Pytania czytelników

◼ Co miał na myśli apostoł Paweł, gdy pisał, że istnienie podziałów wśród Koryntian ujawni, kto szczerze służy Bogu?

Na podstawie sprawozdań, jakie otrzymał od pewnych osób, apostoł Paweł napisał: „Słyszę bowiem (...), że gdy się jako zbór schodzicie, powstają między wami podziały; i po części temu wierzę. Zresztą, muszą nawet być rozdwojenia między wami, aby wyszło na jaw, którzy wśród was są prawdziwymi chrześcijanami” (1 Kor. 11:18, 19, Nowy Przekład).

Apostoł zdawał sobie sprawę z tego, że pośrednie relacje nie zawsze dają pełny obraz aktualnej sytuacji. Niemniej znając również osobiście zbór koryncki, wiedział, że informacje mu przekazane zawierają element prawdy. Właśnie dlatego zaznaczył: „Po części temu wierzę”. Doszedł do wniosku, iż tam wśród Koryntian faktycznie powstały podziały i wyłoniły się jakieś odłamy. Ale istnienie ich mogło się przyczynić do ujawnienia osób szczerze oddanych Bogu.

Kiedy dochodzi do podziałów, często pewne jednostki usiłują pozyskiwać sobie zwolenników. Szybko wychodzi na jaw ich duch niezadowolenia i pragnienie wybicia się, szukania uznania u ludzi. Ale osoby, którym bardziej zależy na uznaniu Najwyższego, dalej pokornie pomagają swoim braciom w wierze. Słowem i czynem potwierdzają swe przekonanie, że głową zboru chrześcijańskiego jest Pan Jezus Chrystus. Nie przyłączają się do grup, które wynoszą niedoskonałych ludzi; nie próbują też zdobywać dla siebie poklasku.

Kto naprawdę szczerze służy Bogu, ten unika przyczyniania się do powstania podziałów i nie wiąże się z żadnym odłamem. Nawet gdyby doszło do jakiegoś rozdwojenia, takie szczere osoby robią, co mogą, żeby wzmocnić jedność i miłość. Tak, miłujący prawdę będą się wyróżniać tym, że wystrzegają się stronniczego ducha, natomiast wciąż przypominają innym o potrzebie jedności pod zwierzchnictwem Jezusa Chrystusa. W ten sposób podziały faktycznie mogą posłużyć do ujawnienia szczerych ludzi, którzy służą Bogu z czystych pobudek.

Słowo Boże spełnia się niezawodnie

Jehowa Bóg powiedział Abrahamowi: „Co do Izmaela, wysłucham cię. Oto pobłogosławię mu, żeby był płodny, i dam mu niezmiernie liczne potomstwo; on będzie ojcem dwunastu książąt, narodem wielkim go uczynię” (Rodz. 17:20, Biblia Tysiąclecia). Izmael, syn Abrahama, miał wtedy około 13 lat (Rodz. 16:16; 17:1). Nikt z ludzi nie mógłby przewidzieć, że ten nieżonaty młodzieniec zostanie ojcem 12 wodzów. Ale zapowiedział to wszechmądry Stwórca. W dwóch dokumentach historycznych zachowało się potwierdzenie faktu, że wymienione objawienie Boże się spełniło; podano w nich następujące imiona tych 12 wodzów: Nebajot, Kedar, Adbeel, Mibsam, Miszma, Duma, Massa, Chadad, Tema, Jetur, Nafisz i Kedma (Rodz. 25:13-15; 1 Kron. 1:29-31). Jakże dobitnie ten przykład ilustruje niezawodność proroczego Słowa Bożego!