sprawiła szczególne wyzwolenie tych pierworodnych chrześcijańskich. Z jednej strony otrzymali oni przez to gwarancję, że będą wreszcie mogli wstąpić do „wiecznego królestwa” naszego Pana i Zbawiciela „Jezusa Chrystusa”, do „nieskazitelnego i niepokalanego i niezwiędłego dziedzictwa, które zachowane jest w niebie”, jak Piotr to wyraża, a z drugiej strony ofiara ta sprawiła bezpośrednie wyzwolenie — choć tylko w wierze — które już w czasie teraźniejszym wychodzi im na korzyść. Paweł mówi o tym następującymi słowami: „On [Bóg] wyzwolił nas spod wpływu ciemności i przesadził nas do królestwa Syna swej miłości, za pośrednictwem którego dostąpiliśmy uwolnienia przez okup, przebaczenia naszych grzechów.” To przepowiedziane przez Izajasza wyzwolenie z ciemności i mroku nastąpiło szczególnie w roku 1919 i chociaż oni jeszcze są w ciele, zażywają jednak już cudownych błogosławieństw służby dla Królestwa i opisanego w proroctwie Izajasza oświecenia. — 1 Piotra 1:4, 19; 2 Piotra 1:11; Kol. 1:13, 14, NW; Izaj. 60:1-3.

16. (a) W jakim stosunku znajduje się małe stado do Chrystusa jako nasienia Abrahamowego? (b) Jak pomaga nam to łączyć to szczególna wyzwolenie z większym obrazem?

¹⁶ A zatem Słowo Boże wyraźnie nam pokazuje, że szczególnie wybrany zbór „małe stadko”, ma przed pozostałymi ludźmi skorzystać z ofiary okupu Chrystusa. Jak już powiedziano, Jezus w pierwszym rzędzie jest pierworodnym Synem Bożym, lecz ściśle z nim związany jest „zbór pierworodnych”, którego głową on jest. W podobnym sensie Chrystus Jezus jest obiecanym nasieniem Abrahamowym, lecz dzięki niezasłużonej dobroci Jehowy także ci pierworodni stali się „nasieniem Abrahamowym”, ponieważ zostali „ochrzczeni w Chrystusa” i należą do Chrystusa. Przez to nasienie wszystkie narody błogosławić sobie będą pod Królestwem Bożym, gdy przez Armagedon wyzwolone będą z nowoczesnego Egiptu. Widzimy zatem, że urzeczywistnienie małego obrazu o specjalnym wyzwoleniu pierworodnych wyprzedzić musi wypełnienie większego obrazu, które na pewno wywoła triumfalny śpiew na chwałę Jehowy: „gdyż wielce wywyższony jest”. Z tego powodu Jehowa — mówiąc przenośnie — zstąpił wówczas do Egiptu w pierwszym rzędzie, „aby sobie uczynić imię”. — Gal. 3:16, 27, 29, NW; 1 Mojż. 22:18; 2 Mojż. 15:21; 2 Sam. 7:23.

17. Jak trzeba rozumieć 1 Jana 2:2?

¹⁷ Teraz rozumiemy też, dlaczego Jan w swym pierwszym liście do tych pierworodnych napisał: „On [Jezus] jest ofiarą ubłagania za nasze grzechy, ale nie tylko za nasze, lecz też za grzechy całego świata.” — 1 Jana 2:2, NW.

Zażyły, serdeczny stosunek

 1, 2. (a) Jak powstał zażyły stosunek Jezusa do jego „braci”? (b) Jaki to ma związek z wieczerzą Pańską?

PRZY rozpatrzeniu wypełnienia się tego, co przedstawione zostało w związku z pierworodnymi izraelskimi, szczególnie rzuca nam się w oczy co następuje: niezwykle zażyły stosunek, jaki Jehowa nawiązał między Jezusem a duchowym zborem pierworodnych, którzy razem z Jezusem stanowią nasienie Abrahama. Ponownie zwracamy się do listu Pawła do Hebrajczyków i stwierdzamy, że on to szczególnie podkreśla, mówiąc: „Przystało bowiem, (...) aby wielu synów przywiódł był do chwały, i sprawcę ich zbawienia [Jezusa Chrystusa] uczynił doskonałym przez mękę.” (Hebr. 2:10, NDą) A ponieważ tych wielu synów jest „uczestnikami krwi i ciała, podobnie i on [Jezus] brał udział w tych samych rzeczach, aby przez swoją śmierć zniszczyć tego, który ma środki do powodowania śmierci, to jest Diabła”. „Bo w istocie on wcale nie pomaga aniołom, ale pomaga nasieniu Abrahama. Dlatego był on obowiązany pod każdym względem stać się równym swym ‛braciom’, aby w rzeczach dotyczących Boga stał się miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem, żeby za grzechy ludzi złożyć ofiarę ubłagania.” — Hebr. 2:11-18, NW.

² Jako członkowie obiecanego nasienia ci synowie znajdują się w zażyłym stosunku do Jezusa. Oto jednak pragniemy zwrócić uwagę na dalsze jeszcze podobieństwo: Jezus i jego „bracia” są „uczestnikami krwi i ciała”. To natychmiast tworzy połączenie między wieczerzą Pańską a prawdami, które Jezus wówczas objaśnił swoim uczniom i które obiecaliśmy omówić.

 3. Jak oczekiwał Jezus ostatniej paschy ze swymi uczniami?

³ Jako bogobojny Żyd Jezus co rok obchodził w dniu 14 Nisana paschę; ponieważ jednak dokładnie wiedział, że jako rzeczywista „ofiara” paschalna zakończy w wyznaczonym czasie swą służbę i swój bieg, przystąpił on do tej ostatniej paschy ze swymi uczniami jako do wydarzenia o największym znaczeniu. Nawet wybór domu, w którym miała być obchodzona, dokonany został w nadzwyczajnych okolicznościach i był trafnym dowodem tego, że Jezus wszystko z góry dokładnie wiedział, bo Piotr i Jan znaleźli wszystko tak, „jak im powiedział”. „A gdy nastała godzina” i on ze swymi uczniami leżał przy stole, rzekł on do nich: „Wielce pragnąłem jeść tę paschę z wami, zanim ucierpię.” — Łuk. 22:7-16, NW.

 4. Co wprowadził Jezus według sprawozdania Pawła po zakończeniu paschy i jakie szczegóły są podane?

⁴ Przy końcu posiłku paschalnego, który Jezus przeprowadził zgodnie z przepisami, zaczął on coś całkiem nowego. Ze sprawozdania apostoła Pawła, któremu te rzeczy objawione zostały przez samego Pana, dowiadujemy się, co się wówczas stało: „(...) że Pan Jezus tej nocy, w której był wydany, wziął chleb, i złożywszy podziękowania łamał go i rzekł: ‛To oznacza moje ciało, które jest dla was korzyścią. Czyńcie to stale na moją pamiątkę.’ Podobnie postąpił z kielichem po spożyciu wieczerzy, mówiąc: ‛Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi. Czyńcie to stale, ilekroć będziecie z niego pić, na pamiątkę moją.’” — 1 Kor. 11:23-25, NW.

 5. (a) Jakie szczególne myśli występują w pożegnalnych słowach Jezusa do swoich uczniów? (b) Czego strzec się muszą ci, którzy biorą udział w wieczerzy Pańskiej?

⁵ Rozpatrując to sprawozdanie w związku myślowym z tym, co Jezus owej nocy powiedział swym uczniom