Nowa zagroda dla „drugich owiec”

„A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu; i będzie jedna trzoda, jeden pasterz” (Jana 10:16).

 1. Kogo dodatkowo wprowadzono do owczarni Izraela duchowego w roku 36 n.e.?

Z CHWILĄ zorganizowania nowej owczarni Izraela duchowego w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. poprzednia — przeznaczona dla cielesnych Żydów podlegających przymierzu Prawa Mojżeszowego — została zlikwidowana, gdyż spełniła swój cel. Trzy i pół roku później w Cezarei nawrócili się, zostali ochrzczeni i namaszczeni duchem: rzymski setnik Korneliusz, jego domownicy oraz przyjaciele, którzy wykazali wiarę. W ten sposób do owczarni, której „drzwiami” jest Jezus Chrystus, wprowadzono nieobrzezanych pogan, poprzednio nawet nie będących prozelitami (Dzieje Apostolskie, rozdział 10). Owczarnia ta obejmuje „Izraela Bożego”, Izraelitów według ducha, czyli Izraelitów duchowych. Czy o którymś z tych Żydów lub pogan można było powiedzieć, że ‛nie jest z tej owczarni’, utworzonej zgodnie z warunkami nowego przymierza? Na pewno nie! (Gal. 6:16; Jana 10:16).

 2. Z jakiego względu Jezus w dalszym ciągu usługuje jako Właściwy Pasterz owcom objętym nowym przymierzem?

² W końcowych dniach, w których teraz żyjemy, wciąż jeszcze przebywa na ziemi ostatek wspomnianego Izraela Bożego, co wyraźnie dowodzi, że Jezus Chrystus, Pośrednik nowego przymierza, naprawdę okazał się Wiernym i Właściwym Pasterzem. Dlatego nawet dzisiaj, po przeszło 19 stuleciach, wyniesiony do chwały Jezus Chrystus może słusznie i bez żadnej przesady powtórzyć to, co powiedział przed śmiercią i zmartwychwstaniem, a co zapisano w Ewangelii według Jana 10:14, 15: „Jestem właściwym pasterzem i znam swe owce, a owce znają mnie, tak jak Ojciec [Pasterz Najwyższy] mnie zna i ja znam Ojca; i wydaję swoją duszę dla dobra owiec”.

 3, 4. Dlaczego należy odróżniać „drugie owce” od „małej trzódki”?

³ W tym miejscu Jezus przeszedł do kolejnych wyjaśnień i wypowiedział następujące znamienne, a zarazem wielkoduszne słowa: „A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni [zagrody, Brandstaetter; New International Version; Today’s English Version]; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu; i będzie jedna trzoda, jeden pasterz” (Jana 10:16). Kogo określił tutaj mianem „drugich owiec”?

⁴ Skoro te „drugie owce” nie są z „tej owczarni”, nie miały też wchodzić w skład „Izraela Bożego”, którego członkom przypada w udziale dziedzictwo duchowe, czyli niebiańskie. Izraelici duchowi mieli utworzyć co najwyżej „małą trzódkę”, gdyż do uczniów, na których w dniu Pięćdziesiątnicy miał być wylany duch święty, Jezus powiedział tak: „Nie bójcie się, mała trzódko, ponieważ Ojciec wasz uznał za słuszne dać wam królestwo” (Łuk. 12:32). Mała trzódka owiec, które otrzymają niebiańskie Królestwo i które w tym Królestwie mają panować razem z Właściwym Pasterzem, Jezusem Chrystusem, będzie się składać zaledwie ze 144 000 duchowych Izraelitów (Obj. 7:1-8; 14:1-5).

 5. Jak można wykazać na podstawie Objawienia 14:4, że są inne owce, mogące żywić odmienną nadzieję niż mała trzódka?

⁵ W Księdze Objawienia 14:4 czytamy: „Ci zostali wykupieni spośród ludzkości jako pierwociny dla Boga i Baranka”. Jak Izraelici duchowi w liczbie 144 000 mogliby być symbolicznymi pierwocinami spośród ludzkości, gdyby nie było żadnych dalszych plonów, żadnych poplonów? Toteż oprócz 144 000 Izraelitów duchowych, tworzących małą trzódkę królewskich owiec zebranych w owczarni nowego przymierza, muszą istnieć jeszcze inne owce, które miały być zgromadzone później. I rzeczywiście tak się stało.

 6, 7. Jak spełnia się Objawienie 22:17? Kto nie jest tu zapraszany do ‛przyjścia’?

