Niewinność przez uszanowanie świętości krwi

„Jestem czysty od krwi wszystkich ludzi.” — Dzieje 20:26, NW.

 1. Jaką wartość ma dla nas nasza krew i jak stanowisko Chrystusa Króla różni się od stanowiska tych, którzy wywołują wybuchy bomb atomowych?

JAKŻE drogocenna jest krew, która płynie w naszych żyłach! Od krwi zależy nasze życie; stanowi ona jedną dziesiątą do jednej dwunastej części naszego organizmu. Oczywiście wzdrygamy się na myśl o stałym wzroście zachorowań na zgubną chorobę krwi, znaną jako leukemia albo białaczka, którą powodują opady radioaktywne wywoływane przez nadziemne wybuchy bomb atomowych. Jak oświadczył naukowiec W. E. Libby, członek amerykańskiej Komisji Energii Atomowej, w ciągu jednego tylko miesiąca intensywnych prób z bronią jądrową, przeprowadzanych na Wschodzie jesienią przed dwoma laty, ilość cząstek radioaktywnych w atmosferze ziemskiej zwiększyła się dwukrotnie. Na całym świecie wzrosła wskutek tego groźba chorób krwi. Dlaczego? Wśród niebezpieczeństw, jakie wynikają dla ludzi z opadów radioaktywnych, największe stanowi produkt rozszczepienia powstający przy nadziemnych eksplozjach atomowych, znany jako pierwiastek chemiczny stront 90; jest to materiał radioaktywny o długim okresie rozpadu, który może wywołać raka kości i białaczkę. Krew wytwarzana jest bowiem w szpiku kostnym. Stanowisko ludzi, którzy przez wywoływanie takich wybuchów narażają na niebezpieczeństwo zdrowie krwi ludzkiej, niewątpliwie różni się bardzo od stanowiska Chrystusa, którego nasz Stwórca ustanowił Królem nowego świata. O tym Królu święte proroctwo mówi: „Duszę nędznych [ubogich, Wu] wybawi. Od zdrady i gwałtu wybawi duszę ich; bo droga jest krew ich przed oczyma jego.” — Ps. 72:13, 14.

 2. Z czego ludzie na ogół nie zdają sobie dzisiaj sprawy, jeśli chodzi o prawo Boże dotyczące krwi, i dlaczego powinniśmy się z nim zapoznać?

² Nikt nie zna lepiej wartości krwi i ścisłego związku między krwią a życiem niż Stwórca tej żywej substancji poruszającej się w ciałach ludzi i zwierząt. Będąc naszym Stwórcą i Życiodawcą, ustalił dawno temu prawa dotyczące krwi. Z praw tych wynika, że uważa krew za świętą. Ludzie na ogół raczej nie zdają sobie dzisiaj sprawy z tego, że obowiązują ich wydane przez Stwórcę prawa dotyczące krwi i że będą ukarani za wykroczenia przeciw świętości krwi. Nie chodzi tu bynajmniej o lekką karę, lecz taką, która zażąda od nich życia. Od czasu potopu za dni Noego minęło 4328 lat, lecz prawo co do krwi, które Bóg wówczas obwieścił, obowiązuje nadal, i to nawet całą ludzkość, gdyż wszyscy — czy byśmy byli Żydami, czy nie-Żydami — pochodzimy od nieżydowskich przodków, którym to święte prawo zostało oznajmione, mianowicie od Noego i jego synów: Sema, Chama i Jafeta. Od zapoznania się z tym prawem i od przestrzegania go zależy nasze życie. Jeżeli zwrócimy uwagę na wymowę tego prawa, które dotyczy wszystkich żyjących dziś ludzi, oświeci to nas i wyjdzie nam na dobre.

 3, 4. (a) Czy złożona po potopie ofiara Noego stanowiła naruszenie świętości krwi? (b) Co Jehowa powiedział w prawie dotyczącym krwi, które dał Noemu?

