Droga wierności — drogą życia

„Od szafarzy (...) się żąda, aby każdy z nich był wierny.” — 1 Kor. 4:2.

 1, 2. (a) Co nazwano „Wiernym druhem” i z jakiej przyczyny? (b) Co bywa jeszcze bardziej podziwiane i cenione niż regularność erupcji gejzera?

„WIERNY DRUH” — tak można by oddać po polsku znaczenie nazwy „Old Faithful”, jaką nadano jednemu z licznych gejzerów parku narodowego Yellowstone w Stanach Zjednoczonych. Nazwę swą zawdzięcza on temu, że w latach dwudziestych i trzydziestych naszego stulecia wybuchał dość regularnie co sześćdziesiąt pięć minut. Stał się dzięki temu prawdziwą atrakcją dla turystów.

² Na ogół ludzie nie tylko podziwiają możność polegania na gejzerze, który regularnie wyrzuca około 40 000 litrów wrzącej wody i pary na wysokość 30 do 45 metrów; jeszcze większą wartość przypisuje się wierności człowieka, którego życie świadczy o tym, że jest godny zaufania i niezawodny. Nawet w świecie interesów od osoby, której powierzono odpowiedzialność, oczekuje się przede wszystkim wierności. I chyba właśnie z uwagi na tak wysoką rangę wierności między innymi amerykańska marynarka wojenna obrała sobie za hasło słowa Semper fidelis, które znaczą: „Zawsze wierny”. — Porównaj z tym List 1 do Koryntian 4:2.

 3, 4. Kto jest najwspanialszym przykładem wierności? Co może być stosownym symbolem niezmienności Jego zamierzenia?

³ A kto przede wszystkim przychodzi ci na myśl, czytelniku, gdy jest mowa o największej, po prostu wzorcowej wierności? Myśl twoja powinna się skierować ku Bogu Jehowie, „wiernemu Stwórcy” niebios i ziemi (1 Piotra 4:19). Wprawdzie dla ludzi gejzer może być odpowiednim symbolem wierności, ale z pewnością byłby zbyt lichym wyobrażeniem niezmiennej wierności Jehowy. Z czasem wszystkie gejzery zatracają regularność erupcji i w końcu ich czynność zupełnie ustaje. Inaczej jednak jest u Jehowy. Dlatego długowieczne słońce i księżyc są stosowniejszymi symbolami niezmienności Jego zamierzenia, dającej podstawę przeświadczeniu, że można mieć do Niego pełne zaufanie i całkowicie na Nim polegać. — Ps. 89:37, 38; 104:19.

⁴ Człowiek może układać sobie plany i je realizować, spokojnie polegając na stabilności dzieł Stwórcy, bez względu na to, czy sadzi jarzyny w ogrodzie, czy konstruuje komputer, z którym poleci na księżyc i z powrotem. Wynika stąd prosty wniosek, że można się nieskończenie wiele nauczyć od wiernego Boga, który okazał się tak niezawodnym — nie tylko w tym, co powiedział, ale też w tym, co uczynił. Na temat tego wiernego Boga czytamy: „Przypisujcież wielkość naszemu Bogu! Skała to, doskonały jest w swych poczynaniach, bo wszystkie jego drogi są praworządnością, Bóg wierności, u którego nie ma bezprawia; sprawiedliwy jest i prostolinijny.” — Powt. Pr. 32:3, 4, NW.

 5. Jakiej cechy wypatruje Bóg u swoich wielbicieli? Co Bóg obserwuje?

⁵ Słusznie można się spodziewać, że „Bóg wierności” będzie oczekiwał przejawiania się tej samej cechy u swoich prawdziwych i szczerych czcicieli. Jest On przecież Bogiem i Zbawcą „wszystkich ludzi, a zwłaszcza wiernych” (1 Tym. 4:10, Kow). Dzięki swym doskonałym zdolnościom obserwacyjnym żywy Bóg, Jehowa, bardzo wyraźnie dostrzega rzetelne wysiłki tych, którzy się starają Mu służyć. Jego oczy są zwrócone na wszystkie drogi synów ludzkich i każdy będzie musiał przed Nim zdać rachunek (Jer. 32:19; Hebr. 4:13). W Księdze Przysłów czytamy: „Na każdym miejscu są oczy Jahwe [Jehowy]: dobrych i złych wypatrują”. — Prz. 15:3.