⁶ W Objawieniu 22:17 znajdujemy następującą zapowiedź: „A duch i oblubienica ustawicznie mówią: ‛Przyjdź!’ I ktokolwiek słyszy niech mówi: ‛Przyjdź!’ I ktokolwiek pragnie, niech przyjdzie. Ktokolwiek sobie życzy, niech bierze wodę życia darmo”. Duchowa „oblubienica” Chrystusa nie zaprasza słowem „Przyjdź!” samej siebie, to znaczy członków klasy „oblubienicy”, których Jehowa Bóg by jeszcze potrzebował, żeby dopełnić jej liczebność do 144 000. A jednak podczas obecnego okresu „zakończenia systemu rzeczy”, który się rozpoczął w roku 1914 n.e., słychać było zaproszenie „oblubienicy” wspieranej świętym duchem Pasterza Najwyższego (Mat. 24:3).

⁷ Zaproszenie to skierowane zostało do mieszkańców ziemi, którzy pragną dostąpić doskonałego życia ludzkiego na obraz i podobieństwo Boga oraz korzystać z niego w Raju, jaki Królestwo Boże z władzą w rękach Chrystusa przywróci tu na naszej planecie. W chwili obecnej, w trakcie zakończenia teraźniejszego systemu rzeczy, tymi zapraszanymi są „drugie owce”, o których Jezus wspomniał w dalekosiężnym proroctwie z Ewangelii według Jana 10:16. Nie są z „tej owczarni”, którą Właściwy Pasterz tam wymienił. Są jednak zapraszane przez ostatek „owiec” z „tej owczarni” i przyłączają się do tego duchowego ostatka, by razem z nim zapraszać jeszcze dalszych chętnych, aż zakończenie systemu rzeczy dobiegnie ostatecznego kresu.

 8. Jaki pogląd na „drugie owce” wyrażono w roku 1905?

⁸ W angielskim wydaniu Strażnicy Syjońskiej z 15 marca 1905 roku ukazał się artykuł zatytułowany „Prawdziwy pasterz, prawdziwe owce, prawdziwa owczarnia”. Uwypuklono w nim różnicę między owcami z „tej owczarni” a tak zwanymi „drugimi owcami”. Zaznaczono, że „ta owczarnia” ma związek ze zborem chrześcijan, którzy się wyłaniają — jak wówczas mówiono — podczas „wieku Ewangelii”. Pod nagłówkami: „Drugie owce z innej trzody”, oraz: „Współdziedzice tej samej obietnicy” (na stronach 89 i 90), można było przeczytać:

„Trzodą, którą Pan gromadził wokół siebie w okresie spełniania się tego podobieństwa, nie był cielesny Izrael, lecz Izraelici duchowi. (...) Toteż pogląd, jaki sobie niektórzy wyrobili, że to my, którzy pochodzimy z pogan, jesteśmy niby ‛drugimi owcami’ obecnie wprowadzanymi do jednej owczarni, nie może być poprawny. (...) Najwidoczniej owymi ‛drugimi owcami’ wspomnianymi w podobieństwie są ci, którzy się okażą owcami Pańskimi, gdy teraźniejsze ‛małe stadko’ będzie już skompletowane”.

 9, 10. (a) Dlaczego przypowieści o owcach i kozłach nie można odnosić do Tysiąclecia? (b) Kiedy miały się zebrać „drugie owce”?

⁹ W jednym z dalszych paragrafów tego artykułu „drugie owce” utożsamiono z „owcami” opisanymi w przypowieści Jezusa o owcach i kozłach, zanotowanej w Ewangelii według Mateusza 25:31-46. W roku 1905 uważano, że ta przypowieść znajdzie zastosowanie podczas tysiącletniego panowania Chrystusa — po „wojnie wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”, stoczonej na polu bitewnym Har-Magedonu (Obj. 16:14-16). Nie zapominajmy jednak o tym, że przypowieść o owcach i kozłach stanowi końcową część odpowiedzi Jezusa na pytanie uczniów, dotyczące znaku jego „obecności i zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 24:3). A w takim razie spełnienie się tej przypowieści musi przypadać na czas zakończenia obecnego systemu rzeczy, który biegnie od roku 1914.

¹⁰ Potwierdza się zatem, że Jezus Chrystus jako Właściwy Pasterz nie przystąpił do zgromadzania „drugich owiec” wspomnianych w Ewangelii według Jana 10:16 zaraz w pierwszym stuleciu, na przykład gdy na chrystianizm zaczęli się nawracać obrzezani Samarytanie. Nie uczynił tego także wtedy, gdy około 36 roku n.e. nawrócił się nieobrzezany poganin, setnik rzymski Korneliusz. Wobec tego kiedy Właściwy Pasterz zaczął zwoływać swoje „drugie owce”? Fakty dotyczące tej sprawy wskazują wyraźnie, że nastąpiło to wiele stuleci później, już w naszym XX wieku (Dzieje 8:4-17; 10:9-48).