³ Gdy Noe i jego współpasażerowie wyszli z arki, w której obok zwierząt i ptaków przetrwali największy potop, jaki kiedykolwiek ludzie przeżywali, wówczas wraz z rodziną przystąpił do złożenia ofiar Bogu. Noe zabił tam na górze Ararat po kilka ze wszystkich czystych zwierząt i ptaków. Nie było to naruszeniem świętości krwi. Ponad piętnaście wieków przed potopem wierny Abel, drugi syn Adama, złożył podobną ofiarę, na którą zabił kila pierworodnych sztuk ze swej trzody owiec. Bóg przyjął tę ofiarę i poświadczył Ablowi, że jest sprawiedliwy i niewinny. (1 Mojż. 4:1-4; Hebr. 11:4) Tak samo Bóg uznał i przyjął ofiarę Noego, złożoną z czystych zwierząt i ptaków; Noe „stał się dziedzicem sprawiedliwości tej, która jest z wiary.” (1 Mojż. 8:18-22; Hebr. 11:7) I właśnie wtedy, gdy Bóg, Wybawca rodzaju ludzkiego, wyrażał swoje uznanie dla Noego i jego synów, oznajmił On prawo o krwi, którym powinniśmy się kierować w swym postępowaniu. Czytamy:

⁴ „Bóg w dalszym ciągu błogosławił Noego i jego synów, i rzekł im: ,Bądźcie płodni i stańcie się liczni, i napełniajcie ziemię. A strach i trwoga przed wami będzie stale panować nad każdym żywym stworzeniem ziemi i nad każdym latającym stworzeniem niebios, nad wszystkim, co pełza po ziemi, i nad wszystkimi rybami morza. Są teraz podane w waszą rękę. Każde zwierzę pełzające, które jest żywe, może wam służyć za pokarm. Jak w przypadku zielonej roślinności, daję wam je wszystkie. Tylko ciałem z jego dusza — jego krwią — nie wolno wam jeść. A prócz tego krwi waszych dusz będę się domagać. Z ręki każdego żywego stworzenia będę się jej domagać; i z ręki człowieka, z ręki tego, który jest jego bratem, będę się domagać duszy człowieka. Ktokolwiek przelewa krew człowieczą, przez człowieka będzie jego własna krew przelana, bo na obraz Boży uczynił on człowieka.’” — 1 Mojż. 9:1-6, NW; podobnie też podaje Biblia Gdańska, Biblia Elberfeldzka i inne przekłady.

 5. Dlaczego bogobojni ludzie przed potopem nie jedli mięsa i w jaki sposób Bóg po potopie upoważnił człowieka do jedzenia mięsa?

⁵ Abel nigdy nie jadł mięsa z krwią, to znaczy z duszą, czyli życiem. Abel był człowiekiem bogobojnym, a Bóg wtedy jeszcze nie dał człowiekowi zezwolenia na jedzenie mięsa zwierząt, ptaków i ryb. Podobnie też Noe i ci, którzy wraz z nim przeżyli potop, z tego samego powodu nie jedli mięsa przed potopem. W pełnym poszanowaniu cennej wartości krwi i jej znaczenia Bóg pozwolił teraz ludziom jeść mięso zwierząt i ptaków, ale bez krwi danego stworzenia.

 6. Kto pierwszy wspomniał o krwi i wśród jakich okoliczności?

⁶ Już przed potopem Bóg zezwolił na to i uznał za słuszne, żeby krew zwierząt ofiarnych była wylewana na Jego święty ołtarz, lecz ani krew, ani mięso zawierające tę krew nie mogły być przyjmowane do organizmu ludzkiego jako pokarm. Pierwszym, który wspomina w Biblii o krwi, jest sam Bóg. Gdy Kain nie chciał się przyznać, że zamordował swego brata Abla, Bóg powiedział do niego: „Głos krwi brata twego woła do mnie z ziemi. Teraz tedy przeklętym będziesz na ziemi, która otworzyła usta swe, aby przyjęła krew brata twego z ręki twojej.” — 1 Mojż. 4:10, 11.

