Uznani za sprawiedliwych, „godnych życia”

„Z jednego aktu przypisania sprawiedliwości wynika (...) uznanie ich za sprawiedliwych, godnych życia” (Rzym. 5:18).

 1. Kto łaknie i pragnie sprawiedliwości? Jak to pragnienie zostanie zaspokojone?

„SZCZĘŚLIWI, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, gdyż będą nasyceni” (Mat. 5:6). Zapowiedź zaspokojenia takiego pragnienia sprawiedliwości dotyczy nie tylko tych, do których „należy królestwo niebios”, lecz także tych, którzy „posiądą ziemię” (Mat. 5:10; Ps. 37:29). Obu tym klasom przyświeca nadzieja, o której wspomniał apostoł Piotr, pisząc: „Są jednak nowe niebiosa i ziemia nowa, których według Jego obietnicy oczekujemy, a w nich ma mieszkać sprawiedliwość” (2 Piotra 3:13). Jehowa Bóg obiecał sprawiedliwy nowy rząd niebiański, czyli „królestwo niebios”, oraz sprawiedliwą „ziemię nową” — społeczeństwo ludzkie zamieszkujące rajski glob.

 2. Jaki istnieje związek między sprawiedliwością Jehowy a naszą nadzieją na pokojowy nowy porządek?

² A co należy rozumieć przez sprawiedliwe nowe niebiosa i sprawiedliwą nową ziemię? Chodzi o to, że zarówno nowy rząd z siedzibą w niebie, jak i jego ziemscy poddani, będą musieli kierować się Boskimi kryteriami dobra i zła. Jehowa jest „niwą sprawiedliwości” (Jer. 50:7, Biblia warszawska). Stanowi ona podstawę Jego suwerennej władzy, Jego tronu, Jego zwierzchnictwa nad wszystkim (Hioba 37:23, 24; Ps. 89:15, Bw). Jeżeli we wszechświecie ma panować pokój, to stworzenia muszą respektować prawo Jehowy do decydowania o tym, co dobre, a co złe. I na odwrót — dzięki temu, że Jehowa przestrzega ustalonych przez siebie mierników, możemy żywić nadzieję na sprawiedliwy nowy porządek (Ps. 145:17).

 3. Jakie pytanie powstaje w związku z absolutną sprawiedliwością Jehowy?

³ W związku z tym nasuwa się pytanie: Jak to możliwe, by Jehowa Bóg, będąc sprawiedliwym i świętym, utrzymywał stosunki z niesprawiedliwymi, grzesznymi ludźmi? (por. Izaj. 59:2; Hab. 1:13). Jak może pozostawać wierny swym wysokim miernikom, a zarazem jednych grzeszników wybierać do sprawiedliwego rządu „nowych niebios”, a drugich uznawać za swych przyjaciół, którzy utworzą sprawiedliwą nową ziemię? Aby na to odpowiedzieć, musimy zrozumieć biblijną naukę o przypisaniu sprawiedliwości, czyli uznaniu za sprawiedliwych.

MIŁOSIERNE PRZYZNAWANIE KREDYTU

 4. Dlaczego upadła ludzkość jest poważnie zadłużona u Boga? Dlaczego sami nie możemy się wypłacić z tego długu?

⁴ W Piśmie Świętym grzechy bywają przyrównywane do długów (zob. Mat. 6:12, 14; 18:21-35; Łuk. 11:4). Wszyscy ludzie jako grzesznicy są beznadziejnie zadłużeni u Boga. A ‛zapłatą, jaką grzech płaci, jest śmierć’ (Rzym. 6:23). Ponieważ potomkowie Adama zostali przez swego praojca ‛zaprzedani grzechowi’, w żaden sposób nie są w stanie uiścić ciążącej na nich należności (Rzym. 7:14). Reguluje ją dopiero śmierć dłużnika, „ten bowiem, kto umarł, jest rozliczony z grzechu” (Rzym. 6:7). Choćby grzesznik przez całe swoje życie spełniał dobre uczynki, nie zdoła nimi odkupić tego, co utracił Adam; nie wystarczą one nawet, by zyskał sobie miano sprawiedliwego w oczach Bożych (Ps. 49:8, 10, Bw; Rzym. 3:20).

