Specjalne zaproszenie dla Ciebie
Czas: wieczór niedzielny, dnia 7 kwietnia
Okoliczność: doroczna uroczystość na pamiątkę śmierci Chrystusa
Miejsce: tam, gdzie najbliżej Ciebie zbierają się świadkowie Jehowy
Serdecznie zapraszamy do przybycia
DLACZEGO obecność na tej uroczystości może przynieść ci korzyść? Ponieważ wiąże się z nią sprawa rządu, pod którego władzą w bliskim już teraz nowym porządku Bożym będą żyć wszyscy miłośnicy sprawiedliwości. Jeżeli wierzysz w nastanie tego dobrego, sprawiedliwego rządu, doznasz na tym spotkaniu wielkiego pokrzepienia.
Doroczne święto, które ustanowił Jezus Chrystus w noc poprzedzającą jego śmierć, to właściwie wspólny posiłek. Celem jego nie jest jednak zwyczajne zaspokojenie głodu. Wyróżnia się on specjalną symboliką o wielkim znaczeniu dla nas wszystkich. Sprawozdanie z tego obchodu sporządziło dla nas aż czterech pisarzy biblijnych. Jezus akurat zakończył ze swymi apostołami wieczerzę spożytą w ramach żydowskiej Paschy dnia 14 Nisan (według kalendarza żydowskiego) roku 33 n.e. Jeszcze podczas tego posiłku paschalnego odprawił zdrajcę Judasza (Jana 13:26, 27, 30). Historyk Łukasz donosi nam, co potem się zdarzyło:
„Wziął też [Jezus] chleb, złożył podziękowanie, łamał go i dawał im, mówiąc: ‚To oznacza moje ciało, które ma być wydane za was. Czyńcie to w dalszym ciągu na moją pamiątkę’. W ten sam sposób również kielich, gdy byli po wieczerzy, przy czym powiedział: ‚Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być przelana za was’.” — Łuk. 22:19, 20, NW; Mat. 26:26-30; Marka 14:22-26; 1 Kor. 11:23-26.
Słowa Jezusa: „Czyńcie to w dalszym ciągu”, są poleceniem skierowanym bezpośrednio do wszystkich chrześcijan objętych nowym przymierzem, aby się schodzili na tę uroczystość. Niezależnie od tego jednak Pamiątka ta interesuje również wszystkich innych ludzi miłujących prawo i sprawiedliwość oraz pragnących żyć w pokoju i jedności ze swymi bliźnimi. Rozumiejąc znaczenie obchodów tej Pamiątki, otrzymasz odpowiedzi na szereg podstawowych kwestii życiowych. Być może stawiałeś sobie już niektóre z tych pytań, jak na przykład: Dlaczego wszyscy ludzie umierają? Czy dla zmarłych istnieje nadzieja wzbudzenia ze śmierci? Czy ziemia znajdzie się kiedyś pod rządami pokoju i sprawiedliwości? Czy wszyscy dobrzy ludzie pójdą do nieba, czy też niektórzy będą mogli żyć zawsze tu na ziemi?
NOWE PRZYMIERZE
We wspomniany wieczór, kiedy spożywano ów symboliczny posiłek, Jezus powiedział, że jego krew nadaje moc obowiązującą „nowemu przymierzu”. Co to jest za przymierze? Jest to jak gdyby umowa zawarta między Jehową Bogiem a pewną dokładnie określoną liczbą osób ‚wybranych i drogocennych’, specjalnie upatrzonych przez Boga, aby byli „królewskim kapłaństwem”. — 1 Piotra 2:4, 9.
Pośrednikiem, który doprowadził do zawarcia tego przymierza, był Jezus Chrystus. Apostoł Paweł pisze: „Jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie samego na okup za wszystkich” (1 Tym. 2:5, 6). Przelanie jego krwi było konieczne, ponieważ ci, z którymi zawarto nowe przymierze, są wszyscy grzesznikami dziedzicznie po Adamie obciążonymi grzechem i niedoskonałością (Rzym. 5:12). Chrystus swoją ofiarą okupu przywrócił ludziom prawo do życia; jest ona też podstawą do przebaczenia ich grzechów. Jezus umarł — jak powiada apostoł — aby „z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci” (Hebr. 2:9). Dzięki temu Bóg może teraz ludzi będących w nowym przymierzu poczytywać za sprawiedliwych. — Rzym. 3:23, 24; 8:1.
