można mówić jako o Jego świętym duchu. Jest to ta czynna moc, użyta w dziele stwarzania, o której 1 Mojżeszowa 1:2 podają: „Duch Boży unaszał się nad wodami.” O tym samym jest też mowa w księdze Ijoba 33:4: „Duch Boży uczynił mię.” To właśnie Jego potężna moc pobudzana do czynu wykonała tę pracę. Powiedzenie, że duch wykonał dzieło stwarzania, chociaż Stwórcą jest Bóg, odpowiada powiedzeniu, że elektryczność podnosi windę, choć w rzeczywistości tę pracę wykonuje silnik.

Cuda, które Jezus Chrystus czynił w czasie pobytu na ziemi, dokonywane były za sprawą ducha Bożego, czyli Jego czynnej mocy. „Jeśli ja duchem Bożym wyganiam diabły, tedy przyszło do was królestwo Boże.” (Mat. 12:28, NT) Ta sama aktywna moc dodała Samsonowi sił do wykonania zadziwiających czynów, takich jak zabicie tysiąca ludzi oślą szczęką czy wyniesienie bram miejskich. (Sędz. 15:14, 15; 16:3) Za jej sprawą inni mężowie, jak na przykład ojciec Jana Chrzciciela, bywali pobudzani do prorokowania. (Łuk. 1:67) Owładnęła też 120 uczniami Jezusa Chrystusa w dniu Pięćdziesiątnicy, umożliwiając im mówienie różnymi językami, uzdrawianie chorych i wskrzeszanie zmarłych. Było to właśnie wylanie ducha Bożego, w którym Bóg ich w ten sposób pochrzcił. (Dzieje 2:17) Tak więc słowo „duch” często jest używane w odniesieniu do potężnej, niewidzialnej, czynnej mocy Bożej, działającej celem spełnienia Jego woli.

Jak widzimy, słowo „duch” ma najmniej siedem różnych znaczeń. Jest używane w odniesieniu do Jehowy Boga, Jezusa Chrystusa, aniołów, siły życiowej w ziemskich stworzeniach, usposobienia umysłu, inspirowanych wypowiedzi, jak również w odniesieniu do czynnej mocy Bożej. Pamiętanie tych znaczeń podczas czytania Biblii pomoże ci czytać ze zrozumieniem. Mądrość zdobywana przez staranne studiowanie Słowa Bożego otwiera przed tobą drogę, która wiedzie do wielu przywilejów w służbie Stwórcy, a w końcu doprowadzi do życia wiecznego. — Mat. 7:14.

Czy ciąży na tobie grzech niewybaczalny

OD CZASU do czasu Towarzystwo Strażnica otrzymuje listy od oddanych Bogu chrześcijan, którzy są przygnębieni, zniechęceni i ogarnięci przez niepokój. Gnębi ich przesadne poczucie winy i krańcowej niegodności, wskutek czego sami siebie niepomiernie potępiają. Dręczeni przez wyrzuty sumienia wątpią, czy istnieje dla nich jeszcze jakaś nadzieja. Krótko mówiąc uważają, że popełnili grzech nie do przebaczenia.

Pismo święte jasno wskazuje, że istnieje coś takiego, jak grzech niewybaczalny. Przy pewnej okazji Jezus Chrystus powiedział: „Wszelki grzech i bluźnierstwo ludziom odpuszczone będzie; ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie pędzie odpuszczone.” Podobnie napisał też jeden z jego naśladowców: „Albowiem niemożebną jest rzeczą, aby tych, którzy są raz oświeceni” w pełni, lecz następnie „odpadli, aby tych po raz drugi odnowić ku upamiętaniu, gdyż oni znowu krzyżują sobie [przybijają do pala, NW] Syna Bożego”. „Albowiem jeśli samowolnie grzeszymy, otrzymawszy poznanie prawdy, nie zostaje już ofiara za grzechy, ale niejakie straszliwe oczekiwanie sądu.” A więc — jak to wyraża inny pisarz biblijny — „Istnieje jednak grzech, który powoduje śmierć”, i za takich, którzy się nim obciążyli, nie mamy się modlić. — Mat. 12:31; Hebr. 6:4-6; 10:26, 27, NT; 1 Jana 5:16, Kow.