 5. Jak Jehowa przyszedł z pomocą grzesznej ludzkości, pozostając przy tym w zgodzie ze swą doskonałą praworządnością?

⁵ Jak Jehowa mógł dopomóc upadłemu rodzajowi ludzkiemu, nie naruszając przy tym własnych sprawiedliwych mierników? Odpowiedź na to pytanie świadczy o Jego mądrości i niezasłużonej życzliwości. Pięknie wyjaśnia rzecz apostoł Paweł, pisząc w Liście do Rzymian: „Uznanie ich [grzeszników] za sprawiedliwych jest dobrowolnym darem z niezasłużonej Jego życzliwości, przy czym zostają uwolnieni za okupem złożonym przez Chrystusa Jezusa. Bóg właśnie jego ustanowił ofiarą przebłagalną, wskutek wiary w jego krew. Miało to uwypuklić Jego własną sprawiedliwość, ponieważ Bóg przebaczał grzechy popełnione w przeszłości, dopóki okazywał wyrozumiałość, a zarazem uwypuklić Jego sprawiedliwość w obecnym okresie, aby był sprawiedliwym także wtedy, gdy za sprawiedliwego uznaje człowieka, który wierzy w Jezusa” (Rzym. 3:24-26).

 6. (a) Jak ofiara Chrystusa uczyniła zadość sprawiedliwym miernikom Jehowy? Do czego w związku z tym Jehowa jest teraz gotów? (b) Jak Bóg może przypisać sprawiedliwość osobie okazującej wiarę?

⁶ Jehowa w swej niezasłużonej życzliwości przyjął ofiarę, którą na rzecz potomków Adama złożył Jezus (1 Piotra 2:24). Syn Boży jako człowiek doskonały odkupił to, co utracił doskonały człowiek Adam; jego ofiara była równoważna, czyli stanowiła odpowiednią równowartość (zob. Wyjścia 21:23; 1 Tym. 2:6). Ponieważ stało się zadość sprawiedliwości, Jehowa jest teraz gotów „skreślić”, czyli „zmazać” grzechy nagromadzone na koncie „człowieka, który wierzy w Jezusa” (Izaj. 44:22; Dzieje 3:19). Jeżeli ktoś taki trwa w wierności, Jehowa nie tylko ‛nie zalicza mu jego przewinień’, ale nawet zapisuje na jego koncie sprawiedliwość (2 Kor. 5:19). Przez miłościwe udzielanie tego kredytu ‛wielu stało się sprawiedliwymi’ (Rzym. 5:19). Tak wygląda jeden aspekt przypisania sprawiedliwości, aktu Bożego, na którego podstawie danej osobie przestaje się poczytywać jej winy (Dzieje 13:38, 39). A którym ludziom w obecnym systemie rzeczy przypisano sprawiedliwość, inaczej mówiąc kogo uznano za sprawiedliwych?

144 000 ŚWIĘTYCH

 7. W jakim sensie Jezus został ogłoszony za sprawiedliwego? Co dzięki temu stało się możliwe?

⁷ Oczywiście Chrystusowi nie trzeba było przypisywać sprawiedliwości, gdyż naprawdę był sprawiedliwy (1 Piotra 3:18). Okazawszy się wiernym aż do śmierci, umarł jako człowiek doskonały („ostatni Adam”), rezygnując z prawa do życia na ziemi; następnie jego Ojciec, Jehowa Bóg wzbudził go z martwych. Jezus został przy tym „uznany za sprawiedliwego w duchu”, to znaczy ogłoszony za całkowicie sprawiedliwego na mocy własnych zasług, i wskrzeszony jako „duch życiodajny” (1 Kor. 15:45; 1 Tym. 3:16). Swoją śmiercią ofiarną dał Jehowie podstawę do przypisywania sprawiedliwości mężczyznom i kobietom okazującym wiarę (Rzym. 10:4).

 8, 9. (a) Kto pierwszy korzysta z przyznania kredytu sprawiedliwości? Dlaczego? (b) Kim są ci, którzy stanowią „nowe niebiosa”, i nad czym będą panować?

