się przypuszczalnie z Eglonem, królem Moabitów, oraz z Ammonitami i podjęli skuteczny atak na tereny izraelskie. Gdy Izraelici pokonali potem Moabitów pod wodzą Ehuda, to prawdopodobnie klęskę ponieśli także Amalekici. — Sędz. 3:12-30.

Kilka pokoleń później Amalekici połączyli się z Madianitami i uciskali północne tereny Izraela, atakując swoim starym zwyczajem spokojnych rolników. Na krótko przed żniwami wpadali na pola Izraelitów i plądrowali je. Nieszczęśni Izraelici biednieli i całkowicie upadali na duchu. Wtedy Jehowa powołał Gedeona, który zadał sprzymierzonym wrogom druzgocącą klęskę. — Sędz. 6:3-6, 33; 7:12 — 8:21.

Za dni króla Saula bandy Amalekitów przemierzały setki kilometrów obszaru pustynnego od granic Egiptu aż do Hawila, terenu, który prawdopodobnie obejmował także północną część Arabii Środkowej. Wówczas Jehowa polecił Saulowi wytępić Amalekitów. „Wspomniałem na to”, powiedział, „co uczynił Amalek Izraelowi, jako się nań zasadził na drodze, gdy wychodził z Egiptu.” Król Saul pobił Amalekitów, jednak nierozważnie zachował Agaga, ich króla, i najlepsze sztuki z ich trzód. Samuel zganił za to Saula i zabił Agaga. — 1 Sam. 15:1-33.

Resztki Amalekitów prawdopodobnie ciągle jeszcze zamieszkiwały dzikie okolice w pobliżu południowej granicy Palestyny, gdyż król Dawid natknął się na nich w tym terenie. (1 Sam. 27:8; 30:1) Kiedy rabusie amalekiccy zdobyli miasto Syceleg, spalili je i uprowadzili jego mieszkańców jako niewolników, a wśród nich także obie żony Dawida, Dawid puścił się za nimi w pogoń i zadał im dotkliwa klęskę. Uciekło tylko 400 ludzi na swoich szybkich wielbłądach. Z tego pogromu już się nigdy nie podźwignęli. — 1 Sam. 30:1-20.

Upadek Amalekitów został przyśpieszony za dni króla Ezechiasza, gdy 500 mężczyzn z synów Symeona „wymordowali ostatki, które były uszły z Amalekitów” i zajęli ich twierdzę w górach Seir. — 1 Kroniki 4:43.

Za ostatnią wzmiankę o tym ludzie można uważać sprawozdanie o Hamanie, synu „Agagejczyka”, który został stracony razem ze swymi synami za czasów królowej Estery i króla perskiego Aswerusa. (Estery 3:1; 7:10; 9:10) Żydowski historyk Flawiusz nazywa go i jego synów Amalekitami. Jest jednak rzeczą wątpliwą, czy jego dane są prawdziwe. W każdym razie od tej chwili Amalekici nie są wspominani ani w Biblii, ani w historii świeckiej. Jako naród zniknęli z powierzchni ziemi, jak to postanowił Jehowa. Była to na pewno sprawiedliwa kara dla tego dzikiego plemienia z Negeb, które zostało wymienione w Psalmie 83:8 jako jeden z arcywrogów Boga i Jego ludu.

Nienawiść Amalekitów do Izraelitów przejawiła się nie tylko już wkrótce po ucieczce Izraelitów z Egiptu, lecz także podczas ich uciążliwej wędrówki po pustyni, jak również w ciągu dalszych wieków. To sprawiło na Izraelitach niezatarte, ujemne wrażenie.

Całkowite wytępienie Amalekitów powinno być wiecznym ostrzeżeniem dla przeciwników zamysłu i ludu Jehowy. W dobie dzisiejszej przy końcu obecnego świata, zarówno poszczególne jednostki jak i całe narody, które walczą przeciw Bogu i Jego zamysłowi, spotka to samo, co niegdyś Amalekitów; gdyż Bóg mówi: „Oni będą musieli się dowiedzieć, że ja jestem Jehowa.” — Ezech. 38:16-23, NW.

Pytania czytelników

● Jak pogodzić sprawozdanie o Ostatniej Wieczerzy napisane przez Łukasza, według którego krążyły z rąk do rąk dwa kielichy wina, ze sprawozdaniami Mateusza, Marka i Pawła, w których jest mowa tylko o jednym kielichu?

