Chrzest po zostaniu uczniem

 1. Na czym polega chrzest? Jak został ochrzczony Jezus?

NIE BYŁO żadnej wątpliwości co do tego, co Jezus miał na myśli, gdy swoim naśladowcom kazał „chrzcić” uczniów. Pierwszym człowiekiem upoważnionym do chrzczenia wodą był Jan Chrzciciel. Niektórzy apostołowie byli poprzednio uczniami tegoż Jana i dlatego przeszli u niego chrzest. Jan również ochrzcił Jezusa. Czy dokonywał chrztu przez pokropienie wodą? Sprawozdanie biblijne ukazuje, że Jezus poddał się ochrzczeniu w rzece Jordan „a gdy (...) został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody”. W Piśmie świętym chrzest jest równoznaczny z zanurzeniem, gdyż greckie słowo baptisma, tłumaczone na polskie „chrzest”, oznacza po prostu zalanie, zamoczenie, to jest pogrążenie w wodzie i wydobycie z niej. Podczas chrztu dana osoba zostaje chwilowo jakby pochowana w wodzie, znika z powierzchni, a następnie podnosi się ją z wody. — Mat. 3:13-16; Jana 1:33; zobacz także List do Rzymian 6:3, 4.

 2. Po co Jan Chrzciciel zanurzał ludzi?

² Jan Chrzciciel miał za zadanie chrzcić członków narodu izraelskiego, którzy już z racji pochodzenia byli oddani Jehowie Bogu i zobowiązani do przestrzegania Przymierza Prawa, ale którzy byli winni grzechów przeciwko postanowieniom Jehowy i potrzebowali okazać skruchę. Skłaniając Izraelitów do skruchy i oczyszczenia się z grzechów oraz chrzcząc ich publicznie na dowód tej skruchy, Jan torował ludowi objętemu przymierzem Bożym drogę wiodącą go do Chrystusa. — Łuk. 3:3, 4; Dzieje 19:4.

 3, 4. Dlaczego chrzest Jezusa różnił się od chrztu innych ludzi? Co oznaczał?

³ Nie znaczy to, jakoby i Jezus przyszedł do Jana dać się ochrzcić, ponieważ musiał okazać skruchę z powodu jakichś grzechów. Słowa z Pierwszego listu Piotra 2:22 wyraźnie dowodzą, że Jezus nigdy nie popełnił grzechu. Wzbraniając się od zanurzenia Jezusa w Jordanie, Jan najwidoczniej myślał właśnie o chrzcie na znak skruchy; Jezus jednak wskazał, że w jego wypadku chodzi o coś innego; powiedział: „Niech teraz tak będzie! Bo godzi się, abyśmy w ten sposób wypełniali wszystko, co słuszne.” — Mat. 3:13-15, Kow.

⁴ Co w takim razie oznaczał chrzest u Jezusa? Pewien późniejszy tekst biblijny, mianowicie rozdział 10 Listu do Hebrajczyków, wspomina o Jezusie ‚przychodzącym na świat’, to jest przystępującym do służby publicznej, że w posłuszeństwie wobec woli Jehowy ofiarował ‚ciało dla niego przysposobione’ i tym samym postąpił w myśl wypowiedzi z Psalmu 40:7-9 (według Septuaginty): „Nie chciałeś ofiar krwawych i darów, aleś ciało dla mnie przysposobił (...) Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją, o Boże, jak napisano o mnie w zwoju księgi” (Hebr. 10:5-7, NP). Ponieważ Jezus był członkiem narodu oddanego Jehowie Bogu i związanego z Nim przymierzem, chrzest jego nie symbolizował oddania, ale stawienie się do dyspozycji, aby spełnić wolę Bożą. Jehowa przyjął to jego zgłoszenie, co znalazło potwierdzenie w namaszczeniu go świętym duchem i w oświadczeniu, jakie oznajmił głos z nieba: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”. — Marka 1:11.