⁸ Pierwszymi, którzy w obecnym systemie rzeczy odnoszą pełny pożytek z tego miłościwego postanowienia, są siłą rzeczy ci, których Jehowa wybiera do sprawiedliwych „nowych niebios”, czyli do królewskiego rządu pod kierownictwem Jezusa Chrystusa. Księga Daniela ukazuje pewną ceremonię w niebie, podczas której Chrystus, „Syn Człowieczy”, otrzymuje „panowanie, chwałę i władzę królewską”, aby mu służyły „wszystkie narody, ludy i języki”. Następnie Daniel pisze, że „królestwo” zostaje przekazane również „świętym Najwyższego”, Jehowy Boga (Dan. 7:13, 14, 18, 27, Biblia Tysiąclecia; por. Obj. 5:8-10).

⁹ W Biblii wyjawiono, że owi „święci”, wybrani po to, aby wraz z Barankiem, Jezusem Chrystusem, panować na niebiańskiej górze Syjon, zostali „wykupieni spośród ludzkości” w liczbie 144 000 (Obj. 14:1-5). Wespół z Chrystusem stanowią oni sprawiedliwe „niebiosa” nowego systemu rzeczy, będącego dziełem Jehowy.

JAK I DLACZEGO POCZYTANI ZA SPRAWIEDLIWYCH

10. (a) Która księga biblijna najdokładniej wyjaśnia kwestię przypisania sprawiedliwości? Do kogo była skierowana? (b) Kogo przede wszystkim dotyczy wyłuszczona tam nauka o przypisaniu sprawiedliwości?

¹⁰ Kwestię uznawania ludzi za sprawiedliwych w oczach Boga niewątpliwie najszerzej omawia biblijny list apostoła Pawła do Rzymian. Warto zaznaczyć, że jest on zaadresowany do „powołanych na świętych” (Rzym. 1:1, 7). Z tego względu Paweł, wykładając naukę o „przypisaniu sprawiedliwości”, czyli właśnie uznaniu za sprawiedliwych, odnosi ją do 144 000 tychże „świętych”.

11. Jaki związek zachodzi między wiarą, uczynkami i przypisaniem sprawiedliwości?

¹¹ Apostoł wywodzi w Liście do Rzymian, że ani Żyd, ani poganin nie może sobie zyskać miana sprawiedliwego w oczach Bożych dzięki swym uczynkom — niezależnie od tego, czy wynikają one z przestrzegania Prawa Mojżeszowego, czy z poszanowania powszechnie przyjętych intuicyjnych zasad moralności (Rzym. 2:14, 15; 3:9, 10, 19, 20). Zarówno Żydzi, jak i poganie, mogą być uznani za sprawiedliwych tylko na podstawie wiary w Chrystusową ofiarę okupu (Rzym. 3:22-24, 29, 30). Jednakże z rad udzielonych w końcowych rozdziałach Listu do Rzymian (od 12 do 15) wynika, że taka wiara musi być poparta uczynkami wypływającymi z pobożności, na co wskazuje również Jakub (Jak. 2:14-17). Czyny takie po prostu poświadczają, że chrześcijanin, który korzysta z przypisania sprawiedliwości, faktycznie przejawia wiarę będącą wstępnym warunkiem tego, by Bóg dokonał omawianego aktu.

12, 13. (a) Dlaczego należący do 144 000 „świętych” muszą być uznani za sprawiedliwych? (b) Co czynią z przyznanym im prawem do życia?

¹² A dlaczego „powołani na świętych” koniecznie muszą być uznani za sprawiedliwych? Wchodzi tu w grę drugi aspekt przypisania sprawiedliwości, polegający na tym, że Bóg ogłasza daną osobę za godną życia w charakterze Jego doskonałego syna ludzkiego. Ponieważ należący do grona 144 000 utworzą sprawiedliwe „nowe niebiosa”, więc muszą na zawsze zrezygnować z wszelkiej nadziei życia wiecznego na ziemi; zrzekają się jej z uwagi na inne zadania, do których zostają powołani (Ps. 37:29; 115:16). W tym też znaczeniu umierają śmiercią ofiarną. Poddają się „śmierci podobnej jego”, to jest Chrystusa (Filip. 3:8-11).