 7. Jaki fakt oznajmił Jehowa pięćdziesiąt pięć wieków przed stwierdzeniem go przez lekarzy-naukowców i co lekceważy dzisiejsza wiedza medyczna?

⁷ Bóg wspomniał tu o krwi Abla, a nie o jego ciele, i tym samym wskazał na fakt, że życie jest we krwi. Nauka medycyny dopiero pięćdziesiąt pięć wieków później stwierdziła, że pierwiastek życia mieści się we krwi, a Bóg oznajmił to już wtedy. Dając Noemu zaraz po potopie swoje prawo Bóg wyraźnie orzekł, że życie, czyli dusza, jest we krwi. Jednakże nowoczesna wiedza lekarska nie chce uznać prawa Bożego, które nakazuje poszanowanie dla świętości krwi. Nowoczesna medycyna lekceważy fakt, że ta ustawa o krwi obowiązuje po dziś dzień całą ludzkość i że za łamanie tego świętego prawa dotyczącego krwi przewidziana jest kara z ręki Bożej.

 8, 9. (a) Od czego odstąpiła ludzkość za dni Nemroda i dlaczego? (b) Jak wypowiedź Rubena o Józefie podkreśla fakt, że krew przedstawia życie?

⁸ Noe miał prawnuka imieniem Nemrod, który został królem Babilonu. Pod jego wpływem przeważająca część ludzkości zaczęła odstępować od przestrzegania prawa Bożego co do świętości krwi. Tego można się było spodziewać po królu Nemrodzie, gdyż wyróżnił się on jako ,możny łowca przeciwstawiający się Jehowie’. (1 Mojż. 10:8-10, NW) Abraham, człowiek wierzący w Jehowę Boga, pochodził z sąsiedztwa byłego królestwa Nemroda. Przez Izaaka i Jubka Abraham otrzymał dwunastu prawnuków, którzy dali początek dwunastu pokoleniom izraelskim. Powstała wśród nich zazdrość; bracia jednego z tych założycieli pokoleń mianowicie Józefa, zaczęli nastawać na jego życie. Starając się go ocalić, jego najstarszy brat Ruben powiedział: „Nie wylewajcie krwi.” Bracia nie dopatrzyli się w zabiciu Józefa oraz ‚zatajeniu jego krwi’ żadnego samolubnego zysku i ostatecznie sprzedali go w niewolę. Szereg lat później Jehowa Bóg wyniósł przebywającego w Egipcie Józefa z niewoli i uwięzienia na stanowisko premiera ministrów u Faraona, króla egipskiego.

⁹ Dziesięciu zazdrosnych braci Józefa zostało potem wysłanych do Egiptu, gdzie mieli zakupić niezbędne środki żywnościowe, gdyż w Palestynie zapanowała klęska głodu. Zaprowadzono ich przed Józefa, który był teraz premierem Egiptu, lecz nie poznali go. Chcąc sprawdzić nastawienie ich serc, Józef oskarżył ich przez tłumacza o szpiegostwo i zagroził im karą śmierci. W obliczu niebezpieczeństwa utraty życia dziesięciu braci przypomniało sobie o swej winie; zaczęli miedzy sobą mówić po hebrajsku o tym, jak sprzedali Józefa, co być może doprowadziło do jego śmierci. Ruben oświadczył wtedy: „Izalim wam nie mówił tymi słowy: Nie grzeszcie przeciw pacholęciu? a nie usłuchaliście: otóż teraz krwi jego z rąk naszych szukają.” (1 Mojż. 37:21-28; 42:21, 22) Izraelita Ruben użył tu takich samych słów jak te, które wyrzekł Jehowa Bóg ustanawiając dla całej ludzkości prawo o świętości krwi. Wypowiedź Rubena podkreśliła fakt, że bezwzględnie konieczna do życia krew przedstawia samo życie ludzkie.

