Pismo Święte — Księga świadków Jehowy

„Święte pisma, które mogą cię uczynić mądrym ku zbawieniu.” — 2 Tym. 3:15, NW.

 1. Co sprawia, że księga, która ma na ziemi największe znaczenie, jest jedyną w swoim rodzaju pod względem wieku, długości okresu spisywania i autorstwa?

KTÓRA księga na ziemi ma największe znaczenie w dzisiejszej dobie atomu i lotów kosmicznych? Jest nią księga, którą zaczęto spisywać przed erą chrześcijańską, przed erą buddyjską [563 przed Chr.], przed erą japońską [660 przed Chr.], przed erą rzymską [753 przed Chr.] oraz przed grecką erą olimpijską [776 przed Chr.]. Jednakże fakt, że ona jest tak stara, nie wywarł ujemnego wpływu na jej wartość. W gruncie rzeczy ta bezcenna wartość jeszcze wzrosła. Również pisanie tej księgi trwało najdłużej. Od chwili napisania pierwszego jej rozdziału aż do ukończenia ostatniego, pod koniec pierwszego wieku ery chrześcijańskiej, upłynęło około 1610 lat. Mimo to autorem tej księgi była tylko jedna osoba.

 2. Jak często pojawia się w tej księdze imię autora, i jaki skutek to autorstwo sprawi?

² Ta księga została od początku do końca napisana w imieniu jednego autora. I rzeczywiście imię tego autora pojawia się w całej księdze około siedem tysięcy razy. Właśnie ze względu na tego autora ta księga przewyższa swoją wartością wszystkie inne książki i będzie jeszcze znacznie sławniejsza niż dotąd.

 3. W jaki sposób księga, którą spisywano tak długo, mogła mieć tylko jednego autora?

³ Żaden człowiek nie przeżył ponad tysiąc sześćset lat, a więc w jaki sposób księga, którą spisywano tak długo, mogła mieć tylko jednego autora? To było możliwe, gdyż autorem tej księgi nie jest śmiertelny człowiek. Wyjaśnia to Imię autora, gdyż On nosi imię Jehowa.

 4. W jaki sposób imię autora powiada się blisko końca i niemal na samym początku tej księgi?

⁴ W pierwszym z czterech ostatnich rozdziałów tej cudownej księgi czterokrotnie pojawia się okrzyk na cześć jej autora, a mianowicie: „Hallelujah!” W tłumaczeniu na język polski oznacza to: „Chwalcie Jehowę!”a (Obj. 19:1, 3, 4, 6, NW) To jedyne w swoim rodzaju imię jest imieniem jedynego, żywego i prawdziwego Boga, Stwórcy wszechświata i dlatego w czwartym wierszu drugiego rozdziału tej sławnej księgi podano Jego imię razem z Jego tytułem. Czytamy tam: „To są zrodzenia niebios i ziemi, gdy były stworzone w dniu, w którym Jehowa Bóg uczynił ziemię i niebo.” — AS.

 5. Jak się ta księga nazywa, dlaczego Ten, którego się w niej stale wymienia, może być jej Autorem i jaką księgą ona jest dzięki temu autorstwu?

⁵ Ta święta księga, w której od początku do końca oznajmia się, że jej Autorem jest Jehowa Bóg, to Pismo Święte. Oznajmiono w niej, że On jest nieśmiertelny. W jej trzydziestej piątej księdze, w 12 wierszu pierwszego rozdziału zwrócono się do Niego następującymi słowami: „Czy nie ty, Jahwe, od dawna jesteś Bogiem moim. Świętym moim, który nie umiera?”b Również w jej pięćdziesiątej czwartej księdze, w 17 wierszu pierwszego rozdziału, wychwala się Go następującymi słowami: „Oto Królowi wieczności, nieskazitelnemu, niewidzialnemu, jedynemu Bogu, niech będzie cześć i chwała na wieki wieków. Amen.” (Abak. 1:12; 1 Tym. 1:17, NW) Z uwagi na to, że jedyny Bóg Jehowa, jest wiekuisty, nieskazitelny, nieśmiertelny, mógł z łatwością być jedynym Autorem. Ponieważ on jest Autorem Biblii, więc Biblia jest święta.

 6. Jak samo pochodzenie jej nazwy wskazuje, czym w rzeczywistości jest Biblia i dlaczego nazywa się ją również „Pismem Świętym”?

⁶ Pismo Święte jest w rzeczywistości biblioteką złożoną z wielu ksiąg. Chociaż każda z tych ksiąg nosi obecnie inny tytuł, to jednak Autorem ich wszystkich jest Jehowa Bóg. Już sama nazwa: Biblia — zwraca na ten fakt uwagę, gdyż ta nazwa pochodzi od starożytnego greckiego słowa biblia, które znaczy „małe księgi”, to jest zbiór wszystkich tych ksiąg w całość stanowiącą jeden tom. W samej Biblii powiedziano o tych księgach, że są to ‚święte pisma, które cię mogą uczynić mądrym ku zbawieniu’. (2 Tym. 3:15, NW) Dlatego nazywa się je także Pismem Świętym.

 7. Jak na górze Synaj Jehowa Bóg wziął bezpośredni udział w spisywaniu Biblii?

⁷ Bóg nie tylko podał jednolity temat, który się przewija przez cały ten zbiór ksiąg, ale również w sposób godny uwagi wziął udział w pisaniu tej księgi. Słynne Dziesięć Przykazań są zapisane w drugiej księdze Biblii. Te Dziesięć Przykazań otrzymał prorok Jehowy, Mojżesz, na górze Synaj w Arabii w szesnastym wieku przed narodzeniem Chrystusa i pierwotnie były one napisane na tablicach kamiennych. W Biblii podano następujące sprawozdanie o napisaniu i przekazaniu tablic kamiennych: „Gdy skończył [Jehowa Bóg] mówić do Mojżesza na górze Synaj, dał mu dwie tablice świadectwa, tablice kamienne, napisane palcem Bożym.” „Tablice były dziełem Bożym, a pismo pismem Bożym, wyrytym na tablicach.” Lud, któremu dano Dziesięć Przykazań, nie zastosował się do nich i dlatego Mojżesz w napadzie gniewu rozbił te dwie tablice. „Rzekł Pan [Jehowa] do Mojżesza: ‚Wyrzeźbij sobie dwie tablice kamienne, jako pierwsze, a napiszę na tablicach słowa, jakie były na pierwszych, któreś potłukł’.” Toteż gdy Mojżesz zszedł wtedy z góry Synaj, trzymał w rękach dwie tablice zapisane pismem samego Boga. (2 Mojż. 31:18; 32:16; 34:1, 29, Krusz) Później Mojżesz napisał te Dziesięć Przykazań na innym materiale, aby ludzie mogli je czytać.