 5. Jakiego chrztu dokonywali naśladowcy Jezusa w okresie jego ziemskiej służby?

⁵ Apostołowie wiedzieli o tym, wszakże w początkowym okresie służby kaznodziejskiej Jezusa pod jego kierownictwem dokonywali w dalszym ciągu chrztów w wodzie. Chrzcili jedynie członków narodu izraelskiego, którzy popadli w grzech, toteż chrzest ten, podobnie jak u Jana Chrzciciela, był symbolem skruchy (Jana 3:25, 26; 4:1, 2). Chrzest Jana nie miał jednak trwać bez końca; sam Jan powiedział o Jezusie Chrystusie: „On ma wzrastać — ja zaś maleć” (Jana 3:30, Szczepański). Miejsce chrztu Janowego miał zająć chrzest ściśle chrześcijański, o którym Jezus wspomniał w Ewangelii według Mateusza 28:19. Kiedy miało to nastąpić? Chrzest Jana był przeznaczony tylko dla tych, którzy związani byli Przymierzem Prawa z Jehową, a to przymierze pozostawało w mocy jedynie do roku 33 n.e.

 6. Kiedy chrzest Jana osiągnął swój cel i stracił aktualność? Jak to się potwierdziło w Efezie?

⁶ Chrzest Jana istotnie stracił potem aktualność i nie miał być praktykowany przez całą tak zwaną erę chrześcijańską. Dowodzi tego pewne zdarzenie z dziejów zboru efeskiego. Niejaki Apollos głosił mieszkańcom tego miasta, ale znał tylko chrzest Janowy. Kiedy apostoł Paweł przybył do Efezu, znalazł tam dwunastu uczniów, którzy zamiast w imię Ojca i Syna, i ducha świętego, byli zanurzeni tylko na zasadzie chrztu Jana. Z tego też powodu nie posiedli ducha świętego. Paweł wyjaśnił im całą sprawę. Zostali wtedy ochrzczeni w imię Jezusa, po czym Paweł kładł na nich ręce i tak otrzymywali ducha świętego. — Dzieje 18:25; 19:1-7.

CHRZEŚCIJAŃSKI CHRZEST UCZNIÓW

 7. (a) Jaka jest różnica między chrztem Jana a chrztem ściśle chrześcijańskim, dokonywanym od dnia Pięćdziesiątnicy? (b) Czy chrzest chrześcijański zmywa grzechy?

⁷ Chrzest wodny, o którym mówił Jezus według Mateusza 28:19, różni się od chrztu Jana: dokonywany jest w imię Ojca i Syna, i ducha świętego. Wkrótce po wypowiedzeniu tych słów przez Jezusa, mianowicie w dniu Pięćdziesiątnicy, apostoł Piotr przemawiając do zgromadzonej rzeszy o przebaczeniu i chrzcie chrześcijańskim, zwrócił szczególną uwagę na to, czego ci ludzie jako Żydzi i prozelici najbardziej potrzebowali; rzekł do nich między innymi: „okażcie skruchę i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla przebaczenia waszych grzechów, a jako dobrowolny dar otrzymacie ducha świętego”. Po tym stwierdzeniu „wieloma też innymi słowami” wyjaśniał im sytuację oraz napominał ich: „dajcie się uratować z tego spaczonego pokolenia”. Tak to poznali ważne szczegóły z zakresu zamierzeń Jehowy i mogli sobie uprzytomnić, że przez pozostawanie w żydowskim systemie rzeczy nie osiągną zbawienia. Dla otrzymania ducha świętego musieli uznać Boże postanowienie, urzeczywistnione za pośrednictwem Jego Syna. Musieli teraz osobiście się zdecydować na spełnianie woli Jehowy. W rezultacie dnia tego około trzech tysięcy ludzi dało się ochrzcić „w imię Jezusa Chrystusa”. Nie znaczy to, jakoby chrzest wówczas dokonany zmył ich grzechy. Jedynie przelana krew Chrystusa Jezusa, w której wartość uwierzyli, mogła oczyścić ich z grzechów. — Dzieje 2:38-41; 3:19, NW; 1 Jana 1:7.

 8. (a) Jak praca Filipa doprowadziła do ochrzczenia uczniów? (b) Skąd wiadomo, że Filip nie omieszkał pozyskać na uczniów własne dzieci?