Chrystus jako Pośrednik również wspiera osoby objęte nowym przymierzem w dotrzymaniu warunków tej umowy oraz zaprawia ich do pełnienia u jego boku funkcji królów i kapłanów. Apostoł Piotr, kierując do chrześcijan słowa zachęty, dał im zapewnienie, iż Bóg przez Chrystusa „was do niej przysposobi, utwierdzi, umocni” (1 Piotra 5:10, NP). Nabierają w ten sposób sił i stają się godnymi zaufania szermierzami sprawiedliwości. Ścisłe wymagania, jakie Bóg stawia przewidywanym władcom ziemi, w całej rozciągłości przedłożone są w Chrześcijańskich Pismach Greckich, nazywanych pospolicie „Nowym Testamentem”. Żądane od nich zalety, takie jak: miłość, prawość i oddanie, opisane są w Ewangelii według Jana 15:12, 17, w Liście do Galatów 5:22, 23, w Liście 1 Jana 2:15; 4:7, 8; 5:3 oraz wielu innych tekstach.
Ci wszyscy, którzy dowiodą wierności aż do śmierci, „będą kapłanami Boga i Chrystusa, i tysiąc lat z Nim będą królować” (Apok. 20:6). Będą stanowić zbiorowo pojętą „Małżonkę” Chrystusa, jego „Oblubienicę” (Apok. 19:7-9; 21:2-4). Pod jego zwierzchnictwem to przyrównane do małżonki grono królów i kapłanów będzie się troszczyć o potrzeby rodu ludzkiego, udostępniając mu dobrodziejstwa okupu złożonego przez Chrystusa, włącznie ze wzbudzeniem zmarłych ze snu śmierci (Dzieje 24:15; Jana 5:28, 29). Ludzkość na ziemi będzie wówczas symbolicznie „spożywać” ciało Chrystusa, które jest „chlebem” zapewniającym życie wiecznotrwałe. — Jana 6:51.
Zatem to, co reprezentuje Pamiątka śmierci Chrystusa, ma niezwykle istotne znaczenie dla całego rodu ludzkiego. Sens jej obejmuje o wiele więcej niż tylko rozpamiętywanie jego śmierci. Wieczerza Pańska przypomina, kim jest Chrystus, co uczynił i co robi obecnie, przypomina jego niezłomne oddanie Bogu, jego miłość i obstawanie przy sprawiedliwości, jego wspaniałą osobowość oraz głębokie i serdeczne przywiązanie do nas. Symboliczny ten posiłek jest też wspomnieniem ściśle osobistym, jak brat wspomina brata lub syn ojca. Ponadto w uroczysty sposób kieruje naszą uwagę na zamierzenie Jehowy oraz na nasz własny stosunek do Boga i Jego Syna. Stwarza sposobność do wejrzenia w głąb swej duszy, aby ‚stwierdzić, czy trwamy w wierze, i zbadać, jacy właściwie jesteśmy’. — 2 Kor. 13:5, NW.
OZNAKA BLISKIEGO KOŃCA NIEGODZIWOŚCI
Pismo Święte wskazuje, że spośród całej ludzkości wybrane będą tylko 144 000 osób, które razem z Chrystusem mają sprawować rządy w jego Królestwie i pełnić pod jego okiem funkcje podkapłanów (Apok. 14:1, 3-5). W porównaniu z miliardami mieszkańców ziemi stanowią zaledwie „małe stadko” (Łuk. 12:32, NW). Wybieranie ich rozpoczęło się za obecności Chrystusa na ziemi ponad 1900 lat temu. Rzecz oczywista, że po pewnym czasie dzieło to miało dobiec kresu. Słusznie należałoby przypuszczać, że przy końcu obecnego podłego systemu będzie na ziemi jedynie niewielka resztka tych wybranych.
Fakty wskazują, że istotnie jesteśmy bliscy tego końca, ponieważ pozostają wśród nas tylko ostatni ich przedstawiciele, ich „ostatek”. Jak można się o tym przekonać? Rozważ, czytelniku, co następuje: Ludzie mający się za synów Bożych zrodzonych z Jego ducha i namaszczonych tymże duchem na „współuczestników powołania niebieskiego” (zaproszenie do niebios), muszą zgodnie przeprowadzać dzieło, które nakazał Chrystus, mówiąc: „Czyńcie uczniami ludzi ze wszystkich narodów” (Hebr. 3:1, NP; Mat. 28:19, 20, NW). Muszą potwierdzać swą przynależność do nowego przymierza przez energiczne głoszenie i nauczanie dobrej nowiny o mesjańskim Królestwie Bożym jako jedynym rządzie, który jest w stanie zaprowadzić i rzeczywiście zaprowadzi na ziemi pokój oraz sprawiedliwość (Mat. 6:10). Prawdziwi ci „synowie Boży” „nie są cząstką świata”, nie wtrącają się do spraw politycznych ani nie uganiają się za bogactwami i sławą. — Jana 17:16, NW.
