Zatem kto by się powoływał na fermentujące młode wino w nowych bukłakach, żeby wykazać, iż kwas stosowany przy wypieku chleba może symbolizować coś dobrego i sprawiedliwego, tego argumentacja byłaby chybiona. Jego rozumowanie nie ma podstaw biblijnych. Z tego też powodu upada wywód J.H. Patona, ogłoszony w Strażnicy Syjońskiej z kwietnia 1881 roku. Natchnione Pismo Święte wręcz zobowiązuje nas do innego potraktowania symbolicznego znaczenia zaczynu, czyli zakwaszonego ciasta. Tym samym przypowieść o zaczynie nie unaocznia niczego pozytywnego, lecz przeciwnie, proces negatywny. Ale tym tematem jeszcze zajmiemy się szerzej w dalszych rozważaniach.

„PODOBNE JEST KRÓLESTWO NIEBIOS” WIELU RZECZOM

16, 17. Dlaczego niektórzy mogliby się przeciwstawiać powyższemu wyjaśnieniu w oparciu o słowa wprowadzające przypowieści o ziarnie gorczycy i o zaczynie? Jak jednak rozpoczyna się przypowieść o sieci i do czego posłużyła ta sieć?

¹⁶ Czy wyjaśnienia na temat przypowieści o zaczynie, zamieszczone w wydaniach Strażnicy z lat 1900, 1910 i 1912, są aktualne również dzisiaj, kiedy obrazowe porównania Jezusa sięgają punktu kulminacyjnego swego spełnienia? Owszem, jak najbardziej! Niektórzy ludzie studiujący Biblię będą może skłonni zaprotestować, podnosząc, że przecież nie co innego jak „Królestwo Niebios” ma być podobne do zaczynu i do ziarnka gorczycy (Mat. 13:31-33, NP). Słusznie, ale prawdą jest również, że przy siódmej i ostatniej przypowieści z serii podanej przez Mateusza w rozdziale 13 jego sprawozdania ewangelicznego Jezus powiedział:

¹⁷ „Dalej podobne jest Królestwo Niebios do sieci zapuszczonej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju, którą, gdy była pełna, wyciągnęli na brzeg, a usiadłszy dobre wybrali do naczyń, a złe wyrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie i wyłączą złych spośród sprawiedliwych, i wrzucą ich w piec ognisty; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. — Mat. 13:47-50, NP.

18. (a) Jakie więc pytania powstają w związku z przypowieściami o sieci oraz o pannach roztropnych i nierozsądnych? (b) Co Jezus miał najwidoczniej na myśli, mówiąc: „Podobne jest Królestwo Niebios do (...)”?

¹⁸ Wiemy obecnie, że „Królestwo Niebios”, inaczej mówiąc mesjańskie „Królestwo Boże”, tworzą Baranek Jezus Chrystus i 144 000 jego naśladowców, duchowych Izraelitów (Apok. 7:4-8; 14:1-5). Z konieczności więc zapytujemy w tym miejscu: Czyżby Jezus chciał powiedzieć, że ta składająca się z 144 001 członków klasa Królestwa przypomina sieć zawierającą ludzi „złych” i „sprawiedliwych”, przy czym władają nią aniołowie, stworzenia bądź co bądź poślednie w stosunku do Jezusa Chrystusa? Przypominamy sobie ponadto, że inną przypowieść Jezus wprowadził słowami: „Wtedy podobne będzie królestwo niebieskie do dziesięciu panien, które wzięły swoje lampy i wyszły na spotkanie pana młodego. Pięć z nich było nierozsądnych, a pięć roztropnych” (Mat. 25:1, 2). Czy mamy przez to rozumieć, że klasa Królestwa, złożona z 144 001 członków, dzieli się po połowie na roztropnych i nierozsądnych? W żadnym wypadku! Najwidoczniej więc przez słowa w rodzaju „podobne jest Królestwo Niebios” Jezus chciał zaznaczyć, że z Królestwem Niebios kojarzą się takie czy inne okoliczności albo że sprawy powiązane z Królestwem będą przypominać takie lub inne zdarzenia z powszedniego życia.