 8. Jak została spisana reszta Biblii, lecz co pozostało w związku z nią bez zmiany przez cały czas jej spisywania?

⁸ Czy wszystkie pozostałe części Pisma Świętego zostały przekazane ludowi tak samo, jak Dziesięć Przykazań, które napisał bezpośrednio sam Bóg? Nie! Ludzie, niedoskonałe stworzenia ludzkie, miały spisać resztę Biblii. Jednakże to nie jest sprzeczne z faktem, że cała Biblia ma tylko jednego Autora, a mianowicie Jehowę Boga, i że zawiera Jego myśli i słowa, a nie myśli i słowa wielu ludzkich pisarzy, którzy napisali różne jej części. Na tych ludzkich pisarzy oddziaływała niewidzialna, czynna moc. Ta niewidzialna, czynna moc pochodziła od tego jednego Autora Biblii i On skierował ją na tych pisarzy. Tę niewidzialną, czynną moc nazywa się duchem, a ponieważ ona pochodzi od Boga świętości, więc nazywa się ją „duchem świętym”. Chociaż na ziemi od czasu do czasu pisarze się zmieniali, to jednak duch święty pozostał niezmiennie ten sam, i jego Źródło pozostało to samo, gdyż był nim nieśmiertelny Bóg, Jehowa.

SPISYWANA POD NATCHNIENIEM

 9. Jak Dawid i Piotr wskazują na to, że dawni prorocy nie kierowali się własnymi pomysłami, gdy mówili i pisali, i w czyim imieniu oni pisali?

⁹ Pomyślmy na przykład o Dawidzie, który był pierwszym izraelskim królem Jeruzalem. W jedenastym wieku przed narodzeniem Chrystusa napisał on wiele psalmów. W jednej z tych świętych pieśni zamieszczonych w Piśmie Świętym Dawid mówi, że podczas pisania nie kierował się własnymi pomysłami. On oznajmił: „Wypowiedź Dawida, syna Jessego, (...) Duch Jehowy mówił przeze mnie, a jego słowo było na moim języku.” (2 Sam. 23:1, 2, NW) Tysiąc sto lat po śmierci Dawida chrześcijański apostoł imieniem Piotr napisał dwa listy, które stanowią część Pisma Świętego. Piotr przypomniał chrześcijanom, że dawni prorocy, jak na przykład Dawid, wypowiadali proroctwa, które nie były wytworem ich osobistej myśli lub woli, lecz pochodziły ze źródła niebiańskiego. Piotr powiedział: „Przede wszystkim wiedzcie, że żadne proroctwo Pisma nie powstaje z jakiegokolwiek prywatnego wyzwolenia [lub prywatnego odkrycia]. Bo proroctwo nigdy nie było dane z woli człowieka, lecz mężowie Boży mówili tak, jak byli uniesieni duchem świętym.” (2 Piotra 1:20, 21, NW, uw. marg.) Piotr powiedział również: „Musiało się spełnić proroctwo, które Duch Święty przez usta Dawida przepowiedział (...) Bóg od wieków mówił przez usta swoich świętych proroków.” (Dzieje 1:16; 3:21, Kow) Pisarze biblijni rzeczywiście pisali, ale pisali pod kierownictwem pobudzającej mocy świętego ducha Jehowy Boga. Pisali jako ziemskie narzędzia Boże i pisali w świętym imieniu Bożym.

10. Jak przez uzdrowienie człowieka, Jezus dowiódł, że duch Boży jest wystarczająco silny, aby pobudzić człowieka do napisania księgi?

¹⁰ Święty duch Boży może tak samo pobudzić proroka do pisania, jak wypędzić demona z człowieka opętanego. Pokazał to Syn Boży, Jezus Chrystus. On głosił ludziom o Królestwie Bożym jak również dokonywał wiele cudownych czynów. Pewnego razu wypędził demona z człowieka opętanego, dzięki czemu ten niemy przemówił i przejrzał. Ale religijni wrogowie Jezusa wyrazili się obelżywie o środkach za pomocą których on wypędził demona. Jak donosi apostoł Mateusz, Jezus powiedział do nich: „Jeśli ja Duchem Bożym wyganiam czarty [demony, NW], to przyszło już do was Królestwo Boże.” (Mat. 12:28, NDą) Uczeń Łukasz przytacza słowa, które Jezus wówczas wypowiedział, następująco: „Jeśli zaś ja wypędzam złe duchy palcem Bożym, zaiste przyszło już do was królestwo Boże.” — Łuk. 11:20, Kow.

11. Dlaczego ze względu na zastosowanie słowa „palec” można powiedzieć o Biblii, że została napisana palcem Bożym, i czego widzialnym i namacalnym skutkiem jest Biblia?

