Bóg zaliczał swoim sługom pewną miarę sprawiedliwości i utrzymuje wobec nich przyjacielski stosunek na podstawie ich wiary, umiłowania sprawiedliwości i ofiar zwierzęcych, które składali. Te ofiary zwierzęce obrazowały, czyli były cieniem ofiary okupu Chrystusa, lecz nie sprawiały trwałego oczyszczenia od grzechów i nikomu nie dawały nadziei na życie wieczne. Dlatego naród Izraelski musiał te ofiary co roku powtarzać. — Hebr. 10:1-4.

Gdy Jezus Chrystus przyszedł na ziemię i umarł za grzechy ludzkie, wtedy Bóg stworzył lepszą, trwałą podstawę dla odpuszczenia grzechów i dla przyjaznego stosunku wobec Niego zarządzając, iż jedynie ofiara okupu Chrystusa miała być tym środkiem. Dlatego Jezus powiedział: „Jamci jest ta droga, i prawda, i żywot; żaden nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.” „A cokolwiek prosić będziecie w imieniu moim (...)”. — Jana 14:6, 13, 14.

Boży Nowy świat jest bardzo bliski. Dlatego wszyscy, którzy korzystają z okupu mogą — jeśli to wynika z Biblii — mieć nadzieję, że w przyszłej wojnie Armagedonu, w której zginie obecny system rzeczy, zostaną zachowani przy życiu, podobnie jak kiedyś Noe ze swą rodziną, gdy ówczesny świat został zniszczony. Potem członkowie „wielkiego ludu” zaznają w sensie literalnym dobrodziejstw ofiary okupu, gdy stopniowo cieleśnie i duchowo staną się doskonali bez potrzeby uprzedniego umierania. Innymi słowy, oni mają widoki na to, by nigdy nie umrzeć. To jest zaznaczone przez proroczą obietnicę: „Szukajcie Pana [Jehowy, NW], szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, snać się ukryjecie w dzień zapalczywości Pańskiej [Jehowy, NW].” — Sof. 2:3.

Rzeczywiście szczęśliwi są wszyscy, którzy już teraz korzystają z ofiary okupu Chrystusa!

Śpiewajcie i muzykujcie!

GRA była porywająca. Chłopiec obserwował muzyków z wielką uwagą, zafascynowany ruchami poszczególnych instrumentalistów. „To było cudowne, babciu, prawda?” zawołał. „Tak, Andrzejku. Zdolność do śpiewania i muzykowania oraz sztuka wyrażania swych uczuć w muzyce należą do najcudowniejszych darów Stwórcy. Ale podobnie jak każdy inny talent ludzki, tak i ten — choćby był głęboko zakorzeniony — trzeba rozwijać i pielęgnować. Obecnie nie śpiewa się już tak wiele w gronie rodzinnym, ponieważ wygodniej jest włączyć radio lub założyć płytę gramofonową i słuchać gry wyszkolonych muzyków niż słuchać w domu jakiegoś amatora.”

„Ludzie zapewne zawsze śpiewali, ale ciekaw jestem, babciu, kiedy zaczęli muzykować.”

„Tak, muzyka i śpiew zdaje się od wieków odgrywały pewną rolę przy ważnych wydarzeniach radosnego rodzaju. Biblia zawiera mnóstwo wzmianek o pieśniach i śpiewie jak również o instrumentach muzycznych. Zobaczymy, co da się znaleźć na ten temat!

Rzecz jasna należy przypuszczać, iż pierwsi ludzie, Adam i Ewa, śpiewali z radości doskonałego życia, przy czym ton być może podawała szemrząca woda i śpiew ptaka. Chociaż dzieci Adama i Ewy przyszły na świat niedoskonałe, to jednak szybko opanowały sztukę łączenia tych dźwięków w kompozycję o całkiem określonej formie i znaczeniu, według zasad przyjemnego brzmienia, harmonii i rytmu. Dzięki swej zdolności twórczej oraz dzięki pobudzającej sile swego życia uczuciowego, człowiek rozpoznał nieograniczone możliwości zestawiania tych dźwięków w melodie pełne wyrazu.

W związku z tym człowiek już wkrótce nauczył się budować instrumenty, aby na nich akompaniować do własnych melodii oraz aby wybijać takt; czytamy bowiem o Jubalu, który żył w początkowym okresie dziejów ludzkości, że ‚ten był ojcem grających na harfach i fletach’. (1 Mojż. 4:21, Wu) Laban mówi o pieśniach, tamburynie i harfie. (1 Mojż. 31:27, NW) Wielkim wydarzeniem historycznym, podczas którego śpiewano, było wyzwolenie ludu izraelskiego nad Morzem Czerwonym. Wydawało się, że Izraelici znaleźli się nad Morzem Czerwonym w pułapce, ponieważ wrodzy Egipcjanie zbliżyli się na zatrważającą odległość; ale Bóg w cudowny sposób otworzył swemu ludowi drogę, tak że suchą nogą mógł przejść na bezpieczne miejsce. Izraelici byli naocznymi świadkami, jak Jehowa posłużył się na ich rzecz swym mocarnym ramieniem. Pełni nieopisanej wdzięczności i głębokiego szacunku zaintonowali wspaniałą pieśń wychwalania i triumfu. ‚Śpiewał tedy Mojżesz i synowie izraelscy tę pieśń Panu [Jehowie, NW], i rzekli: „Śpiewajmy Panu, [Jehowie, NW] chwalebnie bowiem uwielbiony jest: konia i jeźdźca zrzucił w morze.” Wzięła tedy Maria [Miriam, NW] (...) bęben [tamburyn, NW] w rękę swoją, i wyszły wszystkie niewiasty z nią z bębnami i w pląsach. I przewodziła im [wtórowała mężczyznom, NW] mówiąc: „Śpiewajmy Panu, chwalebnie bowiem uwielbiony jest: konia i jeźdźca jego zrzucił w morze.”’ — 2 Mojż. 15:1, 20, 21, Wu.

„To jest najstarsza z pieśni zapisanych i zachowanych dla nas w Biblii; druga pod względem wieku jest pieśń Debory i Baraka, której zapis znajduje się w piątym rozdziała księgi Sędziów. Ta pieśń wysławia Jehowę, opisuje wielkie wyzwolenie sprawione przez Boga i pokazuje, jaką więź między Bogiem a ludźmi stanowi muzyka i śpiew.

Gdy myślimy o muzyce i śpiewie wymienionych w Biblii, wówczas od razu przypomina nam się o Dawidzie. On był jednym z najwybitniejszych muzyków, ponieważ komponował, grał i