich, błogosławiąc im i wspierając ich w dochowywaniu wierności i nienaganności. Dzieje się dokładnie tak, jak według słów proroka Sofoniasza miało się dziać wśród sług Jehowy w obecnym czasie końca: „Wesel się a raduj się ze wszystkiego serca,” ponieważ „Pan [w tekście orygin.: Jehowa], Bóg twój w pośrodku ciebie (...) rozweseli się wielce nad tobą, (...) rozweseli się nad tobą z śpiewaniem.” — Sof. 3:14, 17.

Jeszcze więcej wychwalaj Jehowę!

„Jehowa jest wielki i bardzo chwalebny.” — Ps. 145:3, NW.

 1. Jakie wydarzenia po drugiej wojnie światowej dały niejednym powód do mniemania, że stanowią spełnienie proroctw biblijnych?

MNÓSTWO ludzi z mieszanymi uczuciami obserwowało, jak od czasu drugiej wojny światowej liczne tysiące Żydów powracały do Palestyny. Samą tę okoliczność, jak również utworzenia gospodarczej i militarnej siły tego kraju, uznanie suwerenności Izraela przez wszystkie wielkie mocarstwa świata oraz przyjęcie Republiki Izrael w poczet członków dostojnej Organizacji Narodów Zjednoczonych wiele osób czy to spośród Żydów, czy spoza owego narodu, wita jako wydarzenia stanowiące urzeczywistnienie proroctw biblijnych. Rozpatrzmy więc niektóre z tych świętych proroctw, aby się przekonać, czy fakty te dają podstawę do takiego wniosku.

 2. Co Sofoniasz i Jeremiasz przepowiedzieli, między innymi, o losie wygnańców z Judy i Izraela?

² Ponad 2600 lat temu Bóg natchnął swego proroka Sofoniasza, aby napisał: „Zachowam chromych i wygnanych zgromadzę; i uczynię z nich chwałę i sławę po wszystkiej ziemi, gdzie byli zawstydzeni. W owym czasie was przywiodę i wtenczas was zgromadzę; albowiem dam wam imię i chwałę u wszystkich narodów ziemi, (...) mówi Jahwe [inaczej: Jehowa].” Kilka lat później ten sam Jehowa Bóg oświadczył przez usta innego wiernego sługi, Jeremiasza: „Odmienię los Judy i los Izraela i odbuduję ich jak dawniej. Oczyszczę ich z całego ich grzechu, którego się dopuścili, i daruję im wszystkie przewiny, któremi przeciw mnie zgrzeszyli i odpadli ode mnie. A Jeruzalem będzie radością, chwałą i ozdobą dla wszystkich narodów ziemi, które usłyszą o wszystkim dobru, jakie im uczynię.” — Sof. 3:19, 20; Jer. 33:7-9, BT.

 3. (a) Co musiałoby mieć miejsce, aby te Boskie proroctwa znalazły spełnienie na literalnym Izraelu? (b) Czego jednak dowodzą fakty?

³ A jak rzecz się ma teraz z rodowitymi Żydami, którzy powrócili do Palestyny? Czy wznieśli i przywrócili tam dawny stan rzeczy, jakim się cieszyli ich pradziadowie podczas panowania Dawida i Salomona, kiedy jeszcze byli szczęśliwie zjednoczeni jako poddani nakazanego przez Boga ustroju pod zarządem wyznaczonego od Boga króla, zasiadającego na „tronie Jehowy”? (1 Kron. 28:5; 29:23, NW) Czy zostali zorganizowani w lud dla imienia Jehowy, lud na chwałę i radość Jehowy pośród mieszkańców całej ziemi, co byłoby nieodzownym warunkiem, aby móc te proroctwa uznać za spełnione? Odpowiedź na te pytania stanowczo jest przecząca; dla wszystkich dobrze poinformowanych ludzi jest to tak oczywiste, że dostarczanie dowodów na tę okoliczność jest tutaj zbyteczne. Z punktu widzenia politycznego i społecznego u Żydów w Palestynie nie ma dziś niczego, co chociaż w najmniejszym stopniu przypominałoby teokrację, czyli rządy pod kierownictwem Boga. Pod względem religijnym są podzieleni na liczne kulty, począwszy od ortodoksów, czyli ściśle prawowiernych, poprzez liberalnych „wolnomyślicieli”, a kończąc na zdeklarowanych ateistach. Zamiast stanowić kraj ludzi wychwalających Jehowę pośród wszystkich mieszkańców ziemi przez głoszenie i szerzenie Jego sławy i chwały, skrupulatnie unikają jakiejkolwiek wzmianki o wzniosłym imieniu Jehowy w swoich prawach czy też literaturze, oraz wymawiania go w rozmowie, a nawet w modlitwie!