Ponadto owi duchowi bracia Jezusa publicznie wyznają swą nadzieję niebiańską, spożywając podczas Wieczerzy Pańskiej niekwaszony chleb i wino jako współbiesiadnicy Chrystusa, „złączeni z nim przez podobieństwo ze śmiercią jego”, aby tak samo być „jedno z nim przez podobieństwo w zmartwychwstaniu” (Rzym. 6:5, Kow). Prawda, że obserwując osoby wierzące w tym świecie dostrzegasz bardzo mało takich ludzi?
OBSERWATORZY NIE BIORĄCY UDZIAŁU
Nie wszyscy jednak obecni na tej pamiątkowej uroczystości spożywają podane emblematy. Jezus powiedział: „Mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni [z „małego stadka”]; i te muszę przyprowadzić, i głosu mego słuchać będą; i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz” (Jana 10:16, NT). Wspomniane tutaj „drugie owce” miały popierać stanowisko, jakie zajęli pomazańcy, czyli namaszczeni duchem, i współpracować z nimi w głoszeniu innym dobrej nowiny. Bóg wszakże nie skierował do nich niebiańskiego zaproszenia, podobnie jak nie przyrzekł powołania do nieba mężom wiary z czasów starożytnych. Jezus uwypuklił tę prawdę, wyjaśniając: „Prawo miało znaczenie i prorocy aż do Jana [Chrzciciela]. Od tego czasu ogłasza się nowinę o Królestwie Bożym [niebiańskim, Knox] i każdy siłą stara się do niego dostać” (Łuk. 16:16, Gryglewicz; zobacz też Psalm 45:17 i List do Hebrajczyków 11:39, 40). Towarzysze braci Chrystusa z grona „drugich owiec” mają nadzieję na przetrwanie zagłady tego świata i na zażywanie potem pod panowaniem Królestwa wszystkich jego błogosławieństw właśnie tutaj, na naszej ziemi.
Wizja z Księgi Apokalipsy wyraźnie odróżnia „drugie owce” od duchowych braci Chrystusa. Najpierw podano tam liczbę tych ostatecznie „opieczętowanych”, zanim niszczycielskie wichury zaatakują ziemię; jest ich mianowicie 144 000. Potem opisano „wielką rzeszę”, której „żaden człowiek nie potrafił zliczyć, ze wszystkich narodów (...); stali przed tronem i przed Barankiem”, również publicznie obwieszczając zbawienie, które zawdzięczają Jehowie i Jezusowi Chrystusowi. — Apok. 7:1-10, NW.
Jezus przepowiedział pojawienie się tych osób, gdy podał uczniom przypowieść o owcach i kozłach. Określił też czas ich wystąpienia: „Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych ludzi od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów” (Mat. 25:31, 32). Wskazał nadto, że „owce” będą wyświadczać dobro jego braciom. Od roku 1935 ponad półtora miliona tych „owiec” przyłączyło się do duchowych braci Chrystusa i okazało im znaczną pomoc w ogłaszaniu dobrej nowiny po całym świecie, umożliwiając z kolei jeszcze dalszym ludziom poznanie Boskich wymagań co do życia. — Mat. 25:34-40; porównaj z tym Księgę Zachariasza 8:23.
Pamiątka nie jest więc uroczystością nacechowaną smutkiem, ale raczej okazją do radowania się z tego, co się dokonało wskutek śmierci Chrystusa. Świadkowie Jehowy obchodzą ją w ten sposób, że najpierw mówca wyjaśnia sens i doniosłość tego święta, a potem podaje się emblematy: chleb i wino. Będzie powtórzony prosty obrządek, jaki ustanowił Jezus Chrystus w tamten pamiętny wieczór sprzed 1941 lat. Zapraszamy cię serdecznie, abyś przybył jako obserwator, posłuchał, pomyślał i się zastanowił, jaki jest twój osobisty stosunek do Boga i Jego zamierzeń urzeczywistnianych przez Chrystusa. Właśnie na te okoliczności będzie ci zwrócona uwaga podczas uroczystości Pamiątki.