10. Dlaczego Jehowa zawierając przymierze z Izraelitami nalegał, żeby przestrzegali prawa, które dał przedtem Noemu?

¹⁰ Kilka stuleci później Jehowa wybawił dwanaście pokoleń Izraela z niewoli Egipskiej i przyprowadził ich do góry Synaj w Arabii. Tam za pośrednictwem proroka Mojżesza ustanowił przymierze albo oparty na umowie stosunek między sobą a dwunastoma pokoleniami Izraela. Przymierze to przewidywało, że miał być ich Bogiem, a oni mieli być Jego wybranym ludem. Dał im Dziesięć Przykazań, a prócz tego jeszcze setki innych przepisów prawnych. W dążeniu do tego, żeby byli dla Niego ludem świętym, odmiennym od nieizraelskich ludów świata, Jehowa Bóg nalegał też, aby przestrzegali prawa co do świętości krwi, które dał ich przodkowi Noemu. Dlatego zabronił im przyjmowania do organizmu krwi człowieka lub zwierzęcia jako pokarmu bądź napoju.

11. Czego prawo Jehowy zabraniało przychodniom na równi z Izraelitami i dlaczego?

¹¹ Między innymi wydał On dla nich takie prawo: „Żadnej krwi jeść nie będziecie we wszystkich mieszkaniach waszych, tak z ptaków, jako i z bydląt. Wszelki człowiek, który by jadł jakąkolwiek krew, wytracony będzie człowiek on z ludu swego.” Nawet cudzoziemcom czasowo mieszkającym wśród tego ludu nie wolno było spożywać krwi. Prawo Jehowy opiewało: „Ktobykolwiek z domu Izraelskiego, albo z przychodniów, którzy by gośćmi byli między nimi, jadł krew jaką, postawię rozgniewaną twarz swą przeciwko człowiekowi krew jedzącemu, i wygładzę go z pośrodku ludu jego. Albowiem dusza wszelkiego ciała we krwi jego jest; a Ja dałem ją wam na ołtarz ku oczyszczeniu dusz waszych; bo krew jest, która duszę oczyszcza [bo krew sprawia odpokutowanie dzięki duszy w niej będącej, NW]. Dlategoż powiedziałem synom Izraelskim: Żaden między wami nie będzie jadał krwi; ani przychodzień, który gościem jest między wami, nie będzie jadał krwi.” — 3 Mojż. 7:26, 27; 17:10-12.

12. Co podaje Encyklopedia McClintocka i Strnaga o zakazie spożywania krwi oraz o przekroczeniu tego zakazu?

¹² „Encyklopedia literatury biblijnej, teologicznej i kościelnej” McClintocka i Stronga (w jęz. ang.), tom I, str. 834, podaje o zakazie spożywania krwi: „W wypadkach, kiedy zakaz wprowadzany jest w połączeniu z dozwolonymi lub niedozwolonymi artykułami spożywczymi, tekst na ogół podaje jako powód to, że ,krew jest duszą’, i nakazuje wylewać ją na ziemię jak wodę. Natomiast tam, gdzie jest wprowadzany w związku z częściami zwierząt ofiarnych, jakie miały być ofiarowane Panu, tekst oprócz poprzedniego powodu podkreśla, że ,krew dzięki duszy zmazuje winę’. (3 Mojż. XVII, 11, 12) Ten ścisły przepis odnosił się nie tylko do Izraelitów, lecz nawet do cudzoziemców, którzy wśród nich przebywali. Karą za jego przekroczenie było ,wygładzenie z ludu’, przez co należy chyba rozumieć karę śmierci (porównaj Hebr. X, 28), chociaż trudno stwierdzić, czy ona była wykonywana mieczem, czy przez ukamienowanie.

