za mniej czcigodne, te otaczamy większym szacunkiem (...). Niemniej Bóg tak utworzył ciało, że dał więcej szacunku tej części, której go brakuje” (1 Kor. 12:22-24, NW).

⁴ Jeśli spojrzeć na tę sprawę z takiego punktu widzenia, to wszyscy możemy mimo ograniczeń pracować z całej duszy, wiedząc, że Jehowa wyrównuje nasze braki. Chodzi o to, aby nasze wysiłki stanowiły cząstkę wielkiego dzieła głoszenia i nauczania, które teraz wykonuje zbór Boży. Chcielibyśmy, żeby nasze wysiłki służyły dobrym celom i żeby nigdy nie psuły tego, co stara się osiągać „ciało”, czyli zbór (Porównaj 1 Koryntian 12:7).

POWÓD DO CHLUBY

⁵ Bóg chętnie posługuje się nami jak swymi współpracownikami i nie porównuje naszych starań ze staraniami drugich. Raczej pozwala, aby ‛każdy badał własne postępowanie, a wtedy powód do chluby znajdzie tylko w sobie samym, a nie w zestawieniu siebie z drugim’ (Gal. 6:4). Narządy naszego ciała w sposób skoordynowany wzajemnie na siebie oddziałują. Mimo że jeden spełnia zadanie, którego drugi nie potrafi spełnić, to jednak pozostają we wzajemnej zależności od siebie. Żaden nie niweczy wyników działania drugiego. Jakże to pięknie ilustruje działalność zboru chrześcijańskiego, w którym każdy wykonuje swoje zadanie pod kierownictwem ducha świętego.

⁶ Czy zależy ci na tym, żeby twoja praca była zharmonizowana z działalnością reszty zboru i żeby przez to było uczczone imię Jehowy? Czy rzetelnie dokonujesz wszystkich odwiedzin ponownych? Czy nie zniechęcasz się szybko, gdy kilkakrotnie nie zastaniesz kogoś w domu? Czy usilnie starasz się dotrzeć do wszystkich ludzi, którzy okazali choć trochę zainteresowania? Czy dążysz do założenia studium biblijnego i czy potem regularnie je prowadzisz? Czy budujesz z materiałów ogniotrwałych? Czy wprowadzasz zainteresowanych do zboru, zaprawiając ich do działalności uczniów Jezusa Chrystusa? Czy szkolisz ich w służbie polowej i zachęcasz do robienia postępów w dojrzałości? Jeżeli tak, to masz „powód do chluby”.

⁷ Nadal z entuzjazmem bierz udział w służbie polowej! Czujnie upatruj okazji do nieoficjalnego dawania świadectwa współpracownikom, kolegom szkolnym, sąsiadom, krewnym i znajomym. Bez względu na to, czy jesteś pionierem stałym, czy pomocniczym, czy też z uwagi na chorobę lub podeszły wiek możesz w ciągu miesiąca spędzić w służbie zaledwie godzinę lub dwie, wiedz o tym, że Jehowa ci pobłogosławi, jeżeli będziesz Mu służyć z całej duszy, a więc jeżeli zrobisz wszystko, na co ci pozwalają twoje

inni wierni słudzy Boży opisali nam znak „dni ostatnich” oraz warunki, jakie wtedy miały panować na świecie. Przewidziano nawet, jakie miały być postawy ludzi (2 Tym. 3:1-5). Które z tych przepowiedzianych wydarzeń mają miejsce dzisiaj i w związku z tym na co możemy się powoływać w rozmowach z mieszkańcami naszego terenu? W Łukasza, rozdział 21, Jezus mówi o międzynarodowych zamieszkach (w. 10), trzęsieniach ziemi, zarazach, brakach żywności i przerażających zjawiskach (w. 11), prześladowaniu chrześcijan (w. 12, 16), literalnych znakach na niebie (w. 25), wielkim strachu. Zachęć obecnych, żeby się wypowiedzieli, które z tych wydarzeń mają dziś miejsce na świecie. Po dyskusji starszy może odczytać kilka tytułów z bieżącej prasy na poparcie tych myśli. Poproś o sugestie, jak wykorzystać te fakty w rozmowach z ludźmi i jak powinniśmy reagować na takie wydarzenia? (Łuk. 21:28, 31, 34-36). Można też przedstawić krótki pokaz na podstawie bieżącego tematu do rozmów. (Nie należy zbyt jaskrawo naświetlać niepomyślnych wydarzeń, tylko powołać się na nie w celu dania świadectwa).

 5 min: Pieśń 93 i modlitwa.