niedolę „niż używać krótkotrwałych rozkoszy, jakie grzech dać może (...), bo oczy swe skierował na nagrodę” (Hebr. 11:24-26, Kow). Rzecz w tym, co jest dla nas najważniejsze. Czy po prostu rzucamy wszystko na szalę, aby zaspokoić własne egoistyczne zachcianki? Czy też decydujemy się na czynienie tego, co podoba się naszemu Stwórcy, i służymy interesom rządu Jego Królestwa?

21. (a) Jak Jezus przedstawił alternatywę, przed którą stajemy wszyscy? (b) Na co się decydujesz?

²¹ W gruncie rzeczy istnieją tylko dwie możliwości. Chrystus przyrównał to do wyboru jednej z dwóch dróg. O jednej powiedział, że jest ‛szeroka i przestronna’. Podążający nią mogą swobodnie postępować według swego widzimisię. Natomiast druga jest „wąska”, jako że od kroczących po tej drodze wymagane jest podporządkowanie się kierownictwu Bożemu. Jak zaznaczył Jezus, większość obiera szeroką drogę, zaś tylko niewielu wstępuje na wąską. A ty którą wybierasz? Nim coś postanowisz pamiętaj, że szeroka droga nagle okaże się ślepym zaułkiem i skończy zagładą! Wąska natomiast wiedzie prosto ku nowemu porządkowi Bożemu, w którym będziesz mógł żyć wiecznie jako lojalny poddany Królestwa (Mat. 7:13, 14). Tak więc decyzja należy do ciebie! Co wybierasz?

Psalmy

Radość z udziału w prawdziwym wielbieniu

ODDANI słudzy Najwyższego, uczestnicząc wraz z innymi w prawdziwym wielbieniu, czerpią z tego niewymowną radość. Natężenie ich uczuć trafnie wyraża Psalm 122, którego wstępne słowa brzmią: „Radowałem się, gdy mi mówiono: ‛Pójdźmy do domu Jehowy’” (Werset 1, NW). Sama myśl o udaniu się do świątyni Jehowy już wywoływała u psalmisty nastrój radości i pokoju.

Nagłówek przypisuje ten psalm Dawidowi. W wersji Septuaginty natomiast brak słów „od Dawida”. Okoliczność ta oraz niektóre wyrazy występujące w tym psalmie skłoniły pewnych uczonych do wniosku, że napisał go ktoś inny, a nie Dawid. Niemniej jednak Psalm 122 można zrozumieć bez trudu także przy założeniu, że napis występujący w tekście hebrajskim jest autentyczny.

Bogobojny Dawid znajdował wielką przyjemność we wstępowaniu do domu Jehowy w celach wielbienia. Jak silnie potrafił przeżywać radość, o tym świadczy choćby jego zachowanie w dniu, gdy przenoszono świętą arkę na górę Syjon. Czytamy w Biblii: „Dawid wtedy tańczył z całym zapałem w obecności Jahwe”. On też „wraz z całym domem izraelskim prowadził Arkę Jahwe wśród radosnych okrzyków” (2 Sam. 6:14, 15).

Z dalszych słów jednak niewątpliwie wynika, że Psalm 122 był tak pomyślany, żeby wyrażać uczucia każdego czciciela udającego się do świątnicy Jehowy. Czytamy: „Stopy nasze istotnie stawały w obrębie twoich bram, o Jeruzalem.