Oddanie siebie — Komu? Dlaczego?

„Jesteście ‛rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym [narodem poświęconym; narodem oddanym], ludem do szczególnego posiadania’” (1 Piotra 2:9, New World Translation; The Jerusalem Bible; The New English Bible).

 1, 2. (a) Czy Abraham Lincoln należał do któregoś z kościołów chrześcijaństwa? Co jednak powiedział w przemówieniu wygłoszonym w Gettysburgu o narodzie, którego był prezydentem? (b) Jakie postępowanie pozwala sądzić, czy ten naród ufa Bogu? W jakim sensie rząd, który nastanie po ogólnoświatowym załamaniu, będzie „dla ludu”?

ŻADEN z kościołów chrześcijaństwa nie może twierdzić, że do niego należał szesnasty prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Kiedy jednak 19 listopada 1863 roku ten zamiłowany czytelnik Pisma Świętego, Abraham Lincoln, wygłosił swoje słynne przemówienie w Gettysburgu, wypowiedział następujące dobitne słowa:

„Osiemdziesiąt siedem lat temu nasi ojcowie powołali do życia na tym kontynencie nowy naród, poczęty w wolności i oddany idei, że wszyscy ludzie są stworzeni równymi. (...) Ale w szerszym znaczeniu nie możemy tego gruntu pod nogami oddać Bogu, nie możemy go poświęcić, nie możemy go złożyć w ofierze. Poświęcili go dzielni ludzie, żyjący jeszcze i już zmarli, którzy tu walczyli; i nie jest w naszej mocy, żeby coś do tego dodać lub temu ująć. (...) Nam żywym pozostało raczej, byśmy oddali się tu niedokończonemu dziełu, które tamci swą walką pięknie posunęli naprzód. Powinniśmy zatem oddać się wielkiemu zadaniu, jakie do tej pory na nas czeka (...)”.

² Od czasu tamtego pamiętnego przemówienia, wygłoszonego na „polu bitwy” w Gettysburgu (w stanie Pensylwania), Stany Zjednoczone nieraz już zadały kłam dewizie, którą drukują na swoich banknotach dolarowych: „W Bogu nasza ufność”. Choć może ów prezydent i inni rzetelni Amerykanie byli szczerze oddani tej sprawie, „władza ludu, sprawowana przez lud” i „dla ludu” niestety „zniknie z ziemi”. Na szczęście „dla ludu” skutki tej katastrofy nie będą trwałe, bo potem nastanie najwyższy królewski rząd Boży, w którym na Króla został wyznaczony Jezus Chrystus i który sprowadzi błogosławieństwo na wszystkich mieszkańców naszej planety włącznie z obszarem nazywanym dziś kontynentem amerykańskim.

 3, 4. (a) Jaki „naród” wysunie się wtedy na pierwszy plan? (b) Jakie słowa Jehowy skierowane do Izraela przytaczał Piotr, gdy pisał o tym nowym „narodzie”?

³ Wówczas też wysunie się na czoło nowy naród. Jaki to naród? Ten, do którego były skierowane natchnione słowa: „Jesteście ‛rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem do szczególnego posiadania’” (1 Piotra 2:9).a

⁴ W przytoczonej tu wypowiedzi apostoł Piotr powołał się na słowa, które Bóg niegdyś odniósł do swego wybranego ludu izraelskiego, obozującego wtedy u stóp góry Synaj w Arabii, o czym donosi Księga Wyjścia (2 Mojżeszowa) 19:5, 6. Czytamy tam: „Jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia. A wy będziecie mi królestwem kapłańskim i narodem świętym” (Nowy Przekład).

 5. Czy w zastosowaniu biblijnym słowa „poświęcić” i „oddać” oznaczają jedno i to samo?

⁵ W powyższych tekstach, to jest w Księdze Wyjścia 19:6 i Liście 1 Piotra 2:9, niektóre przekłady starają się jak gdyby wzbogacić proste wyrażenie „naród święty”, podając zamiast niego: „naród poświęcony” lub „naród oddany”.b (Zobacz The Jerusalem Bible; Moffatt; Knox; The New English Bible). Izraelici przyjąwszy mierniki Jehowy i stosując się do nich w praktyce, mieli się wyróżniać spośród innych jako lud poświęcony, czyli oddany Bogu. Stwórca może „poświęcić” albo „oddać” coś lub kogoś, a także grupę osób. Z Bożego punktu widzenia oba te słowa mogą w zasadzie być równoznaczne. Natomiast niedoskonali ludzie, chociaż nie potrafią niczego „poświęcić”, oczyścić dla świętego celu, to jednak mogą z pobudek miłości „oddać” coś, w tym nawet siebie samych.

