pewien podróżujący kaznodzieja zwrócił się do swych słuchaczy z propozycją, żeby mu pokazali wersety biblijne wskazujące na nieśmiertelność duszy ludzkiej. Za każdy taki werset obiecał dać im banknot pięciodolarowy. Nie potrzeba chyba dodawać, że nigdy nie musiał dać komukolwiek ani jednego banknotu pięciodolarowego, ponieważ w Biblii nie ma sprzeczności co do tego, że dusza ludzka umiera z powodu grzechu. Na kilkuset stronicach Biblii słowa: „nieśmiertelność, nieśmiertelny, nieskazitelny (nie ulegający zepsuciu, skażeniu; zob. „Sł. jęz. polsk.” wyd. przez PAN), nieskazitelność, niezwiędły” pojawiają się w popularnej Biblii Gdańskiej tylko siedemnaście razy, a ani razu Słowo Boże nie stosuje tych słów do duszy ludzkiej. (Podobnie w Biblii Wujka).e

25. Jak powinny wpłynąć na każdego te fakty ze Słowa Bożego i dlaczego?

²⁵ Z jakiego powodu niektórzy religijni ludzie mieliby się w związku z tym oburzać, że wskazujemy na zawarte w Bożym Słowie prawdy wypowiedzi na temat duszy i dlaczego mieliby zaniechać dalszego czytania? Przecież te wypowiedzi powinny nas ucieszyć? Dlaczego? Ponieważ w chwili śmierci dusza ludzka umiera, a zatem nie ma żadnej nieśmiertelnej, świadomej duszy, która by poszła do jakiegoś pogańskiego piekła lub czyśćca, gdzie byłaby torturowana i męczona ogniem i siarką po wieczne czasy albo przez pewien ograniczony czas. Ten fakt łącznie ze związanym z nim faktem, że będzie zmartwychwstanie umarłych, powinien uszczęśliwić każdego, kto miłuje Boga i ludzi. To pomaga nam jasno zrozumieć, dlaczego zmartwychwstanie umarłych jest konieczne, jeżeli oni mają ponownie żyć z nami w nowym świecie, w którym ludzie będą wiecznie szczęśliwi.

Rozpoznanie zmartwychwstałych

 1. Czego życzymy sobie w związku ze zmartwychwstaniem w odniesieniu do siebie i innych, i jakie zapewnienie mamy pod tym względem?

CZY ROZPOZNAMY naszych umiłowanych przyjaciół i krewnych po ich powrocie ze stanu śmierci? Każdy z nas chciałby to wiedzieć, bo sam będzie może to przeżywać. Każdy chciałby też rozpoznać samego siebie. Nikt nie chce doznać utraty pamięci, żeby już nie wiedzieć kim jest. Słowo Boże zapewnia nas, że się wzajemnie rozpoznamy. Apostoł Paweł, który wierzył w zmartwychwstanie, powiedział: „Wówczas będę poznawał, tak jak jestem poznany.”(1 Kor. 13:12, Wu) Ale na podstawie czego rozpoznamy siebie i innych?

 2. Jakie słuszne pytania powstają, w związku ze zmartwychwstaniem ciał, jeśli wziąć pod uwagę wyjaśnienie Składu Apostolskiego?

² Czy każdy otrzyma podczas zmartwychwstania to samo ciało, w którym zmarł? W ten właśnie sposób tłumaczy się tak zwany Skład Apostolski. W takim razie czy człowiek, który zmarł na raka, przenikającego swymi mackami jago organizm musi powrócić w tym samym ciele opanowanym przez raka? Czy człowiek, który umiera pożerany trądem i w związku z tym jest okropnie zniekształcony, musi powrócić w tym samym ciele dotkniętym taką obrzydliwą chorobą? A brzemienna niewiasta, która zmarła z nieurodzonym dzieckiem w swym łonie — czy będzie wskrzeszona z martwych w stanie brzemiennym i czy w dniu zmartwychwstania lub później urodzi dziecko? Czy człowiek, który stracił nogi i ręce wskutek jakiejś eksplozji i używał później protez, musi zmartwychwstać z takim samym torsem bez kończyn? Czy Słowo Boże rzeczywiście uczy o wskrzeszeniu tego samego ciała?