¹¹ Jezus mówił więc o duchu Bożym jako o „palcu” Bożym. Palec Boży bezpośrednio napisał Dziesięć Przykazań na dwóch tablicach kamiennych. Ale gdy do spisania poszczególnych ksiąg Biblii Bóg posłużył się ludźmi, wtedy symboliczny palec Boży — Jego duch — poruszał rylcem lub piórem tych ludzi. (5 Mojż. 9:10) W Psalmie 8:4 (Wu) Dawid mówi do Boga: „Spoglądam na niebiosa twoje, dzieła palców twoich, księżyc i gwiazdy, któreś ty założył.” Dawno przed Dawidem Jehowa Bóg posłużył się prorokiem Mojżeszem do sprowadzenia na ziemię Egiptu trzeciej z dziesięciu niszczycielskich plag. Była to plaga, której nie mogli podrobić trudniący się magią kapłani egipscy. Toteż powiedzieli do swego władcy, faraona: „Palec to Boży jest.” (2 Mojż. 8:18, 19) Zgodnie z takim stosowaniem słowa „palec” możemy dziś powiedzieć, że Pismo Święte zostało napisane palcem Bożym, ponieważ było spisywane pod działaniem świętego ducha Bożego, czyli jego niewidzialnej, czynnej mocy. A więc Jego palec je napisał, i to od początku do końca, od 1 księgi Mojżeszowej aż do Objawienia. Duch święty, czyli czynna moc Boża jest niewidzialna, ale wywiera widzialny, namacalny skutek. Pismo Święte jest takim widzialnym, namacalnym skutkiem działania ducha Bożego, czyli pociągnięć palca Bożego. Toteż Bóg jest niebiańskim Autorem Biblii.

KIM BYLI ZIEMSCY PISARZE BIBLII

12. Kto więc jest w rzeczywistości Twórcą Biblii, a jednak co twierdzą stronnicy Kościoła Katolickiego?

¹² Fakt, ze Jehowa Bóg sporządził Biblię za pośrednictwem ziemskich sług, którymi się posłużył jako kierowanymi przez Niego sekretarzami, nie podlega wątpliwości. Dlatego ogarnęło nas zdumienie, gdy przeczytaliśmy doniesienie gazety „Blade” z Toledo [Ohio] z 1 marca 1943 roku. Podano w niej do wiadomości, że poprzedniego dnia ksiądz pewnej organizacji religijnej powiedział w Kościele Niepokalanego Poczęcia następujące słowa: „Na ogół ludzie nie zdają sobie należycie jasno sprawy z tego, że Biblia należy wyłącznie do Kościoła Rzymskokatolickiego. Kościół Katolicki jest twórcą Biblii; on ją zachował i on ją objaśnia. Inni mogą czytać Pismo Święte — i do tego ich się zachęca — ale poza tym nie mają do niego żadnego prawa. Wszechmocny Bóg powierzył to cenne dziedzictwo wyłącznie swemu Kościołowi Katolickiemu. Twierdzenie, że Kościół Katolicki jest twórcą Biblii, może się wydawać dziwne, gdyż wiemy, że ta Księga jest Słowem Bożym, w którym każde słowo ostatecznie On autoryzował. Musimy sobie jednak przypomnieć, w jaki sposób Bóg to czynił (...) Kościół Katolicki jest nie tylko twórcą Biblii; on ją też zachował. (...) Wszechmocny Bóg (...) ustanowił także najwyższy trybunał — Kościół Katolicki — aby rozstrzygał o tym, jak należy rozumieć jego konstytucję, czyli Pismo Święte.” Zgodnie z tym ukazało się wiele ulotek i wiele ogłoszeń w magazynach oraz w dziennikach pod nagłówkiem: „Biblia jest księgą katolicką.”

13. Ilu mężów zostało powołanych w ciągu szesnastu wieków do spisania całej Biblii, i kto należy do tych pisarzy?

¹³ Ogół ludzi, dla których opublikowano takie religijne wypowiedzi i twierdzenia, ma prawo poznać istotny stan rzeczy. Co mówią podstawowe fakty? Niektóre księgi Pisma Świętego noszą obecnie imiona swych pisarzy. Zgodnie z tym, co się dało stwierdzić, było ponad trzydziestu mężów, którzy na przestrzeni szesnastu wieków zostali powołani do spisania całej Biblii. Do tych pisarzy należą: Mojżesz, Jozue, Samuel, Gad, Natan, Jeremiasz, Ezdrasz, Nehemiasz, Mardocheusz, Dawid, Salomon, Agur, Lamuel, Izajasz, Ezechiel, Daniel, Ozeasz, Joel, Amos, Abdyjasz, Jonasz, Micheasz, Nahum, Abakuk, Sofoniasz, Aggeusz, Zachariasz, Malachiasz, Mateusz, Marek, Łukasz, apostoł Jan, Paweł, Jakub — przyrodni brat Jezusa, Piotr, Juda — przyrodni brat Jezusa.

14. Jaki fakt można wyraźnie stwierdzić, jeśli chodzi o tych wszystkich pisarzy Biblii i jak można w sensie duchowym nazwać wszystkich naśladowców Jezusa?

¹⁴ Badając pochodzenie i przeszłość tych znanych pisarzy Biblii, stwierdzimy wyraźnie pewien zadziwiający fakt. Wszyscy byli rodowitymi Hebrajczykami, Izraelitami, czyli Żydami. Niektórzy wprawdzie sądzą, że Łukasz był Grekiem. Żaden jednak nie był Latynem. Oni pochodzili od Abrahama, w którego Nasieniu Jehowa Bóg obiecał błogosławić wszystkie rodziny ziemi. Abraham był Hebrajczykiem. (1 Mojż. 12:1-3; 14:13) Jego potomków wywodzących się z Izaaka i Jakuba nazywano Hebrajczykami. (1 Mojż. 39:14, 17; 41:12; 2 Mojż. 1:15, 16, 19; Jonasza 1:9) Bóg zmienił imię Jakuba na Izrael, i w związku z tym dwanaście pokoleń jego potomków nie nazywano Jakubitami, lecz Izraelitami. (2 Mojż. 9:7) Umierający Jakub, czyli Izrael, udzielił błogosławieństwa przyszłego Królestwa swemu synowi Judzie; dlatego Izraelitów, którzy się trzymali królewskiego pokolenia Judy i króla tego pokolenia, nazwano Judejczykami lub Żydami. (1 Mojż. 49:10; 2 Król. 16:6; Zach. 8:23) Jezus Chrystus należał do pokolenia Judy. Wszyscy jego naśladowcy, którzy się go trzymają jako Króla obiecanego przez Boga, są z tego powodu w sensie duchowym Judejczykami lub Żydami, których serca są „obrzezane” czyli oczyszczone. — Obj. 5:5; Hebr. 7:13, 14.