¹³ Zgodnie z zasadą wyłuszczoną w Prawie Mojżeszowym żadna ofiara składana Jehowie nie może mieć wad (Kapł. 22:21; Powt. Pr. 15:21). O 144 000 „świętych” czytamy jako o „sprawiedliwych, którzy uzyskali doskonałość” (Hebr. 12:23).

ADOPTOWANI SYNOWIE DUCHOWI

14, 15. (a) Jaka zmiana dokonuje się u 144 000 w odniesieniu do grzechu? (b) W jaki sposób są oni wskrzeszani do „nowości życia”?

¹⁴ Chociaż owi „sprawiedliwi” dalej żyją w ciele, to w sensie symbolicznym ponoszą śmierć. Apostoł Paweł wyjaśnia: „Skoro umarliśmy w odniesieniu do grzechu, jakże mielibyśmy jeszcze żyć w nim dłużej? Albo czy nie wiecie, że my wszyscy, którzyśmy zostali ochrzczeni w Chrystusie Jezusie, zostaliśmy ochrzczeni w jego śmierci? Zostaliśmy więc z nim pogrzebani wskutek ochrzczenia w jego śmierci, abyśmy — jak Chrystus był wskrzeszony z umarłych dzięki chwale Ojca — także mogli chodzić w nowości życia (...); wiemy przecież, że nasza stara osobowość została przybita z nim do pala, aby nasze grzeszne ciało zamarło i byśmy nie byli dłużej niewolnikami grzechu. Ten bowiem, kto umarł, jest rozliczony z grzechu” (Rzym. 6:2-7).

¹⁵ „Święci” z grona 144 000, których jedynie niewielki ostatek pozostaje dotąd na ziemi, już za swego życia ludzkiego ‛umierają w odniesieniu do grzechu’. Poniósłszy taką śmierć w sensie symbolicznym, owi „powołani na świętych” są wskrzeszani do „nowości życia”. Ponieważ Jehowa uznał ich za sprawiedliwych, może teraz zrodzić ich z ducha, aby byli Jego duchowymi „dziećmi”. Zostają ‛ponownie narodzeni’ i adoptowani jako „synowie Boży” (Jana 3:3; Rzym. 8:9-16).a Stają się Izraelitami duchowymi i zostają przyjęci do nowego przymierza (Jer. 31:31-34; Łuk. 22:20; Rzym. 9:6).

DZIEDZICTWO KAPŁAŃSKIE I KRÓLEWSKIE

16. Co otrzymują w dziedzictwie 144 000 „świętych”?

¹⁶ Będąc przybranym duchowym „synem” Boga, każdy spośród 144 000 „świętych” staje się również „dziedzicem” (Gal. 4:5-7). Paweł napisał do współchrześcijan zrodzonych z ducha: „Jeżeli zatem jesteśmy dziećmi, jesteśmy też dziedzicami: wprawdzie dziedzicami Bożymi, ale współdziedzicami Chrystusa — o ile cierpimy wspólnie, żebyśmy też byli wspólnie wyniesieni do chwały” (Rzym. 8:17). Jakie dziedzictwo objął Chrystus? Jehowa ustanowił go Królem i Kapłanem „na sposób Melchizedeka”, i to „na zawsze” (Hebr. 6:19, 20; 7:1). Chrześcijanie zrodzeni z ducha, będący współdziedzicami Chrystusa, również otrzymują od Jehowy namaszczenie na duchowych kapłanów (2 Kor. 1:21; 1 Piotra 2:9). Nie koniec na tym: Jehowa uznaje ich za sprawiedliwych również po to, aby w przyszłości mogli „królować w życiu za pośrednictwem jednego, Jezusa Chrystusa” (Rzym. 5:17).

17. (a) O co muszą codziennie zabiegać namaszczeni chrześcijanie, choć zostali uznani za sprawiedliwych? (b) Jak w końcu otrzymują nagrodę?

