Czy doceniasz to co Jezus uczynił dla ciebie?
Co Jezus uczynił dla ciebie? Jak możesz okazać, że to doceniasz?
KILKA WIEKÓW temu niektórzy ludzie w osobliwy sposób okazywali swe doceniane dla tego, co Jezus dla nich uczynił; na przykład prześladowali aż do śmierci tych, którzy nie byli z nimi jednomyślni. Z powodu braku wiedzy i zrozumienia panowało istotnie wielkie zamieszanie w kwestii okazywania swego doceniania dla tego, co Jezus uczynił dla ludzkości. Tak jest i dziś. W rzeczy samej istnieje wiele nieporozumień co do tego, kim on był i co uczynił. Kim był Jezus? Co uczynił dla ciebie? W jaki sposób powinieneś zgodnie z jego wolą, dać wyraz swemu docenianiu tego, co on dla ciebie uczynił?
Chcąc uzyskać właściwe odpowiedzi na te pytania, musimy sięgnąć po Biblię. Z jej czterech sprawozdań o jego życiu, w ewangeliach Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, dowiadujemy się, że Jezus urodził się w stajni w Betlejem, że w latach młodzieńczych był z zawodu cieślą i że w wieku lat trzydziestu rozpoczął swą służbę jako naczelny sługa Boży na ziemi, głosząc i dokonując cudów. Po zaledwie trzech i pół latach jego działalność został przerwana, gdyż stracono go na palu męki w wyniku fałszywych oskarżeń o bluźnierstwo i działalność wywrotową. On sam potwierdził w sposób jedyny w swoim rodzaju, iż jest Synem Bożym i dawno obiecanym Mesjaszem. — Mat. 16:16, 17; Jana 5:18.
CO JEZUS UCZYNIŁ DLA CIEBIE?
Co Jezus uczynił dla ciebie? Nawet zanim się urodził jako człowiek, już coś uczynił dla ciebie. Co takiego? Zrzekł się swego przedludzkiego istnienia, aby się urodzić jako człowiek z dziewicy Marii. Dlatego w Filipian 2:5-8 powiedziano nam, że pomimo swego istnienia w kształcie Bożym nie żywił ambicji, aby się równać z Bogiem, lecz sam wyzbył się swej chwały jako ducha, żeby się stać człowiekiem. Chociaż wielu chrześcijan z imienia zaprzecza jego przedludzkiemu istnieniu, to jednak on sam często mówił o nim jak np. w następującym oświadczeniu: „Żaden człowiek nie wstąpił do nieba, tylko ten który z niego zstąpił, Syn człowieczy.” Dlatego też tej nocy, w której został zdradzony, mógł się modlić: „Wsław mnie ty, Ojcze, przy sobie samym tą chwałą, którą miałem przy tobie zanim był świat.” — Jana 3:13; 17:5, NW.
Ponieważ Bóg był jego Ojcem, a nie człowiek, więc Jezus był wolny od grzechu. Nie zgrzeszył ani myślą, ani słowem, ani czynem. Pomimo przejawów grzechu w otaczającym go świecie oraz sprzeciwów, którym musiał stawić czoło, mógł oświadczyć swym przeciwnikom: „Któż mię z was obwini z grzechu?” Żaden z nich nie mógł tego uczynić! Apostoł Piotr wyraził to następująco: „Który grzechu nie uczynił, ani znaleziona jest zdrada w ustach jego.” — Jana 8:46; 1 Piotra 2:22.
Następnie, jako człowiek, Jezus dobrowolnie złożył swoje życie w ofierze na rzecz ludzkości. Będąc doskonałym miał prawo do życia, które ofiarował, by dać ludzkości sposobność uzyskania życia wiecznego. On sam oświadczył: „Syn człowieczy przyszedł (...) aby dał życie swe na okup za wielu.” Apostołowie jego wydali o tym podobne świadectwo: „Ale tego, który na małą chwilę mniejszym stał się od Aniołów, Jezusa, (...) aby z łaski Bożej za wszystkich skosztował śmierci.” Przez złożenie w ofierze swego życia na rzecz ludzkości Jezus nie tylko dał najdoskonalszy wyraz miłości, lecz także udostępnił niedoskonałym stworzeniom ludzkim największy dar, jaki mogą otrzymać, mianowicie sposobność uzyskania życia wiecznego. — Mat. 20:28; Hebr. 2:9, NT; Jana 3:16; 15:13.