11. Na czym skupiali uwagę Izraelici duchowi do roku 1935?

¹¹ Okazuje się, że aż do wiosny 1935 roku ostatek duchowego Izraela, którego miejsce jest w „tej owczarni”, zajmował się pilnie zgromadzaniem do tejże owczarni, czyli zagrody, reszty członków potrzebnych do dopełnienia liczby 144 000 Izraelitów duchowych. Mieli oni jako ostatni być wprowadzeni do nowego przymierza zawartego za pośrednictwem Właściwego Pasterza, który umarł jako Baranek Boży, aby dostarczyć „krwi przymierza wiecznego” (Hebr. 13:20; Ps. 50:5). A co się wydarzyło wtedy, w roku 1935?

12. Czym się upamiętnił zjazd z roku 1935?

¹² Do stolicy Stanów Zjednoczonych, Waszyngtonu, został zwołany walny zjazd Świadków Jehowy, na który specjalnie zaproszono bogobojnych badaczy Pisma Świętego przyrównanych do nieizraelskiego Jonadaba. W drugim dniu zgromadzenia, to jest 31 maja, ówczesny prezes korporacji Watch Tower Bible and Tract Society wygłosił do uczestników porywające przemówienie oparte na Objawieniu 7:9-17, a dotyczące „ludu wielkiego” (Obj. 7:9, Biblia gdańska). Wyjaśnił, że ten przepowiedziany ‛wielki lud’ ma się składać z „drugich owiec”, z osób zobrazowanych przez Jonadaba (ściślej mówiąc: Jehonadaba), nie-Izraelity, który przyłączył się do króla izraelskiego Jehu, by dać wyraz swej gorliwości dla Jehowy i wystąpić przeciw czcicielom fałszywego boga Baala (2 Król. 10:15-28; Jer. 35:6-19). Jehu ze swej strony wykazał w ten sposób, że ‛nie toleruje żadnej rywalizacji w stosunku do Jehowy’, czyli — jak podaje Biblia Tysiąclecia — że ma „gorliwość dla Jahwe” (2 Król. 10:16).

13, 14. (a) Którzy ludzie ujawnili się jako klasa nowożytnych Jonadabów? (b) Co powinni byli uczynić i dlaczego?

¹³ Setki tych, którzy pragnęli być podobni Jonadabowi oraz znaleźć się wśród „drugich owiec” Właściwego Pasterza, przyjęły ogłoszone drukiem zaproszenie i udały się na zjazd do Waszyngtonu. Kto rzeczywiście chciał zostać nowożytnym, pozaobrazowym Jonadabem, ten w myśl wymagań Pisma Świętego musiał bez zastrzeżeń oddać się Jehowie Bogu za pośrednictwem Właściwego Pasterza i usymbolizować ten krok przez całkowite zanurzenie w wodzie, jak to już uczyniły „owce” należące do „tej owczarni”. Tak oto w sobotę 1 czerwca 1935 roku aż 840 uczestników zjazdu dało się ochrzcić, co przypominało zbiorowy chrzest w Jeruzalem, jaki się tam odbył w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. W jakiż zdumiewający, znamienny sposób Właściwy Pasterz pokazał, że przystępuje do roztoczenia troskliwej opieki nad swoimi „drugimi owcami”, które również miały słuchać jego głosu i iść za nim, uznając go za Pasterza! I jakąż radość musiało mu to sprawić! Po waszyngtońskim zjeździe z roku 1935 kluczowe przemówienie komentujące Księgę Objawienia 7:9-17 zostało opublikowane na łamach czasopisma Strażnica w wydaniach (angielskich) z 1 i 15 sierpnia 1935 roku, w artykułach pod tytułem „Lud wielki” (część 1 i 2).

¹⁴ Liczne tysiące czytelników dostrzegły wówczas, że może im przypaść w udziale zaszczyt zostania takimi „drugimi owcami” Właściwego Pasterza i skierowania do odpowiedniej dla nich owczarni, czyli zagrody. Dlatego też przy najbliższej okazji przyjęli chrzest na dowód przemyślanego oddania siebie Pasterzowi Najwyższemu za pośrednictwem Podpasterza, Jezusa Chrystusa. Ponieważ uznali fakt, że Podpasterz Jehowy ofiarował swą ludzką duszę za wszystkie owce, więc jak gdyby „wyprali” utożsamiające ich „szaty” we „krwi” tego „Baranka” Bożego i „wybielili” je, żeby się ostać w czasie przeglądu, którego ma dokonać Bóg (Obj. 7:14).

