Nastała pora na powitanie Wszechwładnego Pana

 1, 2. Przed kim postawiono wyniesionego do chwały „Syna Człowieczego” i co mu powierzono w myśl siódmego rozdziału proroctwa Daniela?

WSZECHWŁADNYM PANEM jest „Przedwieczny” Jehowa. Do Niego przyszedł w roku 1914 n.e. wyniesiony do chwały „Syn Człowieczy”, Jezus Chrystus, by wziąć udział w zarządzaniu „królestwem świata”.

² Prorok Daniel przepowiedział to następującymi słowami: „Oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie”. — Dan. 7:13, 14.

 3. Kto jeszcze zgodnie z proroctwem Daniela 7:27 miał wejść w skład wiecznotrwałego Królestwa?

³ Królestwo powyższe w późniejszym okresie „czasu końca” objęło również 144 000 zrodzonych z ducha uczniów Chrystusa. Stało się to, co przepowiedział prorok w Księdze Daniela 7:27: „A panowanie i władzę, i wielkość królestw pod całym niebem otrzyma lud święty Najwyższego. Królestwo Jego będzie wiecznym królestwem; będą Mu służyły wszystkie moce i będą Mu uległe”. — Dan. 12:4; Apok. 14:1-3; 20:4-6.

 4. Jakiemu niebiańskiemu rządowi jest poddana dzisiejsza „wielka rzesza”?

⁴ Ponieważ „Przedwieczny” dopuszcza swego namaszczonego Syna Jezusa do współudziału we władaniu „królestwem świata”, więc staje się ono „królestwem naszego Pana i jego Chrystusa” (Apok. 11:15, NW). Takim sposobem cała ludność świata uzyskuje pozycję ziemskich poddanych wszechwładnego Pana Jehowy i Jego Chrystusa. Do tych ziemskich poddanych należy obecnie „wielka rzesza”, z którą zapoznaje nas wizja z Księgi Apokalipsy 7:9-17 (NW). Widzenie to po raz pierwszy zrozumiano w 1935 roku n.e.

 5. Do wyglądania czego zgodnie z Apokalipsą 3:21 zachęcał Jezus swych zrodzonych z ducha uczniów w 63 lata po Pięćdziesiątnicy z 33 roku n.e.?

⁵ Obecnie ta „wielka rzesza” dobrze rozumie, że z „królestwem naszego Pana i jego Chrystusa” związane są dwie czołowe Osobistości, mianowicie Pan Jehowa i Jego Syn, Chrystus Jezus; wie też, że ten szczególny rząd, któremu podlega, datuje się nie od Pięćdziesiątnicy roku 33, ale od 1914 roku n.e. Zgodnie z tym „wielka rzesza” stwierdza, iż Chrystus Jezus 63 lata po Pięćdziesiątnicy nadal zachęcał swoich uczniów zrodzonych z ducha do wyglądania owego Królestwa, mówiąc: „Zwycięzcy dam z sobą zasiąść na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie” (Apok. 3:21). Byli „dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa”, ale dopiero mieli odziedziczyć to przyszłe Królestwo niebiańskie (Rzym. 8:17). Głównym Dziedzicem Boga był Jezus Chrystus, a jego uczniowie podległymi mu współdziedzicami. — Hebr. 1:1, 2.

 6. Czy według Listu 2 Piotra 1:10, 11 zrodzeni z ducha uczniowie byli już w tym Królestwie, czy też mieli jeszcze czekać na wejście do niego?

⁶ Zatem Królestwo, w którym ci zrodzeni z ducha uczniowie na ziemi są „współdziedzicami Chrystusa”, nie jest tym samym, do którego należeli od wylania ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Z tego też powodu apostoł Piotr, pisząc swój drugi list, około 64 roku n.e., czyli jakieś 30 lat po Pięćdziesiątnicy, udzielił braciom chrześcijańskim takiej oto przestrogi: „Dlatego bardziej jeszcze, bracia, starajcie się umocnić wasze powołanie i wybór. To bowiem czyniąc nie upadniecie nigdy. W ten sposób szeroko będzie wam otworzone wejście do wiecznego królestwa Pana naszego i Zbawcy, Jezusa Chrystusa”. — 2 Piotra 1:10, 11.

 7. W jakich ramach mają udostępnione wejście do tego Królestwa? Jaki więc przeminie tymczasowy stosunek do Jezusa Chrystusa?