13. Na jakie żywotne fakty kładły nacisk Boże przepisy prawne dotyczące izraelskich myśliwych?

¹³ W związku z tym Bóg nakazywał każdemu Izraelskiemu myśliwemu, żeby nie upodabniał się do możnego łowcy babilońskiego, Nemroda, ale żeby uszanował krew upolowanego łupu. „Krew z niego wypuści, i zasypie ją piaskiem. Bo duszą każdego ciała jest krew jego, która jest miasto duszy jego [krew jego dzięki duszy w niej będącej NW]; przetożem powiedział synom Izraelskim: Krwi wszelkiego ciała jeść nie będziecie; bo duszą wszelkiego ciała jest krew jego; kto by ją kolwiek jadł, wytracony będzie.” (3 Mojż. 17:13, 14) Krew była równoznaczna z duszą. Dlatego Jehowa Bóg powiedział nadto do każdego myśliwego, który był z nim w przymierzu: „Tylko bądź statecznym, abyś krwi nie jadał, bo krew jest dusza; przetoż nie będziesz jadł duszy [po hebr. nefesz] z mięsem jej. Nie jedzże jej, na ziemię ją wylej jako wodę.” (5 Mojż. 12:23, 24) Jedzenie duszy oznacza spożywanie życia, które dał Bóg; jedzący czyni siebie przez to winnym zabrania tego życia Bogu.

CHRZEŚCIJANIE TEŻ PODLEGAJĄ PRAWU O KRWI

14, 15. (a) Co uznawali pierwsi chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, jeśli chodzi o przymierze Prawa, a jak ustosunkowali się do Prawa Bożego danego Noemu? (b) Jakie pouczenie rozesłało w związku z tym ciało kierownicze do chrześcijan, którzy nie pochodzili z Żydów?

¹⁴ A co należy powiedzieć o chrześcijanach, o tych ludziach, którzy naprawdę idą śladami Jezusa Chrystusa, Syna Bożego? Jezus założył na ziemi zbór chrześcijański. Przez trzy i pół roku po jego śmierci i zmartwychwstaniu zbór składał się wyłącznie z obrzezanych Żydów, czyli Izraelitów, oraz prozelitów. Ci chrześcijanie wywodzący się z Żydów uznawali, że przymierze Prawa, zawarte przez Jehowę Boga z narodem izraelskim za pośrednictwem Mojżesza, zostało zniesione, jak gdyby przygwożdżone do pala męki, do którego przybito Jezusa Chrystusa i na którym złożył on doskonałą ofiarę ludzką. Fakt ten potwierdził chrześcijański apostoł Paweł, który był przedtem żydowskim faryzeuszem. (Efez. 2:13-16; Kol. 2:13-17) Zbór chrześcijański był w nowym przymierzu z Jehową Bogiem, przymierzu ustanowionym na podstawie przelanej krwi Jezusa Chrystusa. Niemniej jednak jego członkowie zdawali sobie sprawę, że w dalszym ciągu podlegają temu prawu Jehowy, które On dał Noemu odnośnie do świętości krwi; to święte prawo nigdy nie zostało zniesione ani odwołane. Dlatego też dwunastu apostołów i inni dojrzali chrześcijanie ze zboru w Jeruzalem, pełniący funkcję ciała kierowniczego, rozesłali następujące wskazówki nawet do tych ochrzczonych chrześcijan, którzy przedtem nie byli obrzezanymi Żydami:

¹⁵ „Podobało się Duchowi Świętemu i nam, abyśmy nie kładli na was żadnego więcej ciężaru, oprócz tych rzeczy potrzebnych: abyście się wstrzymywali od rzeczy bałwanom ofiarowanych, i od krwi, i od tego, co zadławione [co zabito bez spuszczenia krwi, NW], i od wszetevzeństwa; tych rzeczy jeśli się wystrzegać będziecie, dobrze uczynicie. Miejcie się dobrze.” — Dzieje 15:28, 29; 21:24, 25, NT.

16. Czego nie wolno było czynić chrześcijanom, mimo że przymierze Prawa zostało odwołane, a wprowadzone nowe przymierze? Dlaczego?