19, 20. (a) Co musimy wiedzieć o całej serii przypowieści, aby je właściwie zrozumieć? (b) Jak sam Jezus wyjaśnił przyczynę przemawiania do ludu przy użyciu przypowieści?

¹⁹ Patrząc na omawiane wyrażenie z tego punktu widzenia, bez trudu zrozumiemy, że Jezus ilustrował zarówno złe, jak i dobre strony rozwoju spraw związanych z „Królestwem Niebios”, czyli mesjańskim „Królestwem Bożym”. Aby uchwycić właściwy sens danej przypowieści lub też cyklu przypowieści, musimy wziąć pod uwagę, jakiemu celowi miało służyć przedłożenie ich słuchaczom. Wskazał na niego sam Jezus. Kiedy opowiedział publiczności obrazowe porównanie o czterech rodzajach roli, na które padły ziarna rozsiewane przez siewcę, uczniowie zapytali go: „Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich?” Zastanówmy się przez chwilę nad odpowiedzią Jezusa:

²⁰ „Wam [uczniom] dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane i nadmiar mieć będzie: kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że [zgodnie z Księgą Izajasza 6:9, 10] otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: ‛Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił’”. — Mat. 13:10-15.

21. (a) Jak wskutek posługiwania się przez Jezusa przypowieściami spełniło się na narodzie izraelskim proroctwo Izajasza 6:9, 10? (b) Jak ten sam fakt unaocznia przypowieść o czterech typach gleby?

²¹ Tak to Jezus wyraźnie określił cel, dla którego przemawiał do ludu izraelskiego w przypowieściach, zarazem spełniając Psalm 78:2. Równocześnie wykazał słuszność przepowiedni z proroctwa Izajasza 6:9, 10 według której stosunkowo nieliczni, bo tylko pewien ostatek, przyjmą jego orędzie i staną się prawdziwymi chrześcijanami, godnymi „Królestwa Niebios”. Na przykład w przypowieści o siewcy mówił o czterech rodzajach gruntu, z których trzy okazały się nieurodzajne. Jedynie najlepsza gleba wydała obfity — trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny — owoc w postaci spotęgowanego głoszenia dobrej nowiny o Królestwie (Mat. 13:3-8). A zatem już w pierwszej z tej serii przypowieści związanych z „Królestwem Niebios” przeważała strona negatywna.

22. Na której klasie z przypowieści Jezusa o pszenicy i chwastach spełnia się proroctwo Izajasza 6:9, 10?

²² W następnej przypowieści, o pszenicy i chwastach, nieprzyjaciel nasiał na polu z pszenicą tyle chwastu, że gdy nadeszły żniwa, chwasty wręcz zagłuszały pszenicę. Jezus wyjaśnił, że „dobrym nasieniem są synowie królestwa” — prawdziwi, duchem Bożym namaszczeni chrześcijanie. Chwasty natomiast przedstawiają nominalnych chrześcijan, będących w rzeczywistości „synami Złego”, a więc Diabła, od którego pochodzą. Żniwo to „koniec świata”, czyli „zakończenie systemu rzeczy” (NW); ten okres właśnie teraz przeżywamy. Co dostrzegamy, przyglądając się duchowemu żniwu, które trwa od wiosny 1919 roku n.e.? „Synowie królestwa”, którzy są ‛zbierani’ pod kierownictwem aniołów, stanowią jedynie ostatek liczący dzisiaj około 10 000 osób; ci właśnie uczestniczą w spożywaniu symbolicznego chleba i wina podczas uroczystości Wieczerzy Pańskiej. Od roku 1948, kiedy było ich jeszcze 25 395, liczba ich wykazuje stałą tendencję spadkową. Z drugiej strony pozornych „synów królestwa”, członków kościołów chrześcijaństwa, na których spełnia się dziś proroctwo z Księgi Izajasza 6:9, 10, jest dziś około miliarda. — Mat. 13:24-30, 36-43.