Oprócz wyrzeczenia się swej chwały niebiańskiej po to, aby się stać człowiekiem i następnie złożyć w ofierze swe życie ziemskie jako odkupiciel ludzkości Jezus wyświadczył ludziom bezcenną przysługę, przez swą naukę. Jak to słusznie stwierdzono, nikt na ziemi nie wywarł jeszcze na ludziach tak wielkiego wpływu ku dobremu jak Jezus Chrystus. Był nauczycielem przewyższającym wszystkich nauczycieli. Uczył ludzi o imieniu Bożym, o osobowości Boga, o Bożym zamyśle i Jego woli względem stworzeń ludzkich. Jednym z wybitnych przykładów jego nauczania jest jego Kazanie na Górze z zawartą w nim „złotą regułą”: „Wszystko tedy, co byście chcieli, aby wam ludzie czynili, to i wy im czyńcie: taki bowiem jest Zakon i Prorocy”. (Mat. 7:12, NT) On również wskazał na dwa największe przykazania w Prawie: aby miłować Jehowę Boga całym sercem, umysłem, duszą i siłą, oraz aby miłować bliźniego jako samego siebie. Nie można tu pominąć jego proroctw, których spełnienie się tak wyraźnie wskazuje nam, gdzie jesteśmy w Bożym rozkładzie czasu. — Marka 12:29-31; Mateusza rozdziały 24 i 25.
Sposób postępowania Jezusa stanowił poparcie dla tego, czego on nauczał, dając nam wzorowy, doskonały przykład do naśladowania. Swoją służbę rozpoczął oddaniem siebie na spełnianie woli swego Ojca i potem dał się ochrzcić w wodzie. Bóg posłał go na ziemię przede wszystkim po to, aby dał świadectwo prawdzie i dlatego na krótko przed swą śmiercią mógł powiedzieć do swego Ojca: „Jam cię uwielbił na ziemi; dokonałam dzieła, któreś mi dał, abym wykonał.” (Jana 17:4, NT) Fakt, że on chciał, aby inni go naśladowali, wynika jasno z jego własnych słów, jak również z wypowiedzi innych: „Pójdź za mną.” „Naśladuj mnie.” „Chrystus cierpiał za was, zostawiwszy wam przykład, abyście wstępowali w ślady jego.” Apostoł Paweł powiedział: „Bądźcie naśladowcami moimi, jakom i ja Chrystusowy.” — Mat. 4:19; 19:21; 1 Piotra 2:21, NT; 1 Kor. 11:1, NW.
A więc co Jezus uczynił dla ciebie? Porzucił chwałę niebiańską i przyszedł na ziemię jako człowiek, złożył w ofierze życie, abyś ty mógł uzyskać życie, a ponadto pozostawił ci wiele pouczających wskazówek, abyś je sobie przyswoił i trzymał się ich, jak również doskonały przykład, który powinieneś naśladować.
OKAZYWANIE DOCENIANIA DLA TEGO, CO JEZUS UCZYNIŁ
Obecnie ponad 900 milionów ludzi podaje się za chrześcijan a przynajmniej tak twierdzą rzekomo chrześcijańskie organizacje religijne; stanowi to ilość pośrednią między jedną czwartą a jedną trzecią ludności ziemi. W jak nikłej mierze jednak olbrzymia większość z nich okazuje, że docenia to, co Jezus dla nich uczynił! Wielu najwyraźniej uważa, że postępuje zupełnie właściwie, gdy idzie do kościoła dwa razy w roku, z okazji wielkich świąt, i że przestrzega Dziesięciu Przykazań. Iluż jest takich, którzy nawet tego nie czynią.
Jeśli doceniasz to, co Jezus uczynił dla ciebie, przychodząc na świat i umierając za twoje grzechy, wówczas będziesz przejawiać wiarę w niego jako swego Zbawiciela. W gruncie rzeczy jedynie takie postępowanie daje nadzieję na skorzystanie z ofiary Jezusa, jak to sam Jezus powiedział do żydowskiego władcy Nikodema, który przyszedł do niego pod osłoną nocy: „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy [przejawia wiarę w niego, NW], nie zginął, ale miał żywot wieczny.” — Jana 3:16.