⁷ W wyznaczonym przez Boga czasie stu czterdziestu czterem tysiącom współdziedziców Chrystusa szeroko otworzono wejście do niebiańskiego Królestwa w ramach „pierwszego zmartwychwstania”. Z tą chwilą przestają być zrodzonymi z ducha ziemskimi poddanymi „umiłowanego Syna” Bożego. Ten tymczasowy stosunek do uświetnionego Jezusa Chrystusa kończy się na zawsze. Będą razem z nim nieśmiertelnymi, nieskazitelnymi królami w niebie (2 Tym. 2:11, 12; Apok. 20:4, 6). Znaczy to, że na zawsze przeminie przejściowe poddaństwo, które ich obowiązywało od Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., dopóki byli w ciele na ziemi (Kol. 1:13). Ponieważ wiedli tutaj życie czyste i bogobojne, odziedziczą „królestwo Chrystusa i Boga”. — Efez. 5:5.

 8. Czy tysiącletnie królowanie Chrystusa rozpoczęło się w roku 1914? Na co w tym zakresie wskazuje przepowiedziany „znak”?

⁸ Tysiącletnie panowanie Jezusa Chrystusa wraz ze 144 000 współdziedziców nie rozpoczęło się w roku 1914, kiedy „królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa”. Początek miała wtedy oficjalna, królewska „obecność” Jezusa Chrystusa, czyli jego paruzja, o którą pytali apostołowie w myśl doniesienia z Ewangelii według Mateusza 24:3 (NW). Jego „obecność” w potędze królewskiej nie datuje się od chwili, gdy w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. Bóg za jego pośrednictwem wylał ducha świętego (2 Tes. 2:2). Dopiero po upływie „czasów pogan” w roku 1914 uwidocznił się przepowiedziany „znak” dowodzący, że Syn Boży jest z potężną władzą niewidzialnie obecny w „królestwie świata”.

 9. Bliskość czego mieli rozpoznać uczniowie po ukazaniu się „znaku”? Dlaczego mieli się wyzbyć wszelkiego przygnębienia?

⁹ Królestwo jego ma za zadanie usunąć obecny niegodziwy system rzeczy. Jezus w swym proroctwie, w którym wymienił szczegóły składające się na ten złowieszczy „znak”, odniósł je wszystkie do czasu, gdy Królestwo akurat miało podjąć dzieło zniszczenia, i powiedział do apostołów: „Tak i wy, gdy ujrzycie, że to się dzieje, wiedzcie, iż blisko jest królestwo Boże” (Łuk. 21:31). Spełniając wyznaczone mu zadanie, Królestwo wyzwoli wiernych uczniów Chrystusa przebywających jeszcze na ziemi spod dalszego ucisku ze strony narodów pogańskich. Wyjaśnia to, dlaczego Jezus rzekł do swych uczniów: „Gdy to się dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, bo blisko jest wasze wybawienie”. — Łuk. 21:28, Gryglewicz.

10. Na kiedy przypada „wybawienie” ostatka zrodzonych z ducha? Co ono obejmuje?

¹⁰ Ostatek zrodzonych z ducha uczniów Chrystusa, przebywający jeszcze na ziemi, ujrzał, jak zaczęło „to się dziać” w 1914 roku n.e. Wyzwolenie go z obecnego niegodziwego systemu rzeczy nastąpi, gdy królewski „kamień” oderwany od góry zwierzchnictwa Bożego uderzy w „posąg” światowej władzy nad ziemią i zburzy go w „bitwie owego dnia wielkiego Boga wszechwładcy”, na polach Har-Magedonu (Dan. 2:44, 45; Apok. 16:14, 16, Michałowski). „Wybawienie” obejmuje także zabranie ich później z ziemskiej sceny i wprowadzenie do „wiecznego królestwa Pana naszego i Zbawcy, Jezusa Chrystusa”, za sprawą „pierwszego zmartwychwstania” (2 Piotra 1:11; Apok. 20:4, 6). Dzięki temu będą panować jako królowie u boku Jezusa Chrystusa w ciągu tego tysiąca lat, gdy Szatan wraz z demonami będzie związany i zamknięty w przepaści, bez możliwości dalszego niewidzialnego kierowania sprawami ludzkimi. — Apok. 20:1-3.

11. Kto jeszcze dozna wtedy wybawienia? Wskutek zlekceważenia jakiego „dekretu” narody pogańskie nie skorzystają z tego wyzwolenia?

