Izrael a „czasy narodów”

„Jeruzalem będzie deptane przez narody [gojim], aż się dopełnią czasy narodów” (Łuk. 21:24, The New American Bible).

 1. W jaki sposób spełniły się słowa Jezusa dotyczące Jeruzalem? Na jakie pytanie jednak trzeba znaleźć odpowiedź?

W ROKU 70 naszej ery, dokładnie 37 lat po wypowiedzeniu przez Jezusa Chrystusa powyższych słów, legiony rzymskie pod wodzą Tytusa zburzyły Jeruzalem. A co z pozostałą częścią jego proroctwa, dotyczącą okresu, w którym Jeruzalem miało być deptane przez obce „narody”, inaczej mówiąc przez „gojów”, jak nazywają je do dzisiaj Żydzi?

 2. (a) Czy ze słów Jezusa wynikało, że miasto nie będzie odbudowane i zamieszkane? (b) Z jakiego powodu „narody” bez przerwy deptały Jeruzalem, aż upłynęły ich „czasy”, mimo iż przez pewien okres to święte miasto znajdowało się w rękach krzyżowców?

² Słowa te nie orzekały bynajmniej, że Jeruzalem nie będzie już odbudowane i zamieszkane, „aż się dopełnią czasy narodów [gojima]”. W następnym stuleciu miasto odrestaurowano, a w średniowieczu tak zwani krzyżowcy toczyli ciężkie boje, żeby nim zawładnąć. Splamieni krwią uczestnicy tych krucjat organizowanych przez nominalne chrześcijaństwo okazali się w gruncie rzeczy ludźmi z narodów, czyli „gojami” — na równi z tymi, którzy zajmowali to miejsce wcześniej, jak i tymi, którzy w późniejszym czasie przemocą odebrali je rycerzom krzyżowym. Aż do pierwszej wojny światowej z lat 1914-1918 owi gojim (nazywani w chrześcijaństwie „niewiernymi” lub „poganami”) bez przeszkód deptali Jeruzalem, będące dla Żydów tak wielką świętością.

 3. Jaką informację otrzymał baron Rothschild od ministra Balfoura na krótko przed zajęciem Jerozolimy przez oddziały brytyjskie w grudniu 1917 roku? Jaką jednak decyzję w sprawie Palestyny podjęto po wojnie?

³ Dnia 9 grudnia 1917 roku oddziały brytyjskie pod dowództwem generała Allenby odbiły nowożytną Jerozolimę z rąk Turków, sprzymierzonych z niemieckim cesarzem Wilhelmem. Na krótko przed tym doniosłym wydarzeniem, 2 listopada 1917 roku, minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, Arthur Balfour, przesłał ważną wiadomość do barona Rothschilda, przedstawiciela żydowskiej rodziny o tym głośnym nazwisku. Poinformował go, że rząd Jego Królewskiej Mości przychylnie zapatruje się na sprawę utworzenia w Palestynie ojczyzny dla Żydów. Jednakże po zakończeniu pierwszej wojny światowej powołana do życia w roku 1920 Liga Narodów (Gojim) właśnie Wielkiej Brytanii powierzyła mandat do zarządzania Palestyną (w tym także Jerozolimą), ważny do roku 1948. Nie wyszczególniono, kto przejmie władzę nad tym obszarem po upływie wyznaczonego terminu.

 4. Do czego doszło między zainteresowanymi stronami w roku 1948, po wygaśnięciu brytyjskiego mandatu nad Palestyną?

⁴ Kiedy w roku 1948 wygasł mandat Wielkiej Brytanii, zainteresowane strony natychmiast przystąpiły do działania. Mahometanie objęli zarząd nad znaczną połacią wschodniej Palestyny wraz z otoczoną murem staromiejską dzielnicą Jerozolimy i znajdującą się tam świątynią ku czci Allacha; Żydzi natomiast opanowali zachodnią część tego terytorium i utworzyli współczesne państwo Izrael. Jerozolima za murem wraz ze Ścianą Płaczu, nad którą dawno temu wznosiła się świątynia żydowska, została odebrana Arabom dopiero w tak zwanej wojnie sześciodniowej z roku 1967. Żydzi, którzy okazali się wtedy zwycięzcami, zaczęli sprawować nadzór także nad zachodnim brzegiem Jordanu oraz mieszkającymi tam muzułmanami.