Zwróć uwagę na wyrażenie „przejawiać wiarę”. Jeśli doceniasz to, co Jezus uczynił dla ciebie, umierając za twoje grzechy, będziesz nie tylko wierzył i uznawał fakt, że umarł za ciebie, lecz także postąpisz stosownie do swej wiary, zważając na pouczenia, których Piotr udzielił swym słuchaczom żydowskim tuż po Pięćdziesiątnicy: „Przetoż upamiętajcie się, i nawróćcie się, aby były zgładzone [zatarte, NW] grzechy wasze.” (Dzieje 3:19, NT) To oznacza, z jednej strony, że powinniśmy szczerze opierać się grzesznym dążeniom naszego umysłu i ciała, a z drugiej strony powinniśmy błagać Boga o przebaczenie naszych grzechów na postawie ofiary Jezusa. — 1 Jana 2:1, 2.
Czego wymaga od ciebie okazywanie doceniania tego, co Jezus Chrystus uczynił dla ciebie jako wielki Nauczyciel i Wzór? Przede wszystkim abyś się dobrze zapoznał z naukami Jezusa. To wymaga studiowania Słowa Bożego, szczególnie chrześcijańskich Pism Greckich, w których zawarte są jego nauki. Będziesz przy tym potrzebował pomocy w zrozumieniu i właściwej ocenie tego, co czytasz. Niezbędne okażą się tu drukowane pomoce do studium Biblii oraz przewidziane do tego celu zebrania zborowe. Następnie będziesz musiał podjąć sumienny wysiłek, by zastosować w codziennym życiu to, czego się nauczyłeś, ponieważ, jak powiedział Jezus: „Nie każdy, który mi mówi: Panie, Panie! wnijdzie do królestwa niebieskiego; ale ten, który czyni wolę Ojca mojego, który jest w niebiesiech.” Spośród nauk, które Jezus udzielił swoim naśladowcom, na czoło wybija się następująca zasada: „Ale szukajcie najprzód królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a to wszystko będzie wam przydane.” — Mat. 7:21; 6:33, NT.
OBCHODZENIE PAMIĄTKI ŚMIERCI JEZUSA
Abyśmy mogli zawsze pamiętać i doceniać to, co Jezus dla nas uczynił, szczególnie przez swą śmierć której zaznał na naszą rzecz, Jezus dał przykazanie, aby obchodzono pamiątkę jego śmierci. Ta uroczystość, znana w chrześcijaństwie jako „Wieczerza Pańska” bywa obchodzona rozmaicie: codziennie, co tydzień, co kwartał, i raz na rok. Kiedy i jak często powinno się ją obchodzić? Z uwagi na fakt, iż wszystkie ważne wydarzenia obchodzone są raz w roku i że sam Bóg zastosował tę zasadę względem swego ludu, narodu izraelskiego, wydaje się rozsądny wniosek, iż śmierć Jezusa winna być również obchodzona raz w roku? Poza tym Jezus umarł w bardzo szczególnym dniu w kalendarzu hebrajskim, w którym to dniu ustanowił również pamiątkę swojej śmierci. Tak więc wynika z tego logiczny wiosek, że pamiątkę tę powinno się obchodzić jedynie raz na rok i to w dniu święta paschy, dnia 14 Nisan.
W jaki sposób powinno się obchodzić pamiątkę śmierci Jezusa? Tak jak Jezus na to wskazał, gdy ją ustanowił; czytamy: „Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo łamał go i podał uczniom swoim mówiąc: „Bierzcie, jedzcie — to jest ciało moje [to oznacza ciało moje, NW].” Potem wziął kielich, dzięki czynił i podał im go mówiąc: „Pijcie z niego wszyscy; bo to jest krew moja, krew [Nowego] Przymierza [to oznacza moją „krew przymierza”, NW], która przelewa się za wielu ludzi na odpuszczenie grzechów.” — Mat. 26:26-28, Kow.