15. Jak pisarz Paweł nazwał siebie w swych listach?

¹⁵ Apostoł Paweł, który napisał czternaście ksiąg Biblii, powiedział: „Albowiem i jam jest Izraelitą, z nasienia Abrahama”. (Rzym. 11:1, NT) „Pochodzę z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, zostałem obrzezany dnia ósmego, Hebrajczyk z Hebrajczyków.” — Filip. 3:5, NDą.

16. Jaką księgą można więc nazwać Biblię i co napisał Paweł o ‚wyższości Żyda’?

¹⁶ Z tego punktu widzenia Biblii nie można nazwać księgą katolicką, lecz księgą Hebrajczyków albo Żydów. Zgodnie z tym Paweł, chrześcijanin żydowskiego pochodzenia, napisał do chrześcijan w Rzymie: „Nie ten jest Żydem, który jest nim zewnętrznie, ani to jest obrzezaniem, które jest na ciele; ale ten jest Żydem, który nim jest wewnętrznie, i to jest obrzezanie, które jest obrzezaniem w duchu, nie w literze, którego chwała nie jest z ludzi, ale z Boga. Jakie tedy pierwszeństwo [wyższość, NW] ma Żyd? albo jaki pożytek z obrzezania? Wielki pod każdym względem. Przede wszystkim, że im powierzone były słowa Boże”. — Rzym. 2:28 do 3:2, NT.

17. (a) Czy wszyscy pisarze Biblii byli chrześcijanami? (b) Co spoiło ich pisma w jednolitą całość i co wskazuje na to, że oddziaływał na nich jeden duch?

¹⁷ Wszyscy prorocy żydowscy wskazywali na Pomazańca Bożego, Mesjasza, czyli Chrystusa. Ich nadzieja, którą w nim pokładali spoiła wszystkie dawne pisma prorocze w jednolitą całość. Ale nie wszyscy pisarze Biblii byli chrześcijanami w tym sensie, że naśladowali Chrystusa jako Króla. Rozumie się, że pisarze Biblijni, którzy żyli przed Jezusem Chrystusem, nie mogli być jego naśladowcami. Jak powiedział apostoł Piotr, oni usiłowali „zrozumieć, na jaki czas i okoliczności wskazywał im Duch Chrystusowy, który zapowiadał cierpienia Chrystusa i następującą po nich chwałę.” (1 Piotra 1:10, 11, NDą) Ostatnim przedchrześcijańskim pisarzem był Malachiasz, którego księga zamyka kanon, czyli oficjalny wykaz ksiąg Pisma Świętego, napisanych po hebrajsku i aramejsku. Po Malachiaszu każdy z ośmiu pisarzy, którzy spisali pozostałe księgi Pisma Świętego, był chrześcijaninem żydowskiego pochodzenia. W swych pismach, sporządzonych w powszechnie używanym za ich czasów języku greckim, oni wskazywali na to, że wiele proroctw starożytnych pisarzy Jehowy spełniło się na Jezusie Chrystusie, obiecanym Królu z pokolenia Judy; ponadto sami przepowiadali rzeczy, które się miały w związku z nim wydarzyć. Tak więc wszyscy pisarze byli zgodni co do Królestwa Bożego poddanego władzy Mesjasza, czyli Chrystusa. To dowodzi, że na nich wszystkich oddziaływał jeden duch Boga, Autora Biblii.

ICH WSPÓLNE POWOŁANIE

18, 19. (a) Co jeszcze oprócz narodowości żydowskiej łączyło wszystkich pisarzy biblijnych? (b) Który zwój interesuje nas szczególnie, jeśli się chcemy dowiedzieć, co Słowo Boże odpowiada na to pytanie?

¹⁸ Chociaż nie wszyscy natchnieni pisarze Biblii byli chrześcijanami, to jednak oprócz żydowskiej przynależności narodowej istniało jeszcze coś, co ich wszystkich łączyło. Co to było? Ich wspólne powołanie. Na czym polegało ich powołanie? Posłuchajmy, co sam Jehowa Bóg mówi o ich powołaniu. W roku 1947, gdy w Palestynie toczyła się wojna, ogólnoświatowe zainteresowanie Biblią wywołało odkrycie pewnych starożytnych manuskryptów — nie w Rzymie, ale w pobliżu północno-zachodniego krańca Morza Martwego w Palestynie. Te manuskrypty zostały nazwane Zwojami znad Morza Martwego. One nie zostały napisane w języku łacińskim. Są pisane po hebrajsku i jak na to wskazują wyniki badań archeologów napisano je ponad sto lat przed założeniem w roku 33 po Chr. chrześcijańskiego kościoła, czyli zboru w Jeruzalem. Najważniejszym z nich jest zwój, który zawiera niemal kompletny hebrajski rękopis proroctwa Izajasza.

¹⁹ W „Harper’s Bible Dictionary” [Słowniku biblijnym Harpera] (1952), na stronie 654a, czytamy: „Zwoje zostały złożone w grocie nad Morzem Martwym przed narodzeniem Jezusa i odkryto je dopiero prawie 2000 lat po jego śmierci. Znaleziony w grocie zwój z tekstem księgi Izajasza jest najprawdopodobniej podobny do zwoju, z którego Jezus jako młody mężczyzna odczytywał w Nazarecie słowa Izajasza. (Łuk. 4:16-19) Ten zwój niewiele się różni od proroctwa, które obecnie znamy, z wyjątkiem niektórych nieznacznych różnic w pisowni i niektórych błędów popełnionych przez kopistów.”

20, 21. (a) Jak brzmi Boże wyjaśnienie odnośnie do powołania Jego wybranego ludu w 36 kolumnie tego Zwoju znad Morza Martwego? (b) Jak skomentowano Izajasza 43:10 w „Księgach biblijnych z Soncino”?