¹⁶ A więc mimo odwołania przymierza Prawa i mimo że Jehowa Bóg wprowadził nowe przymierze, uprawomocnione przez ofiarowaną krew Jezusa Chrystusa, to jednak nie zmienił On swego prawa o bałwochwalstwie i krwi oraz niemoralności płciowej. Zatem chrześcijanom nie wolno było wielbić Boga za pomocą obrazów czy innych symboli. Nie wolno im było popełniać cudzołóstwa ani wszeteczeństwa. Nie wolno im było przelewać krwi przez dopuszczanie się morderstw ani karmić swego ciała krwią ptaka, zwierzęcia czy człowieka.

17. Dlaczego picie ze wspólnego kielicha podczas Wieczerzy Pańskiej nie jest pogwałceniem przymierza co do krwi?

¹⁷ Jest prawdą, że chrześcijanie pierwszego wieku obchodzili co roku Wieczerzę Pańską i podczas tej uroczystości każdy zbór pił ze wspólnego kielicha wina. Ale przez takie picie ze wspólnego kielicha nie pili przecież literalnej krwi Baranka ofiarnego, Chrystusa. Zanim rzymski żołnierz przebił lewy bok wiszącego na palu Jezusa, tak iż wypłynęła krew i woda, nasz Pan Jezus szereg godzin wcześniej podał obrazowy kielich swym jedenastu apostołom w pewnej górnej izbie w Jeruzalem i powiedział do nich: „Pijcie z niego wszyscy; bo to oznacza moją ,krew przymierza’, która ma być przelana na korzyść wielu dla przebaczenia grzechów. Ale powiadam wam: Odtąd w ogóle nie będę pić z tego produktu winorośli [a więc wina] aż do dnia, w którym będę pić go nowy z wami w królestwie mego Ojca.” (Jana 19:33-37; Mat. 26:26-29, NW) Czerwone wino znajdujące się w tym kielichu było jedynie symbolem, mianowicie symbolem krwi albo życia Jezusa, które miało być oddane Bogu na ofiarę, aby nas oczyścić z grzechów.

18. Jakim sposobem ci, którzy obchodzą Wieczerzę Pańską, mają udział w krwi Chrystusa?

¹⁸ Wiele lat później apostoł Paweł napisał do takich, którzy obchodzili Wieczerzę Pańską: „Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest braniem udziału w krwi Chrystusa?” (1 Kor. 10:16, NW) Picie z tego kielicha Pamiątki obrazowało więc ich udział w błogosławieństwie oddanego w ofierze Jezusowego życia ludzkiego, przedstawionego przez jego krew. Dostępują tego udziału przez to, że wierzą, iż umarł za nich w celu wykupienia ich z grzechu i śmierci.

19. Jak krew została za zgodą Boga użyta do udostępnienia życia i za co prawdziwi chrześcijanie uważają więc krew Chrystusa?

¹⁹ Bóg upoważnił do wylewania krwi zwierzęcia ofiarnego na swój święty ołtarz jako wyobrażenie ofiarowanego mu życia. Zgodnie z tym chrześcijanie uważają, że doskonała ludzka krew Jezusa została wylana na prawdziwy Boży ołtarz ofiarny, aby udostępnić życie wieczne wszystkim, którzy uznają i przyjmują jego ofiarę. Była to więc krew drogocenna, posiadająca moc nabywczą u Boga. Apostoł Piotr napisał do swych współchrzescijan: „Wiecie, że nie rzeczami skazitelnymi, srebrem lub złotem, zostaliście jak okupem uwolnieni od bezowocnego sposobu postępowania, przekazanego tradycją przez przodków, ale drogocenną krwią, na podobieństwo krwi nieskalanego i nienagannego baranka, mianowicie Chrystusa.” — 1 Piotra 1:18, 19, NW.