⁸ W okresie wielkiego prześladowania w Jeruzalem, gdy Filip udał się do Samarii, aby tam głosić, słów jego słuchały liczne rzesze. Ludzie ci dzięki temu, co poznali, stali się uczniami i zerwali wszelkie związki ze spirytyzmem. Filip głosił dobrą nowinę o Królestwie Bożym i imię Jezusa Chrystusa, a mieszkańcy (i mieszkanki) tego miasta mogli stąd zrozumieć wolę Jehowy i postanowić ją spełniać, po czym bywali chrzczeni w wodzie (Dzieje 8:5, 12). Filip brał udział w pozyskaniu na uczniów także innych osób; na przykład wkrótce potem anioł Jehowy skierował go do dworzanina etiopskiego, eunucha, który próbował pojąć proroctwo Izajasza. Filip pouczył go, odpowiedział mu na jego pytania, wobec czego ten Etiopczyk zrozumiał dobrą nowinę o Jezusie i mógł się stać uczniem Chrystusa Jezusa. Kiedy tylko napotkali zbiornik wody wystarczająco duży do zanurzenia, eunuch ów został ochrzczony (Dzieje 8:26-39). Filip niewątpliwie uczynił też uczniami własne dzieci; dlatego jego cztery córki „były obdarzone darem proroczym”. — Dzieje 21:8, 9, Kow.

 9. Co apostoł Piotr — między innymi — powiedział Korneliuszowi i jego domownikom przed ich chrztem?

⁹ Apostoł Piotr miał udział w uczynieniu uczniów z Korneliusza i jego domowników. Korneliusz wierzył w Jehowę, modlił się stale do Niego i pragnął służyć prawdziwemu Bogu. Za wstawiennictwem anioła Korneliusz wszedł w kontakt z Piotrem i gdy ten przybył do jego domu, wszyscy obecni zebrali się przed Bogiem, aby wysłuchać tego, co nakazał Jehowa. W trakcie słuchania pouczającej przemowy Piotra, którą opisano w Dziejach Apostolskich 10:34-43, otrzymali ducha świętego i zaraz potem zostali ochrzczeni.

10. Jak Paweł, według doniesienia z 16 rozdziału Dziejów Apostolskich, zdobywał uczniów wśród mieszkańców Filippi?

¹⁰ Podobnie Pawłowi nastręczały się liczne sposobności do czynienia ludzi uczniami. Na przykład w mieście Filippi rozmawiał z grupą kobiet zebranych nad rzeką. Między nimi uważnie słuchała nauki Pawła niejaka Lidia, wielbicielka Jehowy, co doprowadziło do jej chrztu wraz z domownikami (Dzieje 16:14, 15). Wskutek prześladowania wynikłego w tym mieście Paweł i Sylas mieli okazję do opowiadania słowa Jehowy również strażnikowi więziennemu i jego rodzinie; ludzie ci także dali się ochrzcić. — Dzieje 16:27-34.

11. Jak apostoł Paweł czynił uczniów w Koryncie?

¹¹ Znalazłszy się w Koryncie, apostoł Paweł przez pewien czas musiał trudnić się wyrobem namiotów. Regularnie jednak korzystał z sabatów, aby wygłaszać pouczające przemówienia. Z początku występował nawet w synagodze. Bardzo aktywnie służył tam słowem, świadcząc Żydom. Sam przełożony synagogi, Kryspus, oraz wielu innych Koryntian przyjęło wiarę i poddało się ochrzczeniu. Paweł pozostał tam przez półtora roku, żeby uczyć ich przestrzegania Słowa Bożego i wszystkich nakazów Chrystusa Jezusa. — Dzieje 18:1-11.

12. (a) Co musi, zgodnie z przykładami biblijnymi, być wykonane przed chrztem? (b) Dlaczego nie ma nigdzie doniesienia o chrzcie niemowlęcia? Dlaczego u chrześcijan taki chrzest byłby niestosowny?

¹² Powyżej wyliczone dawne przykłady chrztu poprzedzonego przysposobieniem uczniów wskazują na właściwą kolejność wydarzeń, odpowiadającą treści nakazu Jezusa z Ewangelii według Mateusza 28:18-20. Najpierw odbywało się głoszenie i nauczanie. Opowiadano ludziom dobrą nowinę o Królestwie. Pouczano ich o imieniu Jezusa Chrystusa i Słowie Bożym. Osoby w ten sposób podbudowane okazywały wiarę w Jehowę i Chrystusa Jezusa, jak również przejawiały pragnienie, by służyć Bogu. Dopiero gdy poznały wolę Jehowy i zrozumiały swój stosunek do Niego, były gotowe do chrztu „w imię Jezusa Chrystusa” (Dzieje 10:48). Po ochrzczeniu nadal się uczyły przykazań Jezusa Chrystusa i przestrzegały ich. Nie ma nigdzie jakiejkolwiek wzmianki o chrzcie niemowląt, i słusznie, bo jakże mogłoby coś takiego nastąpić bez naruszenia nakazu Jezusa, żeby chrzcić ludzi jedynie po pozyskaniu z nich uczniów? Każda jednostka miała być osobiście odpowiedzialna za swoje postępowanie i pójść jego śladami z pełną świadomością wszelkich konsekwencji swoich kroków.

