małych rzeczach wprost tyrańskimi pedantami. Nic więc dziwnego, że pewien angielski dowcip powiada: „Moja żona jest zbyt piękna, żeby ją opisać słowami, ale nie jest zbyt piękna, żeby się sprzeczać!” Wśród chrześcijan żadne wymyślanie sobie nie może mieć miejsca. Zastosujcie się do woli Bożej, wyrażonej w liście do Filipian 2:14: „Wszystko czyńcie bez szemrania i powątpiewania.” (NT) Postępujcie szczerze według napomnienia apostoła: „Nadal ochotnie znoście jeden drugiego i przebaczajcie sobie wzajemnie, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na drugiego.” Kto słucha tej rady, ten przyczynia się do tego, żeby tak w gronie rodzinnym, jak i zborze panowała miła jedność. „Oto jak dobrze i jak przyjemnie jest dla braci, gdy mieszkają razem w jedności!” — Kol. 3:13; Ps. 133:1, NW.

UNIKAJCIE POCHOPNYCH SŁÓW WYPOWIEDZIANYCH W GNIEWIE

21. Dlaczego w razie rozdrażnienia należy być tym bardziej „nieskorym do mówienia” i jaki przykład pokazuje brak rozwagi u tego, kogo gniew pobudza do pochopnych wypowiedzi?

²¹ Chrześcijanin musi być „nieskory do mówienia” przede wszystkim wówczas, gdy został pobudzony do gniewu, bo w przeciwnym razie mogłyby mu się wymknąć nieprzemyślane, pochopne słowa, których by potem musiał żałować. Szczególnie wtedy, gdy ktoś uniesie się gniewem, sprawdza się następująca wypowiedź: „W wielomówności nie obejdzie się bez grzechu, lecz kto miarkuje swe wargi, bardzo roztropny jest.” Jak łatwo można zgrzeszyć językiem w rozdrażnieniu, pokazuje nam przykład Mojżesza. Szemrający Izraelici „rozgniewali go u wód buntu i ściągnął Mojżesza przez nich nieszczęście na siebie: gdyż rozdrażnili ducha jego i nierozważne słowa wyszły z jego ust”. Gdy Izraelitom zabrakło wody, Jehowa rozkazał Mojżeszowi, żeby wziął laskę i wywiódł wodę ze skały. Mojżesz uczynił to, ale narzekania Izraelitów rozgniewały go, wobec czego powiedział porywczo: „Słuchajcie, przekorni i niewierni: Czy z tej skały będziemy mogli wywieść wam wodę?” Później Jehowa powiedział do Mojżesza: „Iżeście mi nie wierzyli, aby mię uświęcić przed synami Izraelowymi, nie wwiedziecie tych ludów do ziemi, którą im dam!” Za pochopne słowa trzeba wiec było zapłacić wysoką cenę. — Przyp. 10:19, Wu; Ps. 105:32, 33, Staff; w Gd Ps. 106; 4 Mojż. 20:10, 12, Wu.

22. Dlaczego nie można powiedzieć, że pochopne słowa Mojżesza pochodziły z serca buntowniczego czy nadętego pychą, i jaka nauka płynie stąd dla nas?

²² Wcale przy tym nie chodziło o to, że Mojżesz zbuntował się w swoim sercu. Raczej tylko mówił pochopnie w chwili gniewu. To, co z tego wynikło, nie służyło chwale Bożej. Słowa Mojżesza pozostawiały wrażenie, że to on i Aaron zaopatrują lud, podczas gdy w rzeczywistości przecież Jehowa troszczył się o nich przez wszystkie lata wędrówki po pustyni. Poza tym Mojżesz nie był też dumny ani zuchwały. „Mojżesz był mąż najpokorniejszy ze wszystkich ludzi, którzy mieszkali na ziemi.” A jednak zgrzeszył swym językiem. Nawet bardzo pokorni słudzy Boży muszą koniecznie strzec swych ust. „Kto strzeże ust swych, strzeże duszy swojej; kto lekkomyślnie otwiera wargi swe, będzie starty.” — 4 Mojż. 12:3; Przyp. 13:3.

23. W czym pomocna nam będzie rada Jakuba?

²³ Weź sobie więc do serca radę Jakuba: „Niech każdy człowiek będzie skory do słuchania, nieskory do mówienia i nieskory do gniewu.” To pomoże ci wydać owoce godne przyjęcia u Boga. To pomoże ci używać języka ku chwale Stwórcy. Pomoże ci posłusznie zastosować się do woli Bożej, która została w następujący sposób wyrażona w Rzymian 14:19: „Dążmy więc do tego, co służy ku pokojowi i ku wzajemnemu zbudowaniu.” — NT.

Nie bądź skory do gniewu

„W gniewie człowiek nie czyni tego, co w oczach Bożych jest sprawiedliwe.” — Jak. 1:20, Kow.

 1. Dlaczego gniew Boży nie pociąga za sobą niesprawiedliwości i jaki przykład daje Jehowa?

GNIEW sam w sobie nie jest niczym złym. Gniew Jehowy jest słuszną reakcją doskonale sprawiedliwego Boga na grzech, zło i wszelkie formy niesprawiedliwości. „Albowiem dla tych rzeczy przychodzi gniew Boży na synów upornych.” U Boga gniew w pełni pozostaje pod kontrolą Jego przymiotów: sprawiedliwości, mądrości, miłości i mocy. „Pan [jest] nierychły do gniewu” — to potwierdzają prorocy Nahum, Joel i Jonasz. A psalmista mówi: „Dobrotliwy i miłosierny jest Pan [Jehowa, NW], nierychły do gniewu.” Jehowa sam podaje w 2 Mojżeszowej 34:6 następujący opis: „Jehowa szedł, przechodząc przed jego [tj. Mojżesza] twarzą i oznajmiając: ‚Jehowa, Jehowa Bóg miłosierny i łaskawy, powolny do gniewu i obfitujący w miłościwą dobroć i prawdę.’” (NW) A zatem Jehowa sam daje nam przykład, że nie trzeba być skorym do gniewu. — Efez. 5:6; Nah. 1:3; Joela 2:13; Jon. 4:2; Ps. 145:8.

 2. Dlaczego jest ważne, żeby niedoskonali ludzie nie byli skorzy do gniewu?

² Zupełnie słusznie więc Bóg oczekuje też od nas, że nie będziemy skorzy do gniewu. Natchniony pisarz Jakub wyjaśnia, dlaczego powolność do gniewu jest szczególnie ważna u niedoskonałych ludzi: „Bo w gniewie człowiek nie czyni tego, co w oczach Bożych jest sprawiedliwe.” Istnieją