Oczywiście jedynie sam Bóg jest Sędzią, który wie, czy dany chrześcijanin popełnił grzech nie do przebaczenia. Ale najprawdopodobniej już sam fakt, że chrześcijanin tak się tym przejmuje i jest do głębi zaniepokojony, wskazuje na to, że nie popełnił grzechu niewybaczalnego, zwłaszcza gdy ubolewa nad swym postępkiem i okazuje skruchę.

Krótkie rozpatrzenie przykładów z Pisma świętego, dotyczących grzechów niewybaczalnych oraz takich, które zostały przebaczone, powinno wyjaśnić tę sprawę i przynieść pociechę. Okaże się też z nich, że najważniejszej roli nie odgrywa rodzaj popełnionego grzechu, lecz pobudki, nastawienie serca, okoliczność, w jakiej mierze zawiniła opieszałość lub samowola — i to określa, czy dany grzech podlega przebaczeniu. Przykłady te pokazują, że winnym popełnienia niewybaczalnego grzechu jest ten, kto rozmyślnie dopuszcza się grzechu po poznaniu prawdy. Pomocne okaże się takie rozważenie tego, co osoba obciążona grzechem może uczynić, aby odzyskać spokój i równowagę ducha oraz radość w Jehowie.

Grzech żydowskich kapłanów za dni Jezusa, polegający na zwalczaniu go, był grzechem niewybaczalnym. Widzieli oni, jak Jezus działał mocą świętego ducha Bożego i czynił dużo dobrego, dokonując cudów ku czci Boga i błogosławieństwu człowieka, a jednak dla samolubnych powodów złośliwie przypisywali to mocy Belzebuba, Szatana Diabła. W ten sposób bluźnili przeciw świętemu duchowi Jehowy, popełniając grzech, który nie mógł być wybaczony „ani w obecnym systemie rzeczy, ani w tym, który nadejdzie”. — Mat. 12:22-32, NW.

Grzech Judasza również był niewybaczalny, gdyż wynikał z samolubstwa i został popełniony rozmyślnie. W samej rzeczy zdradzenie Mistrza stanowiło tylko szczytowy przejaw całego jego obłudnego nieuczciwego postępowania. Był on złodziejem, okradającym kasę powierzoną jego pieczy. Gdy zobaczył Marię namaszczającą Jezusa bardzo drogim olejkiem, utyskiwał na to, aż go Jezus uciszył. Wtedy ze złości popartej chciwością Judasz poszedł do przedstawicieli władzy i umówił się zdradzić Jezusa za trzydzieści bryłek srebra. Nic więc dziwnego, że Jezus powiedział, iż dla Judasza byłoby lepiej, gdyby się nigdy nie był urodził i że nazwał go ‚synem zatracenia’. Kiedy Judasz ujrzał następstwa swej podłości, odczuł wyrzuty sumienia, ale nie potrafił siebie doprowadzić do skruchy, gdyż nie wyrwał się ze swego samolubstwa i rozmyślnej samowoli, w której się podjął tego czynu. — Mat. 26:6-16; Marka 14:21; Jana 12:1-8; 17:12.

Uderzające przeciwieństwo takich niewybaczalnych grzechów stanowią inne, które Bóg przebaczył. Na przykład ciężki grzech Dawida został mu wybaczony — chociaż nie obyło się bez kary, czego nie należy zapominać — ze względu na długie lata wiernej służby, ze względu na szczerość jego skruchy oraz ze względu na przymierze zawarte między nim a Bogiem. Dla podobnych powodów wybaczony został Piotrowi grzech zaparcia się Mistrza. W przeciwieństwie do Judasza był on rzetelny w służbie swego Mistrza, a zgrzeszył wskutek słabości cielesnej; dlatego jego skrucha została uznana i okazano mu przebaczenie. — 2 Sam. 12:7-14; Ps. 51:1-21; Mat. 19:27; 26:69-75.

UBIEGANIE SIĘ O PRZEBACZENIE

Wziąwszy pod uwagę powyższe przykłady grzechów, które Bóg wybaczył, oraz tych, których nie wybaczył, szczerze żałujący chrześcijanin może