 6. Jakie pytania powinniśmy sobie w związku z tym zadać?

⁶ Serdeczna troska Jehowy i Jego dbałość o dobro swego ludu są jak najbardziej oczywiste. Człowiek świadomy faktu, że miłościwy Stwórca wie wszystko zarówno o dobrych, jak i o złych, w tym także wszystko, co kto czyni — zrobi dobrze, gdy sobie zada pytanie: Skoro Jehowa oczekuje wierności od swego ludu, czy widzi we mnie takiego wiernego czciciela? A ponadto: Czy więc moje życie toczy się drogą wierności? Skąd mam się dowiedzieć, czy się podobam Bogu?

MIERNIK WIERNOŚCI

 7. Jaki kodeks, czyli miernik, Jehowa udostępnił ogółowi ludzi?

⁷ Czy nie będzie słuszne założenie, że Bóg wierności powinien ustanowić jakiś kodeks, czyli miernik nakreślający Jego wielbicielom, co jest właściwe, a co niewłaściwe, co dobre, a co złe, co jest prawdą, a co fałszem? Oczywiście! Nawet więcej: Bóg porządku i pokoju właśnie zgotował taki Boski miernik, Biblię świętą, z której cała ludzkość może czerpać wskazówki i pouczenia. Nie ma innego podręcznika, który byłby równie szeroko rozpowszechniony po świecie i tak dostępny dla ogromnej większości ludzi. — 1 Kor. 14:33.

 8, 9. Dlaczego wierne trzymanie się Słowa Bożego nie zawsze jest łatwe?

⁸ Jak więc wygląda twoje życie w porównaniu z wzorcem nakreślonym w Piśmie świętym? Nie powinieneś się zniechęcać swoją niedoskonałością, gdy ją zestawisz z doskonałym miernikiem Słowa Bożego. W Psalmie 103:14 znajdujemy zapewnienie: „Wie On, z czego jesteśmy utworzeni, pamięta, że jesteśmy prochem”. Jehowa bierze pod uwagę naszą odziedziczoną niedoskonałość. Nigdy nie wymaga od nas więcej niż potrafimy dokonać w ramach swych ograniczeń.

⁹ Przyznać trzeba, że trzymanie się drogi wierności nie zawsze jest łatwe, zwłaszcza obecnie, gdy na ogół każdy woli robić to, co jest dobre w jego własnych oczach, a ewentualnie postępować tak jak cały świat. Niemniej warto przestrzegać szczerej, z serca płynącej wierności, bez względu na to, jakiego kalibru próbom człowiekowi wypadnie stawić czoło.

10, 11. (a) Czy koniecznie musimy być wystawieni na wielkie próby i trudności, aby dowieść swej wierności? Przedstaw to dokładniej. (b) Jak możemy w życiu powszednim zastosować podaną przez Jezusa zasadę dotyczącą wierności? Z jakimi dobroczynnymi skutkami?

¹⁰ Niekoniecznie trzeba dokonać wielkiego wyczynu, żeby dowieść swej wierności lub zyskać błogosławieństwo i uznanie Jehowy. Próba, jakiej Jehowa poddał Adama i Ewę w ogrodzie Eden, nie była zbyt ciężka. Nieskomplikowany charakter owej próby, przygotowanej dla pierwszej pary ludzkiej, wspaniale ilustruje zasadę, którą ponad cztery tysiące lat później ujął Syn samego Boga w słowa: „Kto jest wierny w najmniejszej sprawie, i w wielkiej jest wierny, a kto w najmniejszej jest niesprawiedliwy, i w wielkiej jest niesprawiedliwy.” — Łuk. 16:10, NP.

