-
Twierdza Masada i jej tragiczny koniecStrażnica — 1969 | nr 4
-
-
żywności. Wokół tego wierzchołka biegły dwa mury, a między nimi pobudowano mieszkania. Dalsze budowle wzniesione na szczycie to koszary, zespół spichlerzy, a nawet synagoga, chociaż tę ostatnią mogli później postawić zeloci.
Herod nie ograniczył swego programu budowy jedynie do urządzeń potrzebnych dla celów militarnych. Na północnym krańcu Masady zbudował wytworny, trójkondygnacyjny pałac, wiszący nad samym urwiskiem. Należał do niego dom mieszkalny z dziewięcioma komnatami i tarasem, a raczej wewnętrznym dziedzińcem, baseny kąpielowe i luksusowy pawilon, czyli „dom rozrywek”. Pałac ten prawie stale korzystał z cienia i był ozdobiony różnobarwnymi mozaikami, malowidłami oraz kamiennymi kolumnami pokrytymi skomplikowanym ornamentem. Łatwe przechodzenie z piętra na piętro umożliwiały schody ukryte w skale.
Dalszym słynnym gmachem był tak zwany „pałac zachodni”. Wzniesiony na wierzchołku wzgórza, został prawie tak samo okazale wykończony, jak i pałac główny. Prawdopodobnie w tym budynku Herod podejmował gości. W trakcie prac wykopaliskowych odkryto w tym miejscu największą łaźnię rzymską, jaką dotąd znaleziono na terenie Izraela. Znajdowały się w niej pomieszczenia ogrzewane przez zainstalowane w ścianach rurki grzejne, co przypominało dzisiejsze łaźnie tureckie; były tam również pomieszczenia chłodne i szatnie. Była nawet ubikacja z najstarszym dotąd znanym urządzeniem do spłukiwania.
TRAGICZNY KONIEC
Okres świetności nie trwał jednak długo, gdyż dwa lata po zburzeniu Jeruzalem rzymski namiestnik Flawiusz Silwa wyruszył ze swym Dziesiątym Legionem w kierunku Masady i obległ ją szczelnym kordonem. Była ona ostatnim punktem oporu Żydów. Od grudnia roku 72 n.e. do późnej wiosny roku 73 n.e. czuwało tam 6000 legionistów, odciąwszy wszelką możliwość ucieczki, przy czym 9000 żydowskich jeńców dźwigało do obozu Rzymian potrzebny prowiant i wodę. Naprzeciw zachodniej strony wzgórza Rzymianie usypali na wzniesieniu skalnym kopiec wysokości ponad 90 metrów. Na nim postawiono kamienną nadbudowę, wysokości około 25 metrów, oraz wysoką na 30 metrów wieżę oblężniczą, z której zaatakowano mury.
Kiedy Rzymianom udało się wybić w murze wyłom, napotkali następną ścianę, pospiesznie zbudowaną z dwóch równoległych rzędów belek drewnianych, między które nasypano ziemi. Ponieważ taranowanie tej ściany tylko ją wzmacniało, Rzymianie podpalili ją. Przekonani, że nazajutrz już zdobędą twierdzę, żołnierze rzymscy udali się na spoczynek nocny. Oblężeni Żydzi zrozumieli, że ich sytuacja jest beznadziejna. Dowódca, imieniem Eleazar, przekonał wszystkich mężczyzn, że śmierć lepsza jest od niewoli. Toteż każdy żonaty mężczyzna udał się do swej rodziny, pożegnał się wśród łez z żoną i dziećmi, po czym je uśmiercił. Dziesięciu wybranych w drodze losowania mężczyzn zabiło pozostałych, po czym i ci pozabijali się nawzajem, aż w końcu został tylko jeden. Ten podpalił twierdzę i przebił się własnym mieczem, dopełniając tragedii Masady.
Rankiem powrócili Rzymianie, spodziewając się zażartego oporu, lecz zastali przy życiu tylko dwie kobiety i pięcioro dzieci, które ukryły się w jednej z pieczar, dzięki czemu przeżyły i mogły opowiedzieć o tej straszliwej, samobójczej rzezi, której ofiarą padło 960 mężczyzn, kobiet i dzieci. Tragiczna historia Masady jest smutnym potwierdzeniem słów Jezusa, że na tych Żydów, którzy zlekceważyli jego prorocze ostrzeżenie, przyjdą „dni odpłaty”.
-
-
Pytania czytelnikówStrażnica — 1969 | nr 4
-
-
Pytania czytelników
● Czy ojcem wspomnianego w Biblii Selecha był Kainam, czy raczej Arfachsad? — J. B.
