z pewnością traktujesz swe zobowiązanie jeszcze poważniej (Ps. 37:21; 15:4; 112:5). Podobnie przedstawia się sprawa z małżeństwem. Od chwili zawarcia takiego związku Bóg uważał was oboje za „jedno ciało”. Zadaj więc sobie pytanie: Czy pojawiła się podstawa do tego, żeby Bóg przestał was tak traktować?

Możliwość tego rodzaju istnieje. Od czasu rozwodu mogło wydarzyć się coś, co rozwiązuje małżeństwo w oczach Bożych. Zrozumiemy to, jeśli rozważymy sprawę w świetle wypowiedzi Jezusa zanotowanej w Ewangelii według Mateusza 19:9. Jeżeli żona rozwiodła się z tobą, chociaż nie prowadziłeś się niemoralnie, ale później dopuściłeś się „rozpusty”, małżeństwo można uważać za rozwiązane. Odrzuciła cię przecież, a pojawiła się też ta późniejsza biblijna podstawa twego nietworzenia już z nią „jednego ciała”. Z drugiej strony mogła ona po rozwodzie stać się winną „rozpusty”. Zgodnie z warunkami podanymi przez Jezusa w takich okolicznościach małżeństwo można uznawać za unieważnione w oczach Bożych, gdyż nastąpił rozwód i ponadto jako niewinny współmałżonek dysponujesz dowodami jej niemoralności.

Jak zatem widać, w wypadku, który przedstawiłeś, właśnie to, co zaszło lub nie zaszło od czasu rozwodu, może być czynnikiem decydującym przy ustalaniu, czy w oczach Najwyższego oboje stanowicie w dalszym ciągu „jedno ciało”.

Skoro stwierdzisz, że z Bożego punktu widzenia nie jesteś biblijnie uprawniony do ponownego zawarcia małżeństwa, to co ci pozostaje? Spróbuj podzielić się poznaną prawdą Bożą z twoją obecnie rozwiedzioną żoną. Może uda ci się ją przekonać, że Biblia potrafi przekształcić osobowość człowieka i przynieść szczęście tym, których życie poprzednio miało ciemne plamy. Ale jeśli oboje postanowicie znowu się zejść, byłoby rzeczą wskazaną zalegalizować ten fakt, aby wasz związek był czcigodny w oczach wszystkich (Hebr. 13:4).

Jeżeli natomiast nie jest ona obecnie skłonna do pojednania, prowadź nadal życie moralnie czyste, jak to na pewno czyniłeś do tej pory (Jak. 3:17; 1 Tes. 4:3-5). Apostoł Paweł wyjaśnił, że ci, którzy się obywają bez partnera małżeńskiego, są w stanie pięknie spożytkować swój czas i posiadaną swobodę w działalności ku czci Stwórcya (1 Kor. 7:29-35). Żywe kontakty ze zborem chrześcijańskim oraz gorliwe uczestniczenie w głoszeniu i nauczaniu Słowa Bożego sprawi ci dużo zadowolenia oraz przyniesie liczne błogosławieństwa.

Cud dający się przyrównać do zmartwychwstania

Abraham mając 99 lat był zbyt stary na to, aby zostać ojcem dziecka. Jego podeszły wiek nie był wszakże dla Stwórcy przeszkodą w przywróceniu mu sił rozrodczych, dzięki czemu doczekał się syna, Izaaka, ze swej ukochanej żony Sary, która także odzyskała zdolność rodzenia (Rodz. 17:17; 21:1, 2; Rzym. 4:19). Skoro ten cud dotyczył ożywienia funkcji obumarłych komórek ciała, istotnie można go porównać ze wskrzeszeniem z martwych. Zdumiewający jest fakt, że przywrócenie Abrahamowi żywotności nie było tylko chwilowe. Po śmierci Sary, gdy Abraham pojął inną żonę Keturę, miał z nią jeszcze sześciu synów — Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. Zatem rodziły mu się dzieci jeszcze przeszło 40 lat po ożywieniu jego zdolności rozrodczych (Rodz. 23:1; 25:1, 2). Cud ten jest dobrym unaocznieniem słów, które wiele stuleci później anioł Gabriel wypowiedział do dziewicy Marii: „U Boga żadna rzecz nie jest niemożliwa” (Łuk. 1:37, Nowy Przekład). Dodatkowo potwierdza on także niezawodność nadziei zmartwychwstania.