od śmierci, i wysłuchany został dla bogobojności.” — Hebr. 5:7, NT.

¹⁶ My również, podobnie jak Jezus, potrzebujemy stale się modlić. Jezus dość miał doświadczenia, żeby być dla nas mistrzowskim nauczycielem modlitwy. W podanej nam wzorowej modlitwie położył nacisk na te rzeczy, o które słusznie powinniśmy się modlić, a więc: o uświęcenie imienia Bożego, o przyjście Królestwa Bożego, o to, by na ziemi działa się wola Boża, i w końcu o zaspokojenie najważniejszych potrzeb życiowych. (Mat. 6:9-13) Jak już wspomniano, Jezus jest obecnie jedyną drogą, którą możemy się w modlitwie zbliżyć do żywego Boga. Jan donosi: „Odpowiedział mu [Tomaszowi] Jezus: Jam jest droga i prawda, i żywot; nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.” „Jeśli o co prosić będziecie w imieniu moim, spełnię to.” — Jana 14:6, 14, NP.

CZYM JEST MODLITWA?

17. Czym jest modlitwa i jak ona działa?

¹⁷ Modlitwa jest w istocie rzeczy jednostronnie prowadzoną rozmową z prawdziwym Bogiem w niebie. Do nawiązania tego rodzaju łączności z Jehową nie potrzeba żadnej linii telefonicznej ani fal radiowych. Od dawien dawna i aż do naszych czasów włącznie Jehowa udostępnia człowiekowi środek łączności znacznie skuteczniejszy od telefonu lub radia. Jest nim święty duch Boży. Duch święty może przejąć treść wypowiedzi bądź myśli bez względu na czas lub przestrzeń, i przekazać ją dalej urządzeniu odbiorczemu Jehowy. To urządzenie zostało w Biblii nazwane ‚uszami’ Bożymi. (Ps. 18:7) Jednakże Jehowa nie odpowiada z drugiego końca w sposób słyszalny dla naszych uszu. Modlitwa nie przewiduje dwustronnej rozmowy z Bogiem. Bóg raczej odpowiada nam w formie kierownictwa duchowego albo przez spełnienie przedstawionych Mu próśb, jeżeli w nich odzwierciedliły się właściwe pragnienia.

CO MOŻE ZAWIERAĆ

18. Co może między innymi obejmować modlitwa do Jehowy?

¹⁸ Co prawdziwy wielbiciel może włączyć do takiej jednokierunkowej rozmowy z Jehową? Przede wszystkim mógłby dać wyraz swemu oddaniu i serdecznej miłości do Boga. (Ps. 18:2, 3) Potem mogłoby następować wysławianie Boga za liczne dowody Jego wielkości i przejawy Jego miłosierdzia. (Dzieje 4:24-30) Modlący się będzie może chciał również wyrazić docenianie rozmaitych sposobności i przywilejów służby, których dostąpił. (2 Sam. 7:27) Zawsze stosowne są słowa wyrażające wdzięczność wobec Jehowy za doznawaną od Niego dobroć i za obfitość darów, jakich nam stale udziela. (Kol. 1:3) Ponieważ wszyscy jesteśmy niedoskonali i wciąż popełniamy błędy, więc jest rzeczą słuszną, żebyśmy zawsze prosili Boga o przebaczenie. (Łuk. 11:4) Prośba taka wskazuje na skruchę, przez którą można sobie zasłużyć na dalsze miłosierdzie ze strony Boga. (Łuk. 18:11-13) Podobnie zawsze jest wskazane dołączyć słowa wyrażające zainteresowanie pomyślnością naszych braci i prośbę o błogosławieństwo dla ich wysiłków w służbie Królestwa. (1 Tes. 5:25) W końcu mogłyby także zostać kornie przedstawione różne uzasadnione potrzeby. — Ps. 33:18, 19; Przyp. 30:7-9; Mat. 6:11.