 3. Na jakie wypadki można wskazać na poparcie myśli o zmartwychwstaniu w tym samym ciele, lecz co się stało z ludźmi, których w ten sposób przywrócono do życia?

³ To prawda, że Eliasz wskrzesił w tym samym ciele syna fenickiej wdowy oraz że Elizeusz wskrzesił to samo ciało syna pewnej sunamickiej niewiasty. Jest również prawdą, że Jezus wskrzesił w tym samym ciele syna wdowy z Nain, córkę Jaira i swego drogiego przyjaciela Łazarza, który leżał od czterech dni w grobie. Również pełna dobrych uczynków chrześcijańska niewiasta Dorkas z Joppy, którą wskrzesił Piotr, powróciła do życia w swym poprzednim ciele. Apostoł Paweł wskrzesił w tym samym ciele Eutychusa, który wypadł z okna na trzecim piętrze. Ale ci wszyscy ludzie ponownie zmarli i potrzebują przyszłego wskrzeszenia z martwych mocą Bożą przez Jezusa Chrystusa.

 4. Jaki można podać argument dotyczący ciała zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, ale jak 1 Piotra 3:18, 19 zbija ten argument?

⁴ Niektórzy czytelnicy Strażnicy mogliby teraz powiedzieć: „To prawda, ale sam Jezus Chrystus został wskrzeszony w tym samym ciele, w którym go ukrzyżowano, i według tego wzoru zostaną wskrzeszeni wszyscy inni umarli. Poza tym Jezus wstąpił w tym samym ciele do nieba.” Ci czytelnicy zostali tak pouczeni przez kościoły do których należą. Ale czy apostołowie Paweł i Piotr byli również tego zdania? W 1 Liście Piotra 3:18, 19 napisano (według Przekładu Nowego Świata): „Chrystus umarł za grzechy raz na wszystkie czasy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was mógł przywieźć do Boga, będąc uśmiercony w ciele, lecz ożywiony w duchu. W tym też stanie poszedł i kazał duchom w więzieniu.” Inne nowoczesne przekłady oddają ten tekst podobnie.

 5, 6. (a) Jakie wydarzenia, które miały miejsca w dniu zmartwychwstania Jezusa, mogą być wyjaśnione dzięki oświadczeniu Piotra? (b) Dlaczego Jezus musiał się materializować, przybierając przy każdej takiej okazji postać ludzką z ciała i kości?

⁵ Tak więc jeśli chodzi o zmartwychwstanie Jezusa, Piotr mówi, że on został „ożywiony w duchu”. To wyjaśnia, dlaczego rano w dniu zmartwychwstania trzymający straż żołnierze widzieli wprawdzie zmaterializowanego anioła Bożego, który odsunął kamień od wejścia do grobu, ale nie widzieli, jak Jezus powstał z martwych i wyszedł. (Mat. 28:1-4) To wyjaśnia też, dlaczego dwaj uczniowie, którzy szli pewnego dnia do Emaus i spotkali zmartwychwstałego Jezusa, który się do nich przyłączył i potem zasiadł z nimi do wieczerzy, rozpoznali go dopiero wtedy, gdy zaczął podawać chleb; następnie zniknął. — Łuk. 24:13-35.

⁶ To wyjaśnia też, jak Jezus mógł się dostać do pomieszczenia, w którym apostołowie i inni uczniowie spotkali się w Jeruzalem przy zamkniętych drzwiach z obawy przed fanatycznymi Żydami. Byli zdumieni, gdy naraz stanął wśród nich, a po spożyciu pokarmu i rozmowie z nimi znowu zniknął, ale nie przez jakieś niezaryglowane drzwi. (Łuk. 24:36-44; Jana 20:19-24) Aby uczynić siebie widzialnym dla swych uczniów Jezus, który został ożywiony w duchu, musiał się oczywiście materializować, przybierając za każdym razem postać ludzką z ciała i kości; Jezus sam powiedział przy pewnej takiej okazji: „Duch nie ma ciała ani kości, jako widzicie, że ja mam.” Uczniowie Jezusa, którzy byli z ciała i kości nie mogli zobaczyć