się spodziewać, iż one będą występować szczególnie od roku 1914. — Ps. 2:6-9; 110:1-3; Łuk. 17:26.

Wiecej niż to, oto stwierdzamy uderzające podobieństwo pomiędzy wielkim proroctwem Jezusa, znajdującym się w Mateusza, rozdziały 24 i 25 a Objawieniem. Ponieważ to proroctwo, jak to już wielokrotnie zwrócono uwagę w tym czasopiśmie, zaczęło się spełniać w roku 1914, możemy wnioskować, że jego odpowiedniki z Objawienia również znalazły wówczas wypełnienie. Porównaj Mat. 24:6, 7 z Obj. 6:4-6; 11:18.

Jak ważna jest postawa umysłowa dla zrozumienia proroctwa biblijnego, wykazano również wyraźnie w Piśnie świętym. Bóg powiedział do Daniela: „Wszyscy niezbożni nie zrozumieją ale mądrzy zrozumieją.” Dlatego też Jezus powiedział do duchowieństwa swoich dni, że oni nie mogą pojąć jego posłannictwa z powodu swego samolubstwa: „Jakże możecie dojść do wiary wy, którzy pragniecie chwały jeden od drugiego, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga?” — Dan. 12:10; Jana 5:44, Kow.

Ponadto, przy rozważaniu proroctw o bestiach z Objawienia, powinniśmy mieć w pamięci, że to jest poważny pokarm duchowy, który może być przyswojony tylko przez tych, którzy zrobili pewien postęp w duchowym zrozumieniu. Dla przykładu: Jak mógłby ktoś zrozumieć, że smok i jego aniołowie obrazują Szatana i jego demonów, jeśliby nie wierzył w ich istnienie? Ta zasada ma zastosowanie również w sensie ogólnym, ponieważ „ścieżka sprawiedliwych jako światłość jasna, która im dalej tym bardziej świeci, aż do dnia doskonałego”. Z tego wynika, że jeżeli nawet Słowo Boże samo nie objaśnia jakiegoś proroctwa, nie wolno nam wykluczać możliwości potęgowania się światła jaśniejącego nad nim. Z tymi zasadami w pamięci kontynuujemy teraz rozważanie o bestiach z Objawienia. — Przyp. 4:18.

Ognisty Smok

NAJWAŻNIEJSZĄ z bestii, które widział Jan, jak to zapisano w księdze Objawienia, był „wielki smok, barwy ognia, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach jego siedem diademów”. Słowo „smok” jest tłumaczeniem greckiego słowa drakon, które jest określeniem czegoś w rodzaju bajecznego węża. Słowo „smok” znaczy potwór z legendy, bajki, mający skrzydła, szpony i ogon. — Obj. 12:3, Pal.

Kto jest tym wstrętnym smokiem? Proroctwo samo mówi nam: „I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, który się zwie Diabeł i Szatan, zwodzący całą zamieszkałą ziemię.” Stosownie do tego apostoł Piotr wspomina, że smok Szatan Diabeł „krąży jak ryczący lew, szukając, kogo by pożarł”. (Obj. 12:9, Pal; 1 Piotra 5:8, NDą) Jego kolor ognistoczerwony jest symbolem jego krańcowej niegodziwości i rozlewu krwi. On rzeczywiście jest ‚pierwotnym wężem’, ponieważ jest właśnie tym, który posługując się wężem jako swym rzecznikiem, „oszukał Ewę chytrością swoją”. — 2 Kor. 11:3.

W Piśmie świętym liczba dziesięć jest symbolem zupełności, a rogi są symbolem mocy. (Zach. 1:21) Dlatego dziesięć rogów tego smoka przedstawiają zupełną moc, którą on miał jako ktoś mający władzę, czyli jako „bóg tego systemu rzeczy”. Jego siedem przybranych w diademy głów wskazują, że ma naczelne stanowisko nad siedmioma demonicznymi książętami, sprawującymi nadzór nad siedmioma potęgami światowymi z proroctwa biblijnego: Egiptem, Asyrią, Babilonem, Medo-Persją, Grecją, Rzymem i Anglo-Amerykańską potęgą światową nowożytnych czasów. Te potęgi mają nad sobą demonicznych książąt, co widoczne jest z faktu, iż go miała Persja; jak zaznacza Biblia, demoniczny „książę królestwa Perskiego” wtrącał się do jednego z anielskich posłańców Bożych za czasów Daniela. — 2 Kor. 4:4, NW; Dan. 10:13.