Chleb był niekwaszony, i taki jedynie Izraelici mogli mieć w swych domach, w czasie obchodzenia święta Paschy. To trafnie przedstawia bezgrzeszne ludzkie ciało Jezusa. W Biblii kwas niekiedy użyty jest dla przedstawienia grzechu. Tutaj Jezus mówił o swoim ludzkim ciele, a nie o zborze swoich naśladowców, którzy również niekiedy nazwany jest ciałem Chrystusowym. Czerwone wino było trafnym symbolem przelanej krwi Jezusa na rzecz jego naśladowców i pozostałego rodzaju ludzkiego. — 1 Kor. 5:6-8; 1 Jana 2:2.
Kto z obecnych na pamiątce śmierci Jezusa może spożywać chleb i wino? Czy wszyscy obecni? To zależy od tego, kto jest obecny. A dlaczego? Ponieważ ze słów wypowiedzianych wówczas przez Jezusa wynika jasno, iż ci, z którymi ustanowił pamiątkę swojej śmierci, to jest jedenastu wiernych apostołów, byli z nim związani przymierzem co do Królestwa Bożego: „A wy jesteście tymi, którzyście wytrwali przy mnie w pokusach moich. I ja sporządzam wam, jak mi sporządził Ojciec mój, królestwo, abyście jedli i pili u stołu mego w królestwie mojem, i siedzieli na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraelskich.” Z innego świadectwa Pisma świętego, np. z Objawienia 14:1, 3 i 20:6, wynika, iż liczba tych, którzy mają udział w chwale z Jezusem Chrystusem, jest ograniczona do 144 000. — Łuk. 22:28-30, NT.
Jak może ktoś rozpoznać, czy jest powołany na to zaszczytne stanowisko czy nie? Przez to, jak Bóg odnosi się do niego. Są to ci, do których mają zastosowanie słowa apostoła Pawła: „Sam Duch poświadcza duchowi naszemu, żeśmy dziećmi Bożemi.” Są to ci, do których również mają zastosowanie słowa Piotra: „Według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez powstanie Jezusa Chrystusa z umarłych.” Jezus mówił o tych wszystkich jako o „ponownie zrodzonych”. Ponieważ do tej liczby zaczęli być wybierani począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy, a liczba ta ograniczona jest do 144 000, więc możemy się spodziewać, że do uzupełnienia tej liczby pozostało stosunkowo niewielu. — Rzym. 8:16, NT; 1 Piotra 1:3, NT; Jana 3:3.
Dlatego też dwa lata temu przy obchodzeniu pamiątki śmierci Jezusa jedynie 11 953 spośród świadków Jehowy spożyło chleb i wino, mimo iż na całej ziemi było obecnych na tej uroczystości 1 809 476 osób. Dlaczego wszyscy ci inni czują się obowiązani być obecni przy obchodzeniu pamiątki śmierci Jezusa, jeżeli nie spożywają chleba i wina?
Przyczyn jest wiele. Oni okazują przez to respekt dla przykazania Jezusa, by obchodzić pamiątkę jego śmierci: „To czyńcie na pamiątkę moją.” Ponadto przy takich okolicznościach wygłaszany jest odczyt biblijny, celem pogłębienia u słuchaczy doceniania tego, co Jezus dla nich uczynił. Swoją obecnością okazują również żywe zainteresowanie tymi, którzy są uczestnikami. Z tego, co apostoł Jan pisze w swej Ewangelii w rozdziałach od 13 do 17 jasno wynika, że okoliczność obchodzenia wieczerzy Pańskiej winna służyć jednoczeniu naśladowców Chrystusa i wzrastaniu ich miłości wzajemnej do siebie. W istocie, byłoby dobrze, aby wszyscy obecni na obchodzie Wieczerzy Pańskiej przeczytali, przed lub po tej Wieczerzy, tych pięć rozdziałów, żeby w pełniejszej mierze móc sobie uzmysłowić właściwy sens pamiątki śmierci Jezusa. — 1 Kor. 11:24.
Chrześcijańscy świadkowie Jehowy serdecznie zapraszają wszystkich ludzi miłujących Boga i jego Słowo, którzy by pragnęli pogłębić swe uczucia doceniania tego, co Jezus dla nich uczynił, na spotkanie się z nimi odpowiedniego dnia. Chętnie też udzielą bliższych informacji co do daty i miejsca zgromadzenia.