 6. (a) Czego dokonali Izraelici indywidualnie i zbiorowo, gdy rzekli: „Wszystko, co Jehowa powiedział, gotowi jesteśmy uczynić”? (b) W co wprowadził ich Bóg bez przymusu?

⁶ Bóg zaproponował wyzwolonym Izraelitom, żeby się stali dla Niego narodem świętym — pod warunkiem, iż ‛pilnie słuchać będą Jego głosu i przestrzegać Jego przymierza’. Oświadczyli zdecydowanie: „Wszystko, co Jehowa powiedział, jesteśmy gotowi uczynić”. Tak więc indywidualnie, jak również zbiorowo, oddali się bez zastrzeżeń swemu Wybawcy, Bogu Jehowie. Stwórca wprawdzie już ich wybrał, ponieważ byli potomkami Abrahama, i cudownie wyprowadził ich z Egiptu przez Morze Czerwone, niemniej jednak oczekiwał od nich, że i z własnej woli dokonają tego oddania siebie Jemu oraz sprawie wielbienia Go. Na tej podstawie zostali ludem sprzymierzonym z Jehową. Czytamy o tym:

„Gdy Mojżesz ogłosił całemu ludowi każde przykazanie zawarte w Prawie, wziął krew cielców i kozłów z wodą, jak też wełnę szkarłatną i hizop, i pokropił samą księgę oraz cały lud, mówiąc: ‛To jest krew przymierza, którym was zobowiązał Bóg’” (Hebr. 9:19, 20; Wyjścia 24:1-8).

 7. (a) Jaka miała być sytuacja Żydów w następnych pokoleniach? (b) Jak mogli utracić więź oddania?

⁷ Kolejne pokolenia Żydów miały się rodzić w tym oddanym narodzie i skutkiem tego być połączone z Bogiem więzią oddania. Ale każdy z nich osobiście, dorósłszy do wieku, w którym już człowiek odpowiada sam za siebie, miał za przykładem tamtych Żydów u stóp góry Synaj potwierdzać pobudkami swego serca i czynami, że naprawdę jest oddany Jehowie; tylko pod tym warunkiem było dla niego miejsce w owym świętym narodzie. Od tego zależała ich pomyślność narodowa i wręcz samo ich życie. Było tak, ponieważ ludowi, który by się okazał niegodnym, Bóg może odebrać stan poświęcenia, czyli świętości, w jaki go wprowadził, i przenieść ten zaszczyt na kogoś godniejszego. Właśnie dlatego słowa, które pierwotnie Bóg skierował do cielesnych Izraelitów, że staną się dla Niego „królestwem kapłańskim i narodem świętym”, apostoł Piotr zastosował do nowego narodu chrześcijańskiego, który się wyłonił w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Jak dokonało się to przeniesienie świętego uznania?

 8. (a) Jakie nieszczęście miało spaść na Izraela w okresie, gdy Piotr pisał swój pierwszy natchniony list? Jakich stosunków z Jehową Bogiem nie udało się Żydom dłużej utrzymać? (b) Kto wtedy wszedł w skład „narodu poświęconego”?

⁸ Kiedy apostoł pisał słowa zamieszczone w Liście 1 Piotra 2:9, Żydzi zmierzali już prosto ku katastrofie narodowej. Miasto Jeruzalem wraz ze słynną świątynią miało być wkrótce zburzone przez wojska rzymskie, a oni sami mieli się rozproszyć po całym świecie, jak to przepowiedział Jezus (Łuk. 21:20-24). Z przykrością trzeba stwierdzić, że w roku 33 n.e. odtrącili Jezusa Chrystusa, Pośrednika nowego przymierza Bożego, a stare przymierze Prawa, zawarte za pośrednictwem proroka Mojżesza, bezsprzecznie straciło moc obowiązującą. Doszło więc do odrzucenia „Izraela według ciała” (1 Kor. 10:18, NP; Mat. 23:38). Jehowa Bóg powołał do istnienia nowy naród Izraelitów duchowych (Rzym. 9:6; Gal. 6:15, 16). Ten nowy „naród poświęcony” został utworzony z uczniów Jezusa Chrystusa, do których Piotr skierował swój list, mianowicie z „wybranych według powziętego z góry postanowienia Boga, Ojca, poświęconych przez Ducha” (1 Piotra 1:1, 2, NP).