POSTAWA CIAŁA

19. Jak się przedstawia sprawa postawy ciała podczas modlitwy?

¹⁹ Czy są przepisane jakieś określone postawy ciała, które trzeba przybierać podczas przedstawiania Bogu w modlitwie tych różnych próśb? Można powiedzieć ogólnie, że potrzebna jest postawa, która się przyczynia do skupienia myśli. Przykłady biblijne, jak również przykłady z czasów nowożytnych wskazują, że słudzy Jehowy modlą się pochyliwszy głowę, wzniósłszy oczy w górę lub padłszy na kolana. (Neh. 8:6; Jana 11:41; Łuk. 22:41; Dan. 6:10) Czy postawa będzie taka, czy inna, powinna ona w każdym razie pomagać modlącemu się w odsunięciu od siebie wszelkich myśli rozpraszających uwagę. Dlaczego? Ponieważ myśli, które chcemy wyrazić, mają być przedstawione w sposób szczery, skuteczny i w duchu miłości do Boga. Nasze dobrze przemyślane słowa mają pozostawać w harmonii ze świętym duchem Bożym, bo duch Boży nie może przeciwdziałać woli Bożej. Ponadto treść modlitwy musi też być zgodna z prawdą biblijną. Właściwie modli się ten, kto zawsze zachowuje w pamięci, iż „Bóg jest Duchem, a ci, którzy go wielbią, muszą go wielbić duchem i prawdą”. — Jana 4:24, NW.

UŻYCIE SŁOWA AMEN

20, 21. (a) Dlaczego przy modlitwie mówimy „amen”? (b) Jaką rolę odgrywa modlitwa u świadków Jehowy?

²⁰ Modlitwa powinna mieć stosowne zakończenie. Chrześcijanin nie tylko wymienia pod koniec imię Jezusa, ale także kończy modlitwę słowem amen. Słowo to wywodzi się z języka hebrajskiego i w przybliżeniu oznacza „zaprawdę”, „tak jest”. Użycie go świadczy o przekonaniu, o pewności, i wyraża myśl: Niech tak się stanie. Mówiąc amen modlący się potwierdza, że co mówił w tej modlitwie, to powiedział szczerze. Po modlitwach wypowiadanych w zborach również słuchacze mogą głośno dodać swoje amen, jeśli mają takie życzenie. — 1 Kor. 14:16.

²¹ Świadkowie Jehowy modlą się często. Wiedzą, że modlitwa jest rzeczą konieczną; Wiedzą też, jak trzeba się modlić, a ich modlitwy nie są bezskuteczne. Świadkowie Jehowy są aktywnie związani ze zgotowanym przez Jehowę „domem modlitwy”. W następnym artykule omówiono niektóre z godnych uwagi doświadczeń, z jakimi się spotkali w tej dziedzinie.

Niepoślednie miasto

■ Kiedy żołnierze wyrwali apostoła Pawła z rąk rozwścieczonego tłumu w Jeruzalem, dowódca wojskowy spytał go, czy jest osławionym buntownikiem egipskim. Paweł w odpowiedzi zaprzeczył słowami: „Jam jest Żyd z Tarsu, obywatel niepośledniego miasta w Cylicji.” (Dzieje 21:39, NT) W oczach mieszkańców Tarsu, a nawet i obcych, miasto owo nie było poślednie, czyli mało znaczące. Było przecież nie tylko ważnym ośrodkiem handlowym, ale również ośrodkiem intelektualnym ze sławną uczelnią. Grecki geograf Strabon z pierwszego stulecia (po Chr.) napisał w swej Geografii: „Ludność Tarsu tak pilnie zajmowała się nie tylko filozofią, ale wszystkim, co się wiąże z wykształceniem ogólnym, że prześcignęła Ateny, Aleksandrię czy jakąkolwiek inną miejscowość, którą można by wymienić z racji posiadania szkół i wykładów filozofów. Odkopano pewien napis, który nazywa Tars ‚wielką i wspaniałą stolicą Cylicji’. Na wielu monetach tarseńskich wyryte były słowa: „Metropolia Tars, najprzedniejsza, najpiękniejsza i najlepsza.” — The Bible as History, str. 380; Light from the Ancient Past, str. 255; The Bible Was Right, rozdz. 24.