¹¹ Wyzwolenie zbliża się także dla „wielkiej rzeszy” podobnych owcom ludzi, którzy razem z duchowym ostatkiem stają po stronie „królestwa naszego Pana i jego Chrystusa”. Natomiast narody pogańskie zlekceważyły ogłoszony im „dekret” Królestwa, który zgodnie z Psalmem 2:1-9 (Poz) brzmi: „Czemuż to narody wszczynają niepokój [od roku 1914], a ludy knują daremne zamysły? Królowie ziemscy jednoczą się, a książęta wspólnie się zmawiają przeciw Jahwe i Jego Pomazańcowi [Jego Chrystusowi]. (...) Chcę wam oznajmić dekret Jahwe. Jahwe rzekł do mnie [Chrystusa]: ‛Tyś moim synem, Ja dziś zrodziłem ciebie. Zażądaj ode mnie, a dam ci w dziedzictwo narody i krańce ziemi w twoje posiadanie! Zdruzgocesz je żelazną maczugą, roztrzaskasz jak gliniane naczynie’”. — Apok. 7:9, 10; 11:15, NW.

NEUTRALNOŚĆ ZWIĄZANA Z GŁOSZENIEM O KRÓLESTWIE

12. Jakie stanowisko zajmują Świadkowie Jehowy wobec polityki światowej, mimo że w roku 1914 skończyły się „czasy pogan”?

¹² Od roku 1914 „królestwo naszego Pana i jego Chrystusa” jest uprawnione do ingerowania w sprawy narodów pogańskich. Czy to znaczy, że chrześcijańscy Świadkowie Jehowy mają obecnie prawo wtrącać się do polityki światowej? Czy powinni za przykładem katolików i protestantów, zajmować stanowisko po stronie tej lub innej partii politycznej bądź nawet spiskować przeciwko istniejącej władzy politycznej i wywoływać rewolucje? W żadnym wypadku! Wzorują się na Baranku, Jezusie Chrystusie, bezkompromisowo dbając o to, by nie być „cząstką świata”. Trzymają się mocno Królestwa, które w roku 1914 narodziło się w niebie (Jana 17:14, NW; Apok. 12:1-12). Mimo wszczętych przeciw nim ognistych prześladowań za chrześcijańską neutralność w konfliktach światowych wykonują proroczą zapowiedź swego niebiańskiego Wodza, Jezusa Chrystusa, który rzekł: „Dobra nowina o królestwie głoszona będzie na całym świecie, na świadectwo wszystkim narodom; i potem dopiero nadejdzie koniec”. — Mat. 24:14, Kow; Marka 13:10.

13. Dlaczego koniec „czasów pogan” nie zbiega się z początkiem tysiącletniego panowania Chrystusa?

¹³ Świadectwo o tym Królestwie ma być dane przed końcem obecnego systemu rzeczy i rozpoczęciem się 1000-letniego panowania Chrystusa. Stąd narodzenie się Królestwa Bożego w niebiosach nie było równoznaczne z początkiem milenijnych rządów Chrystusa. W myśl proroctw biblijnych miało się jeszcze dużo wydarzyć przed zagładą tego systemu rzeczy torującą drogę 1000-letniemu królowaniu Chrystusa wraz ze 144 000 namaszczonych duchem uczniów. — Apok. 20:4, 6.

14. Do czego Szatan jest zdecydowany popchnąć narody, zanim zostanie wrzucony do przepaści? Dlaczego?

¹⁴ Szatan Diabeł jest zdecydowany sprowadzić zgubę na wszystkie narody, zanim zostanie wraz z demonami wtrącony do przepaści na 1000 lat i chciałby w ten sposób nie dopuścić, aby przez ten czas stały się poddanymi Chrystusa. W tym celu prowadzi narody świata na pole bitewne Har-Magedonu, by tam walczyły przeciw Bogu Jehowie i Jego Chrystusowi (Apok. 16:13-16). Toteż Szatan Diabeł będzie odpowiedzialny za „biada”, jakie wtedy raz na zawsze pogrąży narody pogańskie (Apok. 12:12; 19:11-21). Jak będziemy mogli wyjść cało z katastrofalnej zagłady tych narodów?

15. Co przeżywają Świadkowie Jehowy z powodu odmowy maszerowania z narodami pogańskimi pod dowództwem Szatana? Dlaczego?

¹⁵ Nie wolno nam maszerować ku Har-Magedonowi w przymierzu z narodami pogańskimi do walki przeciwko wszechwładnemu Bogu Jehowie. Z powodu niepodążania z nimi w tym kierunku spadły na chrześcijańskich Świadków Jehowy wielkie trudności. Szczególnie po wyrzuceniu z nieba Szatan Diabeł i jego demoniczni aniołowie wzięli sobie ostatek przyszłych współdziedziców Chrystusa za główny cel swoich wściekłych ataków (Apok. 12:13-17). Dążą przy tym do załamania jego prawości względem Boga. Usiłują doprowadzić do tego, żeby członkowie ostatka nie nadawali się do panowania wraz z Chrystusem w charakterze królów podczas tych dziesięciu stuleci, gdy wszystkie demony będą uwięzione w przepaści. Diabeł prze za wszelką cenę do tego, by przeszkodzić Chrystusowi w skompletowaniu liczby 144 000 królów mających mu towarzyszyć w niebiańskim rządzie ogólnoświatowym. Czy uda się to Szatanowi? Nigdy!