 9. Czy Bóg przewidział szczegółowo, kto będzie członkiem tego świętego narodu? Jak dane osoby zostają wybranym „rodem”?

⁹ Nie znaczy to, jakoby Bóg naprzód już znał poszczególnych członków tej grupy i z góry wyznaczył ich podług imiennej listy. Przewidywał raczej sam fakt wyłonienia nowego „narodu świętego” i wiedział z góry, co będzie wymagane od poszczególnego członka, a więc na jakich warunkach ludzie będą wybierani i włączani do tegoż narodu. Ponadto ów duchowy naród miał zostać specjalnie uświęcony za sprawą świętego ducha Bożego; jego członkowie mieli podlegać zrodzeniu z ducha świętego i tak zostawać duchowymi synami Boga (Tyt. 3:4-7). Na tej świętej czy poświęconej pozycji mogli potem służyć Jemu w charakterze „królewskiego kapłaństwa”. Wskutek zrodzenia z ducha stawali się „rodem wybranym”.

10. Jakie pytania nasuwają się co do indywidualnych obowiązków, chociaż Bóg zajmuje się namaszczonymi chrześcijanami jako grupą, czyli „narodem”?

¹⁰ Ale w jaki sposób ujawnia się oddanie Jehowie tych poszczególnych członków nowego narodu? Skoro Bóg „poświęca” lub „oddaje” ów naród jako całość, czy jednostka musi także osobiście dokonać oddania się bez zastrzeżeń Bogu, aby zostać przyjętą do tego nowego narodu? Czyż w gruncie rzeczy Pismo Święte nie mówi po prostu: ‛Wierz w Pana Jezusa Chrystusa, a będziesz zbawiony’? Albo czy nie nakazuje krótko: ‛Okażcie skruchę i nawróćcie się’? Może więc zwyczajnie wystarczy wiara, skrucha i nawrócenie, aby sprostać wymaganiom, od których zależne jest zaliczenie do uczniów Jezusa, do chrześcijan? Czy Jezus, Syn Boży, uczynił krok oddania, gdy przebywał na ziemi? Przekonajmy się o tym!

‛PRZYSZEDŁEM SPEŁNIAĆ WOLĘ TWOJĄ’

11. Pod postanowieniami jakiego przymierza zawartego z Bogiem urodził się Jezus? Jak do tego doszło?

¹¹ Na temat narodzenia się Jezusa jako człowieka powiedziano nam w Liście do Galatów 4:4: „Gdy nastała pełna granica czasu, Bóg wysłał swego Syna, który został wydany z niewiasty i który przyszedł, aby był pod prawem [Mojżeszowym]”. A kiedy już cudownie urodził się z żydowskiej dziewicy, obrzezanie go ósmego dnia potwierdziło jego naturalną przynależność do ludu sprzymierzonego z Bogiem; właśnie dlatego Józef i Maria „zanieśli go do Jeruzalem, żeby go przedstawić Jehowie” (Łuk. 2:22-24).

12. Po co Jan chrzcił Żydów przychodzących do niego? Dlaczego zrazu nie chciał ochrzcić Jezusa?

¹² Do tego samego oddanego narodu był wysłany zwiastun Jezusa Chrystusa, Jan Chrzciciel, aby nawoływał ludzi do skruchy. Nawet Jezus oświadczył: „Nie posłano mnie do nikogo innego, jak tylko do owiec zaginionych z domu izraelskiego” (Mat. 15:24). Orędzie skierowane do tego oddanego ludu Bożego miało specjalny charakter, nie znajdujący zastosowania do narodów poza Izraelem. Jan Chrzciciel wzywał te „owce zaginione z domu izraelskiego”, by okazały skruchę z powodu grzechów popełnionych przeciw Przymierzu Prawa (Mat. 3:1-6). „Jan chrzcił chrztem na znak skruchy, mówiąc ludowi, żeby uwierzył w tego, który przyjdzie po nim, to jest w Jezusa” (Dzieje 19:4). Kiedy jednak sam Jezus zgłosił się do Jana, aby go ochrzcił w wodzie, oczywiście nie miał to być symbol skruchy, gdyż był bez grzechu i w niczym nie naruszył Przymierza Prawa, pod którym się urodził. Wiedząc o tym, Jan nie śmiał ochrzcić Jezusa, ale spełnił jego prośbę, gdy usłyszał: „Niech tym razem tak będzie, bo w ten sposób przystoi nam spełnić wszystko, co jest sprawiedliwe” (Mat. 3:13-17). Co mógł Syn Boży mieć przy tym na myśli?

13. (a) Jak Jezus spełnił Psalm 40:7, 8? (b) Co symbolizował chrzest Jezusa?

