węgierskim. Rzym zgodził się na to, żeby kapłani składali przysięgę na wierność i zamianował sześciu biskupów. (...)

Projekt deklaracji o wolności religii został [podczas drugiego soboru watykańskiego] wycofany pomimo wysiłków z górą tysiąca biskupów na czele z kardynałami: Albertem Meyerem z Chicago, Josephem Ritterem ze St. Louis i Paulem Emilem Legerem z Montrealu, którzy chcieli go poddać pod głosowanie.

11. Czego ostatecznie dowodzi świadectwo Biblii i historii odnośnie do chrześcijaństwa?

Prześledziliśmy więc świadectwo dwóch prawdomównych i kompetentnych świadków, Biblii i historii; przekonaliśmy się, jakie są fundamenty chrześcijaństwa. Wniosek jest jasny: Chrześcijaństwo nie opiera się na zasadach Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, który powiedział: „Królestwo moje nie jest częścią tego świata.” (Jana 18:36, NW) Głosząc naukę o trójcy, posługując się wizerunkami, paląc heretyków na stosach, siłą nawracając całe narody i zawierając przymierza z rządami politycznymi, nawet niechrześcijańskimi — rzekome chrześcijaństwo odzwierciedla ducha Babilonu i jego boga, Szatana Diabła.

12. Za co możemy być dziś wdzięczni Bogu?

W dobie obecnej widać coraz wyraźniej, że mieszanie się do polityki i wdawanie się w kompromisy zgotowało chrześcijaństwu pułapkę. Problemy, w jakie się uwikłało, dochodzą do punktu krytycznego. Gdyby chrześcijaństwem rzeczywiście rządził Chrystus, to trzeba by przyznać, iż jego Królestwo kompletnie zawiodło. Możemy jednak być wdzięczni Bogu za to, że chrześcijanie nie muszą się martwić niepowodzeniem i kryzysem chrześcijaństwa, ale mogą pilnie zająć się opowiadaniem ludziom o prawdziwym Królestwie Chrystusa, które teraz panuje z niebios, a wkrótce rozszerzy zakres swej władzy na całą ziemię i zaprowadzi na niej pokój i jedność.

13. Jakie pytania zostaną omówione w następnym wydaniu „Strażnicy”?

Brak miejsca pozwolił nam tutaj zaledwie wspomnieć o jeszcze jednym potężnym odłamie chrześcijaństwa, mianowicie o protestantyzmie, ale w następnym wydaniu zamierzamy zająć się pytaniami, które być może powstały w umyśle czytelnika: Co trzeba powiedzieć o protestantyzmie, gałęzi chrześcijaństwa, która wyrosła w szesnastym stuleciu? Czy został zbudowany na innym fundamencie? Czy reformacja protestancka rzeczywiście przywróciła prawdziwe wielbienie? (B-48)

Pytania czytelników

• Czy Jakub nie postąpił niesłusznie gdy się podał za Ezawa, jak to opisano w księdze 1 Mojżeszowej 27:18-30? Dlaczego to zostało dopuszczone?

W istocie rzeczy nie chodziło tu o wprowadzenie w błąd, ale przeciwnie, o przedstawienie sprawy zgodnie ze stanem faktycznym. Jakub już uprzednio odkupił prawo pierworodztwa od swego brata bliźniaka, mógł więc słusznie go reprezentować, czyli zająć miejsce brata, którego niemal zupełnie już niewidomy Izaak w dalszym ciągu uważał za pierworodnego, ponieważ nic nie wiedział o zawartej między braćmi umowie. (1 Mojż. 25:29-34) Ponadto również Rebeka mogła słusznie radzić Jakubowi, żeby się udał do ojca i tak się zachował, jak właśnie uczynił, gdyż Jehowa Bóg rzekł Rebece przed urodzeniem tych bliźniaków: „Dwa narody są w twym łonie, dwa odrębne ludy wyjdą z twych wnętrzności; jeden będzie silniejszy od drugiego, starszy będzie sługą młodszego.” (1 Mojż. [Rodz.] 25:23, BT) Rebeka mogła zresztą też wiedzieć, że Jakub odkupił prawo pierworodztwa. Zatem wszystkimi tymi okolicznościami odpowiednio pokierował Jehowa, a sprawozdanie biblijne odtąd wymienia Jakuba przed jego starszym bratem bliźniaczym; tak na przykład czytamy w 1 Mojżeszowej 28:5 o „matce Jakubowej i Ezawowej”. Sam Jehowa również niedwuznacznie wskazał na pierwszeństwo Jakuba. (Mal. 1:2, 3) Chrześcijańskie Pisma Greckie stawiają Ezawa za ostrzegawczy przykład dla chrześcijan, aby nie stali się jak on winni braku doceniania spraw świętych, czyli duchowych. (Hebr. 12:16) Natomiast Jakub jest dla nich przykładem godnym naśladowania, ponieważ wielce sobie cenił sprawy duchowe i ufnie oczekiwał spełnienia obietnic Jehowy, które jego ojciec odziedziczył po Abrahamie. — Hebr. 11:8-10.