13. (a) Jak chrzest wiąże się z uzyskaniem czystego sumienia? (b) Co jest celem ochrzczonych chrześcijan, uwypuklonym w Liście 1 Piotra 4:1-3?

¹³ Kandydaci do chrztu zdawali sobie sprawę z faktu, że z powodu odziedziczonych po Adamie skutków jego grzechu nie pozostają w dobrych stosunkach z Jehową i że w tej sytuacji muszą przedsięwziąć odpowiednie kroki, które pozwoliłyby im uzyskać czyste sumienie przed Bogiem. Apostoł Piotr opisuje, jak chrzest działa na rzecz zbawienia ludzi: „Nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 3:21). Celem jest upodobnienie się do Chrystusa: „Niechże to samo usposobienie będzie i waszym puklerzem. Bo kto znosi cierpienie w ciele, obumiera dla grzechów, aby już nie żyć według pożądliwości ludzkich, lecz życie, które mu jeszcze pozostaje, wieść według woli Bożej. Dość długo służyliście w przeszłości pogańskim zasadom: żyjąc w wyuzdaniu, pożądliwościach i opilstwie, ucztując i pijąc nieumiarkowanie, i oddając się niegodziwemu kultowi bałwanów” (1 Piotra 4:1-3, Kow). Wszystko to wskazuje, że ochrzczeni chrześcijanie są oddani Jehowie i wykonują wolę Bożą, natomiast zerwali z trybem życia charakterystycznym dla narodów dalekich od Boga.

14. Jaki stosunek ucznia do Chrystusa Jezusa ilustruje jarzmo? Dlaczego jest to dla nas zachęcająca sytuacja?

¹⁴ Usposobienie duchowe, które było puklerzem Jezusa Chrystusa, nakazywało mu wykonywanie woli Jehowy. Podobnie postanawiają ci, którzy się stają jego uczniami, chociażby w związku z tym mieli znosić cierpienia. Jeżeli chcą być prawdziwymi uczniami Jezusa, to w gruncie rzeczy powinni wzorować się na przykładzie Mistrza. Jezus wyraźnie oświadczył: „Weźcie moje jarzmo na siebie [Razem ze mną stańcie pod moim jarzmem, NW, uwaga marg.] i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mat. 11:29, 30). Jeżeli Jezus miał tu na myśli „jarzmo”, które nałożył na niego Jehowa, oznaczałoby to pełnienie tego samego dzieła, co Jezus, a ściślej biorąc współpracę z nim, gdyż podwójne jarzmo pozwala dwom osobom transportować razem ten sam ładunek. Kto służy w jednym jarzmie z Jezusem Chrystusem, ten stwierdzi, że brzemię jego jest naprawdę lekkie; będzie miał cudowną pomoc w skutecznym wykonywaniu pracy sługi czy niewolnika Jehowy Boga.

15. (a) W jakim stosunku do Jehowy Boga pozostają ci, którym okup umożliwił wejście na drogę zbawienia? (b) Co powinni czynić, świadomi będąc tej zależności?

¹⁵ Zbawienie jest możliwe jedynie na mocy ofiary okupu, którą złożył Chrystus Jezus. Jezus wpłacił tę cenę swemu Ojcu w niebie. Wszyscy przybywający do trzody Jehowy na podstawie wiary w przelaną krew Chrystusa, oddania się i chrztu, są jakby niewolnikami kupionymi na targu za określoną kwotę. Apostoł Paweł na przykład napominał chrześcijańskich nadzorców, żeby „paśli zbór Boży, nabyty przez Niego krwią własnego Syna”. Koryntianom zaś pisał Paweł: „Nie należycie do siebie samych, bo zostaliście nabyci za wielką cenę. Wszelkim sposobem wysławiajcie Boga w ciele waszym” (Dzieje 20:28; 1 Kor. 6:19, 20, NW). Niewolnik wykonuje polecenia swego właściciela, toteż Paweł oświadczył zborowi w Rzymie: „Nikt z nas dla siebie nie żyje i nikt dla siebie nie umiera; bo jeśli żyjemy, dla Pana [Jehowy, NW] żyjemy; jeśli umieramy, dla Pana umieramy; przeto czy żyjemy, czy umieramy, Pańscy jesteśmy” (Rzym. 14:7, 8, NP). A do Koryntian ten apostoł jeszcze napisał: „Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł Chrystus po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.” — 2 Kor. 5:14, 15; zobacz także Ewangelię według Łukasza 17:7-10.