15. Jak liczne stały się „drugie owce”? O czym to świadczy?

¹⁵ Okres „zakończenia systemu rzeczy”, który się rozpoczął wraz z upływem Czasów Pogan w roku 1914, nie dobiegł kresu w roku 1935, kiedy to Właściwy Pasterz zwrócił uwagę na „drugie owce”, aby również im uratować życie. Ciągnie się dalej nawet w obecnym roku 1984 i potrwa aż do chwili, gdy będzie przeprowadzone końcowe dzieło głoszenia o Królestwie. Liczba tych, którzy podczas uroczystości Wieczerzy Pańskiej potwierdzają swoją przynależność do owczarni „drugich owiec”, sięga już milionów, a niezliczone rzesze dalszych są jeszcze w drodze do owej zagrody. Znacznie już przewyższają z góry ustaloną, ograniczoną liczbę 144 000, obejmującą wprowadzonych do „tej owczarni”, która jest zarezerwowana dla Izraelitów duchowych, współdziedziców Właściwego Pasterza w jego niebiańskim Królestwie. Fakt ten stanowi kolejny dowód na to, że nie są z „tej owczarni”, do której należy „mała trzódka” Właściwego Pasterza (Łuk. 12:32).

16, 17. (a) Jakie stosunki panują między „drugimi owcami” a „małą trzódką”? (b) Jak spełniły się słowa Jezusa o powstaniu „jednej trzody”?

¹⁶ Czy różne nadzieje — niebiańska w wypadku owiec z „tej owczarni” i ziemska dla „drugich owiec” należących do niedawno otwartej nowej zagrody — spowodowały powstanie odrębnych grup, trzymających się z dala od siebie, jak gdyby nie miały ze sobą nic wspólnego? Rozwój wydarzeń po roku 1935 stanowczo temu zaprzecza! Właściwy Pasterz Jezus przepowiedział, że nic takiego nie zagraża, gdyż dalej zaznaczył: „Będzie jedna trzoda” (Jana 10:16). Zauważmy, że nie mówił o „jednej trzodzie w jednej owczarni”. Ale mimo istnienia oddzielnych owczarni miał się nimi opiekować tylko „jeden pasterz”, którym okazał się Pasterz-Król panujący w niebiosach od zakończenia Czasów Pogan w roku 1914 n.e. Stosownie do tego „owce” mają do wykonania jedną wspólną pracę, rozgłoszenie dobrej nowiny o królestwie po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom, zanim nadejdzie kres systemu rzeczy tego starego świata (Mat. 24:14).

¹⁷ „Drugie owce” bynajmniej nie czują się oddzielone od „małej trzódki”. Wspólnie tworzą jedną trzodę owiec Właściwego Pasterza. „Drugie owce” z radością utrzymują bliską więź z „małą trzódką”, poczytując sobie za wielki zaszczyt pełnienie służby przez pewien czas przy boku tych przyszłych królów i kapłanów, których poddanymi zostaną w tysiącletnim Królestwie.

18. (a) Co w przyszłości stanie się z nowym przymierzem i namaszczonymi owcami z „tej owczarni”? (b) Jaka perspektywa otwiera się przed „drugimi owcami”?

¹⁸ Kiedy w ustalonym przez Boga czasie ostatek Izraelitów duchowych zakończy swój ziemski bieg życia i zejdzie ze sceny świata, aby dostąpić nagrody niebiańskiej, wtedy nowe przymierze oparte na krwi Pośrednika, Właściwego Pasterza Jezusa Chrystusa, przestanie już obowiązywać, skutecznie spełniwszy swoje zadanie. Tym samym ustanie doroczne obchodzenie Wieczerzy Pańskiej, przypadające na dzień Paschy. Wtedy też zniknie z widowni „ta owczarnia”, przeznaczona dla trzody Izraela duchowego. Oddane Bogu, ochrzczone „drugie owce” pozostaną na ziemi, by korzystać z błogosławieństw, jakie im będzie zsyłać rząd Królestwa złożony z Właściwego Pasterza, Jezusa Chrystusa, i jego 144 000 współkapłanów oraz współkrólów. Trzoda pozostająca na oczyszczonej ziemi będzie się składać wyłącznie ze zjednoczonych „drugich owiec”. Będą one w dalszym ciągu słuchać głosu swego Pasterza-Króla, co sprawi, że osiągną życie wieczne w ludzkiej doskonałości na ziemi doprowadzonej znowu do stanu rajskiego.

CZY POTRAFISZ WYJAŚNIĆ:

▪ Co wskazuje na różnicę między „drugimi owcami” a członkami „małej trzódki”?

▪ Jak obecnie spełnia się Objawienie 22:17?

▪ Kiedy i gdzie zaczęły się wyłaniać „drugie owce”?

▪ Skoro „drugie owce” znajdują się w innej owczarni niż pomazańcy, to jak obie grupy mogą stanowić „jedną trzodę”?

[Ilustracja na stronie 14]

W artykule pod tytułem „Lud wielki”, opublikowanym w roku 1935, wyjaśniona została tożsamość „drugich owiec”

[Ilustracja na stronie 16]

Odkąd ustało zwoływanie „małej trzódki”, Jezus gromadzi wielką rzeszę „drugich owiec”