¹⁷ Chociaż chrześcijanie namaszczeni duchem zostali uznani za sprawiedliwych, to dopóki przebywają na ziemi, muszą walczyć ze swymi grzesznymi skłonnościami (Rzym. 7:15-20). Potrzebna im jest też krew Chrystusa, która oczyszcza ich z grzechów popełnianych codziennie na skutek niedoskonałości (1 Jana 1:7; 2:1, 2). Po dochowaniu wierności do końca swego ziemskiego życia umierają literalnie i zostają wskrzeszeni „do dziedzictwa niezniszczalnego i nieskazitelnego, i nie więdnącego”, wchodząc tym samym w skład sprawiedliwych „nowych niebios” (1 Piotra 1:3, 4; 2 Piotra 3:13).

OCZEKIWANIE NA „OBJAWIENIE SIĘ SYNÓW BOŻYCH”

18, 19. (a) Czego wygląda „stworzenie” ludzkie? (b) Jak ‛objawią się’ „synowie Boży”? Dlaczego „stworzenie” oczekuje tego z upragnieniem?

¹⁸ Jaki związek ma to wszystko z ludźmi, którzy teraz znacznie przewyższają liczebnie grono 144 000 duchowych „synów Bożych”, a którzy łakną i pragną sprawiedliwości, żywiąc nadzieję, iż posiądą ziemię? Apostoł Paweł pisze o nich: „Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności (...) w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych” (Rzym. 8:19-21, BT).

¹⁹ „Stworzenie” ludzkie, któremu przyświeca nadzieja życia wiecznego na rajskiej ziemi, „z upragnieniem oczekuje” bliskiego już „objawienia się” Króla Jezusa Chrystusa i wskrzeszonych „synów Bożych”; obecny niegodziwy system rzeczy ulegnie wtedy zagładzie i ustąpi miejsca panowaniu tych kapłanów i królów „przez tysiąc lat” (Obj. 20:4, 6). Podczas tysiącletnich rządów Chrystusa „również i ono [całe stworzenie] zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia”.

20. Jakie sprawy będziemy rozważać w następnym artykule?

²⁰ W jaki sposób ci ludzie, którzy utworzą sprawiedliwą „ziemię nową”, uzyskają w końcu „wolność i chwałę dzieci Bożych”? Jakie znaczenie już dziś ma dla nich biblijna nauka o przypisaniu sprawiedliwości? Zagadnienia te zostaną omówione w następnym artykule.

[Przypis]

W związku z tym, że Bóg uznaje ludzi za sprawiedliwych:

◼ Co według Biblii należy rozumieć przez sprawiedliwe nowe niebiosa i sprawiedliwą nową ziemię?

◼ Dlaczego ludzkość musi naprawić swe stosunki z Jehową?

◼ Jak Jehowa uczynił zadość swym wymaganiom sprawiedliwości?

◼ Dlaczego członkowie grona 144 000 pierwsi zostają uznani za sprawiedliwych? Co czynią z przyznanym im prawem do życia?

◼ Co te 144 000 otrzymują w dziedzictwie wespół z Chrystusem?

[Ramka na stronie 9]

Istnieją dwa aspekty przypisania komuś sprawiedliwości, czyli uznania go za sprawiedliwego:

1) Bóg przestaje poczytywać danej osobie jej winy;

2) Bóg ogłasza tę osobę za doskonałą i godną życia wiecznego na ziemi.

Uznanie 144 000 namaszczonych chrześcijan za sprawiedliwych obejmuje obydwa te aspekty; zrzekają się oni prawa do życia ludzkiego i zostają zrodzeni jako „synowie” duchowi, powołani na współkrólów i współkapłanów Chrystusa w „nowych niebiosach”.

Odwaga w obliczu śmierci

„Mąż mój niedawno zmarł na raka”, pisze pewna kobieta z Kalifornii. „Jest to choroba, która potrafi odebrać najpierw nadzieję, a potem życie. Jednakże dzięki wiadomościom wyczytanym z książki ‛Będziesz mógł żyć wiecznie w raju na ziemi’ mąż nie załamał się w obliczu śmierci. Z całą pewnością jeszcze innym pomaga ona żyć z nadzieją. Książkę tę powinien przeczytać każdy”.