 5. (a) W jakim sensie Jeruzalem w wyniku wojny sześciodniowej z roku 1967 przestało być deptane? (b) Do czego nie doszło mimo „wyzwolenia” tego miasta w roku 1967?

⁵ Ziemskie Jeruzalem było więc deptane przez „narody” do roku 1967. Od tego czasu, sądząc z pozorów, zakończyło się jego deptanie. Narzucają się wszakże pytania: Co z tego? Czy fakt, że w roku 1967 Izrael położył kres deptaniu tego miasta przez obce narody, sprowadził błogosławieństwo na całą ludzkość? Zamiast uznawać to za dobrodziejstwo, wiele narodów jest niezadowolonych z istnienia Izraela. Utworzenie dzisiejszego państwa izraelskiego oczywiście nie doprowadziło do ustanowienia oczekiwanego przez Żydów królestwa Mesjasza. Izrael wcale się nie kryje z tym, że nie zdaje się na pomoc i ratunek od Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, mianowicie od Jehowy. Jego ustrój nie jest królestwem, w którym władzę sprawowałby osadzony na tronie jeruzalemskim autentyczny potomek starożytnego króla Dawida.

 6. Co trzeba przyznać, jeśli chodzi o rolę ziemskiego Jeruzalem po roku 1967 oraz o proroctwo Izajasza 2:2-4?

⁶ Jak więc widzimy, na ziemskim Jeruzalem od roku 1967 nie spełnia się proroctwo z Księgi Izajasza 2:2-4:

„I stanie się w dniach ostatecznych, że góra ze świątynią Pana będzie stać mocno jako najwyższa z gór i będzie wyniesiona ponad pagórki, a tłumnie będą do niej zdążać wszystkie narody [gojim]. I pójdzie wiele ludów, mówiąc: Pójdźmy w pielgrzymce na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba, i będzie nas uczył dróg swoich, abyśmy mogli chodzić jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie zakon, a słowo Pana z Jeruzalemu. Wtedy rozsądzać będzie narody [gojim] i rozstrzygać sprawy wielu ludów. I przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród [goj] nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi [goj] i nie będą się już uczyć sztuki wojennej” (NP).

 7. Co dzieje się dzisiaj w jaskrawym przeciwieństwie do Księgi Izajasza 2:1-4? A co można powiedzieć o proroctwie Zachariasza 8:23?

⁷ Zamiast przekuwać oręż wojenny na przedmioty przydatne do celów pokojowych narody pogańskie zbroją się do wojny, jak jeszcze nigdy, w czym nie pozostaje w tyle również Republika Izrael. Poza tym nie daje się też dzisiaj dostrzec, by literalnie spełniało się proroctwo Zachariasza 8:23:

„Tak mówi Pan zastępów: W one dni uchwycą się dziesięć mężów ze wszystkich języków onych narodów; uchwycą się, mówię, podołka jednego Żyda, mówiąc: Pójdziemy z wami, bo słyszymy, że Bóg jest z wami” („Biblia gdańska”; zobacz też NP i BT).

 8. Co podają w wątpliwość powyższe fakty, jeśli chodzi o rok 1967?

⁸ Wszystkie wyżej wyłuszczone fakty podważają słuszność twierdzenia, jakoby rok 1967, w którym miała miejsce tak zwana wojna sześciodniowa, oznaczał porę spełnienia się proroctwa z Ewangelii według Łukasza 21:24: „Jeruzalem będzie deptane przez narody, aż się dopełnią czasy narodów [czasy pogan]” (NAB; Bg; NP; BT). W gruncie rzeczy te „czasy narodów” skończyły się wcześniej. Zbadajmy dowody świadczące o tym, że naprawdę tak się stało.

 9. (a) Co miał na myśli Jezus, gdy mówił o ‛deptaniu Jeruzalem’? Co wyobrażało to „Jeruzalem”? (b) Co w takim razie miało się wydarzyć po zakończeniu ‛deptania Jeruzalem’?