Rzecz oczywista, że ojcem Selecha był Arfachsad. Niemniej jednak powyższe pytanie wyłania się z powodu pozornej sprzeczności między pewnymi wersetami biblijnymi. Z księgi 1 Mojżeszowej 10:24 i 1 Kroniki 1:18 według hebrajskiego tekstu masoreckiego wynika na przykład, że Selecha spłodził Arfachsad. Natomiast według Łukasza, który przedstawia linię rodową Jezusa Chrystusa poprzez jego matkę Marię, tenże Selech (Saleg) był synem „Kainama, syna Arpachsada”. — Łuk. 3:35, 36.
Warto w związku z tym zwrócić uwagę na fakt, że imię Kainam nie występuje ani w istniejących hebrajskich manuskryptach Pism Hebrajskich, ani w starożytnych przekładach czy chociażby w targumach.
Niektórzy sądzą, że tekst oryginalny Ewangelii według Łukasza nie zawierał imienia Kainam. Można tu nadmienić, że w angielskim wydaniu Chrześcijańskich Pism Greckich w Przekładzie Nowego Świata z roku 1950 zaznaczono w uwadze marginesowej do Łukasza 3:36, iż w manuskrypcie Cambridge-Text, pochodzącym z VI wieku n.e., brak wyrażenia „syna Kainama”. Brak ów odpowiada więc temu, co według tekstu masoreckiego czytamy w 1 Mojżeszowej 10:24 i 11:12 oraz w 1 Kroniki 1:18. Istnieje jednak przypuszczenie, że imię Kainam może być zniekształceniem słowa „Chaldejczyk”. W tym wypadku grecki tekst Łukasza 3:36 mógł pierwotnie brzmieć: „(...) syna Chaldejczyka Arpachsada”.
Fakt, że imiona Arfachsad i Kainam mogły odnosić się do jednej i tej samej osoby, został uwzględniony między innymi w książce „Sprawy, w których u Boga kłamstwo jest niemożliwe”. Na stronach 70 i 71 tej książki umieszczono tabelę pod tytułem „Ziemski rodowód Syna Bożego jako Nasienia ‚niewiasty’ Bożej”. Na liście tej po imieniu Arfachsad znajdujemy w nawiasach imię Kainam.
● Sprawozdanie biblijne wspomina w księdze Sędziów 18:27-29, że pewna miejscowość otrzymała nazwę „Dan” dopiero wtedy, gdy tam przybyli Danici, którzy ją następnie zdobyli. Co w takim razie tłumaczy fakt, że księga 1 Mojżeszowa mówi o miejscu zwanym „Dan” już w czasach Abrahama?
Miasto, o którym mowa, leży w dobrze nawodnionej okolicy aż na samej północy Palestyny; przed zdobyciem przez pokolenie Dana pogańscy mieszkańcy zwali je Leszem lub Lajisz. (Joz. 19:47; Sędz. 18:7, 27-29, BT) Danici odbudowali spalone miasto i nazwali je „Dan, według imienia Dana, ojca swego”. Jednakże miejsce to wspomniane jest już kilka stuleci wcześniej pod nazwą „Dan” w doniesieniu o pościgu Abrahama za Chodorlahomerem i jego sprzymierzeńcami, prowadzonym „aż do Dan”. (1 Mojż. 14:14) Możliwe, że użycie określenia „Dan” w tak wczesnym okresie wiąże się z nazwą strumienia, który wypływa ze źródła położonego tuż poniżej miasta i dziś nazywany bywa Nahr el-Leddan.
Hieronim, historyk i tłumacz Biblii, wyraził opinię (w „Komentarzu do Mateusza XIV, 13”), że nazwa rzeki Jordan wywodzi się z dwóch źródeł tej rzeki, z których jedno było zwane Jor, natomiast drugie Dan. Z tej racji połączony potok został nazwany „Jordan”, a nazwa ta już była w użyciu za dni Abrahama. (1 Mojż. 13:10) W każdym razie nie ma podstaw do wysuwania argumentów przeciw istnieniu w czasach Abrahama tej nazwy Dan na oznaczenie wskazanego obszaru. Zgodność owej wcześniejszej nazwy z późniejszą, wyprowadzoną od imienia przodka pokolenia Danitów, może być przypadkowa, ale może też być świadectwem kierownictwa Bożego. — Porównaj przykład nazwy Salem z 1 Mojżeszowej 14:18 oraz tekst Listu do Hebrajczyków 7:2.
Nazwa Dan pojawia się jeszcze raz w Pięcioksięgu, mianowicie w 5 Mojżeszowej 34:1, gdzie określa granice terytorium, które oglądał Mojżesz, gdy po raz ostatni patrzył na Ziemię Obiecaną. Użycie nazwy Dan w tym miejscu może być wytłumaczone tak samo, jak użycie jej w związku z Abrahamem; z drugiej strony może też wynikać z tego, że końcowe fragmenty owej księgi, traktujące o wydarzeniach po śmierci Mojżesza, pisał już Jozue.
-