 4. (a) Co pod tym względem trzeba powiedzieć o poganach, ateistach i muzułmanach? (b) Jak chrześcijaństwo marnie zawiodło w tym, żeby dla Jehowy głosić „imię i chwałę u wszystkich narodów”?

⁴ Do kogo więc odnoszą się powyższe proroctwa biblijne? Na pewno nie mają zastosowania do pogaństwa, gdzie ludzie oddają cześć milionom bożków własnego pomysłu i po większej części nigdy nawet nie słyszeli o wielkim imieniu prawdziwego Boga Jehowy. Zorganizowane bezbożnictwo, które opanowało sporą część powierzchni ziemi, nienawidzi i zaciekle zwalcza imię Jehowy, występując zarazem przeciwko Jego Słowu prawdy, Biblii świętej. Tak samo rzecz się ma z milionami muzułmanów, rozproszonych po całej ziemi. A jak jest z chrześcijaństwem, które liczy sobie blisko 920 000 000 członków? Niestety! Stanowi ono najbardziej istotny składnik Organizacji Narodów Zjednoczonych i tym samym ściśle należy do „obecnego złego systemu rzeczy”, którego bogiem jest Szatan Diabeł. Wskutek tego zarazem jest „nieprzyjacielem Bożym”. (Gal. 1:4, NW; 2 Kor. 4:4; Jak. 4:4; Efez. 2:2) Ponadto rzekome chrześcijaństwo podobnie jak judaizm usilnie stara się ukryć święte imię Jehowy przed ludźmi, nie wspominając o nim z kazalnic i często usuwając je ze swych popularnych przekładów Biblii. W rezultacie miliony ludzi w chrześcijaństwie nigdy nie słyszało o świętym imieniu Jehowa.

 5. Jakie okoliczności trafnie obrazuje sprawozdanie o uczcie Balsazara?

⁵ Wszyscy razem, to znaczy chrześcijaństwo, pogaństwo, judaizm, ateizm i mahometanizm jednomyślnie przeciwstawiają się Jehowie i Jego Królestwu pod władzą Chrystusa Jezusa. Całe ogólnoświatowe imperium religii fałszywej zebrało się w czasie pierwszej wojny światowej na wielkiej uczcie Balsazara, gdzie w odurzeniu bluźniono Jehowie, którego świadków poddano prześladowaniom, i gdzie krzykliwie wychwalano własnych bogów ze złota, żelaza, drewna i kamienia.a — Dan. 5:4, 23.

 6. Który lud jest dzisiaj jedyną społecznością przynoszącą chwałę i cześć świętemu imieniu Jehowy?

⁶ Dobrze znany jest fakt, że dzisiaj istnieje tylko jedna społeczność ludzi, która pomimo prześladowania zdecydowanie i niezachwianie opowiedziała się za wychwalaniem imienia Jehowy. Ponad trzydzieści lat temu lud ten otrzymał imię oparte na Słowie Jehowy, mianowicie świadkowie Jehowy. (Izaj. 43:10, NW) W większości nie są oni Żydami według ciała; są raczej duchowymi Judejczykami (to znaczy: „chwalcami Jehowy”), duchowymi Izraelitami, którzy się wywodzą z rozlicznych narodowości i zostali wyprowadzeni z niewoli Babilonu Wielkiego. — Rzym. 2:28, 29; 9:6; Efez. 2:11-18; Hebr. 8:7-13.

