przyjąć bez zastrzeżeń, tym bardziej, że wytrzymały próbę czasu.

Do jakiego wniosku w sprawie całej ówczesnej literatury doszedł Salomon? Oto jego odpowiedź: „Słowa mędrców są jak ościenie, a zdania zbioru przysłów [a zajmujący się zbieraniem maksym, NW] — jak mocno wbite gwoździe. Dane są przez pasterza jednego. Ponadto, mój synu, przyjmij przestrogę: Pisaniu wielu ksiąg nie ma końca, a wiele nauki utrudza ciało”. — Kohel. 12:11, 12.

Najpożyteczniejszymi pismami są więc te, które zawierają mądrość „pasterza jednego”, Jehowy Boga. Nadmierne zgłębianie innych źródeł wiedzy niepotrzebnie wyczerpie człowieka, a przy tym nie odniesie on prawdziwego i trwałego pożytku. Zwłaszcza gdy dzieła takie są owocem światowego sposobu myślenia i pozostają w sprzeczności z mądrością Bożą — wywierają zgubny wpływ, bo rujnują wiarę. Natomiast słowa obznajmionych z mądrością Bożą niby ościenie pobudzają słuchaczy lub czytelników do postępowania zgodnego z jej wskazaniami. Ci zaś, którzy się zajmują zbieraniem maksym, to znaczy rzeczywiście cennych i mądrych wypowiedzi, przypominają jakby gwoździe, gdyż ich dobre rady, będące odbiciem mądrości Jehowy Boga, mogą służyć do utwierdzenia i umocnienia słuchaczy.

Dla podsumowania wszystkich swoich dociekań Salomon oświadczył: „Wysłuchaj końcowej nauki całości: Bój się Boga i przestrzegaj jego przykazań, bo to jest obowiązek każdego człowieka. Bóg bowiem odbędzie sąd nad każdym czynem, nad każdą rzeczą tajną — czy dobrą, czy złą” (Kohel. [Kazn.] 12:13, 14, NP). Rozsądna bojaźń przed Stwórcą, czyli głęboki szacunek dla Niego, uchroni nas od obrania samowolnego trybu życia, który by ściągnął na nas nieprzewidziane kłopoty. A świadomość tego, że nic nie ujdzie uwagi Stwórcy, może nas pobudzić do przestrzegania Jego przykazań. Najwyższy będzie sądził wszystkie sprawy, również te zatajone przed oczyma ludzkimi. Czyż więc nie jest rzeczą słuszną i naprawdę mądrą przestrzeganie Jego przykazań, skoro mają służyć naszej trwałej pomyślności?

Jak długo jeszcze ma być obchodzona pamiątka śmierci Chrystusa?

UROCZYSTOŚĆ na pamiątkę śmierci Chrystusa będzie obchodzona tylko przez ograniczony czas. Apostoł Paweł napisał do chrześcijan z pierwszego stulecia: „Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie” (1 Kor. 11:26). Ze słów tych jasno wynika, że po powrocie Pana, Jezusa Chrystusa, ogłaszanie jego śmierci przez urządzanie „Wieczerzy Pańskiej” miało ustać. — 1 Kor. 11:20.

Wspomnianą tu Wieczerzę Pańską ustanowił Pan Jezus Chrystus podczas święta Paschy roku 33 naszej ery. Dla wskazania, jaki jest jej cel, powiedział do swych wiernych apostołów: „To jest ciało moje, które za was będzie wydane. To czyńcie na moją pamiątkę!” Następnie dodał: „Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę” (Łuk. 22:19, Poz; 1 Kor. 11:23-25). Odkąd przelał krew