¹¹ W dobie obecnej, choć od wypowiedzenia tych słów upłynęło przeszło dziewiętnaście stuleci, pozostają one nadal równie aktualne. Wśród prawdziwych wielbicieli Jehowy Boga zasada ta potwierdza się w każdej dziedzinie ich życia. Często zapewne sam potrafisz dostrzec, jak w wyłaniających się codziennie drobnych sprawach odzwierciedla się dobroć serca wiernego i lojalnego względem Jehowy. Może nigdy nie zaistnieje u ciebie konieczność zajęcia stanowiska, które by w oczach obserwatorów było świadectwem niezwykłej wierności. Ale twoja stałość w czynieniu tego, co słuszne, systematyczność i niezawodność w małych rzeczach, wyda dobre owoce oraz będzie dowodzić, że wysoko cenisz sobie Boskie normy prawdy i wierności. Tak, „Jahwe otacza opieką swych wiernych”, nawet jeśli ta ich zaleta zaznacza się w drobnych sprawach. — Ps. 31:24, Poz.

12. Jaki związek z wiernością mają czas i okoliczności?

¹² A zatem wcale nie trzeba zajmować wybitnego stanowiska w zborze chrześcijańskim, żeby się cieszyć błogosławieństwami Jehowy zlewanymi na tych, którzy potrafią być wierni. W zwykłym twoim powszednim życiu, przy pracy lub rozrywce, czy spędzasz czas w większym gronie, czy samotnie — twoja wierność i prawość będzie odbiciem Boga, który jest sprawiedliwy i wierny. Po to, by dowieść wierności, potrzeba czasu, tak samo jak potrzeba go na okazanie wytrwałości. Musisz w tym celu na co dzień żyć zgodnie z prawdą; posłuszne przestrzeganie praw i zasad Pisma świętego musi się stać wytyczną twej drogi życiowej. Jehowa ze swej strony udzieli ci za to błogosławieństw, jak napisano: „Mąż wierny przyczyni [sobie] błogosławieństwa”. — Prz. 28:20, Gd.

13, 14. (a) Według czego powinniśmy określać stopień naszej wierności? (b) Podaj niektóre z dziedzin, w jakich możemy dokonać oceny naszej wierności względem Jehowy.

¹³ Zastanowiwszy się nad swoją przeszłością, dojdziesz może do wniosku, że w twoim życiu nie wydarzyło się nic specjalnie wielkiego. Istotnie, według stosowanych w świecie kryteriów klasyfikacji osiągnięć i sukcesów być może nie dokonałeś niczego, co by cię stawiało wysoko ponad przeciętność. Ale czyje metody starasz się odwzorowywać? Czyim miernikom próbujesz sprostać? Jeżeli tak kształtowałeś swe życie, by mieć dobre imię u Jehowy, to ów Bóg wierności o tym nie zapomni.

¹⁴ Pomyśl przez chwilę: Jak inni cię widzą? Jaką masz opinię wśród kolegów i znajomych? Czy dostrzegają, że skrupulatnie dotrzymujesz słowa? Czy jesteś znany z obowiązkowości, na przykład w oddawaniu czegoś pożyczonego, i z punktualności we wszystkim? Może tu również wchodzić w grę regularny udział w służbie Królestwa i w zebraniach odbywających się w celu wielbienia Boga. Chociażby szczegóły tego typu wydawały się drobnostką, drudzy właśnie na ich podstawie mogą cię uznać za wiernego i niezawodnego. A skoro ludzie umieją zauważyć, w jaki sposób prowadzisz się w życiu, to czy nie widzi tego twój Ojciec w niebiosach i nie bierze tego pod uwagę?

ROLA WRODZONYCH ZDOLNOŚCI

15, 16. (a) Jak można zdefiniować pojęcie zdolności? Czy uzdolnienia mają jakiś wpływ na dobór starszych w zborze? (b) Jakie ważniejsze kwalifikacje muszą posiadać zamianowani starsi niezależnie od wrodzonych zdolności?

¹⁵ Powiada się, że zdolność to właściwość pozwalająca na łatwe dokonanie czegoś. Nie ulega więc wątpliwości, że wrodzona zdolność, czyli talent, może być wielkim błogosławieństwem. Ale czy tego rodzaju uzdolnienia są najważniejszym czynnikiem, którego Bóg szuka u swego ludu?

