Pytania czytelników

● Jaki istnieje dowód na to, że w Ewangelii według Jana 10:16 mianem „drugich owiec” określono ludzi, którzy w nowym porządku Bożym będą żyć na ziemi? — Włochy.

Kogo dotyczy określenie „drugie owce”, to można ustalić przez rozpatrzenie jego kontekstu w świetle innych wersetów biblijnych.

Jezus Chrystus powiedział: „Jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne [drugie, Gd; NT; NW] owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz”. — Jana 10:14-16.

Słowa te wyjawiają, że Jezus uważa za swoje „owce” tylko tych, co znają jego głos, a więc tych, którzy uznają nad sobą jego pasterskie zwierzchnictwo. Tym samym staje się rzeczą jasną, iż „owczarnią”, której Jezus przeciwstawił „drugie owce”, nie mógł być naród izraelski, ponieważ jedynie niewielki ostatek tego narodu przyjął Jezusa Chrystusa i uznał w nim swego pasterza. A zatem co to za „owce” miały wraz z „drugimi owcami” utworzyć „jedną owczarnię”? Czyżby tu chodziło o uczniów pochodzenia żydowskiego, podczas gdy „drugimi owcami” byliby poganie, którzy z czasem zostali przyjęci do grona namaszczonych chrześcijan? Wprawdzie komentatorzy z ramienia nominalnego chrześcijaństwa często podają takie właśnie wyjaśnienie, ale nie zgadza się ono z innymi tekstami biblijnymi.

Za czasów ziemskiej służby Jezusa wszyscy, którzy uznali go za swego pasterza, mieli widoki na udział w niebiańskim Królestwie. Jezus powiedział do uczniów: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łuk. 12:32). Przy innych okazjach tę „małą trzódkę” uczniów Jezus Chrystus nazywał swymi „braćmi” (Mat. 12:49; Marka 3:34; Łuk. 8:21; Jana 20:17). Kiedy z czasem poganie zostali przez Boga przyjęci, namaszczeni Jego świętym duchem i powołani do życia niebiańskiego, wtedy i oni stali się „współdziedzicami Chrystusa”, jego „braćmi” (Gal. 3:27-29; Rzym. 8:17). A stąd wypływa logiczny wniosek, że „drugimi owcami” mieli być ludzie, którzy nie są jego „braćmi”, ale którzy ściśle z nimi wiążą swoje życie.

Potwierdzają to słowa Jezusa Chrystusa, dotyczące jego przyjścia w chwale Królestwa; czytamy bowiem:

„Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie.

„Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: ‛Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie [odziedziczcie, NP; NT; NW] królestwo przygotowane wam od założenia świata. Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie’. Wówczas zapytają sprawiedliwi: ‛Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?’ A Król im odpowie: ‛Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili’”. — Mat. 25:31-40.

Wspomniane tu „owce” są wyraźnie odrębne od „braci” Chrystusa. Niemniej jednak podobnie jak bracia Chrystusa uznają go one za swego „Pana”, czyli pasterza. Ponieważ obie grupy są mu poddane, obie razem tworzą jedną trzodę. Wymienione owce ściśle współpracują z braćmi Chrystusa, udzielając im czynnego poparcia. Czym jednak różnią się od tamtych?

Słowa, które do nich skierował Król Jezus Chrystus, dają nam wyraźnie do zrozumienia, że chodzi o dwie oddzielne klasy. Rzekł przecież do „owiec”: „Odziedziczcie Królestwo przygotowane dla was od założenia świata” (Mat. 25:34, NP). Co innego natomiast powiedziano w odniesieniu do „braci” Chrystusa. Potrzeba wyłonienia członków Królestwa niebiańskiego, które mieli odziedziczyć ci „bracia”, została przewidziana jeszcze przed „założeniem świata”, to znaczy zanim powstał świat ludzki wskutek urodzenia się potomstwa pierwszej parze ludzi, Adamowi i Ewie. Apostoł Paweł w liście do współchrześcijan stwierdza: „Wybrał nas [Bóg] w jedności z nim [Chrystusem] przed założeniem świata”. — Efez. 1:4, 5, NW.

Różnica w czasie określającym postanowienie z góry nagrody wyraźnie wskazuje na dwa odmienne przeznaczenia. Na temat dziedzictwa „braci” Chrystusa napisał apostoł Piotr: „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie” [1 Piotra 1:3, 4]. Niebiańskie to dziedzictwo obejmuje element sprawowania władzy, gdyż w Księdze Apokalipsy 5:10 czytamy, że Chrystus uczynił ich „królestwem i kapłanami Bogu naszemu, i mają królować nad ziemią”. — NW.

Nad kim jednak będą panować „bracia” Chrystusa? Nad ludzkością żyjącą na ziemi. Harmonizuje to ze słowami Apokalipsy 21:3, 4.

Skoro „drugie owce” nie są braćmi Chrystusa, to jest oczywiste, że właśnie one mają zaznawać błogosławieństw życia na ziemi wolnej od smutku i śmierci. Taką otrzymają nagrodę pod panowaniem Jezusa Chrystusa i jego współwładców. Z tego też powodu czytamy o nich, że ‛odziedziczą Królestwo przygotowane dla nich od założenia świata’. Pierwotny wyraz grecki oddany tu jako „Królestwo” oznacza nie tylko czynniki rządzące, ale może się też odnosić do czynności „królowania”, a nawet do „podlegania władzy królewskiej”. Zatem dziedzictwem „drugich owiec” jest podleganie władzy Króla Jezusa Chrystusa i królów jemu towarzyszących, jego „braci”. Obietnica Boża dotycząca podlegania takiemu panowaniu nabrała znaczenia z chwilą, gdy Adamowi i Ewie zaczęło się rodzić potomstwo, które by miało skorzystać z możliwości życia pod rządami Królestwa. W tym właśnie sensie „Królestwo” [stan podlegania władzy Królestwa] jest przygotowane dla ludzkości „od założenia świata”.

W konsekwencji świadectwo Biblii jako całości wskazuje, że „drugie owce” to ludzie, którzy dostąpią życia na ziemi pod panowaniem Królestwa Bożego oddanego w ręce Chrystusa, bez względu na to, czy będą pochodzić z „wielkiej rzeszy” ocalałych z „ucisku”, czy też spośród powracających w ramach zmartwychwstania. — Dzieje 24:15.