16. Jak trafnie akt chrztu unaocznia zmianę czyjejś pozycji w stosunku do Boga?

¹⁶ Zatem osoba ochrzczona zostaje jak gdyby pogrzebana pod wodą, kończąc swój poprzedni tryb życia, a potem powstaje jako oddana spełnianiu woli swego Właściciela.

KTO MOŻE BYĆ UCZNIEM?

17. Co Jezus podkreślił w Ewangelii według Łukasza 14:25-33?

¹⁷ Niekiedy całe tłumy ciągnęły do Jezusa; wyjaśniał im wtedy, jakim wymaganiom trzeba sprostać, aby zostać jego uczniem. Pewnego razu oznajmił takiej rzeszy ludzi, co następuje: „Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża [pala męki, NW], a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem, bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw, a nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: ‚Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć’. (...) Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem” (Łukasza 14:25-33). Co Jezus chciał podkreślić tym porównaniem? Okoliczność, że jeśli ktoś pragnie być jego uczniem, to musi być gotów i musi umieć postawić tę sprawę zostania uczniem na pierwszym miejscu, przed wszystkimi innymi wartościami w życiu, oraz musi się podjąć znoszenia wszelkich cierpień i prób, jakie by dla niego wynikły z otrzymania tego przywileju. Powinien od samego początku być w stanie przyjmować na siebie wszystko, co za sobą pociąga jego decyzja, i z góry to sobie obliczyć, żeby pozostać uczniem do końca, tak jak człowiek, który chce zbudować wieżę, prowadzi robotę do skutku.

18. (a) Dlaczego więc potrzebne jest nauczanie przed chrztem? (b) Dlaczego muszą zostać zerwane wszelkie związki z religią fałszywą?

¹⁸ Właśnie dlatego chrzest musi być poprzedzony szkoleniem. Przyszły niewolnik Jehowy musi się uczyć, aby zrozumieć wszystko, co się wiąże z tym krokiem; musi być gotów do poczynienia wszelkich wymaganych od niego zmian i do odrzucenia każdej rzeczy, która by się nie podobała nowemu Właścicielowi. Kandydat powinien się zgłosić do chrztu dopiero wtedy, gdy wie na pewno, że potrafi oddać się Bogu całą duszą. W Liście do Filipian 3:4-8 apostoł Paweł opisuje swą uprzywilejowaną pozycję w religii żydowskiej, którą porzucił, gdy postanowił zostać uczniem Chrystusa Jezusa, a potem dodaje: „Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym pozyskał Chrystusa”. (Zobacz też Dzieje Apostolskie 22:3 oraz List do Galatów 1:14). Trzeba więc zerwać wszelkie związki z religią fałszywą. — 2 Kor. 6:17, 18; Apok. 18:4.

19. Z jakich złych praktyk, przykładowo wspomnianych powyżej, trzeba według Pisma świętego oczyścić się przed chrztem?

¹⁹ Szkolony musi sobie uprzytomnić potrzebę okazania skruchy i odwrócenia się od wszelkich złych praktyk z przeszłości. Paweł pisze: „Zadawajcie więc śmierć członkom swego ciała, które są na ziemi, pod względem rozpusty, nieczystości, żądzy zmysłów, szkodliwego pragnienia i chciwości, która jest bałwochwalstwem. Z powodu tych rzeczy przychodzi gniew Boży. W tych właśnie rzeczach i wy kiedyś tkwiliście, gdy mieliście zwyczaj żyć w nich. Teraz jednak rzeczywiście odrzućcie je wszystkie od siebie: gniew, złość, krzywdzenie, słowa obelżywe i sprośną mowę z ust waszych. Nie okłamujcie się nawzajem. Zrzućcie starą osobowość z jej praktykami, a przyodziejcie się nową osobowością, która dzięki dokładnej wiedzy odnawia się na obraz Tego, kto ją stworzył” (Kol. 3:5-10, NW). Dużo osób przystępujących do poznawania wymagań Bożych nie zdaje sobie sprawy, że wszelkie takie poczynania są złe w oczach Bożych, ale gdy tylko to sobie uświadomią, a przy tym mają właściwie nastrojone serce, natychmiast odstępują od niegodziwych praktyk i korzystają z możliwości oczyszczenia się przez ofiarę Chrystusa Jezusa (1 Kor. 6:9-11; Gal. 1:4). Proces ten musi się dokonać jeszcze przed chrztem.