¹⁶ Prawdą jest, że przy dobieraniu starszych zboru bierze się pod uwagę zdolności. Bywają przecież ludzie wyposażeni w szczególne dary. Na przykład po to, żeby zostać starszym, trzeba być „wykwalifikowanym do nauczania” (1 Tym. 3:2, NW). Ale chodzi tu o coś więcej niż o wrodzone zdolności. Wykwalifikowany nauczyciel w zborze musi dysponować dokładną wiedzą. Musi umieć dobrze uzasadnić wyrażane poglądy i wnikliwie analizować Pismo święte. Kto chce skutecznie nauczać, ten poza posiadaniem wiedzy musi jeszcze być cierpliwym i taktownym oraz interesować się dobrem drugich ludzi. Apostoł Paweł swego czasu udzielił Tytusowi wskazówek na temat mianowania starszych i zaznaczył przy tym, że taki nadzorca — „co się tyczy umiejętności nauczania — [musi] trzymać się mocno wiernego słowa, aby potrafił zarówno napominać na podstawie zdrowej nauki, jak i strofować tych, którzy się sprzeciwiają” (Tyt. 1:9, NW). Osoby, którym okazano tyle zaufania, by je zamianować, nie polegają na swych wrodzonych zdolnościach, ale spoglądają ku swemu wielkiemu Instruktorowi, który ich poucza, jak pomagać drugim w zborze.

17. Czego muszą się wystrzegać ci, którzy posiadają jakieś wrodzone zdolności i szczególne talenty?

¹⁷ Do wykonania niektórych zadań w zborze bywa potrzebna pewna miara zdolności. Ale osiągniętych wyników nie należy przypisywać tylko osobistej sprawności czy talentowi człowieka. Jest ważne, żeby ludzie obdarowani wrodzonymi uzdolnieniami starannie się wystrzegali polegania na własnym zrozumieniu, natomiast ufali Jehowie, prosząc Go o kierowanie ich czynami (Prz. 3:5, 6). Liczne obserwacje potwierdzają że ci, którzy nam usługują w charakterze starszych, i inni, którzy pracują ofiarnie, zazwyczaj zdobywali obecnie posiadane kwalifikacje przez pilne studium i wcielanie w życie tego, czego się tym sposobem dowiadywali. Od jakiegoś czasu zwracali baczną uwagę na siebie i na swe nauczanie, nastawiając uszu na Boskie pouczenia, pragnęli bowiem wykonywać dzieło Boże tak, jak On tego sobie życzy. Warto im się przypatrzyć, jak pozwalają, by Jehowa w ten czy inny sposób użytkował ich czas i talenty przy krzewieniu swego wielbienia.

18. Czy w oczach Bożych starsi i słudzy pomocniczy są wierniejsi od reszty zboru? Wyjaśnij to szerzej.

¹⁸ A jak Bóg zapatruje się na tych, którzy Mu służą w charakterze zamianowanych nadzorców? Czy ma ich za cenniejszych od drugich? Albo czy uważa, że są wierniejsi? Nie; dobrze jest widzieć rzeczy we właściwej perspektywie. Dane osoby w istocie po to zostały wyznaczone do nadzorowania, żeby pełnić funkcje sług, ściślej biorąc niewolników, i w tym charakterze muszą całym sercem przykładać się do spożytkowania swych zdolności i talentów, aby wykazać swoją wierność. Dostąpili pewnych przywilejów bynajmniej nie dzięki temu, czym lub kim byli. Zajmują swoje stanowiska raczej dlatego, że praca głosicieli Królestwa doprowadziła do wyłonienia się takiej potrzeby. Idąc za radą Jezusa, usługują tym w zborze, dla których są niewolnikami (Łuk. 22:26; Gal. 5:13). Wierni nadzorcy zdają sobie sprawę z faktu, że ich praca wiąże się ściśle z działalnością współgłosicieli dobrej nowiny, którzy wszyscy są cenni w oczach Bożych, gdy dają dowody wierności.