O smoku powiedziano, że zmiata „trzecią cześć gwiazd niebieskich”. W Piśmie świętym aniołowie są wspomniani jako gwiazdy, „gwiazdy zaranne”. Ściągnięcie przez smoka tych gwiazd miało zobrazować, że mu się uda pociągnąć za sobą pewną ilość aniołów ze służby Jehowy i skłonić ich, żeby stali się demonami. Jednak wyrażenia „trzecia część” nie możemy brać literalnie, jak to wyrażenie oznaczające pewną część jest stosowane w ogólnym znaczeniu zarówno w księdze Objawienia jak i w pozostałej części Pisma świętego. — Ijoba 38:7; Zach. 13:8, 9; Obj. 8:7-9; 9:15.

Smok ten jest pokazany jak oczekuje narodzenia się dziecka płci męskiej z niebiańskiej, przypodobanej do małżonki, Organizacji Bożej, ażeby mógł je pożreć. To dziecko płci męskiej jest symbolem wyobrażającym Królestwo Boga z Jego Synem Jezusem Chrystusem jako Królem, którego można rozpoznać po tym, że ma „paść wszystkie narody laską żelazna”. (Obj. 12:5, NT) Proroctwo to przywodzi na pamięć słowa Jehowy Boga skierowane do Jego Syna w Psalmie 2:7-9: „Syn mój jesteś ty (...) Żądaj ode mnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje (...) Potrzesz [zmiażdżysz, Wu, uw. marg.) ich laską żelazną.” Nie może więc być żadnej wątpliwości co do tego, że Szatan Diabeł jest przeciwny Królestwu Bożemu i prowadzi wojnę z wiernymi sługami Bożymi, jak to zapisano w Objawieniu 12:17.

Co się tyczy czasu spełnienia się wydarzeń zapisanych w Objawieniu, rozdział 12, słowa kontekstu dają nam klucz: „I rozgniewały się narody, a nadszedł Twój gniew.” Kiedy narody stały się gniewne jak nigdy przedtem? Z pewnością stało się to w roku 1914. Dlatego ten rok oznaczał zapoczątkowanie występowania tych wydarzeń. — Obj. 11:18, Pal.

Gdyby kogokolwiek dziwił fakt, że Szatan Diabeł miał dostęp do nieba, niech zwróci uwagę, że w Ijoba 1:6 i 2:1 pokazano jak Szatan występuje w niebie wraz z anielskimi synami Bożymi. Wzorowa modlitwa Jezusa również nie przeczy, że Szatan był czasem w niebie. Dlaczego nie? Ponieważ Jezus kazał nam się modlić o coś, co nie oznaczało, że wola Boża będzie się dziać na ziemi tak, jak ona wtedy działa się w niebie, ale raczej, że wola Boża będzie się dziać zarówno w niebie jak i na ziemi: „Niech twoja wola dzieje się jak w niebie, tak i na ziemi.” — Mat. 6:10, NW.

Ten ognisty smok, będąc wyrzucony z nieba pała teraz „wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu”. W szybko zbliżającej się walce Armagedonu zostanie on wtrącony do przepaści na tysiąc lat. Potem zostanie na krótką chwilę uwolniony, w celu wypróbowania rodzaju ludzkiego, po czym dozna wiecznego zniszczenia w jeziorze ognia, wtórej śmierci. — Obj. 12:12; 16:14, 16; 20:1-3, 7-10; 21:8, Pal.

Dzika Bestia z morza

O DZIKIEJ bestii z morza apostoł Jan napisał: „I ujrzałem Bestię wychodzącą z morza, mającą dziesięć rogów i siedem głów, a na rogach jej dziesięć diademów, a na jej głowach imiona bluźniercze. Bestia, którą widziałem, podobna była do pantery, łapy jej — jakby niedźwiedzia, paszcza jej — jakby paszcza lwa. I Smok dał jej swoją moc, swój tron i wielką władzę. I [ujrzałem] jedną z jej głów jakby zarżnięta na śmierć, lecz rana jej śmiertelna została uleczona. I cała ziemia w podziwie powiodła wzrokiem za Bestią.” — Obj. 13:1-3, Pal.

Użyte tutaj słowo bestia pochodzi z greckiego therion i oznacza niebezpieczne dzikie zwierzę. Oto jedna interesująca definicja słowa „bestia”: „dziki,