20. Dlaczego przelanie krwi Chrystusa obciąża tych Żydów, którzy nalegali, aby Piłat kazał go stracić?

²⁰ Zatem przelanie krwi Jezusa na ołtarzu Bożym nie obciąża tych wierzących chrześcijan, jak obciąża Żydów, którzy nalegali, aby namiestnik rzymski zezwolił na zadanie mu śmierci na palu. Wielkorządca Piłat obmył sobie wodą ręce wobec tłumu i rzekł: „Nie ponoszę winy za krew tego sprawiedliwego: to wasza sprawa!” Obecni zgodzili się na to i oświadczyli: „Niechaj krew jego spłynie na nas i na dzieci nasze!” (Mat. 27:24, 25, Kow) Dobrowolnie zgodzili się przyjąć na siebie odpowiedzialność za przelanie krwi Jezusa i rozciągnęli ją jeszcze na swoich synów.

21. O co oskarżano pierwszych chrześcijan z powodu picia kielicha podczas Wieczerzy Pańskiej i na co wskazuje ich obrona odnośnie do prawa oznajmionego Noemu?

²¹ Pierwsi chrześcijanie co roku obchodzili Wieczerzę Pańską, podczas której pili ze wspólnego kielicha wino symbolizujące krew Jezusa. Niewątpliwie właśnie z tego powodu — albo przynajmniej częściowo z tego powodu — niewierzący poganie oskarżali tych wiernych chrześcijan o picie krwi ludzkiej. Było to jedno z fałszywych oskarżeń, wobec których musieli się bronić rzecznicy zboru chrześcijańskiego. Zamykali usta tym wrogom chrystianizmu przez wyjaśnienie, że krew ludzki znacznie przewyższa wartość krwi zwierzęcej, że jest od niej cenniejsza, oraz że chrześcijanie są naprawdę bardzo dalecy od picia krwi ludzkiej, bo już picie krwi zwierząt, stworzeń niemych i nierozumnych, jest przeciwne prawu ich Boga. Istnieją liczne dowody wskazujące, że ci wierni chrześcijanie pod żadnym pozorem nie przyjmowali do organizmu krwi ludzkiej. — Zobacz Origines Ecclesiasticae lub Antiquities of the Christian Church Josepha Binghama (1668-1723), księga 17, rozdział 5, ustęp 20.a

22. Kiedy ludzie podający się za chrześcijan zaczęli występować przeciw prawu Bożemu, które On dał Noemu, i jaki wysuwali argument?

²² Dopiero po czasach rzymskokatolickiego teologa Augustyna (354-430), który był biskupem w Afryce Północnej, ludzie podający się za chrześcijan zaczęli dowodzić, jakoby boski przepis zabraniający naśladowcom Chrystusa spożywania krwi był tylko tymczasowym zakazem, a teraz już nie obowiązuje. Jednakże tego rodzaju argumentowanie stanowiło część składową odstępstwa tych, którzy rościli sobie pretensje do miana chrześcijan, lecz zgodnie z przepowiednią apostoła Pawła odpadli od prawdziwej wiary. — 2 Tes. 2:1-3.

23. Jak chrześcijanie w obliczu niezmienności Jehowy dają posłuch napomnieniu Judy i pozostają niewinni?

²³ Gdy Bóg przepowiedział przybycie swego Syna Jezusa Chrystusa do świątyni na sąd, rzekł też: „Ja, Jehowa, nie zmieniam się.” (Mal. 3:1-6, AS) Prawdziwi, wierni chrześcijanie czasów dzisiejszych posłusznie stosują się do napomnienia ucznia Judy, aby „bojowali o wiarę raz [raz na zawsze, NW] świętym podaną”. (Judy 3) Zgodnie z tą wiarą pozostają niewinni, co się tyczy krwi. Unikają ściągnięcia na siebie kary za pogwałcenie niezmiennego, świętego prawa Bożego co do świętości krwi. Bóg nie żąda z ich ręki duszy, czyli życia żadnego człowieka.

[Przypis]