16. Jak nastanie tysiąclecie wolne od demonów? Czego wyrazem będzie Boski rząd ogólnoświatowy na czele z Chrystusem?

¹⁶ Prędzej dżdżownica powstrzyma ciągnik rolniczy od przejechania jej niż Szatanowi i wszystkim narodom ziemi, których jest niewidzialnym władcą, uda się sparaliżować i obezwładnić nadchodzący Boży rząd ogólnoświatowy! Oprócz poniesienia sromotnej porażki podczas wojny stoczonej wcześniej w niebie Szatan zobaczy też w Har-Magedonie klęskę zwiedzionych przez siebie narodów. Ujrzy Chrystusa niepowstrzymanie bijącego „żelazną maczugą”, by pokruszyć wszystkie zgromadzone narody, jak gdyby były glinianymi naczyniami uformowanymi przez garncarza (Ps. 2:8, 9, Poz; Apok. 12:5). Potem zwycięski Chrystus pochwyci Szatana i jego demony, zwiąże ich i uwięzi w przepastnym lochu, który będzie zamknięty i zapieczętowany na 1000 lat. Podczas tego wolnego od wpływu demonów tysiąclecia Boski rząd nad światem z Chrystusem na czele będzie sprawował władzę jako wyraz prawowitego wszechświatowego zwierzchnictwa Bożego. — Apok. 20:1-6.

WITANIE „KRÓLA CHWAŁY”

17. Co powinniśmy obecnie czynić na dowód swej wiary w nastanie rządu ogólnoświatowego? Za czyim przykładem?

¹⁷ Boski rząd nad światem, który ma przynieść ulgę i błogosławieństwo uciśnionej, umierającej ludzkości, nastanie z całą pewnością. Czy jesteśmy o tym przekonani? Kto wierzy w ten napawający radością fakt, ten musi teraz uczynić coś ze swej strony! Co mianowicie? Musi pójść za przykładem oddanej Bogu, ochrzczonej „wielkiej rzeszy”, która zaczęła się formować 20 lat po narodzinach Królestwa Bożego w roku 1914. Członkowie jej witają „królestwo naszego Pana i jego Chrystusa” jako jedyną nadzieję na wiecznotrwałe wybawienie. Zgodnie z proroczą wizją przedstawioną w Apokalipsie 7:9-17 „wielka rzesza” oczyściła swe życie i służy teraz Jehowie Bogu w Jego duchowej świątyni! Jeżeli postąpimy tak samo, znajdziemy się po zwycięskiej stronie podczas „wojny w wielkim dniu wszechmogącego Boga”, stoczonej na miejscu zwanym Har-Magedon (Apok. 16:14, 16; 19:11-21). Wtedy otworzy się przed nami droga do raju na ziemi pod najlepszym rządem, jaki dotąd władał ludzkością. Nasze pragnienie tego pobudza nas już teraz do przygotowania się na jego przyjście!

18. Co nadchodzi wraz z wszechwładnym Panem Jehową? Co więc powinniśmy uznać za Jego własność?

¹⁸ Popatrzmy oczyma wiary na triumfalny pochód suwerennego Pana wszelkiego stworzenia! Wraz z nim nadchodzi ogólnoświatowy rząd z Chrystusem na czele, mający błogosławić wszystkie rodziny na ziemi — zarówno żywych, jak i umarłych. Uznajmy Jego prawowitą władzę zwierzchnią i mówmy za Psalmem 24:1, 2: „Do Jahwe należy ziemia i to, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy. Albowiem On go na morzach osadził i utwierdził ponad rzekami”. Istotnie, podziemne wody nie wypłyną, aby pokryć ziemię falami potopu, i tak samo siedem mórz nie wyleje się poza granice nakreślone im przez Stwórcę.

19, 20. Przy jakiej okazji mieszkańcy starożytnego Jeruzalem przejawili nastrój, który zgodnie z Psalmem 24 mamy powód teraz uzewnętrzniać?