²⁰ Ten zwój jest jednym z bardzo wielu zwojów, których nie zachował kościół Rzymskokatolicki. W 36 kolumnie tego Zwoju znajduje się tekst hebrajski Izajasza 43:1, 10-12, który brzmi w tłumaczeniu na nowożytny język polski: „A teraz tak mówi Jehowa, twój Stwórca, Jakubie, i ten, który cię ukształtował, Izraelu: ‚Nie bój się, bo cię odkupiłem. Zawołałem cię po imieniu. Tyś mój.’” „‚Wy jesteście moimi świadkami’, oświadcza Jehowa, ‚właśnie moim sługą, którego obrałem, abyście wiedzieli i wierzyli we mnie, i abyście zrozumieli, że jestem ten sam. Przede mną nie był utworzony żaden Bóg, i po mnie nie będzie żadnego. Ja, ja jestem Jehowa, i oprócz mnie nie ma zbawcy’. ‚Ja sam oznajmiłem i wybawiłem, i spowodowałem, że o tym usłyszano, gdy nie było wśród was żadnego obcego. Jesteście więc moimi świadkami’, oświadcza Jehowa, ‚a ja jestem Bogiem’.”

²¹ Tymi prostymi słowami Jehowa Bóg oznajmia, że powołanie Jego wybranego ludu Jakuba, czyli Izraela, miało być powołaniem na Jego „świadków”. W komentarzu do Izajasza 43:10 pewien Żyd dr. Israel W. Slotki, mówi w „The Soncino Books of the Bible” [„Księgi biblijne z Soncino”] (1949) na stronie 207: „Ponieważ narody i ich bogowie nie są w stanie dowieść swego twierdzenia, więc Bóg wzywa Izraela, którego określa: Moi świadkowie i Mój sługa, aby wydał świadectwo o Jego jedynej w swoim rodzaju Boskości, a więc o tym, że nigdy nie było ani nigdy nie będzie Boga, który byłby Jemu podobny.”

22. (a) Kim był Mojżesz i od kiedy się stał wybitnym świadkiem? (b) Co dowodzi, że Mojżesz był takim świadkiem Jehowy?

²² Pierwszym natchnionym pisarzem biblijnym był prorok Mojżesz. Należał do pokolenia Lewiego wchodzącego w skład narodu izraelskiego. A zatem według oświadczenia samego Jehowy, podanego w Izajasza 43:10-12, Mojżesz był jednym z Jego świadków. Przez swego świętego anioła Bóg powiedział do Mojżesza z krzaka, płonącego za sprawą cudu: „JESTEM, KTÓRY JESTEM; i rzekł: Masz więc powiedzieć dzieciom Izraela JESTEM wysłał mnie do was. I Bóg rzekł nadto do Mojżesza: Masz więc powiedzieć dzieciom Izraela: Jehowa, Bóg waszych ojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba wysłał mnie do was; to jest moje imię na wieki, i to jest moja pamiątka przez wszystkie pokolenia”. (2 Mojż. 3:2, 14, 15, AS) Od tego czasu Mojżesz stał się wybitnym świadkiem Jehowy. W pierwszych pięciu księgach Biblii, które napisał, od 1 księgi Mojżeszowej aż do końca 5 księgi Mojżeszowej, wymienił on imię Jehowa (יהוה)c 1833 razy. Kto więc mógłby naprawdę zaprzeczyć temu, że Mojżesz był świadkiem Jehowy i że był wierny swemu powołaniu? Nikt prócz obłudników religijnych, którzy przekręcają i zakrywają prawdę! Chrześcijański pisarz natchnionego listu do Hebrajczyków wymienia Mojżesza wśród świadków Jehowy w jedenastym i dwunastym rozdziale tego listu. Ale Mojżesz nie był pierwszym świadkiem Jehowy.

23. Kto był pierwszym wiernym świadkiem i czego początkiem był koniec jego życia?

²³ Pisarz listu do Hebrajczyków wymienia Abla, drugiego syna Adama, jako pierwszego, wiernego świadka Jehowy, mówiąc: „Przez wiarę Abel złożył Bogu ofiarę większej wartości niż Kain, przez którą to wiarę zostało mu wydane świadectwo że był sprawiedliwy, gdyż Bóg wydał świadectwo o jego darach; i przez nią, choć umarł, jeszcze mówi.” (Hebr. 11:4. NW) W 1 Mojżeszowej 4:4, 5 napisano w związku z tym: „Także i Abel przyniósł z pierworództw trzód swoich i z tłustości ich; i wejrzał Pan [Jehowa, NW] na Abla i na ofiarę jego. Ale na Kaina i na ofiarę jego nie wejrzał.” Z zazdrości religijnej Kain zabił swego brata Abla, ponieważ on był wiernym, uznanym świadkiem Jehowy. To był początek wszelkiego gwałtu, do którego religioniści posuwają się wobec świadków Jehowy od starożytnych czasów Abla aż do czasów dzisiejszych.

24, 25. (a) Kogo wymieniono w wykazie imion w jedenastym rozdziale listu do Hebrajczyków? (b) Jak pisarz listu do Hebrajczyków wskazuje na to, że poprzednio wymienieni byli świadkami Jehowy?

²⁴ Po Ablu wymieniono w jedenastym rozdziale listu do Hebrajczyków niektóre imiona świadków Jehowy, a wśród nich: proroków Enocha i Noego; patriarchów Abrahama, Izaaka i Jakuba; żonę Abrahama, Sarę; syna Jakuba, Józefa; proroka Mojżesza; nierządnicę Rachab, która przeżyła zniszczenie obwarowanego Jerycha; sędziów Gedeona, Baraka, Samsona i Jeftego; króla Dawida i proroka Samuela. Pisarzowi nie starczyło czasu, aby wyliczyć po imieniu innych proroków, ale gdy wspomina o ‚zawieraniu paszczęki lwom’, wówczas o kim mógł myśleć, jeśli nie o proroku Danielu, który wyszedł z jaskini lwów? Mówiąc dalej o świadkach Jehowy, którzy zostali zabici mieczem, mógł myśleć o Janie Chrzcicielu, któremu ścięto głowę. Po opisie, w którym mówi, jak brutalnie się z nimi obchodzono, kończy jedenasty rozdział listu do Hebrajczyków słowami: „A ci wszyscy świadectwem wiary zaleceni, nie doczekali się obietnicy, gdyż Bóg przewidział dla nas chrześcijan coś lepszego, aby bez nas nie stali się doskonałymi.” (Hebr. 11:39, 40, Wu, wyd. IV) Ale jak pisarz listu do Hebrajczyków wskazuje na to, że oni byli świadkami Jehowy Boga? Czyni to, mówiąc w następnych dwóch tekstach:

²⁵ „Przeto i my, mając wokoło takie mnóstwo świadków, złożywszy wszelki ciężar i grzech, który tak łatwo nas osacza, biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam przez bój zawodzie. A spoglądajmy na Jezusa, głowę i ostatecznego sprawcę [książęcego wodza i udoskonaliciela, Ro] wiary, który mając przed sobą wesele, podjął krzyż, nie bacząc na wzgardę, i zasiadł na prawicy tronu Bożego.” — Hebr. 12:1, 2, NDą. (Zobacz także „Rotherham”, ang.)

26. Co wskazuje na to, czyim „mnóstwem świadków” oni byli i kto więc był Autorem Pism Hebrajsko-Aramejskich, oraz za czyim pośrednictwem one zostały napisane?

²⁶ Zwróć uwagę na to, że pisarz listu do Hebrajczyków nazywa ‚mnóstwem świadków’ tych ludzi, których w jedenastym rozdziale wylicza po imieniu lub opisuje, i którzy żyli przed Jezusem Chrystusem. Ale czyimi świadkami oni byli? Na to jest tylko jedna odpowiedź: świadkami Jehowy. W ostatniej z napisanych przed Jezusem Chrystusem ksiąg Biblii, a mianowicie w proroctwie Malachiasza, wspomniano o Jehowie czterdzieści osiem razy. Sam Jezus Chrystus przytaczał z tego proroctwa Malachiasza, aby wykazać jego natchnienie i prawdziwość jako części Słowa Jehowy. (Mat. 11:7-15; Mal. 3:1; 4:5, 6) Wobec tego wszyscy pisarze Pism kanonicznych, począwszy od Mojżesza aż do Malachiasza, byli świadkami Jehowy; i wszystkie te napisane po hebrajsku i aramejsku natchnione pisma pochodziły od wielkiego Autora, Jehowy, i zostały spisane przez Jego świadków.

CHRZEŚCIJAŃSCY ŚWIADKOWIE JEHOWY

27, 28. (a) W jakim celu Jezus się urodził i dlaczego tak odpowiadasz? (b) Wobec którego Władcy politycznego wyznał on ten fakt i na jaki tytuł sobie zasłużył?

²⁷ Chrześcijanie hebrajskiego pochodzenia, do których pisał pisarz listu do Hebrajczyków, byli otoczeni takim ‚mnóstwem świadków’; polecono im też by spoglądali na „książęcego wodza i udoskonaliciela wiary”, Jezusa, który zmarł śmiercią męczeńską. Czy to oznacza, że Jezus też był świadkiem Jehowy? Tak, Jezus, Syn Boga niebiańskiego, pochodził przez urodzenie z linii rodowej króla Dawida, z pokolenia Judy w narodzie Izraelskim. Przez urodzenie Jezus stał się członkiem narodu izraelskiego, do którego Jehowa Bóg powiedział w Izajasza 43:10-12 (NW): „‚Wy jesteście moimi świadkami’, oświadcza Jehowa”. A więc Jezus urodził się na ziemi, aby być świadkiem Jehowy. Tego on się nie zapierał, nawet przed rzymskim gubernatorem Poncjuszem Piłatem, który skazał Jezusa na śmierć. W odpowiedzi na pytanie Piłata: „Więc królem jesteś?”, Jezus powiedział: „Ty powiadasz, żem ja jest królem. Jam się na to narodził, i na tom przyszedł na świat [po co?], abym świadectwo dał prawdzie.” — Jana 18:37, NT.

²⁸ Chcąc podkreślić fakt, że Jezus był świadkiem, apostoł Paweł mówi o Chrystusie Jezusie, „który jako świadek złożył właściwe publiczne oświadczenie w obecności Poncjusza Piłata.” (1 Tym. 6:13, NW) Apostoł Jan napisał podobnie do siedmiu zborów w prowincji Azji: „Obyście mieli niezasłużoną dobroć i pokój (...) od Jezusa Chrystusa, ‚Wiernego Świadka’, ‚Pierworodnego z umarłych’, i ‚Władcy królów ziemi’.” — Obj. 1:4, 5, NW.

29. Jak Jezus w rozmowie z Nikodemem wyznał, że jest świadkiem?

²⁹ Nadto z własnych ust Jezusa słyszymy wyznanie, że on jest świadkiem Jehowy, gdy mówi do żydowskiego nauczyciela w Izraelu, Nikodema: „My mówimy to, co wiemy, i świadectwo dajemy o tym, co widzieliśmy; lecz wy nie przyjmujecie świadectwa naszego. Jeżeli nie wierzycie, gdy mówię wam o sprawach, które dokonują się na ziemi, to jakże uwierzycie, gdy o rzeczach niebieskich mówić wam będę?” — Jana 3:11, 12, Kow.

30, 31. (a) Jaką uwagę podaje potem Jan o Jezusie jako o świadku? (b) Jakie słowa Boże Jezus odczytał w synagodze Nazaretu?