⁹ Nadmieniając, że „Jeruzalem” będzie deptane przez narody, Jezus mógł mieć na myśli tylko to, czym było ziemskie Jeruzalem, zanim rozpoczęło się jego pognębienie przez pogan. Nieco wcześniej powiedział na przykład: „Nie przysięgajcie wcale, ani na niebo, gdyż jest tronem Bożym, (...) ani na Jeruzalem, gdyż jest miastem wielkiego Króla” (Mat. 5:34, 35). Kiedy więc narody zaczęły deptać Jeruzalem, objąwszy władzę nad światem, w rzeczywistości deptały Królestwo Boże, reprezentowane przez królewską stolicę Jeruzalem. A przy zakończeniu „czasów narodów”, gdy ustało deptanie tego, co wyobrażało Jeruzalem, wtedy — logicznie rzecz biorąc — Królestwo Boże zostało odrestaurowane i władzę w nim objął potomek króla Dawida, mianowicie Mesjasz.

10. (a) Jakie słowa z Księgi Ezechiela zostały skierowane do ostatniego króla z linii Dawida? (b) Kto okazał się „odpowiednio uprawnionym” do panowania? Co dla niego uczynił Bóg?

¹⁰ Ze sprawą tą wiąże się proroctwo skierowane do ostatniego króla z dynastii Dawidowej, a zapisane w Księdze Ezechiela 21:25-27, gdzie czytamy: „Jeśli chodzi o ciebie, śmiertelnie raniony, niegodziwy naczelniku Izraela, którego dzień nadszedł w czasie końcowego błędu — oto, co powiedział wszechwładny Pan, Jehowa: ‛Usuń zawój i zdejm koronę. Nie będzie to już takie samo. Wynieś na wysokość, co akurat jest niskie, i zniż tego, który właśnie jest wysoki. W ruinę, w ruinę, w ruinę to obrócę. Prócz tego stanowczo będzie ono niczyje, aż przyjdzie odpowiednio uprawniony, i koniecznie jemu to dam’”. Tym „odpowiednio uprawnionym” do panowania okazał się nie kto inny, jak Jezus Chrystus, najwybitniejszy potomek króla Dawida. W roku 33 n.e. ponad 500 Żydów oglądało na własne oczy, że Bóg wskrzesił go do nowego życia, co stało się na trzeci dzień po jego męczeńskiej śmierci (1 Kor. 15:3-20).

MESJASZ UWZGLĘDNIA „CZASY NARODÓW”

11. Dlaczego Jezus nie dążył do tego, żeby zostać królem w Jeruzalem? Co w związku z tym rzekł namiestnikowi Poncjuszowi Piłatowi?

¹¹ Ani przed zmartwychwstaniem, ani po tym fakcie Mesjasz Jezus nie próbował zasiąść na tronie królewskim w ziemskim Jeruzalem. Nie usiłował pozbawić urzędu Poncjusza Piłata, sprawującego wówczas funkcje rzymskiego namiestnika Judei i Jeruzalem. Jednym z powodów tego była okoliczność, że biegły już „czasy narodów”, o których wspomniał, jak to zapisano w Ewangelii według Łukasza 21:24. Podporządkował się zatem owemu postanowieniu Bożemu. Zgodnie z tym powiedział do Piłata: „Królestwo moje nie należy do tego świata. Gdyby moje królestwo należało do tego świata, przyboczni moi walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Oto jednak królestwo moje nie jest stąd” (Jana 18:36).

12. Co wiedział Jezus jako pilny badacz Pism Hebrajskich, jeśli chodzi o to, kiedy i jakim wydarzeniem rozpoczęły się „czasy narodów”? Jakie więc powstaje teraz pytanie dotyczące owych „czasów”?

¹² Dobrze zapoznany z natchnionymi Pismami Hebrajskimi, Mesjasz Jezus wiedział, że „czasy narodów” rozpoczęły się, zanim Rzymianie zajęli Jeruzalem i ustanowili tam namiestnika. Wiedział, że biegną one od roku 607 p.n.e., gdy Jeruzalem zostało po raz pierwszy zrównane z ziemią. Do spustoszenia Jeruzalem i Judy Bóg użył wtedy pogańskiego króla Babilonu, Nabuchodonozora (Nebukadnesara), którego nawet nazwał swoim „sługą” (Jer. 43:10, NP). Dominacja pogańskich narodów nad światem trwała jeszcze za dni Mesjasza Jezusa i miała trwać dalej, aż do wyznaczonej przez Boga chwili zakończenia ich „czasów”. Królestwo Mesjasza, które nie miało „należeć do tego świata”, musiało poczekać na ten moment. A przez ile „czasów” miały sprawować władzę narody, licząc od roku 607 p.n.e.?

