się umówić. Nadzorcy nie powinni tak często przychodzić, by się naprzykrzyć rodzinie; powinni też zważać na to, by nie przedłużać do przesady swych odwiedzin.

Doprawdy trzeba sprawnego rozeznania, szacunku dla drugich i rzeczywistego zainteresowania ich dobrem, aby być mile widzianym gościem.

Pytania czytelników

● Podczas drugiej wojny światowej w niektórych niemieckich obozach koncentracyjnych, gdzie były więzione same tylko kobiety, zdarzało się, że oddana Bogu siostra dokonywała chrztu. Pewna siostra podaje, iż poznała prawdę w obozie koncentracyjnym i tam oddała się Jehowie, po czym została ochrzczona właśnie przez drugą siostrę. Czy chrzest taki może uchodzić za ważny? — Niemcy.

W Biblii nie znajdujemy żadnego potwierdzenia, by niewiasty dokonywały chrztów. Opisuje ona natomiast wypadki, w których oddani Bogu mężczyźni chrzcili innych ludzi (Mat. 3:13-17; Jana 4:2; Dzieje 8:38). Słowo Boże nie upoważnia nas do oświadczenia, że chrzest dokonany przez siostrę jest do przyjęcia; dlatego też we wspomnianym wypadku siostra, aby odpowiadać wymaganiom biblijnym, powinna dać się ochrzcić przez brata oddanego Bogu.

Nie znaczy to jednak, jakoby nieważny był akt oddania się, dokonany przez tę siostrę w obozie koncentracyjnym. Sam fakt, że nadal służy Jehowie, choć tyle lat minęło od uwolnienia z obozu, dowodzi, iż rozumiała, co czyni, i że naprawdę oddała się Bogu. Dlatego jako datę swego oddania może w dalszym ciągu podawać tamten dzień.

Co pozostaje uczynić, jeśli ktoś poznaje prawdę w więzieniu lub innym miejscu, gdzie nie ma do dyspozycji oddanych Bogu mężczyzn albo gdzie nie ma możliwości dokonania chrztu, a poznający prawdę chce się oddać Jehowie? W Liście do Rzymian 10:10 czytamy: „Sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami — do zbawienia”. Wierząca niewiasta może się zwrócić do Jehowy w modlitwie i po prostu oddać się Jemu. Potem może na głos wyznawać swą wiarę może stwierdzić w obecności oddanych Bogu sióstr, jeśli się tam takie znajdują, że ‚sercem przyjęła wiarę’ i że oczekuje na pierwszą sposobność ochrzczenia przez jakiegoś brata. Jehowa patrzy na serce (Prz. 17:3; 21:2), a stan serca takiej niewiasty z pewnością prowadzi ją do zbawienia. W wypadku Korneliusza i jego domowników najwyraźniej ich stan serca znalazł uznanie w niebie, gdyż duch święty został na nich zlany przed chrztem. Sześciu obrzezanych braci z Joppy towarzyszyło wtedy Piotrowi i żaden z nich nie podniósł sprzeciwu, gdy Piotr kazał ochrzcić tych pierwszych pogańskich wierzących, którzy otrzymali ducha świętego. — Dzieje 10:44-48, NP.

Podobnie mężczyzna może poznać prawdę podczas pobytu w więzieniu i dopełnić uznanego aktu oddania się Bogu, choćby tam nawet znajdowali się oddani Bogu bracia: przeszkodą w ochrzczeniu go może być brak odpowiedniego zbiornika wody (Jana 3:23; Dzieje 8:36). Postąpi wtedy jak wskazano powyżej.

A zatem istnieje wyjście z sytuacji zarówno dla mężczyzn, jak i dla kobiet, jeśli nie mają dostępu do chrztu czy to z powodu okoliczności, które na to nie pozwalają, czy też z powodu braku oddanego Bogu mężczyzny. Skoro w pełnej świadomości dokonują oddania się i publicznie wyznają to przed kimkolwiek oddanym Bogu, kto się tam znajduje, mogą potem być uznawani za oddanych Bogu. Natomiast nie wydaje się rzeczą biblijnie uzasadnioną, aby siostra starała się kogoś ochrzcić.

W związku z chrztem warto też zwrócić uwagę na okoliczność, że może go dokonać oddany Bogu mężczyzna nawet bez obecności innych ludzi, którzy występowaliby w charakterze świadków.