Chrystus czynnie przewodzi swemu zborowi

„Bóg naszego Pana, Jezusa Chrystusa (...) uczynił go głową nad wszystkim, dla zboru” (Efez. 1:17, 22).

 1. Jak niektórzy wyznawcy chrześcijaństwa odpowiedzieliby na pytanie: „Kto jest waszym wodzem”? Jaką odpowiedź daliby Świadkowie Jehowy?

ŚWIADKOWIE Jehowy nikogo z ludzi nie uważają za swego przywódcę. W ich strukturze organizacyjnej nie ma odpowiednika stanowiska, jakie w kościele rzymskokatolickim zajmuje papież, w wyznaniach prawosławnych patriarchowie, a w innych kościołach i sektach chrześcijaństwa — różni przewodnicy duchowi. Świadkowie są wierni i posłuszni Głowie zboru chrześcijańskiego, Jezusowi Chrystusowi, który oznajmił: „Wodza macie jednego, Chrystusa” (Mat. 23:10).

 2. Dlaczego Świadkowie Jehowy uznają Chrystusa za Głowę zboru chrześcijańskiego? Jakie pytania mogą się jednak nasunąć?

² Apostoł Piotr zaświadczył w dniu Pięćdziesiątnicy: „Dawid w istocie nie wstąpił do niebios, lecz sam powiada: ‛Jehowa rzekł do mego Pana: „Siądź po prawicy mojej, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek pod stopy twoje”’. Niech więc cały dom Izraela ma za pewnik, że Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem — tego Jezusa, którego wy przybiliście do pala” (Dzieje 2:34-36). Na pewno uznajemy, iż w 33 roku n.e. Jezus został ustanowiony Panem i Głową zboru, ale czy nie jesteśmy skłonni sądzić, że zasiadłszy wówczas po prawicy Jehowy biernie czekał aż do 1914 roku na swą koronację? Czy w pełni zdajemy sobie sprawę, że od razu zaczął czynnie przewodzić swemu zborowi?

BOSKIE ŚRODKI CZYNNEGO ZARZĄDZANIA

 3. Co Jezus obiecał swym uczniom? Skąd wiemy, że nie zamierzał przysłać im osoby?

³ W wieczór poprzedzający jego śmierć Jezus powiedział swym wiernym apostołom: „Moje odejście jest dla was dobrodziejstwem: bo jeśli nie odejdę, żadną miarą nie przyjdzie do was pomocnik, lecz jeśli pójdę, przyślę go wam” (Jana 16:7). Nie zamierzał przysłać im osoby, lecz czynną moc. Wyjaśnił to tuż przed wstąpieniem do nieba, mówiąc do zgromadzonych uczniów: „Posyłam na was to, co obiecał mój Ojciec. Wszakże przebywajcie w mieście, dopóki nie zostaniecie przyodziani mocą z wysokości” (Łuk. 24:49).

 4. Do czego służył duch święty od dnia Pięćdziesiątnicy?

⁴ Wierni naśladowcy Jezusa przebywali w pobliżu Jeruzalem do dnia Pięćdziesiątnicy, w którym według danej im zapowiedzi „zostali napełnieni duchem świętym”. Piotr oznajmił wówczas: „Będąc wyniesiony do prawicy Bożej i otrzymawszy od Ojca obiecanego ducha świętego, [Jezus] wylał to, co sami widzicie i słyszycie” (Dzieje 2:4, 33). W ten sposób Jehowa zrodził owych pierwszych chrześcijan na swych duchowych synów (Gal. 4:6). Prócz tego Jezus, po otrzymaniu od Ojca ducha, mógł odtąd czynnie zarządzać zborem na ziemi ze swego miejsca po prawicy Bożej w niebie.

 5, 6. (a) Co jeszcze udostępniono Chrystusowi, aby mógł zarządzać swym zborem na ziemi? (b) Objaśnij na przykładach, jak Jezus posługiwał się tym środkiem dla dobra uczniów i w celu wspierania głoszenia.