³⁰ Kilka wierszy dalej apostoł Jan dodaje do tego następującą uwagę: „Kto z nieba przychodzi, wszystkich przewyższa; daje świadectwo o tym, co widział i słyszał, lecz nikt nie przyjmuje jego świadectwa. Kto przyjmuje jego świadectwo, ten potwierdza pieczęcią, że Bóg jest prawdomówny. Bo ten, którego Bóg posłał, głosi słowa Boga, który udziela mu ducha bez miary [nie skąpo, Ro]”. (Jana 3:31-34, Kow) Jezus rzeczywiście głosił słowa Boga, gdy w synagodze swego rodzinnego miasta Nazaretu czytał w dzień sabatu ze Słowa Bożego. Usługujący wręczył mu zwój Izajasza podobny do zwoju, który w roku 1947 znaleziono w pobliżu Morza Martwego, a Jezus rozwinął go aż do 1 i 2 wiersza 61 rozdziału, i czytał:

³¹ „Duch Pana Jehowy jest na mnie, ponieważ Jehowa namaścił mnie, abym głosił dobrą nowinę łagodnym; posłał mnie, abym opatrzył tych, którzy mają złamane serca, abym ogłosił wolność będącym w niewoli i otwarcie więzienia związanym; abym ogłosił rok łaski Jehowy.” — Izaj. 61:1, 2, AS; Łuk. 4:16-19.

32, 33. (a) Co Jezus potem powiedział, aby okazać że sam jest świadkiem Jehowy? (b) Jakim prorokiem był Jezus Chrystus zgodnie z oświadczeniem Piotra złożonym w świątyni jeruzalemskiej?

³² Następnie Jezus zaznaczył: „Dziś spełnił się ten tekst pisma, który właśnie słyszeliście.” Chcąc przedstawić spełnienie się go, zaczął ‚ogłaszać rok łaski Jehowy’, będąc do tego namaszczonym przez Jehowę. W ten sposób Jezus dał dowody, że jest świadkiem Jehowy. (Łuk. 4:20-22, NW) Gdy Jezus okazał się wiernym świadkiem aż do męczeńskiej śmierci, apostoł Piotr powiedział publicznie do rzeszy czcicieli Jewowy w świątyni jeruzalemskiej, że Jezus był prorokiem, którego Mojżesz przepowiedział narodowi izraelskiemu następującymi słowami:

³³ „Proroka z narodu twego i z braci twych, jak mnie, wzbudzi tobie Pan [Jehowa, NW], Bóg twój; tego słuchać będziesz (...) I rzekł mi Pan: ‚(...) Proroka im wzbudzę spośród braci ich, podobnego tobie [Mojżeszu], i włożę słowa moje w usta jego, i będzie mówił do nich wszystko, co mu przekażę. A kto by słów jego, które będzie mówił w imię moje [Jehowy], słuchać nie chciał, ja mścicielem będę.” — 5 Mojż. 18:15-19, Wu.

34. Co Jezus Chrystus musiał robić, będąc prorokiem jak Mojżesz i co muszą więc robić naśladowcy Jezusa, gdy biorą z niego wzór?

³⁴ Mojżesz był jako prorok wybitnym świadkiem Jehowy i on oznajmił imię Jehowy nawet potężnemu faraonowi Egiptu. Nie tylko apostoł Piotr, lecz także chrześcijański męczennik Stefan oznajmił, że Jezus był tym przepowiedzianym prorokiem, który miał być wzbudzony jak Mojżesz, ale miał być większy niż Mojżesz. (Dzieje 3:20-23; 7:37, 52, 53) Spełniając proroctwo Mojżesza, Jezus Chrystus był podobnie jak Mojżesz świadkiem Jehowy, ale był świadkiem większym niż Mojżesz. Wszystkim, którzy jako biegacze chrześcijańscy ubiegają się o życie wieczne w Bożym nowym świecie, mają spoglądać na Jezusa Chrystusa, większego Mojżesza, aby się na nim wzorować. (Hebr. 12:1, 2) Apostoł Paweł powiedział: „Bierzcie sobie wzór ze mnie, tak jak ja biorę z Chrystusa.” (1 Kor. 11:1, NW; 1 Tes. 1:6) Z tego jasno wynika, że prawdziwi chrześcijanie, prawdziwi naśladowcy Chrystusa, muszą brać z niego wzór, będąc świadkami Jehowy. Prawdziwi chrześcijanie są świadkami Jehowy.

35. (a) Aż do czyjego nawrócenia się rodowici Żydzi mieli się rodzić po to, aby być świadkami? (b) Czym stawali się Żydzi, którzy porzucali judaizm, aby zostać chrześcijanami, natomiast kim przestawali być Żydzi, którzy odmówili przyjęcia chrystianizmu?

³⁵ Wywodzący się z Żydów apostołowie i uczniowie Jezusa Chrystusa byli dowodem, że prawdziwi chrześcijanie są świadkami Jehowy Boga. Zgodnie ze słowami, które sam Jehowa powiedział do narodu izraelskiego i które zostały spisane w 43 rozdziale zwoju Izajasza w wierszach od 10 do 12, wszyscy rodowici Żydzi, którzy się urodzili przed nawróceniem na chrystianizm Korneliusza, pierwszego nie-Żyda rodzili się po to, aby być sługami i świadkami Jehowy. Gdy za czasów apostolskich ci rodowici Żydzi porzucili judaizm z jego tradycjami i stali się chrześcijanami, nie przestali być świadkami Jehowy. Oni stali się wówczas chrześcijańskimi świadkami Jehowy na wzór ich Wodza, Jezusa Chrystusa, Większego Mojżesza. Rodowici Żydzi, którzy nie uznali Jezusa Chrystusa za Większego Mojżesza, przestali być świadkami Jehowy jak również przestali być członkami narodowej klasy „sługi” Jehowy. Z drugiej strony chrześcijanie poznali, że słowa Jehowy z 55 rozdziału zwoju Izajasza, wiersz 4 odnoszą się do Jezusa Chrystusa: „Otom go uczynił świadkiem narodów, wodzem i nauczycielem ludów.” — Wu.

36. Czym stali się namaszczeni Żydzi w dniu Pięćdziesiątnicy?

³⁶ W dniu Pięćdziesiątnicy w roku 33 po Chr. wywodzący się z Żydów naśladowcy Jezusa zostali namaszczeni świętym duchem Jehowy, tak jak został namaszczony Jezus. Dzięki temu byli odtąd Żydami duchowymi, którzy zostali specjalnie namaszczeni, aby tworzyli nowy naród duchowego Izraela, nowy naród sług i świadków Jehowy. — 1 Piotra 2:9.