13. W jaki sposób Bóg podał liczbę tych „czasów” królowi Babilonu? Co potem ów władca musiał przyznać?

¹³ Jehowa Bóg wskazał na to we śnie, zesłanym Nabuchodonozorowi, którego już poprzednio użył jako swego „sługę”. Chociaż król ten posłużył za narzędzie do zburzenia Jeruzalem, „miasta wielkiego Króla”, to jednak w wyniku spełnienia się na nim owego snu zmuszony był uznać Jehowę za „Najwyższego” i „Króla Nieba” (Mat. 5:35; Dan. 4:31, 34, BT). Od działań tego „sługi” Bóg Najwyższy i Król Nieba rozpoczął w 607 roku p.n.e. liczenie „czasów narodów” („czasów pogan”).

14. Co ogłosiło ośmiu duchownych w manifeście wydanym w Londynie wobec rozwoju działań wojennych na Bliskim Wschodzie w roku 1917?

¹⁴ Rzecz ciekawa, że pod koniec roku 1917, w którym podczas pierwszej wojny światowej oddziały brytyjskie zajęły odbudowaną, współczesną Jerozolimę, ośmiu wybitnych duchownych angielskich spotkało się w Londynie i wydało siedmiopunktowy manifest, w którym między innymi znalazły się następujące stwierdzenia:

„PO PIERWSZE: Że obecny kryzys wskazuje na zakończenie Czasów Pogan. (...)

„PO CZWARTE: Że Izrael powróci do swojej ziemi jeszcze w niewierze i później się nawróci, gdy dla jego dobra pojawi się Chrystus.

„PO PIĄTE: Że wszystkie ludzkie plany odnowy muszą zostać podporządkowane wtóremu przyjściu naszego Pana, ponieważ wszystkie narody będą podlegać jego władzy. (...)

„PO SIÓDME: Że prawdy zawarte w niniejszym oświadczeniu mają jak najbardziej praktyczną wartość, określając charakter i postępowanie chrześcijanina w obliczu nabrzmiałych problemów obecnej chwili”.

15. (a) Co wyobrażało szeroko rozgałęzione drzewo ze snu Nabuchodonozora? (b) Co działo się z babilońskim panowaniem nad światem w okresie obłąkania Nabuchodonozora? (c) W czyje ręce kolejno przechodziła władza nad światem, gdy Babilon opuścił miejsce najpotężniejszego mocarstwa?

¹⁵ We śnie, który Jehowa zesłał swemu „słudze”, królowi Nabuchodonozorowi, oznajmiono z nieba o wyznaczeniu „siedmiu czasów”. Jaki jest ich związek z „czasami narodów”? Czy pokrywają się z nimi? A może są z nimi identyczne? Otóż sprawa przedstawia się tak: Górujące nad wszystkim, szeroko rozgałęzione drzewo z tego proroczego snu wyobraża panowanie nad światem w sensie ogólnym. Ponieważ Nabuchodonozor, „sługa” Jehowy Boga, w chwili oglądania owego snu dzierżył taką władzę, drzewo to kojarzy się z nim samym; można nawet powiedzieć, że przedstawia właśnie jego. A czy jego rządy nad światem zostały obalone, gdy postradał zmysły i nie zasiadał na królewskim tronie? Czy skończyło się wtedy panowanie imperium babilońskiego? Nie. Trwało w dalszym ciągu aż do ponownego objęcia funkcji przez Nabuchodonozora i jeszcze za rządów jego następców: Ewil-Merodacha, Nabonida i Baltazara. Później nad światem dominowały kolejne potęgi pogańskie: mocarstwo perskie, imperium greckie oraz cesarstwo rzymskie ze swoją anglo-amerykańską odroślą.

16. Czyja władza nad światem była istotnie obalona w okresie dominacji tych kolejnych pogańskich potęg światowych? Ile „czasów” miało przeminąć nad pniem symbolicznego drzewa?

¹⁶ Czyje rządy nad światem, trafnie przedstawione przez Jeruzalem jako „miasto wielkiego Króla”, były rzeczywiście ścięte, obalone i przez ten długi okres niejako leżały odłogiem? Oczywiście rządy Tego, którego Nabuchodonozor nazwał „Najwyższym” i „Królem Nieba” — Jehowy. Pień drzewa, opasany obręczami z żelaza i miedzi, wyobrażał Jego władzę powszechną, która została na pewien czas zawieszona. Jehowa Bóg postanowił, że nad owym symbolicznym pniem ma przeminąć „siedem czasów”.