 7. Jakie dalsze określenia stosuje Pismo święte do wielbicieli Jehowy?

⁷ Właśnie ci ludzie, świadkowie Jehowy i ich towarzysze, są jedynymi na ziemi, którzy wychwalają i sławią najważniejsze, najcudowniejsze i najświętsze imię w całym wszechświecie, imię Boże — Jehowa! Inne teksty Pisma świętego zawierają dla tej szczególnej klasy takie określenia, jak: „ci, którzy się boją Jehowy”, którzy ‚szukają Jehowy’, „pokorni”, „prawi”, ‚cierpiący i ubodzy’. — Ps. 22:23, 26; 33:1; 74:21; Jer. 20:13, NW.

 8. Jak proroctwo i namacalne fakty dają poznać, że ci duchowi Izraelici nie będą zebrani w określonym kraju, jak na przykład w Palestynie?

⁸ Chociaż proroctwo Sofoniasza zapowiada, że ci ludzie zostaną pozbierani i zgromadzeni, nie znaczy to, jakoby miało do tego dojść w sensie literalnym, a więc jakoby mieli być zebrani w pewnym geograficznie określonym miejscu, gdyż to samo proroctwo mówi dalej, że otrzymają „imię i chwałę u wszystkich narodów ziemi”. Tym łatwiej więc można zrozumieć dlaczego świadkowie Jehowy są rozproszeni po całym świecie w 197 różnych krajach i działają pośród ludzi mówiących ponad 164 językami. Szymon Piotr opowiedział kiedyś, jak Bóg „po raz pierwszy zwrócił uwagę na narody [nieżydowskie], aby wziąć z nich lud dla swego imienia. I z tym się zgadzają słowa Proroków, bo przecież napisano: ‚Potem wrócę i odbuduję szałas Dawida, który upadł (...) aby ci, którzy pozostali, gorliwie szukali Jehowy razem z ludźmi ze wszystkich narodów, ludźmi nazywanymi moim imieniem, mówi Jehowa.’” — Dzieje 15:14-17, NW.

PRZYWILEJE CHWALCÓW

 9. Jaki wspaniały przywilej mają namaszczeni duchem świadkowie Jehowy i ich towarzysze w myśl Psalmu 113?

⁹ Jakiż to cudowny przywilej, gdy się należy do tych zjednoczonych chwalców i świadków Jehowy! Właśnie do nich skierowany jest nakaz z Psalmu 113:1-3: „Chwalcie Jah! oddawajcie chwałę, słudzy Jehowy, chwalcie imię Jehowy. Niechaj imię Jehowy będzie błogosławione odtąd i aż po czas nieokreślony. Od wschodu słońca aż do jego zachodu ma być wychwalane imię Jehowy.” (NW) Świadkowie Jehowy jako Jego słudzy i niewolnicy czynią to z największą radością, ponieważ Jehowa istotnie godny jest wszelkiej chwały. — Ps. 135:1-3.

10. Co wielbiciele Jehowy mają do opowiadania ku Jego chwale?

¹⁰ Parafrazując Psalm 145, można rzec: ‚Jehowa jest wielki i bardzo chwalebny, a wielkość Jego niepojęta. Pokolenie za pokoleniem [to jest dziadkowie i ojcowie, babcie i matki wraz z młodzieżą i małymi dziećmi], tak jest, pokolenie za pokoleniem Jego świadków wysławia dzieła Jehowy i opowiada o Jego potężnych czynach. Rozpatrują wspaniały blask Jego majestatu i sprawy związane z Jego cudownymi dziełami. Rozprawiają o potędze wzbudzających trwogę poczynań Jehowy i właśnie oni obwieszczają Jego wielkość. Z ust ich wypływają wzmianki o obfitości Jego dobroci i wykrzykują, radując się Jego sprawiedliwością.’

11. Co według słów Jezusa miało nastąpić, gdy jego uczniowie pozwolą świecić swemu światłu?

¹¹ Kiedy Jezus powiedział swoim uczniom: „Wy jesteście światłem świata”, wyjaśnił im również, dlaczego to ich światło musi świecić; oświadczył: