Zjednoczeni w wydawaniu owocu

„Obfity owoc wydajecie i okazujecie się moimi uczniami” (Jana 15:8).

 1. Jak Biblia pokazuje, że Jehowa ceni wartość drzew owocowych?

„SPRAWIŁ Jehowa Bóg, że wyrosło z gruntu wszelkie drzewo ponętne dla wzroku i dobre na pokarm” (Rodz. 2:9). W starożytnym Izraelu świeżo zasadzone drzewa owocowe przez trzy lata rosły sobie spokojnie, a właścicielowi dla żadnych celów nie wolno było zbierać z nich owoców. Nawet plony z czwartego roku miały być „poświęcone jako dar radosny dla Jahwe”. Dopiero w piątym roku właściciel mógł zużytkować zebrane owoce według swego upodobania, po złożeniu pierwocin w ofierze dla Jehowy (Kapł. 19:23-25; Powt. Pr. 26:1-10; Neh. 10:36-38, Biblia Tysiąclecia). Prawo Mojżeszowe nakazywało szczególnie chronić drzewa owocowe nawet podczas wojny (Powt. Pr. 20:19, 20).

BEZPŁODNE DRZEWA ŚCINANE

 2, 3. Jakie szczegóły poruszył Jezus w przypowieści o bezpłodnym drzewie figowym?

² Z poprzedniego artykułu dowiedzieliśmy się, że liczne naturalne gałęzie symbolicznego drzewa oliwnego podlegały usunięciu, a na ich miejsce wszczepiono pędy wzięte z oliwki dzikiej (List do Rzymian, rozdział 11). W tym porównaniu odcięte gałęzie obrazują niewiernych Żydów, którzy nie chcieli uznać pnia oliwnego, czyli głównego Nasienia, Mesjasza Jezusa. W innej przypowieści Jezus przyrównał naród żydowski do całego drzewa — nie oliwki jednak, lecz do drzewa figowego.

³ Była jesień roku 32 n.e., gdy Jezus rzekł: „Pewien człowiek miał drzewo figowe zasadzone w swojej winnicy; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: ‛Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym drzewie figowym, a nie znajduję. Wytnij je: po co jeszcze ziemię wyjaławia?’ Lecz on mu odpowiedział: ‛Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię je i obłożę nawozem; może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć’” (Łuk. 13:6-9, BT).

 4. Jak Jezus udowodnił, że był pilnym „ogrodnikiem”?

⁴ W tym czasie, gdy Jezus tak mówił o drzewie figowym, sam jako „ogrodnik” już od trzech lat pracował nad rozbudzeniem wiary u Żydów. Jednakże mimo wielu korzyści, jakie odnosili z Przymierza Abrahamowego i Przymierza Prawa, jedynie mały ostatek tego narodu przyjął Mesjasza z uznaniem (Rzym. 9:4, 5, 27). W czwartym roku swojej służby publicznej Jezus wzmógł jeszcze wysiłki, w sensie symbolicznym okopując i nawożąc żydowskie „drzewo figowe”; gorliwie przecież głosił i nauczał w Judei, Perei, a na koniec w samym Jeruzalem i jego okolicach (Ewangelia według Łukasza, rozdziały od 10 do 19).

 5. Jak i dlaczego żydowskie „drzewo figowe” doczekało się ścięcia? Kiedy zostało „wrzucone w ogień”?

⁵ Mimo to w połowie owego czwartego roku, na kilka dni przed swoją śmiercią, Jezus wręcz płakał nad Jeruzalem i przy tym zapowiedział, że dom wielbienia stojący tam, w stolicy narodu żydowskiego, zostanie opuszczony (Mat. 23:37-39). Jehowa, właściciel symbolicznego „drzewa figowego”, w czwartym sezonie intensywnych zabiegów pielęgnacyjnych jeszcze raz dokonał przeglądu. Ponieważ drzewo przedstawiające ten naród nie wydało oczekiwanych owoców, kazał je ściąć; harmonizowało to zresztą z zasadą, którą Jego Syn wyłuszczył w Ewangelii według Mateusza 7:19. Dlatego też Królestwo Boże zostało odebrane narodowi żydowskiemu, a dane narodowi wydającemu owoce Królestwa, mianowicie duchowemu Izraelowi (Mat. 21:43). Przeniesienie to nastąpiło w dniu Pięćdziesiątnicy tego samego 33 roku n.e. Trzydzieści siedem lat później, w 70 roku n.e., ścięte „drzewo figowe” zostało „wrzucone w ogień”, gdy Jeruzalem uległo zburzeniu, a Żydzi stracili swój byt narodowy (Mat. 3:9, 10; Łuk. 19:41-44).

„POD WARUNKIEM, ŻE NIE UTRACISZ JEGO ŻYCZLIWOŚCI”

 6. Jak unaocznienia nawiązujące do bezpłodnego drzewa figowego i do zaszczepionego drzewa oliwnego podkreślają życzliwość oraz surowość Boga?

⁶ Przypowieść o niepłodnym drzewie figowym wskazuje, że cierpliwość Jehowy ma swoje granice, a porównanie Pawła, traktujące o drzewie oliwnym — chociaż podkreśla życzliwość Jehowy — ukazuje również Jego surowość. Kierując się życzliwością, Jehowa posłał Jana Chrzciciela do żydowskich „gałęzi naturalnych”, żeby je wezwać do ‛wydania owocu, który odpowiada skrusze’, i do przejawienia wiary w Jezusa (Mat. 3:8; Dzieje 19:4). Za wyraźny brak wiary zostały „wyłamane”. Ubytek liczby „gałęzi naturalnych” okazał się zarazem „bogactwem dla ludzi z narodów”, gdyż nieżydowskie ‛gałązki dzikiej oliwki’ otrzymały przez to okazję do wszczepienia w drzewo przymierza Abrahamowego, aby wejść w skład duchowego nasienia Abrahama (Rzym. 11:12, 17, 20, 21).

 7. Jaką przestrogę dodał Paweł?

⁷ Następnie jednak apostoł Paweł dodaje ostrzeżenie. Zwracając się do namaszczonych duchem chrześcijan pochodzenia nieżydowskiego, pisze on: „Jeżeli bowiem Bóg nie oszczędził gałęzi naturalnych, nie oszczędzi też ciebie. Zatem dojrzyj życzliwość i surowość Boga. Dla tych [Żydów], którzy odpadli, jest surowość, ale dla ciebie [nie-Żyda] życzliwość Boża, pod warunkiem, że nie utracisz Jego życzliwości; inaczej także ulegniesz obcięciu” (Rzym. 11:21, 22). Dla pozostania w kręgu życzliwości Jehowy chrześcijanie wywodzący się z pogan, jacy zostali wszczepieni w drzewo przymierza Abrahamowego, musieli okazać silną wiarę w główne Nasienie Abrahama. Powiedziano o nich, że ‛stali dzięki wierze’, którą musieli potwierdzać wydawaniem chrześcijańskich owoców, ‛składając swe ciała na ofiarę żywą, świętą, przyjemną Bogu — na świętą służbę’ (Rzym. 11:20; 12:1).

 8. Jaką jeszcze praktyczną naukę wyprowadza Paweł z porównania nawiązującego do drzewa oliwnego?

⁸ Paweł wysnuwa jeszcze jeden praktyczny wniosek z cudownego sposobu, jakim Jehowa umożliwił drzewu przymierza Abrahamowego wydanie pełnej liczby 144 000 „gałęzi” żydowskich i nieżydowskich. Pisze dalej, zwracając się do obu rodzajów „gałęzi”: „Powiadam każdemu tam pośród was, żeby nie myślał o sobie więcej niż należy; niech raczej myśli o sobie trzeźwo, na miarę wiary, jakiej komu udzielił Bóg. Jak bowiem mamy w jednym ciele wiele członków, lecz nie wszystkie członki wykonują tę samą czynność, tak i my, chociaż nas wielu, jesteśmy jednym ciałem w łączności z Chrystusem” (Rzym. 12:3-5). Zarówno chrześcijanie pochodzący z Żydów, jak i z innych narodów, zostali przyjęci w poczet duchowego nasienia Abrahama na zasadzie „życzliwości Bożej”. Paweł przypomniał im: „Nie ty dźwigasz korzeń [Jehowę], tylko korzeń ciebie” (Rzym. 11:18). Jeżeli chcieli uniknąć „obcięcia”, musieli pozostać w zasięgu życzliwości Bożej, zachowując między sobą jednomyślność jako „jedno ciało w łączności z Chrystusem” (Rzym. 11:22).

 9. Czego stąd mogą się nauczyć „drugie owce”? Na co więc muszą zwracać szczególną uwagę?

⁹ Czy ta przestroga, skierowana przede wszystkim do pomazańców, zawiera jakąś wskazówkę również dla tych dzisiejszych chrześcijan, którzy nie są duchowymi Izraelitami? Z całą pewnością. Chociaż nie wchodzą w skład duchowego nasienia wyłonionego przez przymierze Abrahamowe i wskutek tego „nie są z tej owczarni”, owe „drugie owce” niewątpliwie należą do „narodów ziemi”, które mogą zjednać sobie błogosławieństwo za pośrednictwem wspomnianego nasienia (Jana 10:16a; Rodz. 22:18). Muszą w tym celu mieć wiarę jak Abraham, któremu także dano nadzieję życia na ziemi, i ‛kroczyć śladami tej wiary’ (Rzym. 4:11, 12, 16, BT). Muszą dawać dowody podporządkowania się Właściwemu Pasterzowi, Chrystusowi, głównemu Nasieniu Abrahama. Muszą też współpracować z ostatkiem członków wtórnego nasienia Abrahama, tworząc wraz z nimi „jedną trzodę” prowadzoną przez „jednego pasterza” (Jana 10:14, 16b). Jeżeli namaszczeni chrześcijanie, którzy by utracili życzliwość Bożą, naraziliby się na „obcięcie” z drzewa przymierza Abrahamowego, to czy „drugie owce” nie powinny równie pilnie uważać, żeby nie uczynić niczego, co mogłoby nadszarpnąć ich dobre stosunki z Jehową? (Rzym. 11:22).

„JEŻELI NIE BĘDĄ TRWAĆ W NIEWIERZE”

10. Do czego mogło dojść, gdy któryś Żyd nie trwał uporczywie w niewierze? Co to dla niego oznaczało?

¹⁰ Porównanie, w którym występuje drzewo oliwne, zawiera jeszcze jedną ogólną wskazówkę, znajdującą zastosowanie zarówno do chrześcijan namaszczonych duchem, jak i do „drugich owiec”. Czerpiemy ją z Listu do Rzymian 11:23, gdzie czytamy: „A i oni [niewierni Żydzi], jeżeli nie będą trwać w niewierze, zostaną wszczepieni. Bo Bóg ma moc wszczepić ich ponownie” (BT). Dostrzegamy w tym kolejny aspekt życzliwości Bożej. Kiedy apostoł Paweł pisał ten list (około 56 roku n.e.), naród żydowski już od pewnego czasu był ścięty jako „drzewo figowe” nie wydające owocu. A jeśli wrócimy do porównania z drzewem oliwnym, większość jego „gałęzi naturalnych” uległa „obcięciu”, ponieważ nie zdobyła się na okazanie wiary w Jezusa, Mesjasza. Gdyby jednak jakiś Żyd porzucił tę niewiarę, Jehowa Bóg był gotów wszczepić go z powrotem w symboliczną oliwkę i tym samym dopuścić do członkostwa w duchowym nasieniu Abrahama. Ponowne przyjęcie przez Jehowę oznaczało dla takiego skruszonego Żyda „powstanie ze śmierci do życia” (Rzym. 11:14, 15, BT).

11. Co się przydarzyło niektórym z „drugich owiec”? Co jednak powinni uczynić?

¹¹ W naszych czasach niektórzy z „drugich owiec” przestali robić postępy, a następnie wskutek braku wiary wycofali się ze służby dla Jehowy. Sami odcięli się od żywych kontaktów z ludem Bożym. Niejeden z nich popadł w ciężkie kłopoty, bo spotkało go to, przed czym ostrzega Pismo Święte. Czy powinni się czuć bezpowrotnie straceni? Słowo Boże oświadcza: „I będziecie tam [w obcej „ziemi”, poza społecznością ludu Bożego] szukać Pana, swego Boga. Znajdziesz go, jeżeli będziesz go szukał całym swoim sercem i całą swoją duszą. Gdy znajdziesz się w niedoli i spotka cię to wszystko [co do czego ostrzegano] u kresu dni, nawrócisz się do Pana, swego Boga, i będziesz słuchał jego głosu, gdyż Pan, twój Bóg, jest Bogiem miłosiernym” (5 Mojż. [Powt. Pr.] 4:29-31, Nowy Przekład).

12. (a) Jak ‛wierny niewolnik’ okazuje zainteresowanie zabłąkanymi „drugimi owcami”? (b) Jakie możesz podać przykłady wskazujące, że niejeden z wdzięcznością skorzystał z możliwości powrotu do trzody?

¹² „Niewolnik wierny i rozumny”, czyli pozostający jeszcze na ziemi namaszczeni duchem bracia Chrystusa potraktowani jako zwarta grupa wydających owoce gałęzi z drzewa przymierza Abrahamowego, jest w pełni świadomy faktu, że niektórzy spośród „drugich owiec” pogrążonych w odrętwieniu powinni się jeszcze przebudzić i znowu stać się chrześcijanami uczestniczącymi w owocnej działalności (Mat. 24:45-47). W tym celu ów „niewolnik” dba o publikowanie takich artykułów, jak „Powróćcie do pasterza waszych dusz”, który się ukazał w Strażnicy nr 10/CIII. Począwszy od marca 1982 roku ukazywała się też na łamach Naszej Służby Królestwa cała seria artykułów na ten sam temat. Czy to usilne wezwanie ze strony „niewolnika” Pana wydało owoce, a więc rezultaty? Czy znaleźli się tacy, którzy powrócili do Jehowy, swego Boga? Owszem, nawet wielu. A kilka typowych przykładów podano obok, na stronie 18.

WYDAWANIE „OBFITEGO OWOCU”

13. Co powinien teraz uczynić każdy, kto przestał robić postępy? Jakie słowa Jezusa to podkreślają?

¹³ Tak, każdy spośród namaszczonych chrześcijan bądź z ich towarzyszy, to jest „drugich owiec”, kto popadł w zobojętnienie i nie przynosi owocu, powinien wziąć sobie do serca przestrogę, zareagować na życzliwość Jehowy i przyjąć pomoc umożliwiającą mu stanie się znowu owocnym chrześcijaninem. W pewnej przypowieści, różniącej się pod niektórymi względami od ilustracji traktujących o drzewie oliwnym i o niepłodnym drzewie figowym, Jezus przyrównał siebie do winorośli, a raczej do jej pnia, natomiast swych namaszczonych uczniów — do gałęzi. Powiedział: „Jestem prawdziwym krzewem winnym, a mój Ojciec tym, który go uprawia. Każdą gałąź we mnie, która nie wydaje owocu, usuwa, a każdą owocującą oczyszcza, aby wydała więcej owocu. (...) Ojciec mój przez to doznaje chwały, że obfity owoc wydajecie i okazujecie się moimi uczniami” (Jana 15:1-8).

14. (a) W jakich dwóch zakresach wszyscy chrześcijanie muszą ‛wydawać obfity owoc’? (b) Jakie jeszcze wymaganie postawiono namaszczonym chrześcijanom w przypowieści o „prawdziwym krzewie winnym”?

¹⁴ Wprawdzie „drugie owce” nie są gałęziami „drzewa oliwnego” obrazującego przymierze z Abrahamem ani też latoroślami „prawdziwego krzewu winnego”, Chrystusa Jezusa, niemniej jednak muszą dawać dowody tego, że są uczniami Chrystusa. Podobnie jak wszyscy pomazańcy przyrównani do owych „gałęzi” muszą i one ‛wydawać obfity owoc’. Wywiązują się z tej powinności, gdy przejawiają chrześcijańskie cechy nowej osobowości, co między innymi obejmuje „owoce ducha” (Gal. 5:22, 23; Mat. 28:19, 20; Kol. 3:5-14). Chcąc wszakże być naprawdę owocni, dają wyraz tym zaletom przez aktywny udział w głoszeniu „dobrej nowiny” (Mat. 24:14). I jak namaszczone „gałęzie” „prawdziwego krzewu winnego” muszą pozostawać w łączności z Chrystusem, tak „drugie owce” muszą być w ścisłej jedności z „niewolnikiem wiernym i rozumnym”, namaszczonymi duchem „braćmi” Chrystusa. Tylko pod tym warunkiem mogą się spodziewać, że ‛odziedziczą Królestwo przygotowane dla nich od założenia świata’ (Mat. 25:31-40).

„NARODY ZIEMI” JUŻ ZJEDNUJĄ SOBIE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO

15. Jakiego dodatkowego znaczenia nabiera List do Rzymian 11:12, gdy teraz przymierze Abrahamowe kończy wydawanie obiecanego „nasienia”?

¹⁵ Drzewo oliwne przymierza Abrahamowego, ze swym świętym ‛korzeniem tłuszczu’ (Jehową) i masywnym pniem (Chrystusem), kończy wyłanianie pełnej liczby „gałęzi” żydowskiego i nieżydowskiego pochodzenia, a zarazem już spływają obfite błogosławieństwa na „ludzi z narodów”, którzy nie są duchowymi Izraelitami. W przewidywaniu takiego biegu rzeczy Paweł napisał: „Jeżeli więc ich [rodowitych Żydów] uchybienie oznacza bogactwo dla świata, a ich ubytek bogactwo dla ludzi z narodów, to ileż więcej będzie go oznaczać ich pełna liczba [namaszczonych chrześcijan pochodzących z Żydów]!” (Rzym. 11:12).

16. (a) Dlaczego „uchybienie” Żydów oznaczało „bogactwo dla ludzi z narodów”? (b) Jak daleko posunięta jest praca wszczepiania?

¹⁶ Zdążyliśmy się przekonać, że „uchybienie” narodu żydowskiego jako całości oznaczało wielkie bogactwo duchowe dla pogan. Jednakże gałęzie dzikiej oliwki przez to, że weszły w skład duchowego nasienia Abrahama, bynajmniej nie wyparły z symbolicznego drzewa oliwnego wszelkich jego naturalnych gałęzi — wiernych chrześcijan z narodu żydowskiego, którzy albo od razu pozostali na owym drzewie, albo zostali tam ‛wszczepieni ponownie’ po 36 roku n.e. W związku z tym do 144 000 gałęzi należy „pełna liczba” Żydów i „pełna liczba” nie-Żydów (Rzym. 11:12, 25). Fakty wskazują, że to wszczepianie trwało aż do połowy lat trzydziestych naszego XX wieku. Istnieją podstawy do przekonania, iż w późnym okresie, w którym teraz żyjemy, jest w odpowiednie miejsca wszczepiona „pełna liczba” zarówno żydowskich, jak i nieżydowskich gałęzi. Wszczepienie jakichkolwiek nowych pędów po roku 1935 mogło być uzasadnione zastąpieniem żydowskich lub nieżydowskich gałęzi obciętych z powodu niewydawania owocu.

17. W jakim sensie uzupełnienie liczby członków nasienia oznacza dalsze bogactwa dla „ludzi z narodów”?

¹⁷ Popatrzmy jeszcze raz na wypowiedź Pawła, że uzupełnienie liczby członków nasienia Abrahama oznacza „bogactwo dla ludzi z narodów”. Waga jego słów jest tym większa, że owe bogactwa duchowe i błogosławieństwa nie dotyczą tylko kilkudziesięciu tysięcy namaszczonych chrześcijan pochodzących z nie-Żydów (jak w spełnieniu pierwszej części wersetu z Listu do Rzymian 11:12), ale dosłownie milionów „ludzi z narodów”, którzy nie wrośli w symboliczne drzewo oliwne.

18. Co można powiedzieć o obietnicach przymierza Abrahamowego i wobec tego jaka jego część też więc musiała już zacząć się spełniać?

¹⁸ Wracamy więc znowu myślą do przymierza Abrahamowego. Chrystus Jezus, główne Nasienie, jest teraz już wyniesiony na tron w niebiosach. Zgromadził członków drugorzędnego nasienia do rodziny wymienionego przymierza. Niebawem zburzy Babilon Wielki, ogólnoświatowe imperium religii fałszywej, a także resztę widzialnej organizacji Szatana, i w ten sposób „posiądzie bramę swych nieprzyjaciół” (Rodz. 22:17, 18). Nic więc dziwnego, że już zaczyna się spełniać końcowa część obietnicy danej Abrahamowi: „Za pośrednictwem twojego nasienia stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi”.

19. (a) Jak ludzie ze „wszystkich narodów ziemi” zaczęli zjednywać sobie błogosławieństwo? (b) Jaką mają nadzieję?

¹⁹ Owszem, „wielka rzesza (...) ze wszystkich narodów”, w tym niemała liczba rodowitych Żydów, już zjednuje sobie błogosławieństwo. Z pełną wiarą w Jehowę Boga, Większego Abrahama, ludzie ci przyłączyli się do ostatka duchowego Izraela; „dniem i nocą pełnią dla Niego świętą służbę w Jego świątyni”, pobudzani nadzieją życia wiecznego na ziemi (Obj. 7:4, 9-17). Oby dalej sprowadzali na siebie błogosławieństwo za pośrednictwem „nasienia”, aż do nowego systemu rzeczy!

Czy rozumiesz następujące kwestie:

● Co przedstawiało bezpłodne drzewo figowe? Kiedy zostało ścięte, a kiedy spalone?

● Pod jakim warunkiem chrześcijanie pochodzący z Żydów i pogan mogli uniknąć wycięcia z „drzewa oliwnego”? Jaką naukę można z tego wyciągnąć?

● Dlaczego ponowne wszczepienie skruszonych Żydów może dodawać otuchy tym, którzy w naszych czasach zbłądzili na manowce?

● Pod jakimi względami wszyscy chrześcijanie muszą ciągle wydawać owoc?

● W jaki sposób dużo „ludzi z narodów” już zjednuje sobie błogosławieństwo?

[Ramka i ilustracja na stronie 18]

POWRÓCIŁY ‛DO PASTERZA I NADZORCY ICH DUSZ’ (1 Piotra 2:25)

Pewna kobieta z Normandii we Francji napisała: „Po dziesięciu latach nieaktywności i wielu daremnych staraniach, żeby powrócić do zboru [Świadków Jehowy], ciągle wahałam się coś przedsięwziąć. Z uwagi na moje niebiblijne postępowanie, odkąd opuściłam zbór, bałam się karności Jehowy oraz potępiającego spojrzenia starszych i całego zboru. Podczas urlopu spędzonego u teściów wzięłam do ręki egzemplarz ‛Strażnicy’ i zapoznałam się z treścią artykułu, gdzie był opisany nieaktywny brat w sytuacji bardzo podobnej do mojej. Kiedy przeczytałam, jak życzliwy był dla niego Jehowa, jak starsi pospieszyli mu z serdeczną pomocą i jak członkowie zboru przyjęli go w swoim gronie, poczułam się na siłach, aby wrócić do organizacji Jehowy”.

Suzanne, głosicielka ze zboru w północno-wschodniej Francji, pisze: „Serdecznie dziękuję Jehowie, Jego Synowi Jezusowi Chrystusowi oraz ‛niewolnikowi wiernemu i rozumnemu’ za pomoc udzielaną osobom nieaktywnym. Sama właśnie taka byłam, gdy odwiedzili mnie bracia starsi i zaproponowali mi studium biblijne. Zgodziłam się i jestem bardzo szczęśliwa, gdyż znowu chodzę na zebrania i regularnie biorę udział w głoszeniu. Potrafię teraz z siostrzaną miłością podchodzić do innych, którym potrzeba zachęty”.

Yolande, również z Francji, nie była na zebraniu od wielu lat i nawet przestała się modlić, ponieważ przytłaczało ją poczucie winy z racji zaniedbania stołu Jehowy. Pomoc z zewnątrz ułatwiła jej powrót do owocnej działalności chrześcijańskiej, toteż napisała: „Chcę tutaj wyrazić swą głęboką wdzięczność wobec Jehowy za to, że mnie podźwignął i właściwie dał mi jeszcze jedną szansę. Z całego serca zachęcam wszystkich tych, którzy z jakichś powodów się zaniedbali, żeby powrócili do Jehowy”.

[Ilustracja]

Po serdecznej zachęcie wielu bezczynnych ponownie zaczęło ‛wydawać owoc’

[Diagram na stronie 16]

[Patrz publikacja]

Paweł w porównaniu nawiązującym do drzewa oliwnego ukazuje, jak przymierze Abrahamowe wyłania całość duchowego „nasienia”

PRZYMIERZE Z ABRAHAMEM (Księga Rodzaju 22:16-18)

GŁÓWNE NASIENIE CHRYSTUS (List do Galatów 3:16)

DRUGORZĘDNE NASIENIE (List do Galatów 3:27-29)

„Pełna liczba” „gałęzi naturalnych” (żydowski ostatek i Żydzi, którzy później okazali skruchę — List do Rzymian 11:5, 12, 21, 23)

„Pełna liczba” gałęzi „dzikiej oliwki” (namaszczeni chrześcijanie wywodzący się z nie-Żydów — List do Rzymian 11:25)

„Cały Izrael” — 144 000 duchowych Izraelitów (List do Rzymian 11:26; Objawienie 7:4)

144 001 członków duchowego „nasienia” Abrahama, którzy są błogosławieństwem dla „wszystkich narodów ziemi”