20. Co to znaczy nie być „cząstką świata”?

²⁰ Trzeba też skończyć z zaangażowaniem w sprawy polityczne tego świata, gdyż Jezus w modlitwie do Boga powiedział o swych uczniach: „Dałem im twe słowo, ale świat ich znienawidził, ponieważ nie są cząstką świata, jak i ja nie jestem cząstką świata” (Jana 17:14, NW). A przed Piłatem oświadczył Jezus: „Królestwo moje nie jest cząstką tego świata. Jeśliby moje królestwo było cząstką tego świata, przyboczni moi walczyliby, abym nie został wydany Żydom. Oto jednak królestwo moje nie jest stąd.” — Jana 18:36, NW; zobacz też Księgę Izajasza 2:4.

21. (a) Czy należy się spodziewać, że podjęcie służby Bożej będzie się podobało wszystkim dotychczasowym znajomym? (b) Jak Jezus wskazał — zgodnie z 10 rozdziałem Ewangelii według Mateusza — że sprzeciw może powstać nawet w najbliższej rodzinie? Co jednak trzeba w tej sprawie uczynić?

²¹ Można z góry się spodziewać, że nowa forma wielbienia i zmiany w trybie życia nie będą się podobać dawnym przyjaciołom, gdyż apostoł Piotr oznajmił: „Dziwią [się], że wy nie płyniecie razem z nimi w tym samym prądzie rozpusty, i źle o was mówią” (1 Piotra 4:4). Zachęca nas jednak pod tym względem bieg Jezusa, uwieńczony zwycięstwem: „Weźcie ściśle pod uwagę tego, który przetrwał takie sprzeciwy ze strony grzeszników, czynione wbrew ich własnym interesom, abyście się nie znużyli i nie załamali w swych duszach” (Hebr. 12:3, NW). Sprzeciw może niekiedy wyłonić się nawet w rodzinie (Mat. 10:35, 36). Wszystko to objęte jest słowami Jezusa na temat obliczenia kosztów związanych z pozycją ucznia.

22. Dlaczego nie powinniśmy być zaskoczeni, gdy nadchodzą jakieś prześladowania? Jak się powinniśmy na nie zapatrywać?

²² Kto chce zostać uczniem niech wie, że na pewno spotka się z prześladowaniem. Jezus zapowiedział: „Gdybyście byli ze świata [cząstką świata, NW], świat by was miłował jako swoją własność. Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: ‚Sługa nie jest większy od swego pana’. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał” (Jana 15:19-21; 16:1). Apostołowie dobrze zrozumieli tę kwestię i gdy spadły na nich represje, radowali się, „że stali się godni cierpieć dla imienia” (Dzieje 5:41). Uświadomienie sobie tych okoliczności pomoże przyszłemu chrześcijaninowi w obliczeniu kosztów uczniostwa; pomoże mu stwierdzić, „czy ma na wykończenie”. Musi wypytać siebie, czy jest gotów w służbie Bożej postępować drogą Jezusa i jego wiernych apostołów, nie tylko dokładając ręki do dzieła czynienia uczniów, ale również obstając przy sprawiedliwości pomimo takiego czy innego nacisku ze strony świata.

23. Jaka pomoc zapewniona jest tym, którzy podejmują służbę Bożą?

²³ Kiedy uczeń oddaje się Bogu i zostaje ochrzczony, może ufnie polegać na Jehowie i Chrystusie Jezusie, że pomogą mu pomyślnie dochować wierności. Słowo Boże zapewnia nas o Jego miłościwej trosce: „A po krótkiej chwili waszego cierpienia Bóg wszelkiej życzliwości niezasłużonej, który was powołał do wiecznej chwały w jedności z Chrystusem, sam dokończy waszego szkolenia, utwierdzi was, doda wam siły” (1 Piotra 5:10, NW). Bardzo istotnym czynnikiem jest w tym modlitwa, co niejednokrotnie podkreślał Paweł. Napominał na przykład: „W modlitwie nie ustawajcie”. Napisał także: „Módlcie się za nas, aby słowo Pańskie rozszerzało się i rozsławiało, podobnie jak jest pośród was, abyśmy byli wybawieni od ludzi przewrotnych i złych, albowiem nie wszyscy mają wiarę. Wierny jest Pan, który umocni was i ustrzeże od złego.” — Rzym. 12:12, Kow; 2 Tes. 3:1-3.