Przy porównywaniu różnych sprawozdań biblijnych dotyczących tego samego wydarzenia należy zawsze mieć na uwadze rzecz następującą: Jeżeli ten czy inny pisarz wymienia tylko jedną osobę lub jeden przedmiot, to niekoniecznie znaczy, że nie było więcej osób lub przedmiotów. Np. Mateusz wspomina o uzdrowieniu dwóch ślepych i dwóch opętanych przez demony, podczas gdy Marek i Łukasz mówią tylko o jednym. (Mat. 8:28; 20:30; Mar. 5:2; 10:46, 47; Łuk. 8:27; 18:35) Poza tym w Ew. Mateusza i Marka jest mowa tylko o jednym aniele przy grobie zmartwychwstałego Jezusa, natomiast Łukasz wspomina o dwóch. — Mat. 28:2-4; Mar. 16:5-7; Łuk. 24:4, 5.

Podobnie rzecz ma się także z liczbą kielichów, o których wspomina Łukasz. W Łukasza 22:17-20 (NW) czytamy: „I przyjąwszy kielich złożył podziękowanie i powiedział: ‚Weźcie to i podawajcie sobie jeden drugiemu; bo powiadam wam: Odtąd nie będę już pić z tego produktu winorośli, aż przyjdzie królestwo Boże.’ Wziął też chleb, złożył podziękowanie, łamał go i dał im, mówiąc: ‚To oznacza moje ciało, które ma być wydane za was. Czyńcie to w dalszym ciągu na moją pamiątkę.’ Tak samo i kielich, gdy byli po wieczerzy, mówiąc: ‚Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was.’”

Pierwszy kielich wspomniany w wierszu 17, należał jeszcze do uczty paschalnej, jak to wynika z 15 wiersza. Za dni Jezusa podawano podczas uroczystości paschalnych kilka kielichów wina. Według „Jewish Encyclopedia” (tom 9, str. 552) oraz „Cyclopaedia” M’Clintocka i Stronga (tom 7, str. 739) było ich przynajmniej cztery. W Misznie powiedziano wyraźnie: „Nawet najbiedniejszy w Izraelu nie powinien był jeść nie zasiadając do stołu i powinni byli im dać do picia co najmniej cztery kielichy wina.” (Pesahim 10:1). To, co Łukasz mówi o kielichu wspomnianym w 17 wierszu, odnosi się do jednego z kielichów, które były podawane podczas uroczystości paschalnej. Sam Jezus pił z niego i powiedział: „Odtąd nie będę już pić z tego produktu winorośli, aż przyjdzie królestwo Boże.” — Łuk. 22:18, NW.

Od wiersza 19 zaczyna się w „Przekładzie Nowego Świata” nowy odcinek i począwszy od tego wiersza tekst nie dotyczy już Paschy, lecz ustanowienia Wieczerzy Pańskiej. Jezus wziął do tego trochę niezakwaszonego chleba i jeden z kielichów znajdujących się na stole. Mateusz (26:27), Marek (14:23), jak również Paweł (1 Kor. 11:25) mówią tylko o kielichu wspomnianym w wierszu 20, który był używany w Wieczerzy Pańskiej. Jednakże sama Wieczerza Pańska nie należała do uczty paschalnej. Jezus wprowadził przez to coś nowego.

● Czy używanie tabletek zapobiegających ciąży jest sprzeczne z Pismem świętym?

Ponieważ Biblia nie potępia kontroli urodzin, więc stosowanie środków zapobiegawczych jest sprawą wyłącznie osobistą. Towarzystwo nie udziela pod tym względem żadnej rady. Podkreślono to już w jednej z poprzednich „Strażnic”. Należy jednak pamiętać, że używanie tabletek zapobiegających ciąży i sterylizacja, to nie to samo. Pozbycie się płodności w celu kontroli urodzin byłoby sprzeczne z Pismem świętym niezależnie od tego, czy dokonano tego tylko na pewien czas, czy na zawsze. Bliższe dane w „Strażnicy” pt. „Celowe studiowanie”, str. 24. Kobieta może używać tabletek zapobiegających zapadnięciu w ciążę tylko w porozumieniu z mężem.

Jest faktem potwierdzonym przez lekarzy, że stosowanie preparatów farmaceutycznych bywa połączone z pewnym ryzykiem. W bibliotekach publicznych można otrzymać dostateczną ilość publikacji medycznych, które informują o ubocznym działaniu takich środków, tak że nikt nie musi pozostawać pod tym względem nieświadomy. Istnieje więc tylko kwestia, czy ktoś chciałby ponieść to ryzyko, aby osiągnąć zamierzony cel. Nikt nie może twierdzić, z całą pewnością, że ten lub inny środek jest absolutnie godny zaufania, gdyż każdy człowiek reaguje inaczej. Jednak Biblia nie zabrania kontroli urodzin za pomocą takich środków. O tym, czy one mają być zastosowane, czy nie, musi decydować każde małżeństwo samo.