używał imienia Bożego: Jehowa. Na przykład musiał tak uczynić, kiedy z Pism Hebrajskich zacytował słowa księgi Powtórzonego Prawa 8:3 i rzekł: „Napisano: ‚Człowiek ma żyć nie samym tylko chlebem, lecz każdą wypowiedzią pochodzącą z ust Jehowy’” (Mat. 4:4, NW; porównaj też tekst Ewangelii według Mateusza 22:37 z tekstem księgi Powtórzonego Prawa 6:5; Mateusza 22:44 z Psalmem 110:1 oraz Łukasza 4:16-21 z proroctwem Izajasza 61:1, 2). Logicznie wynika stąd następny wniosek, że ci uczniowie Jezusa, którzy zostali natchnieni do napisania Chrześcijańskich Pism Greckich, idąc za przykładem Mistrza także posługiwali się imieniem Bożym, a tym samym wprowadzali je do swych pism biblijnych.

Dlaczego w takim razie brak tego imienia w posiadanych dziś starożytnych rękopisach Chrześcijańskich Pism Greckich czyli tak zwanego „Nowego Testamentu”? Widocznie dlatego, że do czasu, w którym te starożytne kopie wykonano, a więc nie wcześniej, jak od trzeciego wieku n.e., pierwotny tekst pism apostołów i uczniów został już poddany przeróbkom. Imię Boże (występujące być może w formie tetragramu) zostało niewątpliwie zastąpione określeniami Kyrios i ho Theos przez późniejszych przepisywaczy, w taki sam sposób, jak tego dowodzą stwierdzone fakty w odniesieniu do późniejszych kopii przekładu Pism Hebrajskich, zwanego Septuagintą.

Niektórzy tłumacze, zdając sobie sprawę z tego biegu wypadków, znowu włączyli imię „Jehowa” do swych przekładów Chrześcijańskich Pism Greckich. Istnieją po temu mocne podstawy. I słusznie, bo przecież imieniu Bożemu przysługuje miejsce w całej Biblii.

Czy chrześcijan obowiązują posty?

BYĆ MOŻE w odpowiedzi na to pytanie oświadczono ci swego czasu: „Tak, ponieważ Jezus kazał pościć swoim naśladowcom”. Jeżeli jesteś praktykującym katolikiem, zapewne sam odpowiesz twierdząco, gdyż uznajesz pewne postne dni, a już szczególnie pościsz zawsze przed przyjęciem „komunii”.

Czy Jezus rzeczywiście polecił albo rozkazał pościć swym naśladowcom?

Opisane w Biblii wypadki postu służyły za sposób wyrażenia smutku i żalu za grzechy albo związane były ze znalezieniem się w rozpaczliwym położeniu (Dan. 10:2, 3; 1 Sam. 31:13; 2 Kron. 20:3, 4). Bywało również, że ktoś pościł, gdy odczuwał pilną potrzebę kierownictwa Bożego lub gdy w związku ze służbą Bożą konieczne było szczególne skupienie. — Sędz. 20:26; Estery 4:16.

DZIEŃ PRZEBŁAGANIA Z NAKAZANYM WTEDY POSTEM MIAŁ ZNACZENIE OBRAZOWE

W gruncie rzeczy ani Jezus Chrystus, ani jego apostołowie nie nakazali chrześcijanom przestrzegania postów. Z drugiej strony Pismo święte nie zabrania im poszczenia. Kiedy Jezus udzielał rad dotyczących postu, przemawiał do Żydów, podlegających Przymierzu Prawa (Mat. 6:16-18; Łuk. 18:9-14). W myśl Prawa należało zachowywać post w pewnych okresach i przy określonych okazjach, szczególnie w Dniu Przebłagania.

W owym dniu, to jest dziesiątego dnia siódmego miesiąca księżycowego, Żydzi mieli ‚trapić swe dusze’ (Kapł. [3 Mojż.] 16:29-31, Gd). Pojęcie owo obejmowało również poszczenie, na co wskazują chociażby słowa Dawida, który pisał w nawiązaniu