17. (a) Jak zamiast „siedmiu czasów” niektóre przekłady Biblii oddają odpowiednie wyrażenie hebrajskie? (b) Jak to rozumieć, że nawet po odbudowaniu Jeruzalem nie ustało deptanie go przez narody pogańskie?

¹⁷ Niektóre tłumaczenia Pisma Świętego, na przykład Biblia gdańska, zamiast określenia „siedem czasów” podają „siedem lat”.b Obłęd Nabuchodonozora (prawdopodobnie chodziło o chorobę zwaną likantropią) trwał właśnie siedem lat. Kiedy odzyskał rozum, uznał Boga, który go uzdrowił, ale nie zezwolił na powrót ludu Bożego do ojczyzny. Jehowa zapowiedział poprzednio, że Jeruzalem i ziemia judzka będą leżały opuszczone przez 70 lat. A zatem deptanie Jeruzalem przez narody pogańskie trwało dalej. Nie ustało nawet po odbudowaniu miasta przez Żydów, którzy powrócili z wygnania w roku 537 p.n.e. Dlaczego? Ponieważ pozostawali oni tam pod obcym panowaniem, a na tronie w Jeruzalem nie zasiadł jako niezależny władca żaden potomek z królewskiej linii Dawida. Okazuje się więc, że w odniesieniu do Jehowy Boga „siedem czasów” to okres symboliczny, dłuższy niż siedem lat liczonych od roku 607 p.n.e. (Dan. 4:13, 20, 22, 29, Biblia poznańska [4:16, 23, 25, 32, Bg]).

18. Ile lat w sumie obejmuje symboliczne „siedem czasów”? Kiedy więc dobiegły one końca?

¹⁸ W proroczej biblijnej rachubie czasu jeden rok (księżycowy) bierze się za równowartość 360 dni. A symboliczny rok, czyli ‛czas’, odpowiada okresowi 360 lat kalendarzowych. Siedem symbolicznych „czasów”, bądź też „lat”, stanowi w takim razie 7 x 360, a więc 2520 lat. Licząc od roku 607 p.n.e., kiedy Nabuchodonozor, „sługa” Jehowy, zburzył Jeruzalem — „miasto wielkiego Króla” — i rozpoczęło się jego deptanie przez pogańskie narody, owe 2520 lat miało dobiec końca jesienią roku 1914 n.e.

19. (a) Czym wyróżnił się na ziemi rok 1914? (b) Na co wtedy nastał czas w siedzibie „Króla Nieba”?

¹⁹ Na ziemi rok ten zaznaczył się wybuchem pierwszej wojny światowej, w której właściwie chodziło o panowanie nad światem. Natomiast w górze, w siedzibie „Króla Nieba”, nadeszła pora, aby dowiódł, że „Najwyższy jest władcą nad królestwem ludzkim i powierza je, komu zechce” (Dan. 4:22, 29, BT). Nastał ustalony czas, aby ‛przyszedł odpowiednio uprawniony’ i by Najwyższy ‛koniecznie jemu to dał’ (Ezech. 21:25-27 [21:30-32, BT]). Był nim wyniesiony do chwały Mesjasz, ten, którego Król niebios powołał na swojego duchowego Syna — Jezus Chrystus zbudzony ze śmierci do życia w niebie (Ps. 2:1-7). Wówczas to ów niebiański Król rzekł do niego: „Wyrusz na podbój między swoich nieprzyjaciół” (Ps. 110:1, 2). Oznaczało to oczywiście, że „czasy narodów” naprawdę dobiegły końca.

[Przypisy]

CZY POTRAFISZ ODPOWIEDZIEĆ:

● Co na pozór skończyło się, gdy w roku 1967 Żydzi zajęli Jerozolimę? Czy naprawdę oznaczało to koniec ‛deptania Jeruzalem’ przez narody pogańskie?

● Kiedy i od jakiego wydarzenia rozpoczęły się „czasy narodów”?

● Jak można wykazać, że „czasy narodów” miały trwać 2520 lat, to znaczy do roku 1914 n.e.?

● Co przedstawia szeroko rozgałęzione drzewo z proroctwa Daniela? Co wyobraża okoliczność, że zostało ścięte, a później znowu odrosło?