dlatego stał się pierwszym mordercą i został wygnany. — 1 Mojż. 4:6, 7, Wu, uw. marg.

Nigdy nie chcemy się tak zatwardzić jak Kain i nie chcemy zatykać uszu, gdy mówi Bóg. Nie chcemy tak postępować, jak w dawnych czasach Izraelici, którzy „nie słuchali, ani nakłonili ucha swego, ale chodzili (...) za uporem serca swego złego”. Coś takiego może nastąpić bardzo łatwo, prawie niespostrzeżenie. Czy żywisz urazę do chrześcijańskiego brata lub siostry, gdyż uważasz, że on lub ona wyrządzili ci krzywdę albo że jemu lub jej przypadła w udziale pochwała, która jak sądzisz należała się właściwie tobie? Czy pozwalasz, aby twe ucho przez taką zazdrość przestało słuchać Boskiego wezwania „szukaj pokoju i ścigaj go”. — Jer. 7:24; 1 Piotra 3:11, NW.

Może któryś ze sług Bożych wykazał Ci na podstawie Słowa Bożego, że miałeś niewłaściwy pogląd albo że przejawiałeś upór? Czy przysłuchiwałeś się, gdy Bóg mówił do Ciebie przez swego sługę? Czy chętnie pozwoliłeś się naprowadzić na właściwą drogę przez to co mówił Bóg? Lub może — podobnie jak kiedyś Kain — zawrzałeś gniewem i zatkałeś swe uszy? Nie zawsze łatwo jest słuchać i być posłusznym, gdy mówi Bóg, ale to jest rzecz mądra i serce Jehowy raduje się z tego. Takie postępowanie przyczynia się do zachowania pokoju w organizacji Bożej.

Bywają osoby, które słyszą tylko niektóre rzeczy. Gdy Bóg mówi o pewnych sprawach, wtedy słuchają, lecz gdy mówi o czymś innym, wówczas nie chcą słuchać. Apostoł Paweł zwraca jednak uwagę na to, że „całe Pismo jest natchnione przez Boga i przydatne (...) aby człowiek Boży był w pełni uzdolniony, całkowicie wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego”. Czy to nie wskazuje na konieczność czytania całej Biblii, począwszy od 1 Mojżeszowej aż do Objawienia? Tak, Bóg mówi do nas poprzez każdą księgę, przez każdy rozdział i wiersz swego zapisanego Słowa. Powinniśmy żywić pragnienie słuchania „wszelkiej rady Bożej”. Czy znajdujemy czas na przeczytanie listu od krewnego, z którym utrzymujemy bardzo zażyłe stosunki, lub może od narzeczonego albo narzeczonej i czy nie przyjmujemy z wielkim zainteresowaniem każdego jego słowa? Rozwijaj w sobie taką miłość do Jehowy, aby czytanie Jego Słowa weszło u ciebie w zwyczaj. Wkrótce potem będziesz z utęsknieniem wyglądał chwili, aby móc usiąść i w spokoju słuchać, co twój niebiański Ojciec mówi do ciebie. — 2 Tym. 3:16, 17, NW; Dzieje 20:27.

Obecnie Bóg mówi pokój do swego ludu utworzonego z ludzi pochodzących z wszystkich narodów. Zważając na Jego Słowo, członkowie tego ludu przekuli swe miecze na lemiesze, przyoblekając ducha łagodności i pokoju. Daj poznać po sobie, że jesteś członkiem ludu Bożego przez to, że słuchasz gdy Bóg mówi. A ponadto bądź posłuszny, a mianowicie posłuszny Jego nakazowi głoszenia innym poselstwa pokoju.

Prośba o dobre sumienie

Co to jest sumienie! Jak ono działa! Czy jest niezawodnym przewodnikiem!

WIĘKSZOŚĆ z nas jest obeznana z urządzeniami alarmowymi. W niektórych samochodach brzęczyk daje znać kierowcy, że przekroczył granicę szybkości; gdy z pieca gazowego ulatnia się gaz, ostrzega nas przed niebezpieczeństwem zapach gazu; także gorączka w ciele ludzkim daje znać danej osobie o infekcji i podobnie ostrzega również sumienie.

Sumienie jest więc urządzeniem ostrzegającym przed niebezpieczeństwem. Jest to zdolność umysłu do rozstrzygania, czy postąpiliśmy dobrze, czy źle. Ono nas oskarża lub usprawiedliwia. Ono rozsądza. Rozstrzyga, czy nasze myśli i czyny są nienaganne pod względem moralnym. Ono ukazuje nam ukryte pobudki postępowania. Poza wydawaniem wyroków sumienie czyni jaszcze coś innego: ono skłania nas do odczuwania radości z dobrego zachowania się albo bólu ze złego postępowania. A więc sumienie jest moralnym urządzeniem ostrzegającym przed niebezpieczeństwem.

Pojęcia sumienia nie ma ani w natchnionych Pismach Hebrajskich, ani w słowach Jezusa Chrystusa. Wprowadził je do Pism Chrześcijańskich apostoł Paweł. Słowo to występuje również w Dziejach Apostolskich i w pierwszym liście Piotra. Paweł ukazuje nam jak działa sumienie, kiedy mówi: „Bo kiedykolwiek ludzie z narodów, które nie mają prawa, z natury czynią rzeczy prawa, wówczas ci ludzie, choć nie mają prawa, są prawem sami sobie. Oto są właśnie ci, którzy wykazują że treść prawa jest wypisana w ich sercach, podczas gdy sumienie wydaje świadectwo i w ich własnych myślach oni są oskarżani, lub też usprawiedliwiani.” — Rzym. 2:14, 15 NW.

Autorytety świeckie rozpatrują sumienie z jeszcze innych punktów widzenia. Dr Mackenzie mówi w swym „Manual of Ethies”. „Chciałbym raczej powiedzieć, że sumienie jest uczuciem bólu, który się odczuwa i który powstaje, gdy się odstępuje od zasad.” Shaftesbury — zgodnie z „The Catholic Encyklopedia” — uważa sumienie za uświadamianie sobie czynów niewłaściwych, ale nie czynów właściwych. Carlyle stwierdza w swoim „Essay on Characteristics”, że ludzie nie wiedzieliby, że mają sumienie,