⁵ Apostoł Piotr napisał też o Jezusie: „Jest on po prawicy Bożej, gdyż udał się do nieba, a podporządkowani mu są aniołowie oraz władze i moce” (1 Piotra 3:22). Tak więc następnym środkiem, jaki Jehowa udostępnił Chrystusowi, żeby mógł aktywnie przewodzić zborowi chrześcijańskiemu, jest usługiwanie aniołów.

⁶ Zatem gdy w Dziejach Apostolskich czytamy, że „anioł Jehowy” lub „anioł Boży” pomagał chrześcijanom w głoszeniu albo ingerował w bieg wydarzeń, chroniąc członków zboru, to mamy wszelkie podstawy, by wierzyć, iż tacy aniołowie działali pod nadzorem Chrystusa Jezusa (Dzieje 5:19; 8:26; 10:3-7, 22; 12:7-11; 27:23, 24). Ma on ich na swe rozkazy jako „Michał archanioł”, toteż posługiwał się nimi do aktywnego przewodzenia zborowi chrześcijańskiemu w I wieku n.e. (Judy 9; 1 Tes. 4:16).

WIDZIALNE CIAŁO KIEROWNICZE

 7. W jaki inny sposób Chrystus udzielał wskazówek swemu zborowi? Które wersety mówią o takim „urzędzie nadzorczym”?

⁷ Prócz tego z Pisma Świętego wynika, że Jezus Chrystus udzielał swemu zborowi wskazówek za pośrednictwem grupy mężczyzn, pełniącej rolę ciała kierowniczego. Wydaje się, iż początkowo składało się ono tylko z 11 apostołów. Kiedy przed powzięciem decyzji co do zastąpienia Judasza Iszkariota starano się ustalić, jaka w tej sprawie jest wola Jehowy, Piotr przytoczył Psalm 109:8, który brzmi: „Niech jego urząd nadzorczy przejmie kto inny”. Następnie wespół z pozostałymi poprosił Jehowę w modlitwie o wyznaczenie kogoś, kto by „w tym usługiwaniu i apostolstwie zajął miejsce, z którego zszedł Judasz”. Przypadło ono w udziale Maciejowi „i dołączono go do liczby jedenastu apostołów” (Dzieje 1:20, 24-26).

 8. Jakie dwa przykłady dowodzą, że Chrystus posługiwał się członkami widzialnego ciała kierowniczego?

⁸ Pierwsza pisemna wzmianka o sprawowaniu tego „urzędu nadzorczego” przez ciało kierownicze składające się z 12 apostołów dotyczy mianowania przez nich mężczyzn, którzy mieli kwalifikacje duchowe do usługiwania swym braciom w zborze (Dzieje 6:1-6). Następną znajdujemy w sprawozdaniu o tym, jak Filip zaczął głosić dobrą nowinę o Chrystusie mieszkańcom Samarii. W rezultacie „apostołowie w Jeruzalem (...) wyprawili tam Piotra i Jana”. Dopiero wtedy, gdy owi przedstawiciele ciała kierowniczego włożyli ręce na Samarytan, „ci otrzymywali ducha świętego” (Dzieje 8:5, 14-17).

OSOBISTE PRZEWODNICTWO CHRYSTUSA

 9. Czy Chrystus zawsze działał za pośrednictwem anioła lub ciała kierowniczego? Podaj przykład.

⁹ Tak więc od początku istnienia zboru chrześcijańskiego Chrystus dysponował widzialnym ciałem kierowniczym, aniołami i duchem świętym, aby za pomocą tych środków czynnie przewodzić swym uczniom na ziemi. Niekiedy nawet interweniował osobiście. Było tak na przykład przy nawróceniu Saula z Tarsu (Dzieje 9:3-6). W trzy dni później Jezus sam przemówił do „pewnego ucznia” imieniem Ananiasz, wyjawiając mu swój zamiar powierzenia Saulowi potrójnej misji: „Człowiek ten jest mi naczyniem wybranym, aby zanieść imię moje do narodów, jak również do królów oraz do synów Izraela” (Dzieje 9:10-15). Wyznaczył Saulowi specjalne zadanie, ustanawiając go przez to apostołem, czyli wysłannikiem, który stał się znany jako Paweł.

