trudno będzie się z tym pogodzić; wyjaśnił więc, że to, co im głosi, jest „dobrą nowiną o obietnicy danej praojcom”. Na dowód tego zacytował najpierw Psalm 2:7, potem Księgę Izajasza 55:3 i wreszcie Psalm 16:10. Następnie zatrzymał się na ostatnim z tych wersetów i wykazał, że owo proroctwo nie mogło się spełnić na Dawidzie, który „ujrzał skażenie”. Musiało więc dotyczyć tego, który „nie ujrzał skażenia”, gdyż Bóg wskrzesił go z martwych (Dzieje 13:32-37). Omówiwszy tę kwestię Paweł przeszedł do zakończenia, w którym pobudził słuchaczy do działania. Wiedział, jak wielkie znaczenie ma dla nich poważne potraktowanie tego, co usłyszeli. Wielu z nich zareagowało pozytywnie (Dzieje 13:38-43).

17. (a) Dlaczego w Atenach Paweł głosił prawdę w inny sposób? (b) Czego możemy się nauczyć z tego, jak się wówczas zachował?

¹⁷ Przemawiając do nie-Żydów Paweł stosował podobne metody nauczania. Tak więc na Areopagu w Atenach dobrał argumentację do okoliczności i do toku myślenia Ateńczyków. Starając się stworzyć wspólną płaszczyznę, pochwalił słuchaczy za ich pobożność. Wspomniał, że w mieście znajduje się ołtarz z napisem: „Nieznanemu Bogu”. Oświadczył, że właśnie o tym Bogu im głosi (Dzieje 17:22, 23). Następnie sparafrazował fragmenty natchnionych Pism i oparł na nich swoje wywody. A ponieważ znał nieco literaturę grecką, przytoczył również ich poetów. Nie znaczy to, jakoby uważał tychże za autorytety; chciał jednak wykazać, że i oni potwierdzają pewne rzeczy z tego, co mówi. W rezultacie niektórzy uwierzyli (Dzieje 17:24-31, 34).

18. Dzięki czemu wysiłki, jakie wkładamy w przekonywanie innych na podstawie Biblii, zostaną uwieńczone powodzeniem?

¹⁸ Dobra nowina głoszona przez Pawła w Atenach była tym samym orędziem, które przedstawił w Antiochii. Różnica w sposobie przemawiania wynikała z tego, iż wiedział, co jest potrzebne, by przekonać słuchaczy. Tak bardzo mu na nich zależało, że podjął dodatkowe starania. I dało to pożądany rezultat. Obyśmy i my nie szczędzili trudu, ubiegając się o pobłogosławienie naszych wysiłków przy przekonywaniu innych na podstawie Pisma Świętego, aby owocnie dzielić się dobrą nowiną z ludźmi wszelkiego pokroju (1 Kor. 9:19-23).

Czego się nauczyliśmy:

◼ Dlaczego to takie ważne, by w naszej służbie kaznodziejskiej posługiwać się Biblią?

◼ Jakie wspaniałe cechy nauczania zostały zilustrowane w Ewangelii według Łukasza 10:25-37?

◼ Co może nam pomóc w opanowaniu umiejętności przekonywania na podstawie Pisma Świętego?

◼ W jakim stopniu pochodzenie naszych rozmówców może wpłynąć na sposób przedstawiania argumentacji?

Najlepsza rada dla dzisiejszych małżeństw

„Niechże pani kupi te pisma i je sobie przeczyta”, wtrąciła się sąsiadka. „A czy pani wie, dlaczego je zalecam?” — zapytała sąsiadka z kolei tę niewiastę, która proponowała czasopisma Strażnicę i Przebudźcie się! „Dzięki waszej literaturze wróciłam do męża. Odeszłam od niego i przez półtora roku mieszkałam u matki. Ktoś z waszych ludzi zaszedł tam i zostawił mi publikację, którą później przeczytałam. Pod jej wpływem zdecydowałam się na powrót do męża. Dalej czytam waszą literaturę i jesteśmy teraz szczęśliwym małżeństwem”. Słysząc taką pochwałę, domowniczka chętnie przyjęła pokazane jej czasopisma.