Samuel zganił go za złożenie ofiary, które świadczyło o jego zarozumiałości, Saul tłumaczył się: „Widziałem, iż się lud rozchodził ode mnie, a tyś nie przyszedł wedle dni umówionych, Filistyni zaś zgromadzili się w Machmas (...) Potrzebą przyciśniony, ofiarowałem całopalenie.” Podał aż trzy powody na swe usprawiedliwienie, ale u Jehowy nie miało to znaczenia. — 1 Sam. 13:11-13, Wu.

To samo usposobienie serca wykazał król Saul w wypadku, gdy otrzymał nakaz wytracenia do szczętu Amalekitów, nie oszczędzając ani człowieka, ani bydlęcia. Kiedy Samuel wytknął Saulowi, że nie spełnił rozkazu Bożego, ten odpowiedział: „Lud przepuścił co najlepszym owcom i wołom”, „lud pobrał z korzyści”, a nawet twierdził: „I owszem, usłuchałem głosu Pańskiego.” Dopiero gdy mu przypomniano, że „posłuszeństwo lepsze jest niżeli ofiara”, w końcu przyznał: „Zgrzeszyłem, żem przestąpił rozkazanie Pańskie”, ale nadal obwiniał lud, dodając: „gdyżem się bał ludu, i usłuchałem głosu ich”. Jednak Saul nie dopisał też w tym, że nie zgładził króla Agaga, a za to już naprawdę nie mógł winić ludu! Nędzny koniec Saula jest ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy mają zwyczaj wykręcać się od uznania swojej winy, zrzucając ją na innych. — 1 Sam. 15:13-33.

Jakże odmiennie postąpił król Dawid albo apostoł Piotr! Im również zdarzały się poważne błędy, jednak brali na siebie odpowiedzialność za nie. Dawid nie usprawiedliwiał się ani nie winił drugich, gdy gniew Jehowy zwrócił się przeciw niemu za to, że przeprowadził spis ludzi zdolnych do noszenia oręża: „Czy nie ja tym jestem, który rozkazał, aby lud policzono? Jam jest, który zgrzeszyłem, ja, którym źle uczynił; ta trzoda co zawiniła? Panie, Boże mój, niech się obróci ręka twoja na mnie i na dom ojca mego, a lud twój niech tracony nie będzie!” — 1 Kron. 21:17, Wu.

Tak samo gdy Dawid zgrzeszył w wypadku żony Uriasza, nie obwiniał Batsaby ani okoliczności, lecz pokornie wyznał: „Zgrzeszyłem Panu.” Psalm 51 wyjawia szczerość skruchy Dawida; ileż pokrzepienia udzielił już ten Psalm sługom Bożym, kiedy popadli w jakieś poważne wykroczenie! Dawid w przeciwieństwie do Adama nie winił niewiasty, co wynika choćby z faktu, że spośród wszystkich swych synów następcą na tronie Jehowy uczynił jej syna Salomona. — 2 Sam. 11:4; 12:13; 1 Król. 1:17.

Apostoł Piotr przejawiał podobny, właściwy stan serca. Czy — kiedy zaparł się swego Mistrza — próbował usprawiedliwiać siebie lub obwiniać innych? Nie, lecz pokornie i ze skruchą „wyszedłszy na zewnątrz gorzko zapłakał”. — Łuk. 22:62, Kow.

Jeżeli mamy jak Aaron pod tym względem jakąś słabość, to pilnujmy się i starajmy się ją przezwyciężyć, aby się nie upodobnić do Adama, Ewy czy króla Saula. Pamiętajmy, że w usiłowaniu przerzucenia winy na okoliczności lub na innych ludzi przejawia się pewna forma samolubstwa, słabości moralnej, pychy lub nierzetelności. Jeżeli strzeżemy swych serc, to mimo naszych słabości możemy podobać się Bogu, bo „kto pokrywa przestępstwa swe, nie poszczęści mu się; ale kto je wyznaje i opuszcza, miłosierdzia dostąpi”. Zatem bądź mężny! Czyń tak jak Dawid i Piotr — bierz na siebie odpowiedzialność! — Przyp. 28:13.

Bóg czy przypadek?

◆ „W miarę tego, jak coraz lepiej poznajemy nasz świat, prawdopodobieństwo jego powstania w drodze przypadkowych procesów staje się coraz bardziej odległe.” — Tak wypowiada się Arthur H. Compton w książce „Jak człowiek rozumie naukę” (ang), na stronie 62.

Pytania czytelników

● Dlaczego na ilustracji, która widnieje na 91 stronie książki „Bądź wola twoja na ziemi”, pokazano pień drzewa opasany dwoma obręczami, a nie jedną?

Na wspomnianym rysunku słusznie przedstawiono, że drzewo, które zostało ścięte, było opasane nie mniej niż dwoma obręczami: jedną z żelaza, a drugą z miedzi albo brązu. Dlatego też w treści książki podano, że pień był „podwójnie opasany powstrzymującą mocą Jehowy, dopóki nie wypełniło się nad nim ‚siedem czasów’”. Pień tego drzewa był ściśnięty więcej niż jedną obręczą; słuszne będzie przytoczyć tu werset z Daniela 4:12 (w Gd 4:15) w ujęciu żydowskiego tłumacza Izaaka Leesera: „Jednak pień jego z korzeniami pozostawcie w ziemi, ale związany okowami z żelaza i miedzi wśród trawy polnej.” Wiersz 20 (23) również mówi o ‚okowach z żelaza i miedzi’. Z innych przekładów tekstu hebrajskiego wynika, że pień ten opasywały co najmniej dwie obręcze, jedna z żelaza, a druga z brązu lub miedzi. Żelazo i miedź czy też brąz były w owych starożytnych czasach najtwardszymi i najtrwalszymi metalami, a ich moc wskazuje na moc dekretu Jehowy, którego nie mogło naruszyć żadne stworzenie. Dekret Jehowy o siedmiu czasach panowania pogan na ziemi miał obowiązywać w całej pełni aż do czasu, kiedy dobiegną końca, co przyczyniłoby się do wykazania słuszności zamierzenia Jehowy Boga.