10. Jak Chrystus osobiście nadzorował dzieło głoszenia?

¹⁰ Chrystus bezpośrednio nadzorował dzieło głoszenia. Za pomocą ducha świętego, którego otrzymał od Ojca, Jehowy Boga, kierował Pawła w podróże misyjne i interesował się ich przebiegiem. Czytamy: „Rzekł duch święty: ‛Wydzielcie mi spośród ogółu Barnabasza i Saula do dzieła, do którego ich powołałem’. (...) Następnie ci ludzie wysłani przez ducha świętego zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli” w pierwszą wyprawę misyjną (Dzieje 13:2-4). Oczywiście duch święty, to znaczy czynna moc Jehowy, sam z siebie nie mógł nic ‛rzec’ ani nikogo ‛wysłać’. Posługiwał się nim Chrystus, zawiadując sprawami zboru jako jego Głowa.

11. Co się wydarzyło podczas drugiej podróży misyjnej Pawła? Jak to wyraźnie dowodzi, że za pomocą ducha świętego dziełem głoszenia kierował Jezus?

¹¹ Okoliczność, że do czynnego przewodzenia pierwszym chrześcijanom Jezus korzystał z ducha świętego, zaznacza się wyraźnie w opisie drugiej podróży misyjnej Pawła. Apostoł odwiedził najpierw zbory w Likaonii (na terenie Azji Mniejszej), które założył podczas swej pierwszej podróży, po czym najwidoczniej zamierzał udać się ze współtowarzyszami na zachód, przez prowincję rzymską zwaną Azją. Dlaczego nie zrealizował tego planu? „Gdyż duch święty zabronił im opowiadać słowo w prowincji Azji” (Dzieje 15:36, 40, 41; 16:1-6). Ale kto dysponował świętym duchem Jehowy, aby ich prowadzić? Odpowiedź znajdujemy w następnym wersecie. Kiedy podążyli na północ, aby głosić w Bitynii, „duch Jezusa im nie pozwolił” (Dzieje 16:7). Tak więc dziełem głoszenia kierował Jezus Chrystus za pomocą ducha, którego otrzymał od Ojca. Ponieważ zarówno on, jak i jego Ojciec, Jehowa Bóg, chcieli, aby dobra nowina dotarła do Europy, Paweł otrzymał stosowne widzenie (Dzieje 16:9, 10).

CHRYSTUS WSPIERA CZŁONKÓW CIAŁA KIEROWNICZEGO

12, 13. Co się zdarzyło, gdy Paweł po raz pierwszy zawitał do Jeruzalem jako chrześcijanin? Jak to wskazuje, że Chrystus popierał decyzje tamtejszych braci odpowiedzialnych?

¹² Kiedy apostoł Paweł po raz pierwszy starał się nawiązać łączność z uczniami w Jeruzalem, ci ze zrozumiałych względów nie zdradzali ochoty, by się z nim spotkać. „Przyszedł mu wszakże z pomocą Barnabasz; zaprowadził go do apostołów” (Dzieje 9:26, 27). Paweł spędził 15 dni z Piotrem. Spotkał się też z bratem przyrodnim Jezusa, Jakubem, który wtedy należał już do grona starszych zboru jeruzalemskiego (Gal. 1:18, 19). Z dalszych fragmentów Dziejów Apostolskich wynika, że starsi z Jeruzalem razem z 12 apostołami stanowili ciało kierownicze zboru chrześcijańskiego w I wieku n.e. (Dzieje 15:2; 21:18).

¹³ Podczas dwutygodniowego pobytu w tym mieście Paweł głosił Żydom mówiącym po grecku, „ale ci podjęli próby, żeby go zgładzić”. Łukasz dodaje, że gdy „bracia to odkryli, wyprowadzili go do Cezarei i odesłali do Tarsu” (Dzieje 9:28-30). Ale czyje działanie kryło się pod tą roztropną decyzją? Kiedy po latach to samo zdarzenie relacjonował Paweł, powiedział, że miał widzenie, w którym Jezus polecił mu szybko opuścić Jeruzalem. Apostoł sprzeciwił się temu, lecz usłyszał odpowiedź: „Zbierz się w drogę, ponieważ wyślę cię daleko, do narodów” (Dzieje 22:17-21). Chrystus uważnie śledził z nieba bieg wypadków i odpowiednio nimi pokierował, zarówno przez braci odpowiedzialnych z Jeruzalem, jak i przez bezpośrednią rozmowę z Pawłem.