¹³ Jezus postąpił tu zgodnie z proroctwem o nim, zanotowanym w Psalmie 40:7, 8, gdzie czytamy: „Wobec tego rzekłem: ‛Oto przyszedłem, w zwoju księgi napisano o mnie. Wolę twą, Boże mój, spełniam z upodobaniem’”. W Liście do Hebrajczyków 10:5-10 odniesiono to proroctwo do Jezusa Chrystusa; właśnie w jego wypadku Bóg nie chciał ofiar składanych stosownie do wymagań Prawa Mojżeszowego, lecz oczekiwał ofiary z doskonałego ciała ludzkiego, które przygotował swemu Synowi, aby po złożeniu dało podstawę nowemu przymierzu. Tak więc Jezus przy chrzcie nie oddał się Bogu, gdyż był już członkiem oddanego narodu, a będąc bez grzechu, nie potrzebował też nawrócenia (Hebr. 7:26). Chrzest jego był raczej symbolem stawienia się do dyspozycji swego niebiańskiego Ojca celem spełniania Jego dalszej woli. Pod tym względem Jezus dał przykład, który stał się wzorem chrztu dla jego uczniów.

14. (a) Z jakim orędziem wystąpił Jezus po uwięzieniu Jana? (b) Do czego wówczas skrucha i chrzest przygotowywały ludzi?

¹⁴ Z chwilą gdy Jezus usłyszał, że Jana Chrzciciela wtrącono do więzienia, podjął wielką kampanię głoszenia już oddanym Izraelitom. „Od tego czasu Jezus zaczął głosić i mówić: ‛Okażcie skruchę, bo przybliżyło się królestwo niebios’” (Mat. 4:17). Chrzczenie na znak skruchy nabrało jeszcze większego rozmachu (Jana 3:26; 4:1, 2). A gdy Większy Mojżesz, Jezus Chrystus, wstąpił do nieba i przedstawił Jehowie Bogu wartość zasług swojej człowieczej ofiary, przymierze Prawa Mojżeszowego uległo unieważnieniu i zarazem powstała podstawa do wprowadzenia w życie przepowiedzianego „nowego przymierza” (Jer. 31:31-34). Toteż w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. żydowscy uczniowie Jezusa zostali przeniesieni spod przymierza Prawa do „nowego przymierza”, zawartego za pośrednictwem Większego Mojżesza, Jezusa Chrystusa.c

15. (a) Co się nie skończyło dla Żydów od razu z chwilą unieważnienia Przymierza Prawa? (b) Co było wtedy wolą Bożą dla Żydów, którym zależało na więzi oddania łączącej ich z Bogiem?

¹⁵ Mimo anulowania Przymierza Prawa nie od razu skończył się czas, w którym Bóg okazywał szczególną łaskę Żydom ze względu na fakt, że według ciała byli potomstwem Abrahama. Okres ten dobiegł kresu dopiero w roku 36 n.e. Dlatego też nawet po pierwszym wylaniu ducha świętego w roku 33 n.e. namaszczony nim apostoł Piotr powiedział do rzeszy Żydów zebranych w Jeruzalem: „Okażcie więc skruchę i zawróćcie [nawróćcie się, NP], abyście dostąpili zmazania swych grzechów, a wtedy od osoby Jehowy nadejdą czasy orzeźwienia i pośle wam Chrystusa wyznaczonego dla was, Jezusa”. Dla naprawienia łączącej ich z Bogiem więzi oddania nie wystarczyła już skrucha za grzechy popełnione przeciw Przymierzu Prawa, którym dalej czuli się objęci, ale trzeba było również stawić się do dyspozycji celem ewentualnego zaliczenia do wspomnianego nowego narodu; taka była wtedy wola Boża w stosunku do wszystkich, którzy się stawali uczniami Chrystusa, czyli chrześcijanami. Potwierdzają to słowa Piotra wypowiedziane nieco wcześniej w dniu Pięćdziesiątnicy do Żydów, którzy „poczuli się ugodzeni w serce”, gdy sobie uprzytomnili, że mają udział w zamordowaniu Jezusa. Piotr rzekł do nich: „Okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla przebaczenia waszych grzechów, a otrzymacie szczodry dar ducha świętego”. Zatem w grę wchodziło znacznie więcej niż zwykła skrucha i ogólne postanowienie poprawienia się na podstawie wiary w Jezusa (Dzieje 3:19, 20; 2:37-40).

16. (a) Co symbolizował chrzest wodny obrzezanych Samarytan, gdy do nich dotarło orędzie Królestwa? Dlaczego? (b) Co było potwierdzeniem ich wprowadzenia w stosunki przymierza z Bogiem?

