Pytania czytelników

◼ Czy postanowienie Jehowy zanotowane w Księdze Jeremiasza 22:30, odsadzające potomków Jehojachina (nazywanego też Jechoniaszem lub Koniaszem) od tronu Dawidowego, nie pozbawiło Józefa podstaw do przekazania Jezusowi uprawnień co do władzy królewskiej?

Postanowienie Jehowy w sprawie Jehojachina (Koniasza) brzmi: „Zapiszcie męża tego jako bezdzietnego, jako męża, któremu przez całe jego życie się nie wiedzie: bo żadnemu z jego potomków nie uda się zasiąść na tronie Dawida i znowu panować w Judzie” (Nowy Przekład). Postanowienie to zagrodziło wszystkim potomkom Jehojachina drogę do sprawowania władzy na tronie Dawidowym w Judzie. Nie przekreśliło jednak możliwości, by linia królewska i związane z nią dziedziczne przywileje przeszły przez Jehojachina i jego potomków na Józefa, a następnie na Jezusa. Nie przeszkodziło też Jezusowi w uczynieniu zadość innemu postanowieniu Jehowy co do panowania Dawida: „Także ono nie pozostanie tak, aż przyjdzie ten, który ma do niego prawo; jemu je dam” (Ezech. 21:32, NP). Dlaczego tak mówimy? Ponieważ Jezus, który otrzymał takie „prawo”, nie miał królować na tronie w Judzie, lecz w niebiosach!

W niewoli babilońskiej Jehojachinowi urodziło się siedmiu synów, między innymi Szealtiel i Pedajasz. Ponieważ jednak żaden jego potomek nie zasiadł już na tronie Dawida, aby panować w Judzie, Jehojachin pozostawał niejako „bezdzietny”. Mimo to Mateusz, sporządzając rodowód Jezusa, wymienił w nim Jechoniasza (Jehojachina), Salatiela (Szealtiela)a i Zorobabela (Zerubbabela). Okoliczność, że stracili oni prawo do zasiadania osobiście na jakimkolwiek ziemskim tronie, nie miała w tym wypadku znaczenia. Łukaszowi i innym Żydom z I wieku n.e. również nie przeszkadzało, że rodowód Marii biegnie do Jehojachina przez Szealtiela (Mat. 1:11, 12; Łuk. 3:27).

Przy ustalaniu referencji osoby podającej się za Mesjasza, czyli Pomazańca Jehowy, dla Żydów bardzo ważna była możliwość sprawdzenia powiązania jego rodowodu z linią królewskich potomków Dawida. (Zobacz Ewangelię według Jana 7:40-42; Dzieje Apostolskie 2:30). Zarówno linia rodowa ze strony Józefa (zestawiona przez Mateusza), jak też linia rodowa, którą zestawił Łukasz, prowadzą dwiema różnymi drogami do Dawida i potwierdzają, że Jezus bezspornie mógł się wykazać pochodzeniem wymaganym od Mesjasza, mającego odziedziczyć tron Dawidowy.

Łukasz uznał za słuszne nadmienić, że Maria była „poślubiona mężowi, któremu było na imię Józef, z domu Dawidowego”, oraz że Józef „był z domu i z rodu Dawida” (Łuk. 1:27; 2:4, NP). Nie bez znaczenia jest też fakt, że anioł Jehowy przy udzielaniu wskazówek Józefowi zwrócił się do niego słowami: „Józefie, synu Dawida”. W sprawie syna, który miał się urodzić Marii, powiedziano do Józefa: „Masz nadać mu imię ‛Jezus’”, z czego wynika, iż oczekiwano od niego, że zaadoptuje chłopca i podda go obrzezaniu jako własnego, przybranego syna (Mat. 1:20, 21). A do Marii anioł Gabriel powiedział o Jezusie: „Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i będzie królował nad domem Jakuba na zawsze, a jego królestwo nie będzie mieć końca” (Łuk. 1:32, 33).

Kiedy Jezus przebywał na ziemi, witano go jako „Syna Dawidowego”, on jednak nie dążył wtedy do zdobycia władzy (Mat. 9:27; 21:9, 15). Miał dziedziczne prawo do wszystkiego, co się wiązało z królowaniem Dawida, jeśli chodzi o przywileje panującego, poddanych i terytorium, ale jego niebiański Ojciec dał mu o wiele większe dziedzictwo. Starożytne państwo Dawidowe było tylko miniaturą niebiańskiego królestwa Jezusa, które miało objąć we władanie całą naszą planetę (Dan. 2:44; 7:13, 14). Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezus został wyniesiony do tronu Jehowy w niebie. Jego ziemski rodowód, zarówno przez Józefa, jak i przez Marię, obejmuje wprawdzie Jehojachina, ale panowanie z niebiańskiego tronu żadną miarą nie narusza omawianego tutaj postanowienia Jehowy. Potwierdził to apostoł Piotr, tak nawiązując do natchnionej wypowiedzi Dawida: „Był prorokiem i wiedział, że Bóg przyrzekł mu pod przysięgą, iż osadzi na tronie jego kogoś z owoców jego lędźwi, [toteż] przewidział naprzód i mówił o zmartwychwstaniu Chrystusa, że (...) będąc wyniesiony do prawicy Bożej”, we właściwym czasie zacznie panować pośród swych nieprzyjaciół (Dzieje 2:30-36; Ps. 110:1, 2).

[Przypis]