W rezultacie wszędzie na ziemi jest obwieszczana dobra nowina o ustanowionym Królestwie Bożym (Mat. 24:14).

21. (a) Kto od roku 1935 przejmuje w swoje usta aktualne dziś orędzie? (b) Kiedy „Jehowa zastępów” będzie musiał przybyć na ratunek? Czemu to posłuży?

²¹ Od roku 1935 do ostatka Izraelitów duchowych stopniowo przyłącza się „wielka rzesza” ich współtowarzyszy. Podejmują oni obwieszczanie orędzia Królestwa, które naprawdę głośno rozbrzmiewa teraz w ich ustach razem z ostrzeżeniem o pomście na wrogach Boga (Obj. 7:9-17). Nieprzyjaciele ci wciąż na nowo próbują wyciszyć to orędzie. Rozczarowani niepowodzeniem, z wielką złością przypuszczą swój ostatni atak na wszystkich lojalnych stronników Królestwa Bożego pod władzą Chrystusa. Oczywiście zajdzie wówczas potrzeba — jak nigdy przedtem — aby „Jehowa zastępów” przyszedł z pomocą. Uczyni to, posłużywszy się swoim marszałkiem polnym, Jezusem Chrystusem, „Królem królów”. Ach, przyjdź wtedy, „Jehowo zastępów”, i oby Twoje nader chwalebne zwycięstwo za sprawą Chrystusa pozostało w niezatartym zapisie na kartach kroniki nieba i ziemi ku wieczystemu potwierdzeniu, że jesteś bezspornie wszechwładnym Panem!

‛Nie potępiaj’ drugich

Niedoskonali ludzie skłonni są porównywać siebie z innymi i stąd wyciągać wnioski na temat wartości swoich bliźnich. Często opierają się przy tym na własnym guście lub osobistych upodobaniach, albo działają pod wpływem różnic w wychowaniu i wykształceniu.

Prawdziwi chrześcijanie muszą jednak wystrzegać się widzenia innych w złym świetle. Chrześcijański apostoł Paweł, rozstrząsając sprawę spożywania pokarmów, wyłuszczył zasadę, która może nam ułatwić zachowanie równowagi w tej ważnej dziedzinie życia. Napisał on: „Ten, kto jada wszystko, niech nie pogardza tym, który nie wszystko jada, a ten, który nie jada, niech nie potępia tego, który jada; bo Bóg go łaskawie przygarnął” (Rzym. 14:3, Biblia Tysiąclecia).

Jehowa Bóg łaskawie przyjmuje wszystkich, którzy pragną spełniać Jego wolę. Czyżby więc człowiek miał patrzeć na innych z góry lub potępiać ich za to, co czynią w sprawach osobistych? W rozważanym wypadku ktoś jedzący mięso z czystym sumieniem mógł skłaniać się do traktowania niejedzącego z pozycji wyższości, uważając go za nadmiernie drobiazgowego, za ekstremistę. Natomiast osoba, niejedząca mogła bezpodstawnie potępiać jedzącego mięso, uznawszy go za grzesznika naruszającego prawo. Chrześcijanin o zrównoważonym poglądzie na takie sprawy, jak: jedzenie i picie, rozrywka, ubiór i tym podobne, pamięta o tym, że jest po prostu sługą, czyli niewolnikiem Bożym, i wobec tego nie ma prawa oceniać drugich na podstawie własnych opinii. Dlatego przy rzeczach pozostawionych własnej decyzji, opartej na osobistym upodobaniu, nie patrzy z góry na współwyznawców ani też nie potępia ich jako złoczyńców.