19. Czego się więc oczekuje od zamianowanych nadzorców w zborze chrześcijańskim?

¹⁹ Służbę chrześcijańskiego nadzorcy dobrze ilustrują odpowiedzialność i administracyjne obowiązki dawnego szafarza. Wierność jest od niego stanowczo wymagana, jak to podkreślają następujące słowa apostoła Pawła, skierowane do Koryntian: „Od szafarzy (...) się żąda, aby każdy z nich był wierny” (1 Kor. 4:2). Ten sam apostoł napisał ponadto do Tytusa: „Nadzorca bowiem jako zarządca [szafarz, NT] Boży musi być bez zarzutu, (...) gościnny, miłujący dobroć, trzeźwego umysłu, sprawiedliwy, lojalny, panujący nad sobą” (Tyt. 1:7, 8, NW). Wynika stąd jasno, że wszelka zdolność, jaką by posiadał szafarz — wrodzona czy nabyta — jeśli ma przedstawiać wartość w oczach Boga, musi iść w parze z wypróbowaną wiernością. Nawet król Dawid, który obrazował Chrystusa Jezusa, oświadczył: „Oczy kieruję na wiernych w kraju, ażeby ze mną mieszkali. Ten, który chodzi drogą nieskalaną, będzie mi usługiwał.” — Ps. 101:6.

20. Dlaczego Jehowa od tych, których darzy uznaniem, oczekuje nie tyle zdolności, ile wierności?

²⁰ Zdolności można otrzymać w darze od Jehowy. W Księdze Wyjścia czytamy na przykład, jak Jehowa obdarzył mądrością, zrozumieniem i wiedzą pewnych ludzi, którzy pracowali przy wzniesieniu wspaniałego przybytku na pustyni (Zobacz Księgę Wyjścia, od 35:30 do 36:1). Natomiast jeśli chodzi o wierność, to tej Bóg nikomu nie udziela. Nie można jej też odziedziczyć ani nie otrzymuje się jej automatycznie przy chrzcie. Trzeba nad nią pracować, trzeba ją w sobie rozwinąć. Wymaga to czasu, wysiłku i wytrwałości. Dopiero przez taką pracę człowiek wyrabia sobie dobre świadectwo o drodze swego życia. Poszczególny wielbiciel Boga musi wykazać się omawianą zaletą w swej działalności, podczas wiernego spełniania obowiązków szafarza. — 1 Piotra 4:10.

ZNACZENIE SKROMNOŚCI

21. Jakiej rady udziela Pismo święte temu, kto się lubi chełpić?

²¹ Każdemu, kto chciałby siebie ujrzeć we właściwym świetle, Jehowa daje następującą dobrą radę: „U ludzi skromnych jest mądrość” (Prz. 11:2). Kto skromnie chodzi z Bogiem, ten zdaje sobie sprawę, że bez względu na swe zdolności i osiągnięcia nie ma się czym chwalić. Jeżeli pragnie się szczycić, niech się chlubi cudownym Bogiem, któremu służy. Biblia właśnie zachęca do tego, powiadając, żeby się człowiek nie chełpił swoją potęgą ani bogactwem, ale raczej szczycił tym, iż zna Jehowę, Boga wyróżniającego się serdeczną życzliwością, sprawiedliwością i miłosierdziem. — Jer. 9:22, 23.

22, 23. (a) Jak mamy się zapatrywać na ewentualnie posiadane dobra materialne? (b) Jak powinniśmy traktować samych siebie po uczynieniu wszystkiego, co było w naszej mocy? (c) Co może uchronić człowieka przed popadnięciem w znużenie i zniechęcenie?

²² Niektórzy miewają trochę więcej dóbr tego świata niż drudzy. Inni mają może na pozór lepszą pozycję w życiu. Ale chrześcijan obowiązuje jednoznaczne zalecenie, aby nie byli zbyt pewni siebie i nie polegali na rzeczach, które posiadają, lecz zabiegali o swoje zbawienie z bojaźnią i ze drżeniem (Łuk. 12:15; Filip. 2:12). Podążanie tą drogą życia oznacza pełne wciągnięcie się w czyste wielbienie, bogacenie się w dobre uczynki. — 1 Tym. 6:17-19.