¹⁶ Przed wstąpieniem do nieba Jezus powiedział jeszcze apostołom, że ze świadectwem o nim dotrą do „Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8). Samarytanie wprawdzie nie byli zaliczani do Izraelitów i uchodzili za cudzoziemców, ale poddawali się obrzezaniu, gdyż uznawali księgi biblijne napisane przez Mojżesza oraz uważali go za pośrednika między nimi a Bogiem (Łuk. 17:16-18). Jehowa w swej niezasłużonej życzliwości postanowił, by Piotr użył specjalnego klucza dla Samarytan i nieco wcześniej niż nieobrzezanym poganom otworzył im możliwości związane z Królestwem niebios. Ponieważ jednak ci Samarytanie nie byli w rzeczywistości objęci przymierzem Prawa Mojżeszowego i ‛czcili, czego nie znali’, więc teraz zgłaszając się do chrztu musieli najpierw oddać się z należytym zrozumieniem Jehowie Bogu w imieniu Mesjasza, Jezusa, jako Pośrednika nowego przymierza. Potem zostali też pochrzczeni duchem świętym i fakt ten dowodził przyjęcia ich do nowego przymierza (Mat. 16:18, 19; Jana 4:4-42; Dzieje 8:5-25).

17. (a) Kiedy i w jaki sposób Bóg po raz pierwszy zwrócił się ku nieobrzezanym nie-Żydom, aby „z nich wziąć lud dla swego imienia”? (b) Czego symbolem był ich chrzest w wodzie?

¹⁷ W roku 36 n.e., gdy upłynął czas szczególnej łaski Bożej dla Żydów, Jehowa skierował uwagę ku ludziom nieobrzezanym z narodów poza Izraelem, ku poganom, „aby z nich wziąć lud dla swego imienia” (Dzieje 15:14-18). Celem posłużenia się kolejnym „kluczem” Piotr został posłany do domu rzymskiego setnika imieniem Korneliusz, który życzliwie się odnosił do ludności żydowskiej. Poganie ci najwidoczniej z uznaniem przyjęli świadectwo o Jehowie Bogu i Jego wyniesionym do chwały Mesjaszu, gdyż zstąpił na nich duch święty i zaczęli mówić językami. Jak się okazało, Bóg w swym miłosierdziu udostępnił „również ludziom z narodów (...) skruchę, która wiedzie ku życiu” za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, „Baranka Bożego, który usuwa grzech świata” (Dzieje 11:18; Jana 1:29). Jehowa przyjął ich także do swego duchowego narodu, a to na podstawie oddania się Jemu, dokonanego w ich sercach. Duch święty to potwierdził. Dlatego żaden ze schrystianizowanych Żydów, którzy towarzyszyli Piotrowi, nie mógł nic zarzucić jego poleceniu, żeby dali się „ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa”. I tak rozpoczęło się „nawracanie ludzi z narodów” (Dzieje 10:1-48; 15:3). Od tamtej pory wszyscy, którzy pragnęli służyć Bogu — czy to Żydzi, czy poganie — musieli się zdecydować na oddanie siebie Jehowie w swoich sercach. Następnie przy chrzcie w wodzie stawiali się do dyspozycji, aby na wzór Jezusa czynić, co dla nich przewidywała wola Boża.

18. Jakie nasuwają się pytania, przewidziane do rozpatrzenia podczas następnego studium?

¹⁸ Ale jakie znaczenie ma oddanie, którego symbolem jest chrzest wodny? Jak wiąże się z nim sprawa zbawienia, zwłaszcza wobec bliskości dnia srogiego gniewu Bożego? Czy chrzest jest wymagany również od tych, którzy nie należą do duchowego narodu Jehowy, lecz spodziewają się żyć wiecznie na ziemi?

[Przypisy]

CZY DLA PRZYPOMNIENIA POTRAFISZ ODPOWIEDZIEĆ NA NASTĘPUJĄCE PYTANIA?

◻ Z kogo składa się „święty”, czyli „oddany” naród, wspomniany w Liście 1 Piotra 2:9?

◻ W jaki sposób starożytni Izraelici oddali się Bogu Jehowie?

◻ Czy Jezus przy chrzcie oddawał się Bogu?

◻ Co symbolizował chrzest wodny w wypadku wierzących Samarytan oraz pogan?

◻ Co musieli uczynić nieobrzezani ludzie z narodów, aby się stać naśladowcami Jezusa?

[Napis na stronie 3]

W dniu pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. powstał nowy „naród”

[Ilustracja na stronie 2]

Starożytni Izraelici oddali siebie Bogu Jehowie