23. Ile ludzi postanowiło działać w przypowieści o ukrytym skarbie?

²³ W przypowieści o „skarbie ukrytym” w polu tylko jeden człowiek odkrył go, a następnie „sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę”. Wszyscy pozostali mieli skierowaną uwagę na inne wartości, ich oczy były nimi jakby ‛zaślepione’, toteż nie dostrzegali skarbu ukrytego na tamtym polu. — Mat. 13:44.

24. Ilu kupców było w przypowieści o drogocennej perle gotowych za nią zapłacić?

²⁴ W przypowieści o „drogocennej perle” tylko jeden wędrowny kupiec pragnie zdobyć najrzadszą perłę, jaką można znaleźć. Tylko on jeden „poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją”. Drudzy wędrowni kupcy rozglądali się za innymi przedmiotami uchodzącymi za wartościowe. Prawdopodobnie woleli rzeczy nie wymagające sprzedania wszystkiego, co mieli, aby zdobyć potrzebną kwotę. — Mat. 13:45, 46.

25, 26. (a) Kiedy spełnianie się przypowieści o sieci i o polu pszenicznym miało osiągnąć punkt kulminacyjny? (b) Jak urzeczywistniają się proroctwa na „sprawiedliwych” oraz na chrześcijanach z pozoru?

²⁵ W przypowieści o „sieci zarzuconej w morze” rybacy obrazujący „aniołów” za pomocą tego olbrzymiego narzędzia zagarniają „ryby wszelkiego rodzaju”, a więc ryby nadające się do jedzenia dla Żydów przestrzegających Prawo, jak też inne, zabronione przez Prawo Mojżeszowe. W naczynia zebrano tylko ryby przydatne do spożycia, natomiast inne wyrzucono, mając je za obrzydliwość. — Mat. 13:47-50.

²⁶ Tutaj na naszej ziemi, na której od roku 1914 n.e. znajdujemy się w okresie „zakończenia systemu rzeczy”, przypowieść o polu z pszenicą osiąga punkt kulminacyjny swego spełnienia. Coraz większego rozmachu nabiera dzieło prowadzone pod niewidzialnym kierownictwem świętych aniołów Bożych, dzięki któremu ‛wyłączani są źli spośród sprawiedliwych’. Jakie jednak dostrzegamy fakty dotyczące „Królestwa Niebios”? Czy „sprawiedliwi” powołani do Królestwa niebiańskiego stanowią przeważającą większość? Wprost przeciwnie, tworzą niewielki duchowy „ostatek”, podczas gdy członków kościołów nominalnego chrześcijaństwa, którzy spodziewają się po śmierci pójść do nieba, szacuje się na setki milionów. Na tych właśnie pozornych chrześcijanach spełnia się proroctwo Izajasza 6:9, 10. Zostaną oni wrzuceni w „piec” nadciągającego „wielkiego ucisku” (Mat. 13:47-50). Stąd też chrześcijaństwo, podrobione „Królestwo Niebios”, nie jest odpowiednim miejscem, w którym by ktokolwiek mógł dziś znaleźć schronienie.

Zdemaskowanie schronienia mylnie przypisywanego Królestwu

 1. Co chciał Jezus uwypuklić, podając przypowieść o ziarnku gorczycy? Jakie proroctwo zapewne miał wtedy w pamięci?

CO MÓGŁ Jezus mieć na myśli, podając z kolei przypowieść o ziarnku gorczycy, maleńkim nasionku, które się potrafi rozwinąć w roślinę nie ustępującą drzewom? Z pewnością zmierzał do ukazania czegoś, co by harmonizowało z jego wzmianką o negatywnym obrazie nakreślonym w Księdze Izajasza 6:9, 10 (Mat. 13:13-15). Przytaczając tę przypowieść, trzecią z serii siedmiu, Jezus rzekł: „Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach”. — Mat. 13:31, 32.