²³ Wszelkie posiadane środki materialne lub zdolności należy traktować jako powierzony w zaufaniu skarb, który trzeba używać ku czci i chwale Bożej. Postawa taka uchroni człowieka przed nadymaniem się z powodu osiągnięć w służbie dla Jehowy. W jakim nastroju każdy powinien pozostawać po wywiązaniu się z wyznaczonego zadania, to trafnie wyrażają słowa: „Jesteśmy sługami nieużytecznymi; wypełniliśmy jedynie naszą powinność” (Łuk. 17:10, Kow). Bogu podoba się służba spełniana zgodnie z Jego wskazaniami, radosna i ochocza, a jednocześnie niezawodna — bez względu na to, czy się zajmuje jakieś wybitniejsze stanowisko, czy nie. Nikt nie powinien czuć się zawiedziony ani bezużyteczny, choćby nawet wykonywana praca zdawała się nużyć go swą jednostajnością. Pamiętajmy, czego Jehowa oczekuje od swoich sług: tego, żeby zawsze byli wierni w tym, cokolwiek im daje do wykonania.

24. Jakim dobrodziejstwem dla wiernych Jehowie jest rada z Listu do Rzymian 12:16?

²⁴ Dokładna wiedza na temat dróg Bożych, a więc Jego metod postępowania, ułatwia człowiekowi zachowanie pokory i zapobiega wygórowanemu mniemaniu o sobie (Rzym. 12:16). Zabezpiecza go przed chełpieniem się tym, czego dokonał, a także sprzyja wiernemu wzorowaniu się na Źródle wszelkiej dobroci i wielkości. Jeżeli ktoś się wybija, to niech go wyróżnia lojalna służba na rzecz prawdziwego Boga i niesamolubne poświęcenie się dla dobra drugich. Pragnąć należy wyrobienia sobie dobrego imienia u Jehowy; kto słynie z wierności, ten idzie drogą życia, którą uznaje Bóg. — Kohel. 7:1.

DOBRE IMIĘ U JEHOWY

25. Jakie mamy zapewnienie, zanotowane po Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., że wszyscy spośród dwunastu apostołów byli wierni aż do śmierci?

²⁵ Chociaż po doniesieniach o Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Biblia nie wspomina już imiennie większości spośród dwunastu apostołów i chociaż prócz opisu śmierci Jakuba oraz proroczej wypowiedzi o Piotrze nie ma innych biblijnych sprawozdań, z których by wynikało, jak apostołowie umarli, to jednak istnieją przesłanki wskazujące, że każdy z nich dochował wierności aż do śmierci. Możemy być pewni, iż w świętej służbie dla żywego Boga dali z siebie wszystko. Możemy też być pewni, że Jehowa nie zapomniał o żadnym z nich. Trwałym świadectwem ich wierności są ich imiona wypisane na fundamentach Nowego Jeruzalem. — Apok. 21:14.

26. Jaką zachętą mogą młodszym braciom i siostrom służyć sędziwi członkowie zborów?

²⁶ Obecnie spotyka się po zborach wielu „weteranów” — braci chrześcijańskich, którzy pomimo licznych przeszkód od długich lat zachowywali niezłomną wierność Jehowie. Na skutek podeszłego wieku oraz podupadającego zdrowia ten i ów nie może już brać na siebie poważniejszych obowiązków w zborze. Ale jakimż błogosławieństwem jest ich obecność w naszym gronie! Miłość ich i gorliwość są bodźcem dla współgłosicieli, aby parli naprzód w dziele Pańskim. Niektórzy mają całkiem ograniczone siły fizyczne, a jednak stanowią ogromną zachętę, rezerwując nieco sił na zebrania chrześcijańskie i służbę polową.

27, 28. (a) Jaką cenną służbę pełnią w zborze siostry? (b) Dlaczego ciało ludzkie jest trafnym unaocznieniem zboru chrześcijańskiego?