¹⁹ Mamy teraz powód do zachowania się jak obywatele starożytnego Jeruzalem w roku 1070 p.n.e. Na polecenie króla Dawida kapłani lewiccy nieśli wówczas świętą Arkę Przymierza ku bramom miasta. Rozradowani mieszkańcy obserwowali zbliżający się pochód, prowadzący symbol obecności Bożej, i wtedy usłyszeli rozlegający się okrzyk:

²⁰ „Bramy, podnieście swe szczyty, i unieście się, prastare podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały!”

21. (a) Dlaczego nawoływano, by ‛uniosły się’ bramy i prastare podwoje miasta Jeruzalem? (b) Dlaczego stosowne było wówczas oznajmienie, że Jehowa jest „potężny w boju?”

²¹ W celu rozgłoszenia imienia zbliżającej się królewskiej Osobistości stróże, czyli wartownicy czuwający przy bramach, odparli: „Któż jest tym Królem chwały?” Szybko i śmiało odpowiadają kapłani: „Jahwe, dzielny i potężny, Jahwe, potężny w boju” (Ps. 24:7, 8). Wszak o wpuszczenie do królewskiej stolicy nie prosił ktoś mało znaczący. Chodziło o Najwyższego w całym wszechświecie, Jehowę, „Króla chwały”. Dla Niego bramy i prastare, a więc starodawne podwoje zdawały się zbyt niskie. Powinny się unieść, aby umożliwić przejście tak wzniosłemu Królowi, znacznie wyższemu od Dawida, który zasiadał na „tronie Jehowy” w Jeruzalem (1 Kron. 29:23, NW). Wcześniej być może inni królowie przechodzili przez starożytne podwoje tego miasta, ale żaden z nich nie był tak chwalebny i potężny jak Jehowa, Bóg Najwyższy. To On toczył walkę za Dawida i dał mu zwycięstwo nad poprzednimi pogańskimi mieszkańcami miasta, nad Jebusytami. On też pomógł królowi Dawidowi zwyciężyć Filistynów dwukrotnie usiłujących zrzucić go z tronu w świeżo zajętym Jeruzalem. — 2 Sam. 5:4-25.

22. Co wówczas wyobrażało Jehowę Zastępów? Z jaką misją zbliżał się do bram Jeruzalem?

²² W roku 1070 p.n.e. ów królewski Wojownik, którego symbolizowała Arka Przymierza, zbliżał się do miasta z pokojową misją. Przez szacunek dla Jego wielkości maszerujący jeszcze raz wydali okrzyk: „Bramy, podnieście swe szczyty, i unieście się, prastare podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały!” Ponownie rzucono pytanie: „Któż jest tym Królem chwały?” I znowu pada odzew rozpraszający wszelkie wątpliwości: „To Jahwe Zastępów: On sam Królem chwały”. — Ps. 24:9, 10.

23. (a) Dlaczego od 1914 roku Jehowa Zastępów jest szczególnie chwalebnym Królem? (b) Co zachowa w Har-Magedonie? Czego potem dokona dla ludzkości?

²³ Mamy obecnie rok 1978 n.e. i bliska jest „wojna w wielkim dniu wszechmogącego Boga”, która się rozegra na polach Har-Magedonu. Minęły lata od zakończenia się „czasów pogan” w roku 1914, a „Jahwe Zastępów” jest teraz szczególnie chwalebnym „Królem”. Dlaczego? Ponieważ zgodnie z przepowiednią Psalmu 47:9 „Bóg króluje nad narodami” — znów panuje nad ziemią jako jej wszechwładny Pan. Okaże swoją moc, zachowując podczas bitwy Har-Magedonu „królestwo świata”, które „stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa” (Apok. 11:15-18, NW). Syna większego niż król Dawid, swego Chrystusa, osadził Jehowa na tronie, aby Go reprezentował w tym rządzie nad światem. Po pierwsze Jehowa w towarzystwie swego Syna i zastępów niebiańskich aniołów uwolni wszechświat od obecnego niegodziwego systemu rzeczy. Potem zleje na ludzkość błogosławieństwa w postaci sprawiedliwego panowania za pośrednictwem Syna, Jezusa Chrystusa. Wspaniałe te zapowiedzi są bliskie urzeczywistnienia!

24. Na co z naszej strony zasługuje teraz Jehowa Zastępów?

²⁴ Czyż ten „Król chwały”, Jehowa Zastępów, nie zasługuje teraz na to, byśmy Go witali całym sercem? Na pewno tak! Wejdź więc, nasz Królu chwały!