14. Jak porównanie Dziejów Apostolskich z Listem do Galatów wskazuje, że Chrystus czynnie interesował się spotkaniem ciała kierowniczego w sprawie obrzezania?

¹⁴ Z uważnej lektury Biblii jasno wynika, iż Chrystus czuwał też nad przebiegiem doniosłego spotkania, na którym ciało kierownicze rozważało, czy chrześcijanie pochodzący z pogan powinni się obrzezywać i przestrzegać Prawa Mojżeszowego. Księga Dziejów Apostolskich informuje, iż po wyłonieniu się owej kwestii „ustalono [niewątpliwie zrobili to ci, na których spoczywała odpowiedzialność za zbór w Antiochii, a więc starsi], żeby Paweł i Barnabasz oraz kilku innych spośród nich wyruszyli w sprawie tej dyskusji do apostołów i starszych w Jeruzalem” (Dzieje 15:1, 2). Tymczasem Paweł tak opowiada, dlaczego udał się do Jeruzalem w sprawie obrzezania: „Wstąpiłem tam na skutek objawienia” (Gal. 2:1-3; por. Gal. 1:12). Chrystus, działając jako Głowa zboru, życzył sobie, aby tę ważną kwestię doktrynalną rozstrzygnęło całe widzialne ciało kierownicze. Wpłynął duchem świętym na umysły tych oddanych Bogu mężczyzn, gdy podejmowali decyzję (Dzieje 15:28, 29).

NIEZWYKŁE POSTANOWIENIE

15, 16. (a) Czego ciało kierownicze zażądało od Pawła, gdy wrócił z trzeciej podróży misyjnej? (b) Dlaczego to rozporządzenie mogło się wydać dziwne? Dlaczego Paweł mu się poddał? (c) Jakie pytanie jeszcze się tu nasuwa?

¹⁵ Dalszy znamienny przykład na to, że Chrystus aktywnie przewodzi zborowi ze swej pozycji niebiańskiej, stanowią wydarzenia, które miały miejsce po zakończeniu trzeciej podróży misyjnej Pawła. Łukasz podaje, iż po powrocie do Jeruzalem apostoł zdał z niej dokładną relację tym członkom ciała kierowniczego, których tam zastał. Czytamy: „Wszedł Paweł z nami do Jakuba; a obecni byli wszyscy starsi. Pozdrowił ich i zaczął składać szczegółowe sprawozdanie z tego, czego dzięki jego usługiwaniu Bóg dokonał wśród narodów” (Dzieje 21:17-19). Zgromadzeni wysłuchali go, po czym dali mu jednoznaczne polecenie: „Uczyń to, co ci mówimy”. Miał pójść do świątyni i publicznie dowieść, że to nieprawda, iż uczy „wszystkich Żydów wśród narodów (...) odstępstwa od Mojżesza, mówiąc im, żeby nie obrzezywali dzieci ani nie postępowali według obyczajów” (Dzieje 21:20-24).

¹⁶ Ktoś mógłby się zastanawiać, czy był to mądry nakaz. Czytaliśmy już, że przed laty Jakub i inni starsi, z których część być może uczestniczyła w obu spotkaniach z Pawłem, zadecydowali, by opuścił Jeruzalem, gdyż groziło mu niebezpieczeństwo ze strony „Żydów mówiących po grecku” (Dzieje 9:29). Paweł poddał się jednak wydanemu teraz rozporządzeniu, zgodnie z tym, co sam wcześniej napisał w Liście 1 do Koryntian 9:20. Ale z podobnych przyczyn wypływają podobne skutki. „Żydzi z [rzymskiej prowincji] Azji” wszczęli zamęt i usiłowali go zabić. Tylko natychmiastowa akcja żołnierzy rzymskich ocaliła apostoła przed śmiercią z rąk tłumu (Dzieje 21:26-32). Skoro Chrystus jest Głową zboru, to dlaczego spowodował, że ciało kierownicze postawiło Pawłowi wymaganie, by udał się do świątyni?