24. Ile uczeń powinien wiedzieć przed chrztem?

²⁴ Uczenie się nie ustaje z chwilą chrztu; oznacza to zarazem, iż dany uczeń nie musi znać wszystkiego, zanim się odda Bogu i zostanie zanurzony w wodzie. Apostołowie dowiedzieli się dużo więcej, kiedy już byli naśladowcami Jezusa Chrystusa, a on jeszcze obiecał im: „Duch Święty, którego Ojciec pośle w imieniu moim, ten was nauczy wszystkiego i przypomni wam wszystko, com wam powiedział” (Jana 14:26, NP; zobacz ponadto Księgę Przysłów 4:18). Ważne jest więc to, żeby uczeń miał wiedzę wystarczającą do zrozumienia woli Bożej, przejawił wiarę, okazał skruchę z racji poprzedniego swego postępowania, powziął w sercu postanowienie, aby być oddanym naśladowcą Chrystusa Jezusa, a następnie może zostać zanurzonym w wodzie. Później Bóg wymaga od niego, by służył Jemu z takim samym nastawieniem do wszystkiego, jak Jezus, który rzekł: „Nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie”. — Łuk. 22:42.

25. (a) Skąd wiadomo, że Jehowa pragnie, abyśmy się zbliżyli do Niego i oddali się Jemu? (b) Jakie podstawowe pytania powinien rozważyć ten, kto myśli o zgłoszeniu się do chrztu? (c) Co jeszcze pozostaje uczynić kandydatowi do chrztu?

²⁵ Co powinieneś teraz uczynić, drogi czytelniku, po rozpatrzeniu materiału przedstawionego na poprzednich stronach, jeśli właśnie się uczysz i pragniesz przestrzegać przykazań Jezusa Chrystusa? Apostoł Piotr przypomina, że ta droga jest otwarta także dla ciebie; Jehowa czeka na twoje pojednanie się z Nim: „Jehowa (...) jest cierpliwy wobec was, ponieważ nie pragnie, żeby ktokolwiek uległ zagładzie, ale by wszyscy zdobyli się na skruchę” (2 Piotra 3:9, NW; zobacz też List 2 do Koryntian 5:18 do 6:2 oraz Apokalipsę 22:17). Kiedy poprzednio wspomniany Etiopczyk otrzymał od Filipa odpowiednie pouczenia zapytał: „Cóż przeszkadza, abym został ochrzczony?” (Dzieje 8:36). Jeżeli podobnie czujesz pragnienie służenia Jehowie Bogu i gotów jesteś wziąć na siebie jarzmo Chrystusowe, to proponujemy ci rozważenie następujących dwóch pytań, które są zadawane wszystkim kandydatom do chrztu:

(1) Czy okazałeś skruchę z powodu swoich grzechów i odwróciłeś się od nich, stwierdziwszy wobec Jehowy Boga, że jesteś potępionym grzesznikiem, który potrzebuje zbawienia, i czy uznałeś, że to zbawienie pochodzi od Niego, od Ojca, za pośrednictwem Jego Syna, Jezusa Chrystusa?

(2) Czy na podstawie tej wiary w Boga i w Jego postanowienie co do zbawienia oddałeś siebie Bogu bez zastrzeżeń, aby odtąd spełniać Jego wolę, objawioną tobie przez Jezusa Chrystusa i przez Biblię dzięki oświecającej mocy ducha świętego?

Jeżeli dochodzisz do przekonania, że możesz na te pytania odpowiedzieć: „TAK”, dobrze będzie, gdy pomówisz na temat swego chrztu z nadzorcą przewodniczącym temu zborowi świadków Jehowy, z którym masz łączność. Zostawszy ochrzczonym chrześcijaninem, również ty radować się będziesz udziałem w ogólnoświatowym dziele czynienia ludzi uczniami, mającym zapewnione błogosławieństwo Chrystusa Jezusa, który obiecał być ze swymi naśladowcami „aż do zakończenia systemu rzeczy”. — Mat. 28:18-20, NW.

[Ilustracja na stronie 9]

Posłuszni nakazowi Jezusa, apostołowie chrzcili ludzi, którzy się stali uczniami