37. (a) Które hebrajskie teksty biblijne Piotr przytoczył w dniu Pięćdziesiątnicy i jak je w końcu objaśnił? (b) Kim się więc Piotr okazał?

³⁷ Objaśniając wtedy to wylanie ducha świętego na chrześcijan żydowskiego pochodzenia, apostoł Piotr przytoczył ze zwoju proroctwa Joela następujące słowa: „A potem wyleję Ducha mego na wszelkie ciało (...) Słońce obróci się w ciemność, a miesiąc w krew, pierwiej niż dzień Pański [Jehowy, NW] wielki a straszny przyjdzie. Wszakże stanie się, że ktobykolwiek wzywał imienia Pańskiego, wybawiony będzie.” (Joela 2:28-32) Następnie Piotr przytoczył Psalm 16:8-11 (AS), w którym czytamy: „Stawiałem Jehowę zawsze przed sobą: (...) Bo nie pozostawisz mej duszy w Szeolu; (...).” Piotr przytoczył też Psalm 110:1, (AS), w którym powiedziano: „Jehowa rzekł do mego Pana: Siądź po prawicy mojej, aż uczynią twych nieprzyjaciół podnóżkiem twoim.” Komentując te natchnione teksty biblijne, Piotr powiedział potem: „Tego Jezusa Bóg wskrzesił, którego to faktu my wszyscy jesteśmy świadkami! (...) Dlatego niech cały dom Izraela wie z pewnością, że Bóg uczynił go zarówno Panem, jak i Chrystusem, togo Jezusa, któregoście przybili do pala.” (Dzieje 2:14-36, NW) W ten niedwuznaczny sposób Piotr wskazał zaraz na początku, że sam jako duchowy Żyd, czyli Izraelita, był namaszczonym świadkiem Jehowy, a mianowicie tego Jehowy, który wskrzesił swego Syna Jezusa Chrystusa ze stanu śmierci w Szeolu i który za pośrednictwem siedzącego po swej prawicy Jezusa Chrystusa wylał swego świętego ducha.

38. W jaki sposób Jan zalicza siebie do świadków w swym pierwszym liście i jak na końcu Biblii wykazuje, że Jezus był świadkiem?

³⁸ Apostoł Jan był w dniu Pięćdziesiątnicy razem z Piotrem w Jeruzalem. Jan wyraźnie zalicza się do świadków Boga, który nosi imię Jehowa. W 1 Jana 4:14 (NT) apostoł Jan pisze: „A myśmy widzieli i świadczyli, iż ojciec [Jehowa] posłał Syna, jako Zbawiciela świata.” W ostatniej księdze Biblii Jan przytacza słowa wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa, który je powiedział do niego w wizji: „Te rzeczy mówi Amen, wierny i prawdziwy świadek, początek stworzenia za sprawą Bożą.” „Ten, który wydaje świadectwo o tych rzeczach, mówi: ‚Tak, nadchodzę śpiesznie’”. Na to ostatnie oświadczenie Jan odpowiedział: „Amen. Przyjdź Panie Jezusie.” (Objawienie 22:20, NW) W ten sposób na samym końcu Pisma Świętego Jan podkreślił fakt, że Jezus Chrystus był świadkiem swego niebiańskiego Ojca, Jehowy. Jan poświadczył też, że sam był takim świadkiem Jehowy Boga.

39. (a) Przez kogo i jak zostały nam przekazane ostatnie dwadzieścia siedem ksiąg Biblii? (b) Jak Piotr zaliczył pisma apostolskie do natchnionego Pisma Świętego?

³⁹ Jan, Piotr i inni świadkowie Jehowy z pierwszego stulecia nie tylko wydawali świadectwo ustnie, lecz również na piśmie. W wyniku tego chrześcijanie otrzymali ostatnie dwadzieścia siedem ksiąg Biblii, które nie zostały napisane w starożytnym języku hebrajskim ani po łacinie, lecz w potocznym języku greckim, międzynarodowym języku pierwszego stulecia. Jehowa Bóg natchnął ośmiu mężów ze swego nowego narodu duchowego Izraela, ośmiu namaszczonych chrześcijan pochodzenia żydowskiego, aby do końca pierwszego wieku skompletowali dla nas Pismo Święte. Dlatego Piotr zalicza na przykład natchnione pisma apostoła Pawła do ‚innych pism’ gdy pisze: „A cierpliwość Pana naszego uważajcie za zbawienie, jak wam pisał i umiłowany brat nasz Paweł według danej mu mądrości, jak i we wszystkich swoich listach, gdzie o tym w nich mówi; w tym są niejedne rzeczy trudne do zrozumienia, które nieumiejętni i nieutwierdzeni przekręcają, jak i inne pisma, ku swemu własnemu zatraceniu.” — 2 Piotra 3:15, 16, NT.

40. Kto zapoczątkował Biblię i kto ją skompletował, a zatem czyją księgą można ją nazwać?

⁴⁰ A zatem Pismo Święte, którego jedynym Autorem jest Jehowa Bóg, zostało skompletowane przez Jego świadków, tak jak za ich pośrednictwem zostało rozpoczęte. Nie ma więc biblijnej podstawy, aby zaprzeczać stwierdzeniu, że Pismo Święte jest Księgą świadków Jehowy. Zgodnie z Objawieniem 19:6 (NW) wydajemy okrzyk: „Hallelujah!”

[Przypisy]

[Ilustracja na str. 4]

Powyższa fotokopia Zwoju Izajasza znad Morza Martwego [DSIa] ukazuje pierwszą z pięćdziesięciu czterech kolumn dobrze zachowanego rękopisu hebrajskiego, którego czyta się od prawej ku lewej stronie. Zawiera pierwszy rozdział Izajasza od tekstu 1 aż do części tekstu 26. Ta wstępna strona składa się z 29 wierszy, a tetragramaton boskiego imienia יהוה jest jeszcze czytelny w siedmiu miejscach, a mianowicie w wierszach: 3, 10, 12, 13, 21, 27, poza tym dwie jego pierwsze litery w wierszu 5.