17. Jak to niezwykłe postanowienie okazało się decyzją opatrznościową? Czego to dowodzi?

¹⁷ Cała rzecz wyjaśnia się w świetle tego, co spotkało Pawła w drugą noc po uwięzieniu. Dał już obszerne świadectwo przed tłumem, który chciał go zabić, a nazajutrz przed Sanhedrynem (Dzieje 22:1-21; 23:1-6). Po raz drugi o włos uniknął samosądu. Ale tej nocy ukazał mu się Jezus i rzekł: „Odwagi! Jak bowiem w Jeruzalem dawałeś dokładne świadectwo o rzeczach mnie dotyczących, tak też trzeba, żebyś dawał świadectwo w Rzymie” (Dzieje 23:11). Z pewnością pamiętamy, że Chrystus zapowiedział, iż powierzy Pawłowi potrójną misję (Dzieje 9:15). Apostoł zaniósł już jego imię „do narodów” i „do synów Izraela”, a teraz nadszedł czas, by głosił „królom”. Dzięki wspomnianemu postanowieniu ciała kierowniczego mógł jeszcze świadczyć przed prokuratorami rzymskimi Feliksem i Festusem, przed królem Herodem Agryppą II i w końcu przed cesarzem Neronem (Dzieje Apostolskie, rozdziały 24 do 26; 27:24). Czyż nie widać w tym wszystkim ręki Chrystusa?

CHRYSTUS DALEJ CZYNNIE PRZEWODZI SWEMU ZBOROWI

18. Co powiedział Jezus Chrystus przed wstąpieniem do nieba?

¹⁸ Kiedy Jezus Chrystus rozstawał się ze swymi naśladowcami, by wstąpić do nieba i zasiąść po prawicy Ojca, powiedział im: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi. Idźcie więc i pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca i Syna i ducha świętego, ucząc ich przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto jestem z wami po wszystkie dni, aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:18-20).

19. Jak Chrystus sprawował poruczoną mu władzę w I wieku n.e.? Co omawia następny artykuł?

¹⁹ Z Księgi Dziejów Apostolskich, gdzie opisano pierwsze lata chrystianizmu, wynika bezspornie, że Chrystus dzięki nadanej mu władzy czynnie przewodził swemu zborowi na ziemi. Posługiwał się przy tym duchem świętym, aniołami oraz ciałem kierowniczym, składającym się z 12 apostołów i ze starszych zboru w Jeruzalem. Oznajmił też, że będzie ze swymi uczniami aż do zakończenia systemu rzeczy, to znaczy do naszych czasów. Z następnego artykułu dowiemy się, jak Jezus w dalszym ciągu aktywnie działa w charakterze Głowy zboru chrześcijańskiego i jak przewodzi swym „owcom” obecnie.

DO ZAPAMIĘTANIA:

◼ Dlaczego Świadkowie Jehowy nikogo z ludzi nie uważają za swego przywódcę?

◼ Jak za pomocą ducha świętego Chrystus przewodził zborowi pierwszych chrześcijan?

◼ Jak do kierowania zborem w I wieku n.e. Chrystus posługiwał się aniołami?

◼ Jak przy zarządzaniu swym zborem na ziemi Chrystus korzystał z widzialnego ciała kierowniczego?

◼ Jak Chrystus niekiedy wpływał osobiście na bieg wydarzeń?

[Mapa na stronie 10]

[Patrz publikacja]

Druga podróż misyjna apostoła Pawła

Antiochia

Seleucja

Cylicja

Tars

Derbe

Kapadocja

Pamfilia

Galacja

Listra

Ikonium

Antiochia

Licja

Azja

Bitynia i Pont

Troada

Macedonia

Filippi

Tesalonika

[Ilustracja na stronie 8]

Chrystus przewodził swemu zborowi między innymi za pośrednictwem widzialnego ciała kierowniczego