²⁷ Ponadto w zborach jest sporo niewiast. Nie kwalifikują się one na starszych ani na sług pomocniczych, ale również są bardzo potrzebne i stanowią wielką pomoc w rozgłaszaniu „dobrej nowiny” o Królestwie po całym świecie, zanim nadejdzie koniec. Przypominają się tu słowa z Psalmu 68:11, 12: „Jehowa sam daje słowo; głosicielek dobrej nowiny jest wielki zastęp (...) ta, która oczekuje w domu, ma udział w łupie.” — NW.

²⁸ Poszczególne organy w ciele ludzkim mają do spełnienia wiele rozmaitych funkcji. Podobnie też w zborze chrześcijańskim jest dużo obowiązków, które mogą spełniać różne osoby. Nikt nie powinien czuć się niepotrzebny ani — na odwrót — mówić do drugich: „Nie potrzebuję was”. Wszystko, co się dzieje w zborze, służy wychowywaniu dojrzałych chrześcijan ku chwale Bożej. — 1 Kor. 12:4-7, 21, 22.

29. Czego można dokonać, gdy wszyscy w zborze współpracują w pokoju i jedności? Przedstaw to na przykładzie.

²⁹ Zadziwiające są rezultaty, jakie się osiąga, gdy starzy i młodzi pilnie się przykładają do spełniania nakazu głoszenia Słowa. Sam możesz na przykład rozniecić iskrę zainteresowania, zachęciwszy kogoś do przeczytania jakiegoś podręcznika do studiów biblijnych. Po jakimś czasie ktoś inny może podleje to ziarno zainteresowania. Jeszcze inny pracownik niwy Pańskiej być może wykona od czasu do czasu jakiś zabieg pielęgnacyjny, a Bóg podtrzyma wzrost (1 Kor. 3:6). W końcu po latach na jakimś zgromadzeniu ktoś ewentualnie przedstawi ci tę samą osobę — teraz już jako duchowego brata lub siostrę! Skoro więc potrzeba czasu na to, aby zobaczyć wyniki naszej działalności głoszenia, nie dajmy się tym zniechęcić do rozmawiania z każdym, kogo spotykamy; głośmy dalej z całego serca przepełnionego miłością do Jehowy (Rzym. 10:10). Możemy też skłonić swoich przyjaciół i sąsiadów do zainteresowania się orędziem naszego Boga Jehowy, starając się o to, żeby widzieli nasze czyste postępowanie chrześcijańskie. — 2 Piotra 3:11, 12.

30. Co powinniśmy sobie postanowić teraz, gdy stoimy u progu Har-Magedonu?

³⁰ Jakiż to cudowny widok, gdy się widzi, że liczni ludzie zwracają się ku sprawiedliwości i podejmują służbę dla naszego Boga, oddając Mu swe życie, aby w tych „dniach ostatnich” spełniać Jego wolę! Niebawem dostrzegamy, że już pomagają drugim, rozbudzając w nich miłość do Jehowy. Wielka to radość — mieć jakikolwiek, choćby bardzo mały udział w tym dziele zgromadzania, które odbywa się we wszystkich częściach globu ziemskiego. Stoimy u progu Har-Magedonu i już widzimy niezrównane błogosławieństwa, jakie wkrótce nadejdą, nie czas więc na oglądanie się z żalem do tyłu. Pora teraz na wyrabianie sobie dobrego imienia, opinii człowieka wiernego; właśnie tego Bóg oczekuje od tych, którzy zdecydowali się wielbić Go całym sercem.

31. Czego należy bardziej pragnąć niż bogactw materialnych? Jak można to zdobyć?

³¹ Żadnych bogactw, jakie by człowiek zdołał nagromadzić, nie da się porównać z dobrą opinią, jaką można sobie wyrobić u Stwórcy, naszego Życiodawcy. „Lepsze dobre imię niż wielkie bogactwo” (Prz. 22:1, Poz). Wyposażeni teraz w biblijne mierniki służące odróżnianiu tego, co słuszne, od tego, co złe, pilnie podążajmy drogą życia, która ma uznanie u Boga, mianowicie drogą wierności!

[Ilustracja na stronie 2]

Jehowa przejawia wierność w najwyższym stopniu, toteż stosownymi symbolami niezmienności Jego zamierzenia są Słońce i Księżyc